Ο ΡΑΤΣΙΣΤΟΦΑΣΙΣΤΑΣ & ΟΙ ΆΛΛΟΙ...

…Φασίστες… Κυρά  Σούλα μου και πάλι αυτά τα πράγματα δεν είναι για σένα.. τσέκαρε, παίζει το ιμάμ μπαϊλντί στη TV

Από δω πέρα έχουμε πολλάκις εκφράσει την άποψη ότι όπως υπάρχουν μαλάκες παντού, υπάρχουν και φασίστες παντού… άλλοι προδιατιθέμενοι αρνητικά απέναντι στη φυλή (ρατσιστοφασίστες/ναζιστές, πολύ συχνά αναφερόμενοι και ως «πατριώτες»), άλλοι απέναντι στο

φύλο (σεξιστές, πολύ συχνά αναφερόμενοι και ως «αφεντικά»), άλλοι απέναντι στο θρήσκευμα (φονταμενταλιστές, πολύ συχνά αναφερόμενοι και ως «τζιχαντιστέςτης Ορθοδοξίας», του «Μουσουλμανικού τόξου» κ.ο.κ.),

άλλοι απέναντι στον σεξουαλικό προσανατολισμό («ομοφοβικοί», πολύ συχνά αναφερόμενοι και ως Παλληκάρια/jocks/Αlpha Male. Όσοι ανήκετε, πατήστε ΕΔΩ να χαρείτε!!) κ.λ.π.

Κοινός τόπος όλων η φασιστική πρακτική στην επιβολή του διακυβεύματος τους. Ποια είναι η φασιστική πρακτική: Αρχικά και πάνω απ’ όλα, η συνεχής επίκληση/ενασχόληση, ή η εφαρμογή βίας στην πράξη, είτε αυτή εκφέρεται λεκτικά – ψυχολογικά, είτε εκφέρεται με κανονιστική, σωματική τιμωρία.

Έπειτα η απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης, ο «γενιτσαρισμός» στον προσηλυτισμό, η εμμονή στο μίσος στην διάκριση και στο ίδιον όφελος που αυθαίρετα μετονομάζεται κοινό καλό, ή συνηθέστερα εθνικό συμφέρον. Επίσης χαρακτηριστική είναι η αντίδραση στον αντίλογο που συνήθως εκκινεί (σε ανώτερα εκπαιδευτικά στρώματα) από εξευτελισμό και απαξίωση, ακόμα και του δικαιώματος σε μια άλλη άποψη (που δεν κόπτεται καν να διεκδικήσει βραβείο ορθότητας) και πιο συχνά για τέτοια υποκείμενα, «τερματίζει» στο λιντσάρισμα της διαφορετικότητας… Κοινό χαρακτηριστικό είναι και η απόλυτη έκφραση, που δεν επιτρέπει καν, στην διαφορετικότητα, την «πολυτέλεια» της χρυσής εξαίρεσης (που επιτρέπεται για επιστημονικούς σκοπούς: την απόδειξη του κανόνα που προηγήθηκε).

Επίσης είναι κοινά διαδεδομένη η χρήση, ή όπου είναι απαιτητό, η δημιουργία αυθεντίας που προσδιορίζει, σχεδόν σε αεροστεγή όρια, την δυναμική της όποιας έκφρασης (ακόμα και μιας υποστηρικτικής, στο ΔΟΓΜΑ, άποψης). Συνήθως βοηθά σε αυτές τις καταστάσεις, μια εσωτερική αίσθηση αυτοδίκαιου (self-righteousness το λένε στο χωριό μου), που οπλίζει με αταλάντευτη σιγουράδα το χέρι του απερίσκεπτου και περίσσιο θράσος τα λόγια & τις πράξεις του αμαθούς. Τούτο συνοδεύεται συνήθως με μια γενικότερη αίσθηση της απαξίωσης της διαφορετικότητας που υπερβαίνει το χρώμα, τις επιλογές την αφορμή δηλαδή και στρέφεται κατά την ίδιας της ύπαρξης που κομίζει την διαφορετικότητα που ο κάθε φασίστας εχθρεύεται.

Να μην ξεχάσω πως σχεδόν πάντα το θράσος της εκφοράς λόγου, ή πράξης, είναι ευθέως ανάλογο της μαζικότητας της αγέλης, που δρα συντονισμένα και προβοκατόρικα, πάντα με σκοπό.

Για να κάνουμε πιο σαφές, το πόσο κοινός είναι ο φασισμός στην ανθρώπινη πράξη, με την έννοια της απαξίωσης των άλλων, μπροστά στην επιλογή του ενός), αν δεν ήταν φασιστική πράξη η … «αυτοκτονία» του συγκυβερνήτητου αεροπλάνου σήμερα τι ήταν???

Κυρα Σούλα σου θυμίζουν κάτι λες, τα παραπάνω? Μην προβληματίζεσαι, το video Action Aid, σε απενοχοποίησε αρκετά. Τουλάχιστον δεν είσαι ρατσίστρια…. Λίγο ξενόφοβη και εθνικά υπερήφανη μόνο…. 

Για τους αποδέλοιπους και πλέον προβληματισμένους να απαντήσω πως δεν μπαίνω καν στη λογική ούτε των 2 άκρων, ούτε οτι η βία είναι καταδικαστέα απ' όπου και να προέρχεται, απαντώντας εθνικοπατριωτικά 

Και να απαντήσω πως ναι και ο κομμουνισμός έχει φασιστικές πρακτικές και μάλιστα με θεωρητική τεκμηρίωση (δικτατορία του προλεταριάτου).

Το γεγονός ΟΤΙ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ το συγκεκριμένο φασισμό, έναντι π.χ. μιας μιλιταριστικής λατινοαμερικάνικης δικτατορίας (κ δεν εννοώ την Κούβα), δεν μας κάνει τόσο ανόητους ή αφελείς, που να μην μπορούμε να διακρίνουμε το ανελεύθερο της πράξης μας, όταν επιβάλλουμε τον βίαιο ξεριζωμό εννοιών ριζωμένων στο συλλογικό ασυνείδητο όπως π.χ. την έννοια της ιδιοκτησίας (βάθεμα της επανάστασης), ακόμα και όταν, το ίδιο ειλικρινά, πιστεύουμε στην αξία του οράματος, που η διαδικασία αυτή ευαγγελίζεται. Και εδώ έγκειται ίσως και η ουτοπία.. είναι δυνατόν να ξεριζώσεις την απληστία που η όποιας μορφής σώρευση φέρει, από το ανθρώπινο συλλογικό ασυνείδητο? Και μάλιστα με την βία???

Και για να συμπεριλάβω το κόμμα.. είπαμε ένα είναι το κόμμα (η Ν.Δ.), αυτοί και αν φέρονται φασιστικά, περισσότερο εντός τους και στους ομοϊδέατες τους, διώκοντας τους, ως, ελέω Μάρξ, νόμιμοι κάτοχοι πνευματικών δικαιώματων του Λένιν, προκειμένου να αποδώσουν στον Στάλιν και στην γραφειοκρατική/δεινοσαυρική/οικογενοιοκρατική ιεραρχία τους, τα όποια οφέλη του συνόλου της Αριστερής διανόησης και πολιτικής πράξης. και φαίνεται πως το ξεπούλημα της Βάρκιζας αρχίζει να δείχνει τα δόντια του στην διαβόητη και ακλόνητη βάση του 5%...

Και για να απαντήσω σε καλό φίλο που μου είπε καλά δηλ. έτσι και μιλάς με ένα φασίστα που σου λέει διάφορα τύπου: "δεν υπήρξε ολοκαύτωμα, μόνο συνωστισμός στις ντουζιέρες",

εσύ πως θα απαντήσεις, αν όχι με βία?

Ομολογώ ότι με μπέρδεψε στην αρχή, όμως με καθαρό μυαλό θα απαντήσω: 

• Α) όλες οι «συζητήσεις», τέτοιου τύπου, πρέπει να διέπονται από αμοιβαία αποδοχή του κανόνα πως τα όρια της ελευθερίας του ενός, βρίσκονται εκεί που εκκινούν οι ελευθερίες του άλλου ατόμου. Ακόμα και αν αυτό ακούγεται σαν ατομικισμός, αυτό είναι το min. της συμφωνίας που θεωρώ πως πρέπει να υπάρξει προκείμενου να συμβεί η όποια ανθρώπινη διάδραση, αλλιώς, πολύ απλά, υπάρχουν και αλλού άνθρωποι, αν είσαι «πατριώτης», πρέπει να «συζητήσεις» μαζί μου? Αν δεν υπάρχει σεβασμός των άνωθεν ορίων και κατόπιν προειδοποίησης (που στην αντίθετη περίπτωση δεν θα υπήρχε) εξακολουθήσει, η ίδια πρακτική του ανόητου με το βάδισμα τη χήνας, τότε η πρόκληση, γιατί δεν είναι «συζήτηση» αυτό, πρέπει να απαντηθεί αναλόγως σε ισχύ. 

  

  π.χ. Βία στην βία της εξουσίας
  

• Β) Πόσες συζητήσεις φίλε Σταύρο, ξέρεις με τέτοιους τύπους που και να έχουν τέτοια διαλεκτική και να συζητoύν μαζί μας…? Πολλές φορές, η πραγματικότητα τοποθετεί το θέμα της φασίζουσας βίας στην αληθινή του διάσταση 
  
• Γ) αν κάποιος προπαγανδιστής «πατριώτης», διαθέτει την επάρκεια να αρθρώσει λόγο με επιχειρήματα, που άπτονται ακόμα και της ιστορικής αλήθειας, έστω και αν αυτή τεκμηριώνεται με ψευδεπίγραφους ισχυρισμούς, είναι καθήκον ενός αριστερού να μην πέσει στη λούμπα της γραβατωμένης αυθεντίας που εκφωνεί Πλούταρχο και Αριστοτέλη δικαιώνοντας τις απόψεις του περί ελιτισμού, επειδή ήταν καλός τριτοδεσμίτης. Είναι καθήκον να απαντήσει, όχι με τσιτάτα των δικών του «φροντιστηρίων», αλλά με την αστάθμητη ισχύ της οξύνοιας που διαθέτει η κριτική του σκέψη…

Αυτά για την απολογία του Αριστερού φίλε Σταύρο. Κατά τ’ άλλα τον φασίστα τον τσακίζεις, όπου τον βρεις και πρώτα απ’ όλα μέσα σου…

δεν υπήρξε ολοκαύτωμα, μόνο συνωστισμός στις ντουζιέρες