Το
παραπάνω κομμάτι, πέραν του χριστιανικού προσανατολισμού που κομίζει, μας
θυμίζει κάτι που ενώ στην ανθρώπινη πράξη είναι δεδομένο, εν τούτοις και πολλές
φορές για λόγους προάσπισης ίδιων συμφερόντων, αγνοείται και την θέση της
αλήθειας παίρνει η ανερμάτιστη επιχειρηματολογία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις
συνήθως εκείνος που καλείται να πράξει διατηρεί μια στάση αναμονής περιμένοντας
να «δει πρώτα» για να «αποφασίσει». Καλύτερα περιμένοντας ποιος θα νικήσει για
να πανηγυρίσει μετά λέγοντας και το κλασσικό «στα λεγα εγώ». Μωρέ εσύ τα’
λεγες, σε ποιόν τα έλεγες πρώτον και τι έκανες για να υποστηρίξεις τα όσα
έλεγες….
Για να υπάρχει αυτή η πολύτιμη και «χιλιοτραγουδισμένη» συνέπεια λόγων
και έργων, πρέπει κάποια στιγμή ο ομιλών να πράττει κιόλας κατά το δοκούν των
λόγων και ισχυρισμών του. Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε τον άνθρωπο που
παλαντζάρει σε δύο βάρκες, χωρίς να στοχεύει στην λεγόμενη μετάβαση από το
παλιό στο νέο (όπου θα ήταν λογική η χρήση και η ανάλυση δύο, ή και
περισσότερων αντίρροπων δυνάμεων, ιδεολογημάτων κ.λ.π.) Στην περίπτωση της
αλλαγής, πάντα πρέπει να ακολουθείται η σύνθεση. Άλλωστε δεν ανακαλύπτουμε την
Αμερική λέγοντας ότι από το παρελθόν μαθαίνουμε και δικαιολογούμε το παρόν και
χαρτογραφούμε το μέλλον. Επομένως τίποτα δεν είναι άχρηστο σε ένα ελευθεριακό
μυαλό. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως, πρέπει να υπηρετείς ΕΝΑΝ αφέντη, ΕΝΑΝ
σκοπό, ΈΝΑΝ στόχο, που πολλές φορές τοποθετείται έξω απο εσένα, απο την στενή και στενάχωρη ταυτόχρονα, θεώρηση της ζωής.
Η σύνθεση πρέπει να υπακούει σε κάτι ενιαίο (αν και
πολυδιάστατα διαμορφωμένο) και όχι να είναι το πόνημα ενός ξερόλα, που θεωρεί
πως κάθε φορά αυτό που προτείνει, ακόμα και αν πατά σε πολλές, και όχι μόνο 2,
βάρκες να αποτελεί ένα είδος δόγματος για όλους τους υπόλοιπους συνομιλητές
του. Συνήθως βέβαια, κανένας ξερόλας, τέτοιου τύπου, δεν τολμά να εκφράσει
ξεκάθαρη άποψη, να καταδικάσει απερίφραστα, ή να συνδράμει ένθερμα και
ενσυνείδητα, σε κάτι που λέει πως υποστηρίζει. Με λίγα λόγια, καλές είναι οι
κουβέντες, οι φιλοσοφίες και οι απόψεις. Αλλά δεδομένου ότι οι απόψεις είναι
σαν τις κωλοτρυπίδες, ο καθένας μας έχει από μία, επομένως, κάποια στιγμή, πρέπει
να τελειώνει το παραμυθάκι με το «κρατώ επιφυλακτική στάση», όταν γύρω μου, τα
πάντα γκρεμίζονται, με το «είμαι με το νικητή», γιατί αυτό προϋποθέτει να έχεις
μείνει σιωπηλός παρατηρητής ενός αγώνα που σε αφορά, μόνο για να φωτογραφηθείς με
το νικητή και να κομπάσεις ματαιόδοξα, πώς ναι, ήσουν εκεί, με εκείνον που
κέρδισε…. Χωρίς όμως ποτέ να παίρνεις κάτι από την δόξα της προσπάθειας του…
μόνο τα εύκολα χειροκροτήματα από την προσπάθεια των άλλων. Ξέρετε, μόνοι οι
χρηματιστές, που ανάθεμα με και αν ξέρουν και οι ίδιοι τι ακριβώς σκαρώνουν, καθώς
δεν μπορούν απλοϊκά να το εξηγήσουν, μπορούν να ισχυριστούν, πως ό, τι έχουν
επιτύχει, είναι με τα λεφτά, άρα και την προσπάθεια, των άλλων. Για όλους τους υπόλοιπους,
ισχύει η δεσμευτικότητα των επιλογών που τελικά, για να έχουν αξία και δύναμη,
πρέπει να υπηρετούν Έναν αφέντη…
Όσοι
από εσάς αντιδρούν στη λέξη αφέντης, καθώς η έννοια ενέχει την υπόθεση, πως η
υπηρεσία που προσφέρεται, δεν εμπεριέχει, ή δεν πηγάζει από ελεύθερη και
κριτική σκέψη, χαλαρώστε.. ας μην παίζουμε με τις λέξεις, απλά για να μειώσουμε
την δυναμική του κανόνα που υπαγορεύει τελικά, πως when the shit hits the fan (που λένε κ στο χωριό μου),
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ ΑΠΟΦΑΣΗ, που να μην στηρίζεται σε 2, 3 ή παραπάνω βάρκες,
σε γενικόλογα ευχολόγια, τα όποια πάντοτε, αοράτως και συχνά αδιευκρινίστως
πως, αναμιγνύονται, με τα θέλω της εκάστοτε καθεστηκυίας τάξης. Αντίθετα, πρέπει να
στηρίζεται σε τεκμηριωμένες, μέσα μας, απόψεις, ακόμα και αν στο μεγάλο σχέδιο
αποδεικνύονται λαθεμένες. Τέλος τις όποιες μας επιλογές πρέπει να τις στηρίζουμε, στο μέτρο του εφικτού ή τουλάχιστον στο να αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, εκπροσωπώντας τον όποιο σκοπό/στόχο/αφέντη επιλέξουμε. Είναι προτιμότερο να διαλέγεις οράματα που να
αποδεικνύονται ουτοπίες, παρά να είσαι χειροκροτητής στις ουτοπίες άλλων…
Επομένως,
καλή είναι η ανάλυση που κάνει λόγο για φασιστική πρακτική που ξεπερνά το
κλειστό κλάμπ των μικροτσούτσουνων ρατσιστών και διαχέεται σε όλους τους τομείς
της ανθρώπινης πρακτικής, που έχουν να κάνουν με τον ανταγωνισμό και την
διεκδίκηση.. Είναι όμως, την ίδια στιγμή, απαιτητό, κατόπιν συγκεκριμένων,
έλλογων επιλογών, να καταδικαστεί και να απομονωθεί (στην καλύτερη) ο ρατσιστοφασίστας!!
Δεν παύει, παρ’ όλες τις διάφορες αντιλήψεις που υπάρχουν στο κοινωνικό
γίγνεσθαι, να πρέπει να ΠΑΡΕΙΣ ΘΕΣΗ… να τοποθετηθείς και όχι να κρύβεσαι πίσω
από τον αγώνα των άλλων. Να μην αφήνεις δηλαδή την ευκαιρία της πρωτοπορίας να
χαθεί δίχως την δική σου συμμετοχή. Και αυτό το λέω εγώ, ένας τεμπέλης
αμπελοφιλόσοφος, που όπως λέει ο Μπονάτσος δεν με πειράζει να κουράζομαι αν
είναι να πείσω και τους υπόλοιπους να μην… κουράζονται. Κάποια στιγμή, πρέπει
να υποτάξεις την ματαιοδοξία και των εγωισμό σου στον, εκ των προτέρων,
αναλυμένο και επαρκώς επεξηγημένο στόχο/σκοπό/αφέντη… Δεν είναι κακό να
παραδεχτείς ότι από μόνος σου, δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε τον δικό σου
μικρόκοσμο… και αυτό το λέω χωρίς να αναφερθώ, στην φενάκη της αυτονομίας του
ατόμου, καθώς, έχω από καιρό καταλάβει (και τούτο αποτελεί δική μου θεώρηση,
όχι ντε και καλά την μια ΑΛΗΘΕΙΑ), ότι είμαστε όντα σε αναγκαστική
αλληλεξάρτηση, δηλαδή συμβιωτικά (ναι όπως είναι το παράσιτο)…. Επομένως,
πρέπει αρχικά να επιλέξουμε εξάρτηση… και μετά όλους τους υπόλοιπους αφέντες
που θέλουμε να υπηρετήσουμε….
Όπως
και να’ χει u
gotta serve somebody…..
 |
| "χειροκροτητής στις ουτοπίες άλλων…" |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου