Το έχω ταμένο κάνα 2 χρόνια τώρα αλλά ποιος μπορεί να ζητήσει για πιο κατάλληλη στιγμή από τούτη εδώ που ζούμε φέτος?
Και αν κάποιος πει ότι «τώρα θυμήθηκες?» , να του υπενθυμίσω ότι η αγάπη μας για τον Δικεφαλο, φάνηκε κυρίως τότε που υπάρχουν τα πρώτα κείμενα – εστίες της δικής μας αλήθειας• κυρίως τότε, που το Αεκάκι στα χείλη των αντιπάλων, κέρδιζε και μια κάποια συγκαταβατική συμπάθεια, που δημιουργούνταν αναμφίβολα από το γεγονός ότι κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί στην θέση μας• και για να μην παρεξηγούμαι, κανείς από αυτούς που δεν είχαν κάνει ποτέ την πορεία προς τα κάτω (δηλ το λεγόμενο ποδοσφαιρικό big4). Από τότε γράφαμε λοιπόν στηλιτεύοντας ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ τον σωτήρα μας (άκουσον – άκουσον) για την απροθυμία του να βάλει τα φράγκα που θα χρειάζονταν προκειμένου να διατηρήσουμε μια αίγλη που ανεπιστρεπτί έχει πλέον τελειώσει, με αποτέλεσμα η Νέα ΑΕΚ να είναι τώρα εκεί που βρίσκεται, με ένα μεγάλο και αναπόδραστο στίγμα στην, έως τότε, ακηλίδωτη ιστορία της.
Και μην βιαστούν κάποιοι γαυροβαζελοβουλγαροι να μιλήσουν για την παράγκα της ΑΕΚ, σαν έννοια κηλίδας, γιατί αν αυτή υπήρξε ποτέ, ούτε εγκλημάτησε εις βάρος κάποιου, αδικώντας τον παράφορα και στερώντας του ό,τι κέρδιζε στο γήπεδο, ενώ, όταν υπήρξε, κατ’ αυτούς που δικαιώνονται για τον 20ετη βιασμό της πραγματικότητας με το πρώτο λάθος σφύριγμα εις βάρος τους, παίκτης – σύμβολο της εποχής, τιμωρήθηκε γιατί απλά παραδέχτηκε την ίδια αλήθεια («έκανα θέατρο και κέρδισα πέναλτι») που μερικά χρόνια αργότερα, άλλης συνομοταξίας οπαδοί, θα την μασκάρευαν σε ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΗ εναλλακτική πραγματικότητά της, αναφορικά με τα πέτσινα πέναλτι που σωρηδόν κέρδιζαν (ή καλύτερα κέρδιζαν όταν προέκυπτε η ανάγκη να τα κερδίσουν) γράφοντας, σε οπαδικό μέσο, το αμίμητο: «Τα πόδια ήταν έξω, αλλά η καρδιά ήταν μέσα»• να μην μιλήσουμε από τώρα για καρδιά…..
