Καλώς
τονά…. Δεν ήθελα πρώτο (??) post του 2017 να είναι κάτι
τόσο mainstream όσο και κάτι τόσο αποτυχημένο
εισπρακτικά
(κόστισε 18 μύρια, λέγεται ότι κερδίζει ως τώρα…1,2 μύρια… στην Ιταλία επί
παραδείγματι), όσο και προφανώς όψιμα retro, μιλώντας τουλάχιστον για
την γενιά μου, των 40 something δλδ. Αλλά
δεδομένου ότι για να το δω σε μια ανθρώπινη ώρα (για τους κωλόγερους που
διατείνονται νυχτοπούλια τούτο μοιάζει υποκριτικό έ?) έχασα το μεγαλύτερο παιχνίδι του CL (ελληνιστί Τσου Λου), έως κ σήμερα that is, πρέπει να σημειώσω πως
τελικά δεν το μετάνιωσα καθόλου κ είδα κάτι που έμοιαζε υπερβολικά οικείο, ένα
προσωπικό κλείσιμο του ματιού, για μια γενιά ηρώων που μιλούνε βλαχοσκωτσέζικα και
θεοποιούν τον Κρόιφ, τον Ιγκυ, τον Σων Κόννερυ κ τον James Bond του, θέλουν να φύγουν, να
πετύχουν κάπου άλλου, κάπου που να είναι πιο ανθρώπινα. Η τελευταία προφανής
επιλογή τους ήταν αυτή που τους καταδίκαζε? η κατανάλωση η ίδια? ο
ντεντερμινισμός των επιλογών και της ταξικής διαστρωμάτωσης? Χωρίς να μπορώ να
το εντοπίσω, υπήρχε κάτι δυσοίωνο πριν 20 χρόνια που να εγγυούνταν την αποτυχία,
την καταστροφή, ακόμα και αν είναι αυτό – καταστροφή….
