Γιατί είμαι ΑΕΚ Vol.2

Το έχω ταμένο κάνα 2 χρόνια τώρα αλλά ποιος μπορεί να ζητήσει για πιο κατάλληλη στιγμή από τούτη εδώ που ζούμε φέτος?

Και αν κάποιος πει ότι «τώρα θυμήθηκες?» , να του υπενθυμίσω ότι η αγάπη μας για τον Δικεφαλο, φάνηκε κυρίως τότε που υπάρχουν τα πρώτα κείμενα – εστίες της δικής μας αλήθειας• κυρίως τότε, που το Αεκάκι στα χείλη των αντιπάλων, κέρδιζε και μια κάποια συγκαταβατική συμπάθεια, που δημιουργούνταν αναμφίβολα από το γεγονός ότι κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί στην θέση μας• και για να μην παρεξηγούμαι, κανείς από αυτούς που δεν είχαν κάνει ποτέ την πορεία προς τα κάτω (δηλ το λεγόμενο ποδοσφαιρικό big4). Από τότε γράφαμε λοιπόν στηλιτεύοντας ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ τον σωτήρα μας (άκουσον – άκουσον) για την απροθυμία του να βάλει τα φράγκα που θα χρειάζονταν προκειμένου να διατηρήσουμε μια αίγλη που ανεπιστρεπτί έχει πλέον τελειώσει, με αποτέλεσμα η Νέα ΑΕΚ να είναι τώρα εκεί που βρίσκεται, με ένα μεγάλο και αναπόδραστο στίγμα στην, έως τότε, ακηλίδωτη ιστορία της.

Και μην βιαστούν κάποιοι γαυροβαζελοβουλγαροι να μιλήσουν για την παράγκα της ΑΕΚ, σαν έννοια κηλίδας, γιατί αν αυτή υπήρξε ποτέ, ούτε εγκλημάτησε εις βάρος κάποιου, αδικώντας τον παράφορα και στερώντας του ό,τι κέρδιζε στο γήπεδο, ενώ, όταν υπήρξε, κατ’ αυτούς που δικαιώνονται για τον 20ετη βιασμό της πραγματικότητας με το πρώτο λάθος σφύριγμα εις βάρος τους, παίκτης – σύμβολο της εποχής, τιμωρήθηκε γιατί απλά παραδέχτηκε την ίδια αλήθεια («έκανα θέατρο και κέρδισα πέναλτι») που μερικά χρόνια αργότερα, άλλης συνομοταξίας οπαδοί, θα την μασκάρευαν σε ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΗ εναλλακτική πραγματικότητά της, αναφορικά με τα πέτσινα πέναλτι που σωρηδόν κέρδιζαν (ή καλύτερα κέρδιζαν όταν προέκυπτε η ανάγκη να τα κερδίσουν) γράφοντας, σε οπαδικό μέσο, το αμίμητο: «Τα πόδια ήταν έξω, αλλά η καρδιά ήταν μέσα»• να μην μιλήσουμε από τώρα για καρδιά…..

Αν πρέπει λοιπόν να απαντήσω γιατί είμαι ΑΕΚ πρέπει να πιάσω τα στερεότυπα καθώς δεν έχω στην πραγματικότητα καμία σχέση ούτε με προσφυγιά, αλλά ούτε και είμαι απότοκο Αεκτζίδικου περιβάλλοντος από πάππου προς πάππου• επομένως στερούμουν, όσα έκαναν άλλους να αγαπήσουν την ΙΔΕΑ με τον δικέφαλο και κυρίως τον ενδοξότερο και αξιοπρεπέστερο σύλλογο οργανωμένων οπαδών της• σύνδεσμο με όνομα και αριθμό αναγνωρίσιμο από όλους του φίλους και κυριότερα αναγνωρίσιμο απ’ όλους τους εχθρούς• την Original 21. Μην παραγνωρίζετε την παράμετρο αυτή, γιατί αλλιώς μοναδικό κριτήριο επιλογής θα ήταν η υπερκούπωση, επομένως πρακτικά και με την χούντα της τελευταίας 25ετιας, δεν θα είχαμε νέους Αεκτζήδες. Έλα όμως που υπάρχει η Original και όπου η ανύπαρκτη – με εξαίρεση την τριετία Ντέμη και την περίοδο Τροχανά – Διοίκηση, αποτύγχανε με σπασμωδικές κινήσεις τύπου «πέστε κάτω», όρθωνε ανάστημα, υπερασπίζονταν με θεμιτούς, και με αθέμιτους, κατά την προσωπική μου άποψη, τρόπους την ιστορία και την αξιοπρέπεια των συμβόλων και των εννοιών. Θα μου πει κάποιος «κάτσε καλά ρε φίλε»• «το περιθώριο προασπίζει τις ΙΔΕΕΣ?»• Ανταπαντώντας με Ηλία Πετρόπουλο πως υπάρχει δυνητικά μεγαλύτερη επαναστατική φλέβα και προοπτική στο κοινωνικό περιθώριο, από όλες τις τάξεις – του προλεταριάτου συμπεριλαμβανομένου – μαζί, ξεπερνώ την εύκολη κριτική. Μεγάλο κομμάτι το οπαδικό και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί….

Άλλωστε αυτό είναι κείμενο που υποτίθεται πως εξηγεί την δική μου κολλημάρα με την ομάδα, που έχει υπερβεί, στην ζήση μου, την έννοια αυτή, διαρκώς μεταμορφούμενη σε φιλαράκι, ερωμένη, σύντροφο ζωής και οικογένεια. Και είναι αυτό το τελευταίο που συνδέεται άρρηκτα με το οπαδικό κίνημα γιατί δεν αισθάνθηκα ποτέ οικογένεια μου ούτε τον Ντέμη, ούτε τον Ντούσαν, ούτε τον Μελισσανίδη, ούτε ακόμα – ακόμα και αυτόν τον Θείο Λουκά, που ακόμη παραμένει αξεπέραστο πρότυπο διοικητικού παράγοντα στο πανελλήνιο τουλάχιστον. Οικογένεια αισθάνθηκα τους συνοδοιπόρους μου στη τρέλα που ονομάζουμε ΑΕΚ, όπου ασχέτως απόψεων, αντιλήψεων, τάξεων, ή άλλων διακριτικών παραγόντων, είχαμε πολύ περισσότερα κοινά να μας ενώνουν παρά να μας χωρίζουν, όταν, αδέρφια πια, αγκαλιασμένοι τραγουδάμε ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΑΓΑΠΩ, Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ, ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΑΝ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΘΑ ΠΕΙ…… το αφήνω σε εσάς, αυτό το τελευταίο….

Αλλά πριν πάμε εκεί, στον αδιαμφισβήτητο παράγοντα αξιοπρέπειας, τα τελευταία 25 χρόνια της ερυθρόλευκης λαίλαπας που είχε σαν αποτέλεσμα το εθνικό ranking να φτάσει στα Τάρταρα και την διαδικασία αποστέωσης όλου του στιβαρού κορμού του ελληνικού πρωταθλήματος, πρέπει να πάμε στην απάντηση: Γιατί έγινα ΑΕΚ?

Για να απαντήσω σε αυτό και πριν την ιστορική αναδρομή που ίσως κάποιους κουράσει, πρέπει να κάνω μνεία στα στερότυπα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Στερεότυπα, που η ίδια η ομάδα έχει φροντίσει να καλλιεργεί στις τάξεις των οπαδών της, άλλοτε με την αγωνιστική της συμπεριφορά και άλλοτε με την εξωαγωνιστική (σπανότερο αυτό και μεταξύ των αντιπάλων μας, σπανιότατο).

ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΕΚ. Όχι δεν είναι μια διακήρυξη τύπου rainbow project, μα και να ήταν, σίγουρα δεν θα χρειάζονταν support groups για να αντέξουμε το ότι είμαστε εν τέλει διαφορετικοί, που από πολύ μικρός δεν θεωρούσα πως είναι και κακό πράγμα• αντίθετα, ο διαφορετικός ήταν πάντα κατά τι, καλύτερος από τον όμοιο. Και άλλωστε εγώ χρειαζόμουν να είμαι διαφορετικός, μια και το να είσαι ίδιος, απλά δεν μου έδινε αυτό που χρειαζόμουν• αντίθετα η προβατοποίηση ανέκαθεν με εκνεύριζε και μάλιστα μεγάλο ρόλο σε αυτό, έπαιξαν οι εκλιπόντες γονείς μου. Και για να το κλείνουμε αυτό με τα support group, ξυπνάτε! Support group χρειάζονται όλοι οι υπόλοιποι για να αποδεχθούν επιτέλους το διαφορετικό• ποτέ το ανάποδο. Πάμε ξανά στους γονείς• η μάνα μου με είχε έγκλειστο, για το καλό μου, σε κάτι κτηνοβάτες, που επαίρονταν πως ήταν φονταμενταλιστές της Ορθοδοξίας, επιβάλλοντας στον άγουρο παιδικό μου κόσμο μια φασίζουσα συντήρηση που άρχιζε και τελείωνε με τον Θεό. Ο δε πατέρας μου βάζελος από καταγωγή, (τα Πατήσα ανέκαθεν ήταν βαζελοκρατούμενα) γενιτσάριζε δίχως έρεισμα στον γιο του• αν γενιτσάριζε παίρνοντας με στη Λεωφόρο (γεγονός που έκανε 3 φορές στη ζωή του με ΑΕΚ, Ηρακλή και Λάρισα), ίσως το κείμενο να ήταν διαφορετικό• αλλά βαζελάκι με το ζόρι και με τον πατέρα απόντα στις αγκαλιές της μίας, ή της άλλης γκόμενας, πήγαινε πολύ! Επομένως, έπρεπε να είμαι διαφορετικός να πάω κόντρα σε αυτό που είχαν σχεδιάσει για μένα και που καθόλου, ως φαίνεται, δεν με άρεσε. Και τι πιο ταιριαστό από την ΑΕΚ?

Ανέκαθεν υπήρξαμε διαφορετικοί, σε κάθε έννοια δίκαιου του ισχυρού. Δίκαιο που ισχύει αναμφίβολα στη ζούγκλα• έλα όμως που κάποιοι από εμάς θέλουμε να λογιζόμαστε Άνθρωποι, επομένως, πέραν της ρώμης, επιθυμούμε να χρησιμοποιούμε ιδιαίτερα σε δευτερεύοντα, ή τριτεύοντα θέματα, όπως είναι ο αθλητισμός, και άλλες δυναμικές, όπως είναι το ταλέντο, η μαχητικότητα, η επιμονή και όχι απλά μια κτηνώδης δύναμη που σχεδόν νομοτελειακά συνοδεύεται από ογκώδη άγνοια. Σε εμάς, Δύναμη ήταν το σύνολο των οπαδών μας, το οποίο ταλέντο είχαν οι ομάδες μας και ποτέ η επιβολή του ισχυρότερου, που σε κάποιες περιπτώσεις αναδεικνύεται και σε μοναδικό προτέρημα των ομάδων των ανθρώπων, που αποφάσισαν να παραμένουν ΙΔΙΟΙ στο λάθος – και κατά την λογική τους αυτό ακριβώς αποτελεί και μοναδικό προτέρημα και όλων των πραγματικά μεγάλων ομάδων του κόσμου (να μου πουν τώρα πως έχουν το θράσος να παίζουν κόντρα στη Ρεάλ και να φορούν φανέλα με τέσσερα αστέρια, όταν η Ρεάλ έχει ένα μεγάλο...). Η πλάκα είναι, ότι προκειμένου να αποδείξουν πως με αυτό τον ετσιθελικό, μα ποτέ δίκαιο, τρόπο απέκτησαν 39 από τα 44 πρωταθλήματα τους, αρχίζουν και απαριθμούν τίτλους σαν να μετρούν προσωπικά παράσημα• λες και σε οποιαδήποτε μάχη έπαιξαν ρόλο τα παράσημα• ή πως θα ήταν ποτέ δυνατό, με αυτό τον τρόπο και απέναντι σε νοήμονα όντα, να στοιχειοθετήσουν αίγλη μόνο με τα.....νούμερα. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που διαφέρουν• οι οποίοι δεν έχουν ιδιαίτερες ανοχές στην αδικία και είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητοι επί του θέματος. Στη προκειμένη και με αποδείξεις, οι Αεκτζήδες είμαστε διαφορετικοί γιατί μπορούμε να αντέξουμε τα ΠΑΝΤΑ, αρκεί να είναι δίκαια• ούτε εξιλαστήριο, ούτε και ποτέ σιωπηλό θύμα, για κανένα αντάλλαγμα...αλλιώς θα είμασταν Πανιώνιοι...

Ας γυρίσουμε στα πατρογονικά. Ο πατέρας μου, όπως έχω ξαναπεί, πρέπει να ήταν κρυπτό ΑΕΚτζής, κατά το κρυπτό ομοφυλόφιλος, γιατί:

1.    μας πήγαινε διαρκώς στα Φιλαδέλφεια (με την πρόφαση της πάπιας, του άλσους, του Δεληολάνη και της διαβόητης γιαουρτλούς που έτρωγε μόνο σε ένα ταβερνείο, που παραδόξως πως, ήταν 2 στενά κάτω από το member’s του ναού, προς Δεκελείας)

2.   είχε πάει σε περισσότερα παιχνίδια της ΑΕΚ την δεκαετία του 90, απ’ ότι του Παναθηναϊκού (ακόμη και αν το γήπεδο αποτελούσε μια δίωρη πρόφαση για κέρατο)• ήξερε περισσότερο την θρυλική ομάδα των 3 σερί από εμένα που ως Αεκτζής επαιρόμουν ότι έπαιζα την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα, με τον ίδιο μου τον πατέρα, άθελα του, να μου το επιβεβαιώνει. Εκείνη η επική τριετία (για μένα εξαετία) τίτλων, διαθέτει αξιοπιστία ανάλογη της εξίσου τεράστιας (μα όχι βιωματικά ιδωμένης) τριετίας στα τέλη του 70, όπου ΚΑΤΑ ΚΟΙΝΗ ΠΑΡΑΔΟΧΗ είχαμε και πάλι την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. 2/2 επομένως• δύο παράγκες, όπως λέγανε όσοι με παράγκες κέρδιζαν τίτλους, δύο καθολικά αποδεκτές ομάδες απ’ όλους τους αντίπαλους, στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Και αν αυτό δεν είναι διαφορετικό, τότε τι είναι?

3.   Έκλαιγε και εκείνος όταν έβλεπε τα πλάνα της καταστροφής της Σμύρνης και ενώ εγώ απορούσα από την θυμική του αντίδραση αλλά και από το ανεξήγητο της ξαφνικής συμπάθειας προς αυτούς που φύγανε Έλληνες από την Τουρκία, για να τους υποδεχτεί ως Τούρκους η Ελλάδα, εκείνος συγκλονίζονταν με το δράμα του ξεριζωμού, που δεν χρειάζεται να είσαι πρόσφυγας για να τον απεύχεσαι• αλλά και από το ύστερο μεγαλείο του ξεριζωμένου, που βάζει βαθιά τις νέες ρίζες, σε άγνωρο και εχθρικό τόπο, μόνο και μόνο για να υπάρχει περήφανος τιμητής της ιστορίας, της κακουχίας που προήλθε από μεγαλοϊδεατισμούς άλλων, αλλά και του αγώνα που χρειάστηκε για να αναγνωρίζεται σήμερα ως Έλληνας μεταξύ Ελλήνων, με αξιοσημείωτη (για να μην πω πρωταγωνιστική) παρουσία σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής με το οποίο καταπιάστηκε, στην χώρα που απρόθυμα τον υποδέχτηκε (γαστρονομία, διατροφικές συνήθειες, ενδυματολογία, μουσική, αθλητισμός).

Για να γυρίσω λίγο πίσω στην διαφορετικότητα, να βάλω και το μπάσκετ. Και εδώ ανοίγω παρένθεση• μικρός έκανα και εγώ το ατόπημα να λέω πως είμαι ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο και ΠΑΟΚ στο μπάσκετ (ναι σε αντιπαραβολή του αυτοκράτορος), ενδεικτικό της ανωριμότητας της ηλικίας, παρά το γεγονός, ότι το κοινό της σκεπαστής επαίρονταν για την μπασκετική του κατάρτιση σε εποχές που μεγαλύτερο όνομα ήταν ο Μηνάς ο Γκέκος και αργότερα αξεπέραστο όνομα έγινε ο Ντάνι ο Βρέινς• ενδεικτικό όμως και αυτό της διαφοράς στην προσέγγιση. Η ΑΕΚ έπαιζε εντός στο κατάμεστο Μόσχος και εκτός, ενώπιον 50 ή 60 φιλάθλων στον τάφο του Ινδού και στο Παπαστράτειο. Και άλλη διαφορά, που και με τίτλους είχε να κάνει και με αγάπη για το Δικέφαλο, που ξεπερνούσε το τόπι και ανιχνεύονταν παντού, όπου τολμούσαν οι αετοί της μαμάς ΑΕΚ• την δυναμική αυτή δυστυχώς κατάλαβα, μετά από εκείνο τον χαμένο τελικό Κυπέλλου με τον Άρη στο ΣΕΦ, όπου πήγαμε να τους το πάρουμε (ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω εκείνο το 1^ο ημίχρονο), όμως τα κάναμε χάλια μόνοι μας, παίζοντας ξύλο με την Αστυνομία και μην αφήνοντας πρακτικά την ομάδα να ολοκληρώσει, ό,τι με κόπο ξεκίνησε στα πρώτα 20 λεπτά. Μα και στα παράπονα μου για «τα κωλόπαιδα που πλακώθηκαν με την Αστυνομία», η απάντηση και πάλι ήταν διαφορετική• ούτε στρουθοκαμηλισμός, ούτε τίποτα• δεν γίνεται να είσαι Original και να μην τα βάζεις με την Αστυνομία. Άλλη μια κεφαλαιώδης διαφορά που πιστώνεται μόνο στο οπαδικό κίνημα• εμείς τους χτυπούσαμε, όποτε τους βλέπαμε, κάτι σε ταύρο που τα χει δει όλα κόκκινα• δεν συνεργαστήκαμε, δεν τους χρειαστήκαμε να μας προστατέψουν και ποτέ, δεν πήραμε τηλέφωνο για να ζητήσουμε έγκριση, ή οδηγίες από τον βοσκό....Και σίγουρα ούτε εκείνοι, το έκαναν ποτέ αυτό για εμάς• αντίθετα, όποτε έβλεπαν κίτρινο κασκόλ τους έξυνε το χέρι που κρατούσαν τα ραβδιά τους και η ακατανίκητη έλξη να αποδειχθούν καλά γουρούνια στους ανωτέρους τους, συχνά και δίχως αφορμή. Γιαυτό και συχνά λέω αυτό που με πικραίνει για αυτή τη Νέα ΑΕΚ και τους νέους οπαδούς μας. Κάποτε το «ναρκωτικά γυναίκες και λεφτά» είχε να κάνει με το γεγονός ότι τα ναρκωτικά τα πίναμε, μάλλον λόγω κάποιας γυναίκας που ποθούσαμε και λεφτά σίγουρα δεν είχαμε, ενώ τώρα, αυτοί που το τραγουδάνε, δείχνουν να τα έχουν όλα σε πληθώρα γιατί, καθώς φαίνεται, τα εμπορεύονται...Oh tempora, oh mores… Έχω όμως εμπιστοσύνη στα παιδιά με τις μαντίλες και το αντιφασισμό στην καρδιά...

Ναι λοιπόν, ήταν αυτή η διαφορετικότητα που αρχικώς με παρακίνησε ν’ αλλάξω ομάδα, στα 7, ή στα 8 μου και κατόπιν του νικηφόρου τελικού με τον….. (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) να ανακοινώσω στον εμβρόντητο πατέρα μου πως καλό θα ήταν από εδώ και στο εξής να με λογίζει ως χανούμη. Άμεσα διαφοροποιήθηκα από τον πατέρα μου και τον υπόλοιπο κόσμο που με περιέβαλε και ήταν, είτε λόγω εντοπιότητας, είτε οικογενειακής παράδοσης, είτε υπερκούπωσης, εκείνη την εποχή, βαζελόγαυροι. Και αίφνης στο σχολείο ήμουν μια ομάδα μόνος μου, στο σπίτι ένας επαναστάτης μόνος του και μεταξύ των κολλητών μου μόνος, αναφορικά με την αγαπημένη μου ομάδα, που όπως ένας κολλητός κάποτε μου είπε: «Καλά αυτή η ομάδα δεν κερδίζει τίποτα, γιατί είσαι ΑΕΚ?» Γιάννη, σου απαντώ 33 χρόνια αργότερα….. Και δεν ήταν μόνο το διαφορετικό μεταξύ των βαζελόγαυρων της γειτονιάς, ή του σχολείου, ήταν και η αδιαμφισβήτητη αίσθηση υπερηφάνειας που αυτή η διαφορετικότητα, κόμιζε σε κάθε ανάλογη συζήτηση. Όταν τύγχανε σχετική ερώτηση, μόνο στην δική μου απάντηση κολλούσαν σύσσωμοι οι συνομήλικοι μου, άλλες φορές εκκινώντας ένα άτυπο αγώνα σφετερισμού της δικής μου αποδοχής στην δική τους ομάδα, έστω σαν 2^η επιλογή, ενώ άλλες φορές, σε άλλες περιπτώσεις, που μάλιστα δεν ανέμενα καν (ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να ανοίξεις το κεφάλι ενός ανθρώπου επειδή είναι κάτι άλλο απ’ αυτό που πιστεύεις εσύ), ήταν καθαρά χουλιγκανίστικοι. Μόνο του αυτό το γεγονός, πως δηλαδή η απάντηση αυτή ήταν εξόχως εξοργιστικότερη από την κλασσική και σχεδόν ποτέ δεν τύγχανε της ειρωνείας, ή της απαξίωσης (ακόμα οι γαύροι δεν είχαν την ελέω κράτους, φασίζουσα Δυναστεία τους), ενώ αντίθετα ξεσήκωνε θύελλες απ’ όλους τους «αντικειμενικούς», που αγάπησαν μια ομάδα γιατί την αγάπησε ο μπαμπάς τους, ή γιατί κέρδιζε διαρκώς τίτλους, ήταν αρκετή για να με πεισμώνει όλο και περισσότερο• και όπως γίνεται με όλες τις μανίες, να με οπλίσει με το πείσμα εκείνο που σε ακολουθεί μια ζωή και δεν σε αφήνει «καθόλου καλά στα μυαλά».

Και ήταν αυτή η γενικευμένη επίθεση, ήταν αυτή η γενικευμένη αντίδραση που και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ήταν από τα κλασσικά, αλλά και ενδεικτική μιας εμμονής αν μη τι άλλο…. Γιατί, για να τους εκνευρίζει ΟΛΟΥΣ, έλεγα μέσα μου, δεν μπορεί, κάτι ΚΑΛΟ κάνει• ή κατά μια άλλη έννοια, τότε πρωτοπαρουσίασα συμπτώματα της πάθησης που είχε η μάνα μου μια ζωή (διπολική διαταραχή), που ευνοεί την ύπαρξη και την καλλιέργεια εμμονών, παρά τις περί αντιθέτου αιτιάσεις όλου του υπόλοιπου περίγυρου. Εξ’ ου και η τρελή καψούρα μου για τον Δικέφαλο, που δεν με αφήνει (και μετά από 33 χρόνια) ακόμη τραγουδώ, γιατί, σαν ουσία μες στο αίμα μου (από τότε έως και σήμερα) κυλά και (αναπόδραστα) μου έχει αρρωστήσει τα μυαλά (ποιά μυαλά?)• και όχι• και ποτέ την ΚΑΡΔΙΑ. Και αφού είπα μάνα και διπολική, λέω να κάνω και μια αναφορά στον Θεό….

Σας είπα παραπάνω για το κρυπτό – Αεκτζή πατέρα μου και την συνήθεια του να εκδράμει εις τα Φιλαδέλφεια, όποτε υπήρχε ευκαιρία• καλή ή κακή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι την 2^η ή 3^η μέρα του σεισμού του 81, που κοιμηθήκαμε σε σπίτι φίλου του, ακριβώς απέναντι από την Σκεπαστή, την οποία και θαύμαζα από το παραθύρι μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Πάντα με άρεσε το γηπεδάκι εκείνο• πολύ περισσότερο από εκείνο της Λεωφόρου, στο οποίο πάντοτε φοβόμουν την Αστυνομία, αλλά και τις….. ροκάνες που οι βάζελοι είχαν κατά κόρον στα εντός έδρας παιχνίδια τους. Τα Φιλαδέλφεια είχαν στίβο και όμως ήταν το ποδοσφαιρικότερο γήπεδο της Ελλάδας, είχαν άλσος και στο μυαλό μου, είχαν μείνει ανεξίτηλα τα δάκρυα του ιδιοκτήτη της ταβέρνας που έλεγε πως ο παππούς του είχε λάβει μέρος στο χτίσιμο των πρώτων λυόμενων εξεδρών, πολύ πριν την γέννηση μου.

Η απορία μου πως ο μπαμπάς του ταβερνιάρη ήταν και χτίστης του γηπέδου της ΑΕΚ, με ξεπερνούσε• την διαδέχτηκε όμως, μόνο ο θαυμασμός μου, όταν αργότερα κατανόησα, πως το γήπεδο αυτό, είχε κατ’ ουσία δημιουργηθεί από τον ίδιο τον κόσμο της ομάδας, όχι από το κράτος, όχι από εργολάβους. Είχε χτιστεί από τους περιθωριοποιημένους, στην Ελλάδα, πρόσφυγες, θαρρείς σαν ένα τεράστιο fuck you της εποχής, στην συντηρητική και αφιλόξενη αντίδραση των Ιθαγενών, στα αποτελέσματα των μεγαλοϊδεατισμών άλλων, που ουδεμία σχέση είχαν με τους στιγματισμένους και διωκόμενους τότε (και πάντα στην «φιλόξενη» Ελλάδα), πρόσφυγες, οι οποίοι θυσίασαν ένα τεράστιο κομμάτι παραχωρημένης γης από το ηττημένο Ελληνικό Δημόσιο και αντί καβαντζοπουσταίικα να χτίσουν σπίτια δικά τους, έχτισαν ένα γήπεδο ΔΙΚΟ τους, σαν θαρρείς να λέγανε στους αποσβολωμένους, από το μεγαλείο της φτώχειας, Έλληνες, ότι τούτο δω το γήπεδο είναι σημαντικότερο από όλα τα σπίτια, όλων των ανθρώπων που βλέπετε σαν μάστιγα, γιατί θα αποτελέσει ΣΠΙΤΙ για ΠΟΛΛΟΥΣ, που θα μάθουν τον Πολιτισμό, τα Όνειρα και τις Πατρίδες που λησμονήθηκαν στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών πολέμων, μέσα από τα αθλητικά κατορθώματα, την Προσπάθεια, την Επιμονή, την Αντοχή, την Πίστη και τέλος την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ (ιδεώδη που μόνο ο αθλητισμός δύναται να δώσει με συνέπεια σε βάθος χρόνου)• μαθαίνοντας έτσι, να αγαπούν «και τα κρυφά και τα φανερά» που έλεγε κ ο Καφετζόπουλος στο 1968• απέναντι σε αυτούς που έμαθαν ν’ αγαπούν τις νίκες, ανεξαρτήτως κόστους ηθικού, ή άλλου, ουσιαστικότερου, απέναντι σ’ αυτούς που επιβάλλουν σε όλους τους υπόλοιπους την ήττα. Κυριότερα όμως απέναντι στο πείσμα των Ελλήνων αστών, που δεν δέχονταν επ’ ουδενί τους ξεσπιτωμένους πληβείους να διεκδικούν στα ίσια, μερίδιο στη κοινωνική ζωή αυτού του τόπου, χωρίς ΠΟΤΕ να γίνουν ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΙ του. Και για του λόγου του αληθές, προσφυγικές ομάδες υπήρξαν πολλές• ΑΕΚ όμως, ΜΙΑ• και σε επίπεδο τίτλων και σε επίπεδο κατορθωμάτων και σε επίπεδο ανταγωνισμού με τους παραδοσιακά μεγάλους του ελληνικού αθλητισμού.

Πάμε στη ταβέρνα? Γιατί έχουμε αφήσει και μια ανολοκλήρωτη αναφορά στο Θεό στη μέση και δεν είναι ωραία πράγματα αυτά. Υπήρχε λοιπόν μια ταβέρνα (εύχομαι να εξακολουθεί να υπάρχει), που έμοιαζε με σπίτι, με την αυλή του και την μεγάλη σαλοτραπεζαρία του ανοικτή στο κοινό. Ήταν λες και ο ταβερνιάρης να άνοιγε κάθε μέρα το σπίτι του στους πεινασμένους πελάτες, στους γαστριμαργικούς φιληδονιστές της πολίτικης κουζίνας. Είχε φωτογραφίες του Θεού, του θείου Λουκά, παικτών όπως ο Παπαιώαννου και διοικητικών παραγόντων, άλλοτε μουσκεμένων σε αποδυτήρια, ή στον αγωνιστικό χώρο, άλλοτε καθισμένων αναπαυτικά και μπροστά σε μύριες λιχουδιές στα ίδια τραπέζια που καθόμασταν τώρα εμείς. Ο Καζαντζίδης, αλλά και άλλοι μεγάλοι του λεγόμενου καψούρικου και παραπονιάρικου λαϊκού τραγουδιού, έπαιζαν αδιάλειπτα πάνω στο κροτάλισμα των πιρουνιών, στα γέλια των παιδιών και στο πλατάγιασμα των μασελών. Και από πάνω να πλανώνται πότε εν χορώ και πότε βιαστικά και επιβλητικά συνθήματα, βωμολοχίες και ένα είδος kinky loving που κορυφώνονταν είτε στη λέξη ΑΕΚ, είτε στην λέξη ΕΝΩΣΙΣ. Και αν κάποιος θεωρήσει ότι είμαστε τρελοί που κάτω από ιαχές οπαδών, εμείς αμέριμνοι προσπαθούσαμε να περισώσουμε την μικροαστική Κυριακή μας, να τον καθησυχάσω λέγοντας του, ότι τα φαγιά και η ατμόσφαιρα ήταν τέτοια, που από κάπου και μετά, οι φωνές και η φασαρία του γηπέδου γίνονταν ηχητικό παρελκόμενο του γεύματος, τόσο εναρμονισμένο με την πραγματικότητα, όσο συνηθίζονται να είναι, οι ήχοι των συνεχόμενων πτήσεων αεροπλάνου, στους κατοίκους της Αλικαρνασσού.

Πρέπει εδώ να σημειώσω κάτι σημαντικό. Πως όταν βγαίναμε οικογενειακώς, ήταν σαν να προετοιμαζόμαστε για την απόβαση στη Νορμανδία, με την εθιμική οικογενειακή γκρίνια να πλανάται στον αέρα και το αίσθημα του «τώρα θα σκάσει η μπόμπα» να είναι imminent (που λένε και στο χωριό μου το από ώρα σε ώρα). Επομένως η γιαουρτλού και τ’ άλλα εδέσματα έμοιαζαν με ηδονικό φευγιό από την υποχρέωση του καβγά, με σίγουρη και αναμφισβήτητη επιχειρηματολογία. Καθόσον λοιπόν χλαπακιάζαμε, έπαιζε, 2 στενά πιο πέρα και η ΑΕΚ. Το γήπεδο γεμάτο, σε αντιδιαστολή με την ταβέρνα που έμοιαζε λες να περιμένει το σφύριγμα της λήξης για να φισκάρει. Και εκεί που αμέριμνος, αλλά και ευχαριστημένος, που δεν θα ήμουν υποχρεωμένος ν’ ακούσω καν τον καβγά, που αν δεν ξεσπούσε τότε, θα ξεσπούσε κάποια στιγμή αργότερα, πάλευα με το γιαούρτι, την πάπρικα, την πίτα και το σουτζούκι, ώσπου ξαφνικά, κάτι υπερίσχυσε της ηδονής στο στόμα και στο στομάχι μου, της έντασης του κλαίοντος Καζαντζίδη στα μεγάφωνα, της εκκίνησης του καβγά που προετοιμάζονταν, των κουτσομπολιών των διπλανών μου. Ήταν μια ιαχή δυνατότερη από τις άλλες και σταθερά επαναλαμβανόμενη, απλή, σαν ρητορική ερώτηση που απαντάται όμως, μόνο από ρέκτες. Ήταν τόσο διαπεραστική, έντονη και εκστατική, που αναγκάστηκα να σταματήσω το μάσημα• και όποιος ήξερε τον μικρό φαγάνα του τότε, θα σας έλεγε πως μόνο ένας σεισμός θα μπορούσε να τον σταματήσει από το φαΐ• και η ιαχή ήταν αυτό ακριβώς• σεισμός! Ποιός? Ποιός? Ποιός? Και η απάντηση άμεση, δυνατή και επιβλητική, σαν να μην αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: «Ο Μαύρος ο Θεός»....5 λεπτά διάλειμμα για όσους έχουν προβλήματα ακοής....

Ώστε ο Θεός είναι μαύρος???σκέφτηκα• και το ξέρουν αυτοί οι τρελοί στο γήπεδο? Να σημειώσω εδώ πως πρέπει να ήμουν 6, ή 7 χρονών (σεζόν 81 – 82), επομένως τόσο η απορία μου, όσο και η ασχετοσύνη μου, προφανώς δικαιολογούνταν. Κατάλαβα αμέσως πως δεν έπρεπε να κάνω την παραπάνω ερώτηση στην μητέρα μου, η οποία, κατά την διάρκεια του συνθήματος έκανε τον σταυρό της, όχι για τον Θεωμά, αλλά για την επίκληση του Κυρίου (που ήταν όμως ο Θεωμάς!), καταλαβαίνοντας ότι βρίσκονταν σε σύγχυση, τόσο από την ένταση του συνθήματος που δονούσε κυριολεκτικά την μικρή ταβέρνα, εξαφανίζοντας όλους τους άλλους ήχους τριγύρω της• όσο και από την επιβλητική έννοια που η ιαχή επικαλούνταν, η οποία την εκνεύριζε μεν («άκου εκεί τα μαλακισμένα να λένε ότι ο Θεός είναι ένας παίκτης!!»), δεν μπορούσε όμως να κάνει και τίποτα άλλο δε, από τον σταυρό της, σαν ακούσια παραδοχή αυτού ακριβώς• πως υπάρχει ποδοσφαιρικός Θεός στη χώρα και ακούει στο όνομα Θωμάς Μαύρος. Και παρ’ ότι δεν ήταν αυτό μόνο του αρκετό να με κάνει να επαναστατήσω επιλέγοντας το διαφορετικό από την οικογενειοκρατία του πατρός που επιθυμούσε την βαζελοποίηση μου (χρειάστηκε και ένας τελικός Κυπέλλου), έμελλε να είναι εφαλτήριο κόντρας και αντίθεσης με την προσδοκία του πατέρα μου• «πως γίνεται να έχετε την καλύτερη ομάδα και στην γειτονική σας, να παίζει ο Θεός και ο μόνιμος 1^ος σκόρερ του πρωταθλήματος?» του έλεγα.

Και αφού αγαπήσαμε τον Θεό και συμπράξαμε μαζί του μετά από εκείνο τον τελικό, έμενε μόνο, για να απαντηθεί η άνωθεν ερώτηση, να υπάρξει και η ανάλογη συνέπεια λόγων & έργων. Και πως γίνεται αυτό με απανωτά χαστούκια, απώλειες τίτλων, αδυναμία να κρατηθούν παίκτες αστέρια (Εστερχάζι, Σαντμπεργκ), που κορυφώνεται με τον διωγμό του Θεού? 6 χρόνια δεν παλεύονται μόνο με Χένρικ Νίλσεν και Τόζα Βαζελίνοβιτς (πρωτάθλημα Χειμώνα)• χρειάζεται τίτλους για να την παλέψεις απέναντι στους επαγγελματίες πρωταθλητές, τους ρουφιάνους του Βαρδινογιάννη τότε, και την σκοτεινή εποχή των Κοσκωτάδων, που οδήγησαν, με νόμο του κράτους, από την διάλυση λόγω σκανδάλων και χρεών (Τράπεζα Κρήτης, Σαλιαρέλης κ.α.) στην εκχώρηση του «δαφνοστεφανωμένου», στον μεγάλο, νεόκοπο επιχειρηματία που, αφού διελύθη το ανατολικό μπλόκ, είπε να το παίξει κομμουνίσταρος και στην Ελλάδα με τα λεφτά και τις πληροφορίες της Στάζι. Και όμως ούτε τότε πίστεψα πως θα ήταν αδύνατο αυτή η ομάδα να κερδίσει ποτέ κάτι μεγάλο• ποτέ δλδ δεν έγινα κομπλεξικός. Ήξερα οτι σαν ΑΕΚ έπρεπε να έχω όμαδα να κερδίζω και τους αντιπάλους• και τους διαιτητές• και πολλές φορές και την ίδια μου την τύχη ακόμη. Ποτέ όμως δεν πίστεψα οτι δεν δικαιούμαι, ποτέ δεν πίστεψα οτι δεν μπορώ, αν αγωνιζόμουν σαν ΑΕΚ, της καρδιάς και όχι των περιορισμένων, κάποιες χρονιές, δυνατότητων• μόνο πίστευα, πως και ακόμη και να μη με αφήσουν να νικήσω, εγώ θα είμαι νικητής• είπαμε, να συμφιλιώνεσαι με τη ήττα σαν κομμάτι του παιχνιδιού και σαν αφορμή πρωτίστως αυτοκριτικής, όχι όμως και να την θεωρείς μονόδρομο..... Και για να μου το αποδείξει ήρθε και το μαγικό 89• ήταν άλλωστε κοντά....

Και ο πανηγυρισμός του Τάκη με το κόκκινο φανελάκι, ανεξίτηλα στη μνήμη μου, αξέχαστος. Θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι, να το ακούω στο ραδιόφωνο, παρέα με συμμαθητή μου γαύρο, ο οποίος στο τέλος τον θυμάμαι να μου λέει κλαίγοντας: «αν τις παίρνετε έτσι τις νίκες είναι σαν να κλέβετε»• ατάκα που δεν μπορούσα να χωνέψω με τίποτα. Πώς οι επαγγελματίες κλέφτες δεν αποδέχονταν την τύχη του άλλου, ενώ εγώ, άμεσα, μες στην χαρά μου, παραδέχτηκα πως αν μετρούσαν οι αριθμοί θα έπρεπε ο ΟΣΦΠ να κερδίσει• όμως υπάρχει και η τύχη, που συνήθως δεν χαμογελά στον Δικέφαλο, έτσι όμως και χαμογελάσει, τότε ο Τάκης μπορεί να πανηγυρίσει φορώντας τα χρώματα του αντιπάλου σε εκτός έδρας ματς τίτλου!!! 15 χρόνια αργότερα όλοι οι Έλληνες θα γελάσουν με την τύχη (?) της Εθνικής ομάδας, ξεχνώντας κοντόφθαλμα και οπαδικά, πως μόνο στην Ευρώπη ήθελαν να είναι τυχεροί, αφού εγχώρια γνώριζαν, πως και αν η τύχη δεν ήθελε, θα επιστρατεύονταν διάφοροι εξωαγωνιστικοί παράγοντες προκειμένου αυτή να επιτευχθεί• και είναι πάντοτε οι ίδιοι άνθρωποι που, μπρος στην δική τους αποτυχία, θα θυμηθούν όλα τα εγκλήματα που έκαναν οι ίδιοι, προσάπτοντας τα, ανερυθρίαστα, στο νέο νικητή, μη αποδεχόμενοι, σε καμία περίπτωση, είτε αυτή καθεαυτή την ήττα τους, είτε πολύ περισσότερο, ότι αυτή προήλθε από κάποιον ικανότερο, ή τυχερότερο έστω, βρε αδερφέ. Όχι, πρέπει, η κάθε νίκη του αντιπάλου τους, να είναι της ίδιας ποιότητας με τις δικές τους αμέτρητες κίβδηλες νίκες• μόνο αυτές ξέρουν, μόνο αυτές αντιλαμβάνονται. Και αν δεν είναι και αυτό κάτι το διαφορετικό τότε τί μπορεί να είναι?

Και ενώ όλοι μου έλεγαν τότε: «άντε σε καμιά 40αρια χρόνια ξανά» και με επίδειξη ακραίου Βαρδινογιαννισμού επί 2 χρόνια στη σειρά έμοιαζαν να είχαν δίκιο, τότε ήταν που έμαθα για τα καλά, ένα άλλο στερεότυπο• πως ΑΕΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ•

και τούτο στις απανωτές σφαλιάρες ήταν μάλλον ικανοποίηση μιας δίχως κέρδος εμμονής, ή πιο φιλολογικά, μια ακούσια εκπαίδευση ενάντια στα παιδικά θέλω που πάντα τοποθετούν τη νίκη σαν αυτοσκοπό μιας προσπάθειας (ενδεικτικό της νοητικής ηλικίας ορισμένων, που....δεν μπορούν να περιμένουν άλλο, ή δεν έχουν κλέψει αρκετά και μας θυμίζουν τώρα, χασκογελώντας, τα τεκταινόμενα των τελευταίων 7 μηνών, ξεχνώντας τον βιασμό 25 χρόνων και τονίζοντας από ραδιοφώνου: «να μην ξεχνιόμαστε όμως έ?» Εσείς να μην ξεχνιέστε• εμείς μια χαρα ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ)• στην ΑΕΚ και κυρίως στους οπαδούς της, έφτανε να παίζει καλά και ας έχανε, γιατί η ήττα, μάθαμε εμείς, είναι μέσα στον αθλητισμό• και, μέσα από τις διηγήσεις των παλαιοτέρων, για την υπερπροσπάθεια που έπρεπε πάντοτε να γίνεται προκειμένου αυτή η ομάδα να επιτύχει αυτό που άλλοι θεωρούσαν δεδομένο/κεκτημένο τους, μάθαμε επίσης, πως η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή – γιαυτό και μόνο εμείς έχουμε επιμείνει για ισάξια εκπροσώπηση των μεγάλων του ποδοσφαίρου στους οποίους η ΑΕΚ με κόπο συγκαταλέγεται. Και αν οι πάσχοντες από υπερκούπωση θεωρούν πως αυτή η επιλογή γίνεται αναγκαστικά και προσομοιάζει στο θυμοσοφικό: «όσα δεν φτάνει η αλεπού», να απαντήσω σχετικά εύκολα πως όσα δεν τα φτάνει αφενός πηδάει και τα πιάνει και αφετέρου τί τοποθετείται μακρύτερα από το ευ αγωνίζεσθαι? Το ή εμείς ή κανείς, ή το «Αεκάρα, Σ’ αγαπώ και το πρωτάθλημα στ’ αρχ...μας» που φωνάζαμε κάποτε σε διασκευή της θρυλικής Johanna (Γεντί κουλέ άνοιξη 2005 οι μοναδικοί που σε πρωταθληματική, όπως εξελίσσονταν, χρονιά, φωνάξαμε κάτι τέτοιο), γιατί αναγνωρίζαμε την προσπάθεια και αυτή μας έφτανε για να αισθανθούμε υπερήφανοι? Η απάντηση δικιά σας.

Όχι, εμείς δεν καλυπτόμαστε ΜΟΝΟ από το νικηφόρο αποτέλεσμα• γιαυτό και αν ρωτήσετε Αεκτζή για το ποιοι είναι οι καλύτεροι τελικοί κυπέλλου που έχει παρακολουθήσει δεν θα σου πει αυτόν ενάντια στον Απόλλωνα (με ρεκόρ θεσμού), ή στον Ατρόμητο, παρά θα σου πει έναν τελικό με τον ΠΑΟ (3-3) και έναν με τον ΟΣΦΠ (4-4), όπου παίχτηκε σπουδαία μπάλα μεν, χάσαμε όμως δε• ε, και τι μ’ αυτό? Όσοι ψάχνουν για κομπλεξικούς στα χανούμια ας αγοράσουν καλύτερα ένα καθρέφτη... και η συνειδητοποίηση όλης αυτής της ποιοτικής διαφοροποίησης από τα λοιπά πρόβατα οδηγούν σε ανείπωτη ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ για την καταγωγή, για την προσπάθεια, για την διαφορετικότητα για την πολιτική πρωτοπορία του περιθωρίου που δεν αφομοιώθηκε ποτέ από ναζιστικά, ή φασιστικά μορφώματα και αν και τώρα και με τα σημάδια των καιρών να επιβάλουν την μόδα τους και την δική μας ομάδα, να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ της γνήσιας αυθεντικής λαϊκής ΑΕΚ που είναι ANTIFA (κατοχυρώνοντας πνευματικά δικαιώματα στον οπαδικό χώρο) και της εξίσου λαϊκής και νεότευκτης ΑΕΚ που είναι δέσμια των καταβολών της, ή θύμα της οικονομικής συγκυρίας. Απλά η διαστρεβλωτική πραγματικότητα έχει μπλέξει εσκεμμένα την βούρτσα με την πριονοκορδέλα και μένει σε εμάς που αγαπούμε την ΙΔΕΑ, ή να ξεκαθαρίσουμε την ήρα από το στάχυ, ή ευδιάκριτα να τους απομονώσουμε (όπως συμβαίνει τώρα που έχουμε ... άπλα). Άλλωστε η διαστρέβλωση στην περίπτωση της ΑΕΚ, μοιάζει να είναι πανάκεια σε ότι αφορά στους αντιπάλους της, με τρανό παράδειγμα τον Σάββα. 25 χρόνια η επίκληση μας στα αυτονόητα ακούγονταν στους γαύρους μπουζούκι. Και στην τελική ποιοί είναι καλύτεροι από εμάς για να το παίξουν? το όργανο? Ποιοι και από που το φέρανε δηλαδής για να μπορούν άλλοι να το παίξουν καλύτερα από εμάς, στην τελική. Αλλά στα σοβαρά τώρα, μια που μιλάμε για παρανοήσεις, πως νοείται να είσαι πρόσφυγας, να είσαι και φασίστας?

Και πάμε και στο 3^ο στερεότυπο: ΑΕΚ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΗ. Και είπαμε, δεν υπήρξα ο ίδιος, ούτε οι οικειοι μου πρόσφυγες• αυτό μας το επέβαλαν όλοι οι τιμητές του μοτο «μια ομάδα μια πόλη» (στην Θεσσαλονίκη αυτό επετεύχθη πολύ πιο εύκολα), βάζοντας και πάλι τυράκι στον Πρόεδρο του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος για να κατεδαφίσει το ΜΟΝΟ ιδιόκτητο γήπεδο ΠΑΕ (αν υπάρχει άλλο αυτό είναι το Βικελίδης αν δεν απατώμαι) μόνο και μόνο για να φτιάξει ο Σωκράτης το δικό του, με τα λεφτά της Πολιτείας, αφήνοντας στον «δαφνοστεφανωμένο», ένα επιπλέον πλεονέκτημα• να διαθέτει το μοναδικό σύγχρονο  - αν και όχι ιδιόκτητο – ποδοσφαιρικό γήπεδο, την στιγμή που οι ανταγωνιστές του δεν είχαν και ούτε φαίνονταν να μπορούν να αποκτήσουν στο άμεσο μέλλον (δες Βοτανικός, Γουδή, Allianz Arena στα Σπάτα κ.α.). Και στην τελική, ούτε αυτό δεν περνά• γιατί το κείμενο είναι προσωπικό. Εγώ την γνώρισα τη Φιλαδέλφεια, δεν υπήρξα ΑΕΚ γιατί κάποτε θα γκρεμίζονταν. Μπορώ όμως και αισθάνομαι την βαρύτητα της λέξης ξεριζωμός, αλλά και την ευφορική αίσθηση του «βγάζω νέα ρίζα», ακόμη και εκεί που με υποδέχτηκαν φτύνοντας τον κόρφο τους, μόνο και μόνο για να μνημονεύουν μισό αιώνα αργότερα, πως αν δεν ήταν ο ξεριζωμένος, ούτε γιαουρτλού, ούτε γαλακτομπούρεκο, ούτε Καζαντζίδης, ούτε ΑΕΚ! Γι αυτό και εξαιτίας αν θέτε του ξεριζωμού μπορώ να αισθάνομαι υπερήφανος πως μόνο εγώ από τους ομοίους μου οπαδούς τραγουδώ για τα παιδιά στην ξενιτιά και στη φυλακή το ίδιο, εξομοιώνοντας την διαπάλη των νοικοκυραίων με την κόντρα των ποινικών (classe contra classe) με την μοιραία πραγματικότητα στον παρανομαστή• και όλα αυτά εξισωτικά εγκολπωμένα στην ίδια ΙΔΕΑ. Και μια που μιλάμε για γήπεδο, ξεριζωμό και διαφορετικότητα να το τονίσουμε και αυτό• πως όταν έριζαν στην εκλογική αναμέτρηση για τον Δήμο Ν. Φιλαδέλφειας, ο βοσκός έβαλε υποψήφιο τον Λύσσανδρο• τα πρόβατα όμως αυτά, ακριβώς γιατί είναι διαφορετικά και κατάμαυρα, ψήφισαν με πολιτικό σκεπτικό και όχι με σκεπτικό οπαδικών σκοπιμοτήτων, τον Δήμαρχο που αργότερα θέλοντας να το παίξει πολέμιος του κεφαλαίου, εναντιώθηκε στο μοναδικό δίκαιο αίτημα μερίδας πολιτών που ΑΠΈΔΕΙΞΑΝ ότι είναι απείρως πιο πολιτικοποιημένοι από άλλους οπαδούς, ψηφίζοντας αυτόν που θεωρούσαν ικανότερο πολιτικά να αντιπαρατεθεί για το καλό του Δήμου τους. Και όποιος μου πει οτι στα Φιλαδέλφεια κατοικούν γαυροβαζελοβούλγαροι γυναικολόγοι κατ’ αποκλειστικότητα, μάλλον βλέπει πολύ Τσουκαλά με ολίγη από Σάββα.

Και πως γίνεται όλα αυτά να μην με γεμίζουν υπερηφάνεια? Υπερηφάνεια για τα κατορθώματα της αξιοπρέπειας, που μόνο αυτή η ομάδα μοιάζει, στα δικά μου μυαλά, να ευαγγελίζεται με κρυφό, μα ταυτόχρονα με οικείο και συνωμοτικό τρόπο, να με τραβά στο δικό της φωτεινό μονοπάτι, γιομάτο από μπαχάρια και θύμησες ξένων, μα αδερφών στη καρδιά, γιομάτο από κάματο και προσπάθεια, γιομάτο από όσα δεν λένε, ή δεν ξέρουν να πουν, οι άλλοι, οι διορισμένοι πρωταθλητές, οι τιμητές της φασίζουσας νίκης, οι ταπεινοί καταμετρητές τίτλων για να έχουν κάτι να αντικρούσουν στην αξιοπρέπεια που διδάσκει ο Δικέφαλος με τα ανοιχτά φτερά... Γιατί πράγματι ήθος βγάζουν και οι Ζουλού• επομένως δεν είναι θέμα αν έχεις έθος, αλλά τι ποιότητας έθος κομίζεις κάθε φορά....

Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ για την Original 21 και τους αγώνες που έδωσαν οι ανώνυμοι εθισμένοι στον κιτρινόμαυρο δικέφαλο• για την έννοια της οικογένειας που γνωρίζω πως υπάρχει σε όλο τον οπαδικό κόσμο, ποτέ όμως στα επίπεδα που συναντιούνται σε όσους αγαπούν τα κιτρινόμαυρα (και δεν εννοώ τους σουπεράδες). Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ για τα παιδιά στη ξενιτιά• Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ με ένα συλλογιστικό που μοιάζει με το, εγώ με τις ιδέες μου και εσείς με τους τίτλους που αγοράζουν τα λεφτά σας. Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ πως δεν υπήρξαμε ποτέ, παρ’ ότι κατηγορηθήκαμε, κρατικοδίαιτοι, ενώ είχαμε το έρεισμα να διεκδικήσουμε ένα τέτοιο status• αντίθετα, και εξαιτίας της αμέλειας των εκάστοτε κυβερνήσεων, αναλάμβαναν την ΑΕΚ τυχοδιώκτες, με τις ανοχές των υπηρεσιών του Δημοσίου, που έτσι όπως έβαλαν το τυράκι στο στόμα των συνταξιούχων για να παίξουν στο χρηματιστήριο, αφήνοντάς τους με τα εφάπαξ τους, άπαξ και ανεπιστρεπτί υφαρπαγμένα, έτσι βρεθήκαμε και εμείς, μετά την λαίλαπα Ψωμιάδη. Να σημειώσω εδώ πως είμαστε διαφορετικοί ακόμη και σε αυτό• από τα τόσα λαμόγια που περιτριγυρίζουν το ποδόσφαιρο (Σαλιαρέλης, Πρίγκηπας Φαιζάλ και ο εκπρόσωπος τους, Αλεξ Σκλαβενίτης, Μπατατούδης, Βουλινός, Λάσκαρης, Κομπότης κ.α.) μόνο ο δικός μας, είμαστε σίγουροι, πως αν διέθετε τις πλάτες του Κόκκαλη και την διάρκεια του, θα είχε πάρει Champion’s League. Εδώ είχε μετατρέψει την ΑΕΚ από Κωνσταντινουπόλεως σε Κόκκαλη, έχασε ένα πρωτάθλημα στην ισοβαθμία ισοφαρίζοντας το, με ένα προφητικό σε όλα του, κύπελλο, με ομαδάρα και έναν προπονητή που λέγονταν Φερνάντο Σάντος, ενώ την επόμενη χρονιά, εν μέσω εμφυλίου και με τον Κέρμιτ πρώτο τραπέζι πίστα, κατάφερε και έφερε Χ σε Φιλαδέλφεια και Μπερναμπέου με τη Ρεάλ των Galacticos, παίζοντας (ιδιαίτερα στη Φιλαδέλφεια) μπαλάρα και όχι κλεφτοπόλεμο. Και μην αρχίσω γενικά τώρα με την Ευρώπη...

Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ γιατί εμείς πέσαμε στο γήπεδο αβοήθητοι ακόμη και από τους Μεσσίες μας, που λόγω εγωισμών του παρελθόντος, είπανε να αλλάξουν τροχιά από την συλλογική μοίρα ημών των υπολοίπων και να επιβάλουν μια προσωπολατρική και απόλυτα δική τους, δίνοντας μας τη ρετσινιά του 2013. Με αρκούδα, φούντα & Μπουγαΐδη, κανένας νόμος δεν έγινε για την ύπαρξη, σωτηρία, ή ενίσχυση της ΑΕΚ, ενώ κανένας από τους υπάρχοντες νόμους, δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά προς όφελος της (θυμίζω ότι πρώτη ομάδα που δημιούργησε νομικό προηγούμενο στο άρθρο 44 ήταν ο Άρης με τον ελλιπέστατο φάκελο του), ή για την προστασία της, για όσο καιρό λυμαίνονταν από απατεώνες ή τυχάρπαστους δικηγορίσκους. Αξιοπρέπεια & ΥΠΕΡΗΦΆΝΕΙΑ γιατί μόνο εμείς δεν δεχθήκαμε την μοίρα που τώρα επιβάλλεται στον μισητό μας εχθρό (τον παραδοσιακό εχθρό της πόλης των Αθηνών – η Τρούμπα δεν είναι Αθήνα) και ζητήσαμε να τον μεταχειριστούν τουλάχιστον όπως συνέβη σε εμάς και όχι χειρότερα. Και η λίστα δεν τελειώνει πότε....και όσο συνεχίζει ο Δικέφαλος τις πτήσεις θα έχουμε και στο μέλλον ωραίες ιστορίες να λέμε και μεγάλες στιγμές για τις οποίες, δίχως ντροπή, να επαιρόμαστε και να γράφουμε μακροσκελέστερα κείμενα για το γιατί τελικά να είμαστε ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ από τους υπόλοιπους με έναν ιδιαίτερο και απολαυστικό τρόπο...

ΥΓ και επειδή οι ετσιθελικοί πρωταθλητές μπορεί να σχολιάσουν το timing, να σας πω, πως προσωπικά δεν θέλω ο πρώτος μεγάλος τίτλος που κατακτώ μετά από 20 και πλέον χρόνια, να απονέμεται, ακόμη και με έναν πόντο στα δικαστήρια. Θα προτιμούσα το «σύστημα» να είχε για ακόμη μια φορά βγάλει τον τρίτο ΠΑΟΚ πρωταθλητή (ξεπερνώντας κατά πολύ τον «δαφνοστεφανωμένο» που πήρε πρωτάθλημα όντας 2^ος• κάτσε έχει και εφέσεων) με μια απόφαση «πρωτοφανή» αλλά χιλιοπαιγμένη στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά, γιατί εμείς έχουμε συνηθίσει από ετσιθελικούς φασίστες, τους γνωρίζουμε από μακριά και έχουμε αποδεδειγμένα δώσει μάχες εναντίον τους, είτε τους λέγανε Βαρδινογιάννη, είτε Κόκκαλη και Μαρινάκη είτε Σαββίδη και Σία. Και αυτοί θα χορταίνανε αίφνης με ένα νταμπλ που σφραγίστηκε με 2 γκολ οφσάιντ και θα κάνανε ατιμώρητοι τις γνωστές χαριτωμενιές που οι θρασύτατοι διορισμένοι πάντοτε κάνουν ως άλλοι Jr σε παραπλήσιο ποιμνιοστάσιο, διδάσκοντας ήθος (είπαμε ήθος έχουν και οι Ζουλού, δεν το κάνουν όμως θέμα)! Θα είχαμε και υλικό για νέα τραγούδια....Αλλά όπως και να έχει, θα έχετε την ευκαιρία σας του χρόνου να αποδείξετε πως όσο το χτυπάς το ατσάλι, αυτό σκληραίνει και πως μια ομάδα – μια πόλη (του χρόνου που θα έχετε και τα σκουλήκια με τις πλάτες Μαρινάκη, να δω τι θα κάνετε για να τους ρίξετε) και πως ή εσείς ή κανείς....Προσοχή όμως να βαράτε το ατσάλι και όχι το πουλί σας...γιατί το πουλί μαραίνει όσο...το βαράτε!! Και πούστε• έχει και τελικό Κυπέλλου ε? Και πρέπει να την κάνουμε μια κηδεία φέτος με την μπαλάρα που έχουμε παίξει....Θου Κύριε φυλαττειν το στόματι μου. Αφού είπαμε ΑΕΚ είναι να είσαι διαφορετικός• και ΑΕΚ παρέα με έπαρση δεν πήγανε ποτέ• κάτι σαν ακούσια εκπαίδευση στα ιδανικά του ευ αγωνιζέσθαι• κάτι σαν ευχή και κατάρα, να μην σηκώνουμε μπαϊράκι και να αφήνουμε τα πάντα να εξελίσσονται στο γήπεδο, πάντα με τις καλύτερες ευχές μας, ποτέ όμως με την αδικαιολόγητη έπαρση του εκ προοιμίου και άνευ αγώνος κατορθώματος...όποτε έχουμε ενεργήσει έτσι είχαμε καταστροφές... Μακριά από εμάς έπαρση, αλαζονεία και συγκαταβατική βοήθεια από αναρμόδιους...Αλλιώς θα γινόμασταν κάτι άλλο• και όχι...

ΑΕΚ

Useful Links
Link1, Link2

ALL AEK RELATED POSTS 

Γιατί είμαι ΑΕΚ Vol 1
24 Χρόνια Original 21 Ηράκλειο Κρήτης

φοβού τους διαιτητάς και Μαρινάκη φέροντες

Σαν Σήμερα (08/03)

Σαν Σήμερα (16/03)

Σαν Σήμερα (το τελευταίο αντίο του Στέλιου)

το βατραχάκι δλδ να μην κάνει όνειρα (Βελιγράδι)

The more the merrier

89-82

Πρωταπριλιάτικο 
Τα του Καίσαρως, τω Καίσαρι...

100άρα Α.Ε.Κ.

All Ramblings HERE

Τον Off-side παίξτε!!