Σφάλματα Είμαστε....Ανθρώπους Κάνουμε...

Όλοι σε τούτο τον ντουνιά.. έτσι  θα έπρεπε να λέει το τραγούδι. Έτσι μας κάνει, να πουμε τον «πατέρα(?)» της μικρής που βράστηκε για να εξαφανιστεί ευκολότερα.. έτσι δυστυχώς στέκει σε πάμπολλες περιπτώσεις. Τα σφάλματα κινούνται ανάμεσά μας αναπαράγοντας κομμάτια του εαυτού τους σε έναν αδιόρατο μαραθώνιο ασυνείδητης αυτοβελτίωσης μέσα στον χρόνο.. και αυτήν την αναπαραγωγή, βαφτίζουμε εμείς, τα υπόλοιπα σφάλματα, Ανθρώπους, μάλλον εκφράζοντας την ελπίδα πως από αγκάθι μπορεί να βγει ρόδο και όχι το ανάποδο που στατιστικά είναι συνηθέστερο.

Και αν όλα αυτά σας φαίνονται μισανθρωπικά και μικροπρεπή, μάλλον δεν έχετε αντιληφθεί ότι το παρόν παραλήρημα είναι υπέρ αυτών των σφαλμάτων, που μας δίνουν τις πιο υπέροχες ευκαιρίες για ανάκαμψη, παρά το γεγονός ότι συχνά χρησιμοποιούνται σαν λόγος περαιτέρω επιδείνωσης και τελικής καταδίκης σε έναν μικροπρεπή θάνατο.

Και αυτά σας τα λέει, ένα σφάλμα, μονίμως μαλωμένο με την έννοια του λάθους, όχι τόσο σε έναν νοητικό ισχυρισμό (που είναι μοιραίο να λαθεύει εξ ορισμού καθότι, ως γνωστόν, διαθέτουμε πεπερασμένο επεξεργαστή), αλλά σε μια πρακτική εφαρμογή. Σαν γνήσιο σφάλμα λοιπόν, μισώ να συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σφάλλει στην πράξη. Ίσως γιατί δεν είμαι από εκείνα τα σφάλματα που διστάζουν να παραδεχτούν το αυτονόητο λάθος τους, ίσως γιατί πιστεύω πως, όπως ο μούτσος στους 10 μικρούς Μήτσους, παραδεχόμενος το λάθος μου, μπορώ ευθαρσώς και κατόπιν κάποιοων αναγκαίων παρατηρήσεων να….διορθώνομαι. 

Με την υπεκφυγή κανείς ποτέ δεν έγινε καλύτερος!! Με την παραδοχή, από την άλλη, γνωρίζεις στην πράξη τον εχθρό σου και αν μπορείς, τον αλλάζεις, αλλιώς τον αγαπάς σαν συστατικό στοιχείο του σφάλματος που καθένας μας κατέχει στο παγκόσμιο πρόβλημα που λέγεται Ανθρωπότητα.

Δεν λέω, υπάρχουν σφάλματα και σφάλματα, σφάλματα που αποτελούν το δέντρο και όχι το δάσος και σφάλματα ανυπέρβλητα και αναπόδραστα. Όλα έχουν να κάνουν με αυτή ακριβώς την παραδοχή τους αφενός και κατόπιν την εκτίμηση της έκτασης της ζημιάς σε μια συνολική προσπάθεια που λέγεται ζήση και ξεκινά στο πρώτο κλάμα για να ολοκληρωθεί, άγνωστο πότε, με έναν ρόγχο ανακούφισης, ή απελπισίας. Προσωπικά, παρ’ ότι έχω μια ευκολία στην ανάληψη ευθυνών, ακόμα και εκείνων που δεν μου αναλογούν, σιχαίνομαι να παραδέχομαι ένα σφάλμα που θα μπορούσα να έχω αποφύγει. Αφενός, γιατί δείχνει την αδυναμία να συγκεντρωθώ και αφετέρου ανεπιφύλακτα δεικνύει, δεδομένης και μιας περίεργης συχνότητας επανεμφάνισης τέτοιων απρονοησιών (το λένε Alzheimer μεγάλε!!), την αδυναμία μου τελικά να……διορθώνομαι.

Προς υπεράσπιση μου, μπορώ να ισχυριστώ, ότι αυτά τα λάθη που διαρκώς επαναλαμβάνονται, αφορούν στο δέντρο και όχι στο δάσος. Και είναι τόσο εκνευριστικό να κάνω λάθη που θα ήταν απαγορευτικά στο να ασκήσω π.χ. το επάγγελμα του… λογιστή. Αφορούν δηλαδή μετρήσιμα μεν στοιχεία, που όμως με την κουτοπονηράδα τους οι λογιστές καλύπτουν σχεδόν με 1000+1 τρόπους, τρόπους που μου διαφεύγουν κυρίως γιατί απλά ποτέ στην ζωή μου δεν ενδιαφέρθηκα να γίνω αριθμομετρητής… γι αυτό υπάρχουν οι άβακες, τα αριθμητήρια, τα κομπιουτεράκια βρε αδερφέ! Όταν λοιπόν ένα λογιστικό λάθος, μπορεί από μόνο του, να ακυρώσει μια προσπάθεια που υπερβαίνει την απλή μαθηματική αξία των αριθμών και επεκτείνεται στην ποιότητα ζωής και κυριότερα όταν αυτό το λογιστικό σφάλμα έχει συμβεί με δική μου ευθύνη, αφενός οργίζομαι με την ανοησία μου να εμπιστεύομαι το νιονιό μου προκειμένου να τα βγάζω πέρα με τους αριθμούς (είπαμε υπάρχουν και κομπιουτεράκια!!) και αφετέρου δεν μπορώ να μην κατηγορήσω τον εαυτό μου, που καταδικάζεται μια ενέργεια για τους λάθους λόγους…. Περισσότερο απ’ όλα αυτό που εκνευρίζει την ψωνάρα μου, είναι πως υποχρεούμαι να αναλάβω τις ευθύνες μου, σε ανθρώπους που διαρκώς κοιτούν το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι, που το δάχτυλο αυτό δείχνει (για να κλέψω και λίγο Bruce Lee).

 Ανθρώπους που θα κολλήσουν με εμμονή στην κυριολεξία της έκφρασης και όχι στην δυναμική της… άνθρωποι, δηλαδή σφάλματα, που γεννήθηκαν να κοιτούν αριθμούς και πίσω από αυτή την αυτιστική τους ιδιότητα, να γνωματεύουν μικροπρεπώς και ακαταλλήλως, ανάλογα, την ποιότητα και την αξία ενός εγχειρήματος, ενός άλλου σφάλματος κ.ο.κ.

Για να μην φύγουμε από το θέμα (αλήθεια υπάρχει θέμα??), πρέπει τελικά να αγαπάμε τα λάθη μας όταν συμβαίνουν και τα παίρνουμε συνειδητά χαμπάρι, γιατί μόνο αυτά είναι ικανά να μας δώσουν αξία και να αποτελέσουν πραγματικό σκαλοπάτι οντολογικής ανόδου από σφάλμα σε Άνθρωπο και τίποτα άλλο. Και μην ακούτε αυτούς που λένε ότι σοφός είναι αυτός που μαθαίνει από τα λάθη των διπλανών του χωρίς ουδέποτε ο ίδιος να υποπίπτει σε αυτά… δεν είναι αυτός σοφός…. ΚΑΒΑΝΤΖΟΠΟΥΣΤΑΣ είναι…. Το κάθε σφάλμα που είμαστε, πρέπει δυστυχώς να πάθει για να μάθει. 

Αυτός που χρειάζεται να πάθει τα λιγότερα είναι ο σοφός….

Και αναφορικά με τον Οιδίποδα, αν δεν έκανε το λάθος να σκοτώσει τον πατέρα του σε μια παρεξήγηση…… ούτε η μάνα του δεν θα τον ήξερε σήμερα……

ούτε η μάνα του δεν θα τον ήξερε...