Kokdi Mpath's Blog This!: ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΚΟΛΛΗΜΑΡΕΣ

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΚΟΛΛΗΜΑΡΕΣ

Με αφορμή ένα καταπληκτικό postάρισμα με τίτλο: "Οι Pink Floyd και ένα Δαντελένιο Σουτιέν" απο τον Γελωτοποιό στο Νόστιμον Ημαρ, που σαφώς και κλέβω και αφιερώνω στη γυναίκα μου για μουσικούς λόγους και στον Πάνκη για όλους τους υπόλοιπους, διαλέγω να σας πρήξω σήμερα με την δική μου βιωματική κολληματάρα που, ευτυχώς για μένα και τις επιλογές της μετέπειτα ζωής μου, υπάρχει ακόμα και αναφέρεται στο βαθμό επιρροής που η τέχνη μπορεί να έχει στο είναι σου…Πριν πάμε στα παρακάτω παρακαλώ διαβάστε το κείμενο αναφοράς Πρώτα !!

Στην δική μου ιστορία δεν υπάρχουν δαντελένια σουτιέν, τα είχαν αντικαταστήσει τα playboy του πατέρα μου, με τις αποκλειστικές γυμνές φωτογραφίσεις της Ζωής Λάσκαρη, στα 50φεύγα της

και της Δήμητρας Γαλάνη.. Θέε μου όσο σκέφτομαι ότι αυνανιζόμουν με την Γαλάνη, θα προτιμούσα το δαντελένιο σουτιέν και του κόλπου του Κορινθιακού anytime… Anyway που λένε και στο χωριό μου, στόχος μου δεν είναι να σας αποκαλύψω την βιωματική εμπειρία της πρώτης μου εκσπερμάτισης με θέλγητρο το γυναικείο κορμί. Στόχος μου είναι να σας περιγράψω τις βιωματικές εμπειρίες των πολλαπλών εκσπερματίσεων με θελγητρο την τέχνη της μουσικής…. Καλά, θα μου απαντήσετε, αν το βιολί ήταν πουλί θα το έπαιζαν πολλοί, γι αυτό και θα σας διηγηθώ την σεξουαλική κολλημάρα αυτή, από την μοναδική σκοπιά που θα μπορούσα αυτή του ακροατή. Με λίγα λόγια στο παίξιμο του πουλιού απεδείχθην επαγγελματίας, στο δε βιολί απεδείχθην ανεπίδεκτος και ανεπαρκέστατος.. να μην τα πολυλογώ, καλός μαλάκας είμαι και του λόγου μου.. Παράγραφος.

Έχοντας ξεπεράσει τις όποιες αναφορές στην αφύπνιση της σεξουαλικότητας ενός προεφήβου, ας εμείνουμε λίγο στην ακροαστική αφύπνιση των αισθήσεων που προήλθε ακριβώς την στιγμή που χρειάζονταν προκειμένου να συγκροτήσω ταυτότητα (όχι αυτή που βγάζεις στ’ αστυνομικά τμήματα, στην ουισαστική ταυτότητα αναφέρομαι). Και με δεδομένο την παραπάνω αναφορά μου στη Δήμητρα Γαλάνη,ευχαριστώ τον Θεό που κάτι ανάλογο δεν συνέβη και με την μουσική.

Δεν ένιωσα δηλαδή απόλαυση από ένα τραγούδι των New Kids On The Block!!!Δεν μπορώ να πω υπήρξα θύμα της καταναλωτικής κοινωνίας, θεώρησα και εγώ καθήκον μου να υπερασπιστώ τον Michael Jackson σε παρέα συνομηλίκων μου (7χρονών) που μου έλεγαν ότι super cool για την εποχή ήταν η Πωλίνα (Ok μην βαράτε η Πωλίνα είναι μια εγχώρια cult, ο Μιχαλάκης όμως ήταν cult παγκοσμίως!!), με άποψη αναπαραγόμενη κατευθείαν από τα τελευταία τεύχη της Μανίνας και της Super Κατερίνας των αδελφών των περισσοτέρων. Εγώ, ως μοναχοπαίδι πάλι αρκούμουν στο ραδιόφωνο, τους πειρατές και το Μουσικόραμα που λέει και το παλουκάρι του post που αναδημοσιεύω.. Εδώ μπήκα σε χρονικό τριπάκι γιατί το μουσικόραμα σταμάτησε περίπου την εποχή που ο Δημήτρης (Σ)κατής είχε αναλάβει την μουσική εκπομπή και την είχε μετατρέψει σε παρουσίαση κυκλοφοριών της EMI International. Όταν δηλαδή είχαμε περάσει από την εποχή που τοπ ήταν οι Duran-Duran στην εποχή που μπορούσαν να είναι τοπ στην ελληνική τηλεόραση και οι Iron Maiden (μην ξεχνάτε την ανεπανάληπτη συναυλία στο Ναό το 89 /ετών 14?), η οι σκληρότεροι ακόμα A-Ha!!!!!

Δεν ξεχνώ επίσης και την αλήστου μνήμης κριτική του Κουτουβού το 85, όταν την διάβαζα περίπου 8 χρόνια αργότερα (1993) και έχοντας ακούσει το άλμπουμ Kill ‘Em All, οτί "ακόμη και η «μπαλάντα»(!!!!) Motorbreath είναι ένα γρήγορο μμμμμμμμ". Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο θεωρώ ήρωες όσους άκουγαν Metal την δεκαετία του 80 (και ιδιαίτερα στις αρχές της), είναι ότι παρά την ελλιπέστατη παραπληροφορημένη ενημέρωση, υπήρξαν άνθρωποι που άκουσαν διαμάντια όπως το Ride The Lightning ή το Show No Mercy, την εποχή της κυκλοφορίας τους. Εδώ δεν τους ήξεραν οι Αμεικάνοι καλά – καλά και εμείς τους είχαμ εντάξει ήδη στο πάνθεον. Εμείς που είχαμε μια μουσική εκπομπή με τραγούδια ξένου στίχου (την λεγόμενη ποπ-ροκ, εξ ου και το μακροβιότερο περιοδικό μουσικής ύλης, τι λέω τώρα έ?) και έπειτα καμία, ενώ αντίστοιχα εκπομπές στήριξης της εγχώριας βιομηχανίας υπήρξαν και ιδιαίτερα πετχημένες (όπως το Ζήτω το Ζητώ το ελληνικό τραγούδι, την εκπομπή Μουσικό καλειδοσκόπιο του Σγόντζου ή το γκράφιτι , ή αυτή του Ανδρέα Μικρούτσικού, όπου κάθε εβδομάδα έπαιζε τα video clip του Μπίλαρου Δεν υπάρχω / Άσε με να κάνω λάθος και ενός, νομίζαμε, καινούργιου Ζιώγαλα με το Star του Σινεμά, το Καλλιτεχνικό Καφενείο με τον Τσιβιλίκα.. εσείς οι νεώτεροι φανταστείτε ένα Στην υγειά Μας με παλμό, άποψη και δεδομένη καλλιτεχνική προσφορά). Αρκετά με το δάσος, πάμε στο δέντρο.

Θέλοντας να ξεχωρίσω λοιπόν, σαν γνήσιος poser και λατρεύοντας το περιθώριο, που ο Φώσκολος στις παραγωγές του απέδιδε στους μεταλάδες, ήταν σίγουρα η ροκ μουσική αυτή που θα με ξεχώριζε από τους αναγνώστες της Μανίνας και από τους προπαγανδιστές της εγχώριας και μη, κατεστημένης δισκογραφικής βιομηχανίας.

Με λίγα λόγια, σε ένα καλοκαίρι (αυτό του 1987, ναι αυτό με το ευρωμπάσκετ και τον Πελαργό), έκαψα το παρελθόν, δηλαδή το κρατικό ραδιόφωνο και προσπάθησα να εξαρτηθώ, ή να ανακαλύψω αν θέλετε, το αν, έστω ακουστικά, μπορώ να ανήκω κάπου.. ήταν λοιπόν το Final Countdown των Europe και το Piece Of Mind των Iron Maiden, οι πρώτες μου κασέτες. Και όσοι βιάζεστε να πείτε ότι η πρώτη επιλογή ήταν λόγω της κατάκτησης του Ευρωπαικού, αυτό δεν είχε ακόμα αρχίσει, όμως το τραγούδι σαν επίσημη επιλογή των διοργανωτών έπαιζε ασταμάτητα σε σημείο να θεωρούμε ότι θα μπορούσε να το είχε γράψει ο … Νταλάρας επί παραδείγματι (εντάξει μην βαράτε μαλακία χιούμορ ήταν αυτό). Όσο για τους Maiden, αιτία αφενός και προφανέστατα ήταν ο Eddie και αφετέρου η διαθεσιμότητα του τοπικού μου δισκάδικου σε νέες κυκλοφορίες (δεδομένου ότι τότε κυκλοφορούσε το Somewhere In Time).

Ήταν επίσης δεδομένη η επιλογή ως προς την πιο ενδιαφέρουσα πρόταση μεταξύ των δύο. Όπως επίσης δεδομένο ήταν και το κριτήριο επιλογής των φίλων (πέραν εκείνων που είχαν, από τότε, καταχωρηθεί σαν κολλητοί) καθώς και το ολοένα αυξανόμενο αίσθημα του συνανήκειν με γνώμονα το κοινό κόλλημα (ακριβώς όπως προέκυπτε και με την ΑΕΚΑΡΑ), όσο μεγάλωνε η γνώση και η τριβή με το άθλημα (και σαν άθλημα δεν εννοώ αυτό που κάποιοι αντι-μεταλάδες εννοείτε αυτή την στιγμή).

Και όμως το πρώτο μεγάλο κόλλημα ήρθε με τον πολύ εμπορικό 1987 δίσκο των Whitesnake. Απλά, το Bad Boys Running Wild, τα σόλο του Sykes στο Crying In The Rain και βέβαια το Still of the night με την διασκευή (δεν το ήξερα τότε) στο Here I Go Again, ήταν απλά ΤΟ Μέταλ για μένα. Αψηφώντας πιο ψαγμένους από μένα φίλους που επέμεναν ότι το μεγάλο μου ίνδαλμα, ο David Coverdale, ο Πάριος της Hard Rock μουσικής και απείρως ο πλέον αισθαντικότερος των frontmen της σκληρής μουσικής, ήταν κλεφτοκοτάς των zeppelin, αισθανόμουν διπλά μοναδικός, καθώς δεν ανήκα και στους ευρύτερους κύκλους όσων εκείνη την εποχή άκουγαν Μεταλ. Καθώς ήμουν μειοψηφία αφού αναφέροντας στη σχετική ερώτηση τι μουσική ακούς? Το Λευκό Φίδι, δεν άνηκα ούτε στο λεγόμενο hair metal (μια που ήταν παλιότερο του), ούτε στην σχολή τύπου Bon Jovi (πάλι sponsored by Μανίνα), μα σε κάτι, αισθανόμουν, καλό αξιακά, με σαφείς παραπομπές στο παρελθόν, που κάποιοι έλεγαν πως ήταν όλα τα λεφτά στην μουσική μας και ήταν σίγουρα Νο1 στα ραδιόφωνα του τότε, σε ότι αφορά στην σκληρή μουσική. Επομένως και mainstream και ήμουν και ιδιαίτερος. Με ένα σμπάρο 2 τρυγόνια.

Οι υπόλοιποι του σκληρού χώρου είτε άκουγαν Metallica, ή Iron Maiden, ή Slayer, ανέκαθεν Motorhead και οι πιο ψαγμένοι είτε ήξεραν τους κρυμμένους θησαυρούς των 70’ς, είτε έλεγαν πως ήξεραν και άκουγαν Doors με Deep Purple (τι ψυχεδέλεια). Οι πλέον ψαγμένοι έκαναν αναφορές στους Priest, Sabbath και στους Floyd αποτελειώνοντας με καθώς αδυνατούσα να καταλάβω πως κάποιος μπορεί να ηδονίζεται εξίσου με το Trooper και με το Set the controls for the heart of the sun….

Ήταν το καλοκαίρι του 1989 που στην κατασκήνωση ένας νέος φίλος μου έδωσε την κασέτα των Metallica And Justice For All… Η αλήθεια είναι ότι ο ξάδερφος μου είχε επανειλημμένως σημειώσει την συγκειμένη μπάντα, όμως είπαμε εγώ αισθανόμουν μοναδικός καθώς κανένας από τους οπαδούς της σκληρής μουσικής δεν είχε σαν πρώτη επιλογή του, τους Whitesnake και αυτό ήταν σαν βραβεία Weirdo για μένα που κάθε φορά τα αποδεχόμουν ευχαρίστως μαζί με την όποια ειρωνεία έκρυβε η στάση τους στην απάντηση μου.. Δηλαδή τύπου φλώρο δεν τονε λες αλλά δεν τον βάζεις και στους hardcore…

Το And Justice For All όμως, «έγραψε» στο ατομικό μου ασυνείδητο από την εισαγωγή του Blackened, ως και την περίεργη συμφωνία μου με τους στίχους του Dyer’s Eve… ήταν τέτοια η αίσθηση που μου έδιναν οι στίχοι και ο τρόπος που τους έφτυνε o Hetfield, που κάποια στιγμή θεώρησα πως είχα ένα ιδιαίτερο δεσμό με την μπάντα αυτή, αφού γράψανε ένα τραγούδι που ανταποκρίνονταν 100% σε αυτό που αισθανόμουν μεγαλώνοντας στο σπίτι των Κοκκώνηδων στα Κ. Πατήσια. Και ήταν τέτοια η ταύτιση, που για κάποιο χρονικό διάστημα πίστευα ότι είχαν γράψει το τραγούδι για μένα (τι ψώνιο Θεέ μου!!). Αργότερα ήρθε το the good the bad & the live box set (Μάιος 90), να αποτελειώσει την κολλημάρα μου στο άπειρο. Από τότε αναγνωρίζω αυτή την ταύτιση τόσο στιχουργικά όσο και κυρίως μουσικά, σε όλες τις δουλειές των Metallica (πρότερες Fade To Black, Escape, Disposable Heroes, Orion και επόμενες Sad But True, Holier Than Thou, Wasting my hate, Fixxer, My World, Shoot me again, that was just your life, Unforgiven III, Broken Beat & Scarred και, και, και, ), σαν να μου κλείνουν συνένοχα το μάτι, να χάνονται στη δίνη τους να αυτοαμφισβητούνται, να πέφτουν και έως και σήμερα να ξαναγυρνούν showing off their scars…..

Τέτοιος μαλάκας είναι ο Hetfield, τέτοιος είσαι και του λόγου σου, που θα ‘λεγε και ο Πάνκης…. Και έτσι πέρναγαν οι νύκτες στα χειμωνιάτικα Πατήσια (γιατί πάντα έτσι τα θυμάμαι) με ατελείωτα ριφς και μουσικές αναζητήσεις…. Αναζητήσεις που με συντροφεύουν και με στηρίζουν στους ατομικούς μονολόγους του αυτοκαθορισμού μου, ακόμα και σήμερα.. και για να το επαναλάβω.. πάλι καλά που αυτός ο αυνανισμός δεν έγινε με Δήμητρα Γαλάνη (προς Θεού δεν το λέω καλλιτεχνικά το λέω μορφικά)….