Με αφορμή κάποια e-mail συντρόφων του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσα οτι αρχίζει και παρατηρείται
ένα είδος αγαστής σχιζοφρένειας, ίδιον μέχρι τώρα, των απο Β' Δημοτικού πονημάτων μου, είτε αυτά αφορούσαν στο "πως πέρασα το Σαβ/κο", είτε στην τοποθέτηση μου για το μέλλον της χώρας (ω ρε ψωνάρα!!). Μου αρέσει αυτή η αίσθηση της αμφιθυμίας, που είτε εκφράζεται με την σχέση αγάπης - μίσους, πολύ συχνά για το ίδιο θέμα και άποψη, είτε αυτή εκφράζεται αντισυμβατικά. Π.χ. με κατάτμηση γνωστών ρήσεων και ανασύνθεση τους με δεδομένα που εξυπηρετούν τους σκοπούς της επικαιρότητας ή απλά της ματαιοδοξίας..
Δεν είναι πλέον πολύ ευκολο να μιλάμε για τους δεξιούς που δεν είχαν το θάρρος να διαπραγματευτούν και κυρίως να πουν όχι (παρα το γεγονός οτι όλος ο πλανήτης είδε οτι ΔΕΝ είμαστε ιδίοι). Δεν είναι εύκολο να δικάζουμε απο άμβωνος social media τον Σόϊμπλε και τους ομοίους του (λες και σκάει ο Σοϊμπλε για το πως θα του φερθεί ο Kokdi!!!). Και ξάφνου βλέπεις αναδίπλωση, επιφύλαξη κ αμφισβήτηση (ευτυχώς όχι δυσπιστία), βλέπεις "ναι μεν αλλά", ευτυχώς όμως όχι ακόμα, αδιαφορία και "ώχου βρε αδερφέ, εμείς θα σώσουμε τον κόσμο?". Ίσως αυτή η αμφιθυμία, να είναι σημάδι ρεαλισμού πρακτικότητας και προνοητικότητας και όχι εφυσηχασμού, ή κυβίστησης (είναι πολύ polpular δεν μπορώ να μην την χρησιμοποιήσω), απέναντι στον εαυτό μας και σε αυτά που λέγαμε. Πάντως δεν είναι αναμενόμενη συμπεριφορά σε κεντρώους (δεν ασχολούνται), δεξιούς (λένε οτι δεν ασχολούνται μα πληρώνουν κόσμο για να κάνει τις βρωμοδουλειές τους) και σε φασίστες, που τόσα χρόνια τώρα, σε παρόμοιες στιγμές, προσπαθούν να στρουθοκαμηλίσουν καλύτερα, ή όταν αποφασίζουν τα αφεντικά τους να αγριέψουν βγαίνουν όλοι μαζί, κρυπτόμενοι υπο της μάζικότητας, να αναμασούν τον Πρετεντέρη και όποιον άλλον δημοσιογραφίσκο είναι sponsored by their own party, ideals e.t.c. (που λένε και στο χωριό μου)
Κακά τα ψέματα, όσο συζητάμε μπορούμε να είμαστε Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι της Δημοκρατίας, ο Νίκος ο Αλέφαντός, ο Μπεκενμπάουα, η Τσιτσιολίνα, ο Τσε και ο Ζαχαριάδης. Όσο φτάνουμε κοντά στην κρίση όμως που πρέπει να πάρουμε αποφάσεις και να πραγματώσουμε όσα λέμε / ισχυριζόμαστε / οικειοποιούμαστε, θυμόμαστε οτι άλλο αλήθεια, άλλο φιλολογία, άλλο Ντοστογιέφσκι κ άλλο Μις Ραξεφσκι κ.ο.κ. Επομένως όταν αποφασίζουμε τί να ψηφίσουμε, ποιά άποψη να ενστερνιστούμε, από ποιό μετερίζι να αντισταθούμε, πότε να σηκώσουμε ανάστημα και πότε να λουφάξουμε στο δικό μας τίποτα, τότε είναι που οι μεγάλες ιδέες και αγάπες πρέπει να βγαίνουν μπροστά και να μας ορίζουν την μοίρα, ακόμα και αν αυτή, είναι αυστηρα ατομική, ακόμα και αν ο ρεαλισμός τριγύρω, μας λέει νέο Πασοκ, κωλοτούμπες της Αριστεράς και μας έχει καταδικάσει εκ των προτέρων, θα πρέπει να θυμόμαστε οτι είναι αυτή η ευκαιρία μας και εμείς να αποδείξουμε οτι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΔΙΟΙ συνδικαλιστικοπατέρες, έμμισθοι κόμματος, λακέδες του Χ ή του Ψ βολευτή για καμιά θεσούλα στα Mcdonald's (ποιό Δημόσιο τώρα....) Και θα αγαπάμε την αριστερά και θα την αμφισβητούμε....Έτσι είναι η μοίρα των ελευθεριακών ανθρώπων. Αυτό μου θυμίζει βέβαια και τον Περικλέα, του οποίου υποβολέας ήταν κάποιος Θουκυδίδης, ο οποίος για να εκθειάσει το πνέυμα των αθηναίων στη μάχη σε σύγκριση με τους πολεμοκάπηλους Σπαρτιάτες είπε (κεφ.41...ναι ναι το κεφάλαιο με την μαλακία είναι), πως εμείς ασχολούμαστε με τα κοινά για να γνωρίζουμε και παρ' ότι γνωρίζουμε, έχουμε μεγαλύτερη ανδρεία στη μάχη. Ενώ η γνώση φέρνει φόβο σε άλλους, σε μας φέρνει ανδρεια.Καλύτερα να τα πει ο ίδιος που τα λέει καλυτερα (σε μετάφραση βέβαια):
"Γιατί είμαστε ο μόνος λαός που αυτόν που δε μετέχει στα
κοινά δεν τον θεωρούμε φιλήσυχο αλλά άχρηστο, και οι μόνοι που ή κρίνουμε ή
διαμορφώνουμε σωστές γνώμες για τα πράγματα, γιατί δεν θεωρούμε τους λόγους
εμπόδιο των έργων, αλλά μάλλον θεωρούμε εμπόδιο να μην έχουμε κατατοπισθεί
προφορικά σε όσα έχουμε να κάνουμε, πριν καταπιαστούμε με αυτά. Γιατί
υπερέχουμε από τους άλλους και ως προς αυτό, ότι δηλαδή εμείς οι ίδιοι
τολμούμε να υπολογίσουμε για όσα πρόκειται να επιχειρήσουμε. Σχετικά μ΄ αυτό
στους άλλους η αμάθεια φέρνει θράσος, ενώ η σκέψη τους κάνει να διστάζουν.
Πιο γενναιόψυχοι όμως πρέπει να θεωρούνται όσοι γνωρίζουν με σαφήνεια τις
συμφορές και τα ευχάριστα, και όμως η γνώση αυτή δεν τους κάνει να
αποφεύγουν τους κινδύνους."
Αισθάνομαι λίγο καλύτερα μετά απ' αυτά, παρ' ότι κρίνομαι. Γιατί, εγώ, αυτό που αγάπησα και στήριξα, είχα την κωλοφαρδία να το δικαιώσω, στο μέτρο που πέρναγε απο το χέρι μου και κακά τα ψέματα (ξανά), όταν άρχειν και άρχεσαι κάνεις πολιτική. Όταν είσαι "εκεί", στο πεδίο της ευθύνης (της πραγματικής, όχι του Βενιζέλου, που η μόνη ευθύνη που ανέλαβε κατά τις διαπραγματεύσεις, είναι νη μην αδειάσει τον μπουφέ) ΜΠΟΡΕΙΣ μόνο, να επιδείξεις ό,τι cohones ΔΙΑΘΕΤΕΙΣ...όταν καταγγέλεις, το καλύτερο που δύνασαι, εκ των πραγμάτων, να κάνεις είναι να επιδείξεις πόσο cohones ΕΙΣΑΙ...
Υ.Γ. Ως wanna be αριστερός φονταμενταλιστής απογοητεύομαι, απο την ευκολία, που με παρρησία διατρανώνω την αγάπη μου για κοινωνική διακιοσύνη, όταν λίγο πιο πάνω μας σφάζονται παλληκάρια στο όνομα των ιδανικών που λέω πως πρεσβεύω. Και το γεγονός οτι χρησιμοποιώ ως άλλοθι την οικογένεια μου για το γεγονός οτι δεν μετέχω ενεργά, όχι σε περιπάτους, αλλά σε ανέφικτες ανατροπές με πυξίδα ένα ευγενές όνειρο, που νομοτελειακά ξεπερνά και την δική μου ζήση, με κάνει ακόμα πιο αχρείο και μικροαστό. Θα έπρεπε, η οικογένεια μου, να είναι ο λόγος που ξεπερνώ τους περιορισμούς και όχι ο λόγος που τους επιβάλλω στην πράξη μου, ή την αναθέτω σε άλλους, "που μπορούν".......
Υ.Γ.2 Συγχαρητήρια στο κόμμα (είπαμε ένα είναι το κόμμα: το Ν.Δ.) Έκανε πράξη το...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου