Ασφαλώς κυρα Σούλα μου, που λέτε, υπάρχουν ακόμη παρέες που ξενυχτάνε γύρω από τη φωθιά που καίει μέσα τους• ή γύρω από τη νοσταλγία της νιότης τους και αμέριμνα χαίρονται την ύπαρξη τους και κυρίως την σιγουράδα οτι κανείς δεν απολαμβάνει τον κήπο της Εδεμ μονάχος του• άνθρωποι που γλυκαίνονται με το βίωμα πρώτη φορά και άλλοι, σαν να είναι η πρώτη φορά. Υπάρχουν κορμιά που ιδρωμένα χορεύουν αγκαλιά δίχως να σκιάζονται για τις ανοησίες του περιβάλλοντος κόσμου τους, που, δίχως δεσμεύσεις, χαίρονται στο τώρα, ένα ηλιοβασίλεμα, μια πανσέληνο, μια στιγμή εσκπερμάτισής στην αιωνιότητα, με την πεποίθηση πως η ευτυχία, καίτοι είναι άξια να ζει κανείς, μήπως και την απαντήσει, είναι εν τούτοις, φευγαλέα και σπανιότερα του χεριού μας. Υπάρχουν ζηλωτές της χαράς αμέριμνοι για την ενοχή, άνιωθοι στο φόβο, αγέρωχοι στην απολογία και ανέγγιχτοι στην ευθύνη, υπερβατικοί στην ύλη και ρέκτες στο εφικτό• λόγω ηλικίας, λόγω φύλου, λόγω επιλογών και (κυριότερα ίσως) λόγω αγοραστικής δύναμης, τάξης και καταγωγής.
Απλά δεν βρίσκονται σε αυτό το αυτοκίνητο, που έλεγε και ο Jack στο As Good As It Gets...
