Misanthropic Ramblings

Μια μέρα έλειψα και μάλλον θα επιστρέψω με παραλήρημα ολκής. Και επειδή το έχουμε ξανακάνει με Metallica, είπα να κάνω και κάτι ολίγον τί πιο επιθετικό...Κάτι σαν μέρος ψυχοθεραπείας, κάτι σαν de profundis εξομολόγηση, κάτι σαν εναγκαλισμός με τον λεγόμενο κακό, εαυτό μου, που εξ αρχής, υποψιασμένος για όλους, τους βάζει στην ίδια ανάξια θέση και τους καταδικάζει στην λήθη και στο ασυγχώρητο του Kokdi (κατά το αλάθητο του Πάπα)… υπάρχουν άνθρωποι παράσιτα, όπως υπάρχουν και λειτουργοί που εκπορνεύοντας το λειτούργημα τους, το πουλούν σε τιμήευκαιρίας, εκεί που θεωρούν βολικότερο.  

Και κάθε φορά που τους συναντώ, η ίδια απογοήτευση, η ίδια θυμηδία και απογοήτευση… Λες και στον κάθε κατατρεγμένο σε ανάγκη, που μεταμορφώνεται στην πράξη, σε κάτι που δικαιώνει ό,τι συντηρητικότερο μου έχει μεταδοθεί (από την οικογένεια, την σχολική και ευρύτερου κοινωνικού περίγυρου, προπαγάνδα), να κρίνεται η αξιολόγησηολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.  Λες και ο εκούσιος, ή ακούσιος «ζητιάνος», αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της ανθρωπότητας. Δεν είναι έτσι βέβαια και τούτο το ξέρω και με οργίζει ακόμη πιο πολύ. Που αφήνω δηλαδή το κάθε human paraquat να συνδιαμορφώνει εντός μου, άποψη για το σύνολο των ανθρώπων. Ή, που η ψωνίστικη διάνοια που κουβαλώ, επιτρέπω να θυματοποιείται από τον πάσα ένα, που είναι κόκκος άμμου στο grand design και όχι κάτι σπουδαιότερο. Ίσως γιατί η μικροαστική μου καταγωγή να συμφωνούσε περισσότερο με έναν αχάριστο βιασμό της προσφοράς μου, από κάποιον σπουδαίο και αίφνης ξιπάζεται, όταν καταλαβαίνει και ότι ο μηδαμινός, μπορεί να του κάνει την ίδια ζημιά, με τον σημαντικό, μα εξίσου, αχάριστο.

Είναι που συγχωρώ στον financially και socially challenged (ή λούμπεν προλεταριάτο που λέει και το ΚΚΕ) την αυθάδεια, σαν νομοτέλεια μπροστά στον αποκλεισμό που υφίσταται από την στιγμή που ανοίγει τα μάτια του. Ίσως επειδή πιστεύω ότι εκείνος δύναται να εκτιμήσει καλύτερα γιατί έρχεται από πίσω… Ίσως τελικά να είμαι τόσο ψώνιο που να θεωρώ ότι μόλις αγγίξω κάποιον καλοπροαίρετα, θα έχει την ευγενή καλοσύνη, εκτός από το να το αναγνωρίσει ευκολότερα, να επιδεικνύει έκτοτε και μια αίσθηση, αν όχι ευγνωμοσύνης, αλλά εκτίμησης και σεβασμού. Όχι τόσο σε εμένα, αλλά σε αυτό που του δόθηκε… Πιο εύκολα λοιπόν έχω αντιμετωπίσει την χυδαία εκμετάλλευση από έναν μεγαλοαστό, καθώς την βρίσκω απόλυτα συμβατή και αναμενόμενη, όχι τόσο με τον τρόπο ζωής του, όσο με αυτά που του έχουν καλλιεργήσει στο μυαλό, οι εκπρόσωποι της τάξης του και έχει αναπτύξει ο ίδιος, με την βιωματική του εμπειρία. Ίσως γιατί είναι ταξικά αναμενόμενη, ίσως γιατί είμαι και εγώ πολύ μικροαστικό ψώνιο, που να θεωρώ ότι δεν μπορώ να προσφέρω στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του,

σαν γνήσιο τέκνο μικροαστού με ελπίδες ταξικής μεταπήδησης (η οποία στο μυαλό του μικροαστού επιτυγχάνεται με δουλικότητα προς τον «μεγάλο»). Επομένως εγώ δεν είμαι άξιος να με απαξιώσει με την γενικευμένη και αταξική αχαριστία, ο μεγαλοαστός…Κατάντια!!

Ίσως όμως σκέφτομαι ότι δεν είμαι τόσο Μπαρμπά Θωμάς για τον εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης, αλλά ασυνείδητος υπερασπιστής των δυναμικών που πρεσβεύει το προλεταριάτο. Έχοντας την δυναμική να αξιολογήσει καλύτερα, καθότι γνωρίζει καλύτερα το σκληρό πρόσωπο της εκάστοτε κοινωνικής συγκρότησης, ο «κακομοίρης», πρέπει να υπερβεί προσδοκιών και να αποδείξει σε όλους (αδιάφορο αν κάποιοι ενδιαφέρονται γι αυτό ή όχι), ότι κρύβει μέσα του μια πεταλούδα, κάτι ευγενέστερο από αυτό που η ταξική του καταγωγή και η εξωτερική εμφάνιση, προδίδουν. Και το προδίδουν αναφορικά με τα όσα στερεοτυπικά και ακούσια τρεφόμουν στην τρυφερή παιδική μου ηλικία…. Και τελικά γι αυτό είναι που οργίζομαι..

3rd man is a black marketeer of WWII

Σε κάθε προσπάθεια μου να βοηθήσω κάποιον άνθρωπο σε ανάγκη και ακούω από το περιβάλλον μου την φράση «άδικος κόπος», με πιάνει ένας αδόκιμος δονκιχωτισμός και ένα εντελώς παιδικό «τώρα θα σου δείξω εγώ» συχνά επαιρόμενος για τις δυναμικές τις δικές μου, του Θεού, της άδολης και άνευ ανταλλαγμάτων, αγάπης και παρ’ όλες τις παραινέσεις του εχέφρονος περιβάλλοντος, «θυσιάζομαι» και παραιτούμαι από κάθε λογική απαίτηση του δικού μου συμφέροντος, εκτός, όπως φαίνεται, από την προσδοκία αναγνώρισης των κόπων μου. Επομένως μάλλον δεν πιστεύω και πολύ το «& ρίχτο στο γιαλό» ε?

Και είναι τέτοια η προσδοκία μου, που ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, που το περιβάλλον μου δικαιώνεται από την, όπως φαίνεται, νομοτελειακή αχαριστία και, ακόμη χειρότερα και αυθάδεια, τόσο ως προς το πρόσωπο όσο και ως προς τις πράξεις, που όταν αυτή προκύπτει δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Γι αυτό και συνήθως την θλίψη και απογοήτευση μου την διαδέχεται ένας μισανθρωπικός κυνισμός, από τον όποιο εξίσου νομοτελειακά προκύπτει και ένας μεγαλοαστικού τύπου ελιτισμός…

No Elitism required

Ας σημειώσω εδώ ότι όλες τις φορές που το περιβάλλον μου τοποθετείται αρνητικά σε τέτοιες περιπτώσεις, εγώ φροντίσω να το υποβαθμίσω και να το κράξω, ως μικροπρεπές και μικροαστικό, κάνοντας ασυνείδητα την αυτοκριτική μου, καθώς είναι αυτές ακριβώς οι σκέψεις που με ωθούν στην προσφορά και όχι αυτή καθεαυτή η ανάγκη του συνανθρώπου μου που λέω ότι εξυπηρετώ… Ουαι ημίν γραμματείς & Φαρισαίοι!! Με λίγα λόγια αφού δεν σε παίρνει, μην κάνεις πως σε παίρνει…..γιατί αλλιώς και τα μούτρα σου θα τρως και όσο και ό,τι καλό θες να κομίσεις, χαραμίζεται σε μάταιους και αδόκιμους μεγαλομανείς εγωισμούς.. Με άλλα λόγια και χωρίς πίτα και με τον σκύλο νηστικό!!!

I Hate the Fact That We Breathe The Same Air