Το σημερινό θα μπορούσε να ονομαστεί και Βιωματικές Κολλημάρες Vol.2, όμως με το οπτικοακουστικό υλικό να προστίθεται με την δύναμη της χιονοστιβάδας στο κείμενο είπα να μην δώσω περισσότερο βάση στο κείμενο, αλλά στην… «προσφορά» . Με δεδομένα, την ταινία και το soundtrack που παρατίθενται στο πέρας του ποσταρίσματος , δράττομαι της αφορμής να κάνω μνεία στους αδερφούς μου, έστω σύντομη, με γνωστή κατάληξη, εδώ και περίπου 10 – 15 χρόνια (πω – πω περνά ο καιρός γι αυτό υπομονή και αυτό θα περάσει…)
Ήταν λοιπόν
μια φορά και ένα καιρό ένας μονάχος του και βρήκε άλλους τρεις σαφώς λιγότερο
μονάχους τους και γίναν….4!! Ουάου, αυτό δεν το περίμενα… Και όλα αυτά το σωτήριον
έτος 198 κάτι, πριν 25 και βάλε χρόνια… ως μοναχοπαίδι ο μονάχος του, θεώρησε
πως οι υπόλοιποι 3, θα μπορούσαν, σε μια σουρεαλιστική και μάλλον φαντασιακή /
παιδική επιθυμία και πρόθεση, να αποτελούν τους αδερφούς του. Πως είναι οι Vatos Locos της ταινίας? Καμία σχέση!!
Υπάρχει
όμως ο κοινός τόπος τα κοινά θέλω που κάποτε εκφράζονταν αποκλειστικά διαμέσου
ο ένας του αλλουνού. Για άλλους περισσότερο και για άλλους λιγότερο. Η αίσθηση του
συνανήκειν και η αδερφικότητα που απέπνεαν, η εμπιστοσύνη, η σιγουράδα, οι μονόδρομοι,
αν θέλετε, της γειτονιάς που μεγαλώναμε, ή, της από καρδίας, επιλογής των φίλων
– αδερφών μας, να πω εγώ, ήταν αυτή που ενθουσίαζε ανέκαθεν τον μονάχο του. Η προσδοκία
πως όσα και αν περάσουν δεν θα έχει περάσει μια μέρα, συντηρήθηκε στο τέλος,
μόνο από τον μονάχο του. Για να είμαστε Δίκαιοι με την Ιστορία όμως, ξεχάσαμε
να πούμε ότι ο μονάχιστερ της ιστορίας μας, λάμβανε ως αδερφούς του, τους άλλους
3, με την αντίληψη και το σκέπτεσθαι του μοναχοπαιδιού, δηλαδή κατά το δοκούν
και δίχως τις συμβατικές υποχρεώσεις, που η όποια αδερφική σχέση, σε κάποιο σημείο,
αν όχι από την αρχή, επιτάσσει. Που σημαίνει ότι πρώτος εκείνος «έγραψε» τους φίλους του για το χατίρι μιας κοπελιάς (όπως
συμβαίνει με όλους του μ….δουλους) και έπειτα, λόγω της απομάκρυνσης του, το
ρήγμα μεγάλωσε ακόμη περισσότερο… με αποτέλεσμα τώρα τα 2/4 των ανθρώπων με τους
οποίους, στην παιδική του φαντασίωση ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ, είχε υπογράψει συμβόλαιο
αίματος, να μην μιλάνε ούτε μεταξύ τους, ούτε με τα άλλα 2/4…
Η αγάπη
του για το νησί είχε τέτοια δύναμη που έφερε τα 2/3 της παλιοπαρέας στο ίδιο
σημείο (δηλαδή περίπου 78 χιλιόμετρα μακριά). Και η απογοήτευση του μεγάλωνε
ακόμα περισσότερο όσο έβλεπε ότι οι επιλογές σήμαιναν περισσότερο στην ουσία και
στην ταυτότητα της κάποτε πολύτιμης αδερφικής φιλίας τους. Εντάξει, μόνο ο μονάχιστερ
ήταν τόσο αντικοινωνικός που να έχει ή να αισθάνεται ακόμα την ανάγκη των
παιδικών του φίλων, όπως το μέλος μιας πολυμελής οικογένειας έχει (?) ανάγκη τον
ομοαίματο του???… Μόνο αυτός παρέμεινε τόσο ανώριμος να μην καταλαβαίνει ότι πλέον
για κανένα τους δεν είναι ο αμπελοφιλόσοφος τους, όπως για κανένα δεν ήταν
πλέον κανένας, ότι ήταν στα παιδικάτα του … Σας μπέρδεψα τώρα??
Εντάξει
μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, κάναμε παιδιά, καραφλιάσαμε (όχι απαραίτητα με αυτή την
σειρά), ως χώρα, πτωχεύσαμε ιδεολογικά πολλά χρόνια πριν, στην πράξη τα
τελευταία 5 χρόνια… Δικαιολογούν όλα αυτά τα «μικρά», το νερό που κάποτε ήταν
αίμα μεταξύ τους??? Όπως και να έχει,
έτσι είναι, και ο μονάχιστερ έχει μια ακόμη ιστορία με την οποία μπορεί να κάνει
τις κοπελιές, που τώρα τονε λένε Θείο, να δακρύζουν με μια απροσδιόριστη
συγκίνηση (τύπου: «τα λέει καλά, ή μπήκε
μασκάρα στα μάτια??»), για το πώς τα αδέρφια μεγάλωσαν μαζί, ερωτεύθηκαν
μαζί, προδώσαν μαζί και χωρίσανε μαζί για να αφήσουνε αιώνια πιστούς νοσταλγούς
τους, να ασχολούνται μαζί τους… μέχρι το τέλος!!! Άλλωστε δεν γίνεται να μένεις πάντα παιδί... κ αν γίνεται, δεν γίνεται να το απαιτείς και απο τους άλλους!!
Το παρακάτω το χρωστώ στον φίλο μου
και απο την στιγμή που μπορώ....
Psonia Loca Forever,
αδέρφια μου!!
and the O.S.T. (as promised)
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου