Μαμά, κοίτα ο Βέγγος!!

Καλέ μου Άνθρωπε!!

Με αφορμή την θλιβερή επέτειο σήμερα, των 4 χρόνων από τότε που οι Τέχνες έχασαν τον μεγάλο Αριστοφανικό Θανάση τους και, εμείς χάσαμε τον πλέον ανυπέρβλητο των κωμικών μας, τον καλό μας άνθρωπο, τον Βέγγο, θα ήθελα και από εδώ, να κάνουμε μια αναφορά που ιστοριογραφικά,  ή για την ειλικρίνεια των αριθμών και των ιστορικών πηγών που αναφέρονται, ίσως θα ήταν προτιμότερο κανείς  να ανατρέξει στο εξαιρετικό postάρισμα του Ν στο Νόστιμον Ήμαρ ή ακόμα στις αμέτρητες tribute pages του στο Διαδικτυο. 

Για παράδειγμα την αποθέωση του στο Ναό

ή την καλύτερη tribute εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση

Εγώ πάλι, ως ψωνάρα, θα ήθελα να καταθέσω την δική μου εμπειρία με τον Θανάση. Είμαι σίγουρος πως σαν και μένα υπήρχαν πολλοί που είχαν αγγιχτεί από την αμόλευτη ποιότητα του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη της ζωής.

Θα ήμουν δεν θα ήμουν 5 χρονών, όταν κατεβαίνοντας από τον σταθμό των Κ. Πατησίων στην Αθήνα, δεν μπόρεσα να μην επισημάνω το χαρακτηριστικό περπάτημα – headbanging του Θανάση και με το θράσος της ηλικίας να αναφωνήσω αρκετά δυνατά μάλιστα, προς απογοήτευση της μητέρας μου που με κράταγε από το χέρι: «Μαμά, Μαμά, ο Βέγγος!!». Ήταν αλήθεια, και εκείνη τον είχε δει, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, που όμως τον χαιρετούσε πολύ πιο διακριτικά από το παιδάκι που έσπρωχνε την μαμά του και με το αριστερό του δείκτη, έδειχνε επίμονα και με καθόλου κοσμιότητα, τον γνωστό σε όλους, καλό άνθρωπο. Ήταν όμως η δηθενιά της καλή ανατροφής και η μικροαστική αντίληψη της πρωτεύουσας που μπροστά στην υποχρέωση της ευγένειας, προτιμούσε την ανωνυμία της πολυκοσμίας (τύπου: δεν σε είδα), που την έκανε να με σπρώξει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που κινούνταν το μυθικό, για μένα, σύμβολο που άκουγε στο όνομα ΒΕΓΓΟΣ. Έβαλα τα κλάματα που δεν θα είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, κάτι που σας βεβαιώνω τώρα, υπό το βάρος την ηλικίας, δεν θα έκανα και κακώς, για κανένα αγαπημένο μου πρόσωπο της δημοσιότητας . Και τότε, αισθάνθηκα ένα ξένο χέρι να μου ακουμπά τον αριστερό ώμο, σταματώντας την αντίθετη από εκείνον πορεία, που είχε διαλέξει η μητέρα μου για λόγους κοσμιότητας και ενήλικης λάθους αίσθησης αυτοεκτίμησης και ευσυνειδησίας. Ήταν ο Βέγγος που εμφανώς είχε ακούσει (δεν ήταν κουφός ο άνθρωπος) και δει την σκηνή και αντί να συνεχίσει να προχωρά, καθώς ήταν σίγουρα μαθημένος σε εκδηλώσεις λατρείας, κυρίως από το πιο μικρό σε ηλικία κοινό του, επέλεξε, όχι μόνο  να σταματήσει, αλλά και να μας σταματήσει και απευθυνόμενος αποκλειστικά σε εμένα να μου πει: «Τι κάνει ο μικρός μου φίλος?»

 Θα ήθελα να του είχα πει με όλη μου την δύναμη: Κε Βέγγο ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ (είτε μικρής ηλικίας, είτε εκφραστικής αδυναμίας για κάτι λιγότερο συναισθηματικό και περισσότερο επεξηγημένο, σαν αυτό που τώρα πια συγκροτημένα μπορώ να αντιληφθώ πως από μικρό παιδί αγάπησα αυτό που εκπροσωπούσε και ενσάρκωνε στις ταινίες).. Όμως είχα μείνει τελείως αποχαυνωμένος μπροστά στο είδωλο μου, που σαν απλό άνθρωπος, αποτυλιγμένος από το ασπρόμαυρο σελιλόιντ, μου έδινε τον λόγο και μου έτεινε χείρα γνωριμίας. «Πως σε λένε μικρέ?» συνέχισε ο Θανάσης. Χάνος εγω, άφησα την μητέρα μου να κάνει τις συστάσεις και κολακευμένη και εκείνη από την ανταπόκριση του μεγάλου σταρ στο κέλευσμα του μικρού οπαδού του άρχισε εκείνη να του απαντά: «Διονύση τον λένε τον μικρό Κε….Β.. (μέχρι και εκείνης της ήταν δύσκολο να τον πει Κύριο Βέγγο), κύριε Θανάση μου και είναι μεγάλος θαυμαστής σας!». «Τι θέλει το παιδάκι?» Φανταστείτε τον να το λέει όπως ακριβώς στις ταινίες π.χ. στο "Ποιος Θανάσης" στο παιδάκι που κλαίει. Εγώ πάλι… αγαλμάτινος χάνος!! 

Υπήρχε λοιπόν ένα περίπτερο ακριβώς από την έξοδο του συρμού προς το κέντρο. Με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί στο περίπτερο: «Διάλεξε!» μου λέει. Η μάνα μου από δίπλα που αφενός, δεν ήθελε να χάσει οξεία από την συνάντηση που θα διαφήμιζε στις φίλες για όλη της την ζωή και αφετέρου δεν ήθελε να την εκθέσει ο καλός της γιόκας με κάποια πολυέξοδη επιλογή, με κοίταξε προειδοποιητικώς αυστηρά.. Εγώ ακόμα ζαλισμένος έδειξα στον Θανάση τις Smarties, τις πιο ακριβές και γαμάτες καραμέλες της εποχής, αφήνοντας σύξυλη την μητέρα μου, που περίμενε ότι μετά το κοίταγμα της, εγώ θα έλεγα, στην καλύτερη, πως δεν θέλω τίποτα, ή πως θα ήθελα μια Tsiclets (την trident της εποχής) στην χειρότερη.

το στούντιο του ήταν στην οδό Κριτοβουλίδου

Τότε επενέβην και από μικροαστική ευγένεια, απολογητικά είπε «Κε Θανάση δεν είναι ανάγκη….». Και τότε ο Θανάσης γύρισε και της είπε: «Τι λέτε Κυρία μου δεν είναι τίποτα, αφού αυτό θέλει ο μικρός Διονύσης αφήστε το παιδί να πάρει αυτό που θέλει!!!» Και αφού μου αγοράζει δυο κουτιά παρακαλώ γυρνά και μου λέει: «Πάρε παιδί μου και να τις χαρείς από εμένα τον Θανάση» και με μια αυτοματοποιημένη μεταβολή πήρε πάλι τον δρόμο με το ίδιο εκείνο περπάτημα – headbanging που βλέπουμε στις ταινίες για το στούντιο του, στην οδό Κριτοβουλίδου.

Καλέ μου άνθρωπε σε ευχαριστώ, όχι βέβαια για τις καραμέλες αλλά για το γέλιο που μου προσέφερες και κυρίως τους ρόλους της ζωής σου που αποτέλεσαν την ενσάρκωση του αγαθού ανθρώπου που όλοι θα θέλαμε να ήμασταν, μα εμποδιζόμαστε από την μικρότητα του εγωισμού μας να είμαστε …και επειδή έχω ιερή υποχρέωση να σε καταστήσω αθάνατο μέσω της Τέχνης σου, σε εκείνους που μπορώ, έχω να σου πω Θανάση, οτι η κόρη μου, ήδη μου λέει, όταν βλέπουμε μια ταινία σου, "Μπάμπά, Μπαμπά ο Βέγγος!!"

 

Αθάνατος!!

Υ.Γ. και όποιος πει ότι το έκανε για να εξυπηρετήσει το κοινό του, να συντηρήσει μια καλή εικόνα και να επιδειχθεί στους γύρω του ΤΟΝ ΦΤΥΝΩ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ!! Ο Άνθρωπος, που σε αυτό τον χώρο, δεν έπαιξε τάπα σε κανένα και δεν άφησε κανένα απλήρωτο ΠΟΤΕ, ακόμα και με τεράστιο προσωπικό κόστος, δεν είχε ποτέ ανάγκη τέτοιου τύπου διαφήμισης...όπως είπε κάποτε και ο ίδιος: "δεν έκανα τίποτα στο θέατρο, το μόνο που έχω κάνει είναι οτι ήμουν μια ιδέα υπέυθυνος για το χαμόγελο κάποιων συνανθρώπων μου"

Οι Καλυτερες στιγμές σου κατά τον Kokdi

Μήπως ξέρεις απο Vespa??