 |
| Courtesy Of In the mind of Harry Klynn blogspot |
του Δημήτρη
Καλτσώνη*
Με το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης ο λαός βίωσε αίσθημα προσωρινής αλλά αβέβαιης ανακούφισης. Έστω και προσωρινά, φάνηκε να ανακόπτονται τα συνεχόμενα, σκληρά αντιλαϊκά μέτρα. Και μόνο το γεγονός ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με την ΕΕ μπορεί να αξιοποιηθεί για να αφυπνισθεί το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας του λαού που είχε καταρρακωθεί από τις πρακτικές της απόλυτης υποτέλειας των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ωστόσο, η προσπάθεια της κυβέρνησης να συμβιβάσει τις απαιτήσεις των δανειστών με ένα μεταρρυθμιστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα δεν φαίνεται ότι μπορεί να αποδώσει. Όσο εξακολουθεί να εμμένει εντός των ασφυκτικών πλαισίων της ΕΕ, χωρίς διαγραφή του χρέους, θα αναγκάζεται σε μικρές ή μεγαλύτερες υποχωρήσεις ακόμη και από το μάλλον περιορισμένο προεκλογικό της πρόγραμμα.
Η απεμπλοκή από το αδιέξοδο θέτει επί τάπητος την ανάγκη αναπροσανατολισμού, διαγραφής του χρέους, ενεργητικής διεκδίκησης των 278 δισ ευρώ των γερμανικών αποζημιώσεων, ρήξης τελικά με την ΕΕ με πρωτοβουλία και προετοιμασία της ελληνικής κυβέρνησης, ώστε να αντιμετωπιστούν οι όποιες αρνητικές παρενέργειες για το λαό και να υπάρξει δυνατότητα χάραξης μιας πραγματικά αναπτυξιακής πορείας.
Αυτή την προσπάθεια δεν μπορεί να την φέρει σε πέρας η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται να συνενωθούν σε ένα λαϊκό πατριωτικό μέτωπο όλες οι αντιιμπεριαλιστικές και αντιολιγαρχικές δυνάμεις. Μόνο ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να αγωνιστεί με αποτελεσματικότητα για μια τέτοια διέξοδο.
*επ. καθηγητή θεωρίας κράτους και δικαίου Πάντειο Πανεπιστήμιο - Σύλλογος Γ. Κορδάτος
Και συνεχίζουμε
με το καλύτερο των δανείων το κείμενο που υπογράφουν οι Πρόβατο όχι αρνί & Ma[t]ita
Colorata με τίτλο «Σηκώνω Ασπίδα τις Αρνήσεις»… Διαβάστε αξίζει τον
κόπο
Δεν είναι στου απείρου τους λειμώνες τα βήματά μας
σε ετούτον τον πλανήτη. Είναι πορείες σε κακοτράχαλα μονοπάτια, είναι
αναζήτηση τροφής σε άνυδρες ερήμους, είναι πλεύσεις σε τεράτων στενά, είναι
θανάτου κυνηγητό σε αδιέξοδα σοκάκια. Δεν ήρθαμε εδώ ως φίλοι κανενός θεού που
θα ρίχνει με βροχή το φαΐ μας, που θα ζεσταίνει με πούπουλα τα σώματά μας.
By Πρόβατο όχι Αρνί
Για όλα γραμματόσημο στην πλάτη μας κολλάμε την
πάλη, τον αγώνα, αλλιώς παράδοση το ταχυδρομείο δεν
κάνει. Ό,τι μοιάζει κερδισμένο με ροζ ατσαλάκωτο πουκάμισο και πέντε νούμερα
του τζόκερ, είναι τέτοιας ευτέλειας που η απόδοσή του ως βίωμα και μακροχρόνια
ικανοποίηση, αγγίζει το ολοστρόγγυλο μηδέν. Δεν μπορώ λοιπόν να δεχτώ ό,τι μου
επιβάλλουν ως μονόδρομους.
Όπως σε όλα μου πασχίζω, έτσι κι αυτούς θα πασχίσω
να τους αλλάξω, να ανοίξω περάσματα. Τα “όχι” μου δεν
είναι -δεν ήταν ποτέ- αυτοσκοπός, είναι η ασπίδα μου όμως που θα αποκρούσει τα
χτυπήματα, που θα μου δώσει το χρόνο να κάνω κι εγώ την κίνησή μου, να
προσπαθήσω να στήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω. Αρνούμαι λοιπόν.
Αρνούμαι τη χώρα που έχει έστω και έναν υποστηρικτή
του φασισμού. Δεν μπορώ να ανεχτώ ότι τη μέρα της δίκης των ναζί,
λίγα μέτρα μακριά απ’ το δικαστήριο ένας ακόμη μετανάστης έπεφτε θύμα
τραμπουκισμού κάποιων φουσκωμένων κομοδίνων. Όχι στο δικό μου κόσμο, όχι
τέτοιες κομμένες φλέβες του ανθρωπισμού, όχι τέτοια γονατίσματα του πολιτισμού.
Αρνούμαι ότι ο πολιτισμός μας σταματάει εκεί που το
χρώμα του δέρματος αλλάζει. Έχει σύνορο εκεί που οι γλωσσικοί φθόγγοι δε
συνταιριάζουν με αυτούς που κατά μια -διαστρεβλωμένη έννοια- ακούγονται σε
αυτόν τον γεωγραφικό τόπο μερικές χιλιάδες χρόνια τώρα. Υψώνει τείχος μπροστά
σε οτιδήποτε δεν είναι πολύ αντρικό, πολύ οικογενειακό, πολύ εθνικό, πολύ
νταβραντισμένο, πολύ αμόρφωτο! Αρνούμαι ότι ο πολιτισμός μας είναι straight,
body builder, Ναζί και Έλληνας!
Αρνούμαι ότι έχοντας δυο μέρες να μπω στο ίντερνετ
και περνώντας έξω από περίπτερο στα Εξάρχεια, είδα κρεμασμένες εφημερίδες που
πουλούσαν παιδικό θάνατο. Ότι μπρος στα φύλλα που θα πιστώνονταν, κάποιοι
μαγείρεψαν και ντρόγκαραν και ψωνίστηκαν και προέτρεψαν σε λιντσάρισμα. Ότι το
κίτρινο δεν αρκεί πια να τους χαρακτηρίσει και το βαθύ κόκκινο, απ’ το αίμα που
θέλουν τόσο να τρέξει, όζει αφόρητα και κάνει τις γειτονιές μας αβίωτες.
Αρνούμαι τα παιδιά στην εφηβεία που πηδιούνται για
μια νύχτα, σαν με συμβόλαιο, παίρνοντας όμορφες selfie στο κινητό. Που
το σεξ τους δεν είναι παράγωγο του ακραίου έρωτα, που τα δαγκώματά τους δεν
βάζουν στο δέρμα δόντια που να φτιάχνουν tattoo “για πάντα”. Που η αφέλεια κι ο
παρορμητισμός τους έχουν υποκύψει στο porn κάποιου www. Δε θέλω να τους
επιβάλλω κάτι, κι ίσως να είμαι ήδη ξεπερασμένος, λέω όμως ότι δεν είναι των
λέξεών μου.
Αρνούμαι τον υπουργό μιας αριστερής κυβέρνησης που
μιλάει για “επιστημονικά” τετελεσμένη κατάληξη ενός κρατουμένου. Δε
μου κάνεις κύριε! Αν ο τύπος είναι ο χειρότερος εγκληματίας, είσαι υποχρεωμένος
να εξασφαλίσεις ότι θα ζήσει όλη του τη ζωή για να εκτίσει την ποινή που η
δικαιοσύνη θα του επιβάλλει. Για να υποφέρει την θολή παρέα των Ερινυών τα
βράδια και τη διαύγεια της μνήμης του τη μέρα. Οτιδήποτε διαφορετικό θα είναι
ήττα δικιά σου, ήττα της κυβέρνησής σου και -μια ακόμη- ήττα του άθλιου
συστήματος που υπηρετείς.
Αρνούμαι να βλέπω αποσβολωμένος να φεύγουν τα
καράβια στο γιαλό. Τα δικά μου καράβια. Ούτε “στο καλό” θέλω να τους
γνέφω, ούτε τα πόδια μου ρίζες να ‘χουν και το στόμα μου ασάλιωτο νεκροταφείο
λέξεων να ‘ναι. Αν δεν κυνηγάω -άνεμος- τα ιστία τους, αν δεν επιμένω -γλάρος-
στο “μαζί” του ταξιδιού, τότε δεν είχε κανένα νόημα που κάποτε κατηφόρισα ως το
λιμάνι. Τότε ας έμενα στους πάνω μαχαλάδες. Εκεί που ακούν για θάλασσα και λεν
“μια μέρα μπορεί και να βουτήξω στην αρμύρα της”.
Αρνούμαι τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις της χώρας
μου με το Ισραήλ. Όχι, δε θα καταπιώ αμάσητες τις ανοησίες των
στρατηγικών κερδών και της όψιμης φιλίας με ένα κράτος κατά συρροή δολοφόνο.
Βουλευτές του Συριζα είχαν μπει στο “Καράβι για τη Γάζα”, είχαν δει από κοντά
την όψη του μακελάρη, πώς επιτρέπουν, πώς μένουν σιωπηλοί, πώς δεν γκρεμίζουν
τον κόσμο όταν τους βάζουν στο πλάι αυτού που πριν δέκα μήνες σκότωνε παιδιά
στην παραλία, γκρέμιζε με σχέδιο κάθε γειτονιά της Παλαιστίνης, βομβάρδιζε
νοσοκομεία και σταμπαρισμένα κτίρια “μη στόχους”; Πώς; Πού είναι η φωνή τους;
Δεν πίστεψα ποτέ στους υπόλοιπους, σε αυτούς πίστεψα…
Αρνούμαι να πάψω να γράφω ή να μιλώ για ‘σένα. Σε
εφτά βασίλεια ραψωδός και στα εφτά για ‘σένα θα τραγουδάω.
ΥΓ. Το κείμενο το έγραψα ακούγοντας εναλλάξ και σε
πολλαπλή επανάληψη τα: Kein Zuruk (Wolfsheim), Κλωστές τα
μαλλιά σου (Χρήστος Θηβαίος), Let’s pretend (Tindersticks), Lose
your soul (Dead man’s bones), Μου ‘πες θα φύγω (Παύλος Σιδηρόπουλος)
*Ο
απίθανος πίνακας είναι της Μαΐτας Χατζηιωανίδου. Ένα ακόμη δώρο, ένα ακόμη
μεγάλο ευχαριστώ
Και για να τελειώσουμε να
και ένα σουρεαλιστικό και αρκούντως Kokdi, για την
χώνεψη με τίτλο: «Οι «ταραξίαι», οΣΥΡΙΖΑ και το σύνδρομο του Άμλετ» του Χάρη
Παπαχαραλάμπους
Περίεργες αρρυθμίες και παράξενες
παραφωνίες ανθούν στον περί δημόσιας ασφάλειας λόγο της κυβέρνησης. Αποτελούν
συμπτώματα προφανούς αλλοίωσης της πολιτικής φυσιογνωμίας της στον ευαίσθητο
για τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα χώρο της ποινικής καταστολής. Στο
πλαίσιο αυτό σημειώνουμε λοιπόν τα εξής προς σκέψη και προβληματισμό χωρίς
καμία επιθυμία εστίασης σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά με αφορμή ευρύτερα γνωστές
ειδήσεις της πρόσφατης επικαιρότητας.
Πρώτον, δεν είναι ορατή η στόχευση της απεύθυνσης
μηνυμάτων εκ των ένδον προς την κυβέρνηση με όχημα τα μέσα ενημέρωσης των
πολιτικών της αντιπάλων. Θα μπορούσε σε αυτή τη συνάφεια να τεθεί το γενικότερο
ερώτημα περί του πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούν υπουργοί που δεν
ανήκουν στα κόμματα της συμμαχικής κυβέρνησης να αλλάζουν ρόλο και να τρέπονται
σε «ελευθέρως μετεωριζόμενους διανοούμενους» και σχολιαστές τύπου Καρλ Μάνχαϊμ,
όταν στα κομματικά κυβερνητικά στελέχη κινήσεις «εκτός πλαισίου» δεν
επιτρέπονται. Έχουμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. και λοιπών «αναστοχαστικών
δυνάμεων»;Δεύτερον, τι σημαίνει η διαφαινόμενη από ένα μέρος της κυβέρνησης επιλογή ενός λόγου «εθνικής συναίνεσης» γύρω από τη φύση και τους σκοπούς της καταστολής, όταν αυτή διαπλέκεται με την άρθρωση ενός εναλλακτικού ριζοσπαστικού πολιτικού τρόπου; Εάν αυτός δεν εμπεριέχει απειλή σωματικής βίας ή βλάβης προσωπικών εννόμων αγαθών πώς υποστέλλεται αναφανδόν η πολιτική-επικοινωνιακή του διάσταση υπέρ της ανάγκης της αστυνομικής καταστολής; Αυτή η υποστολή είναι αυτονόητη για τον πολιτικό λόγο της Ακροδεξιάς και των πολιτικών εκφραστών του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού. Πόσο αυτονόητη είναι για μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά και τον αξιακό της κώδικα;
Τρίτον, η επιδίωξη ενός λόγου αδιαφοροποίητα «συναινετικού» περί την καταστολή των ανορθόδοξων ριζοσπαστικών κινητοποιήσεων, καταλήγει έστω και αθέλητα στην υιοθέτηση μιας «ασφαλίτικης» αντίληψης. Η δημόσια δηλαδή ασφάλεια μεγιστοποιείται ελεύθερα, χωρίς σταθμίσεις έναντι της άσκησης πολιτικών δικαιωμάτων, η τελευταία οφείλει να απολογείται ενώπιον ενός, όπως θα το έθετε και ο Χάμπερμας, «αυταρχικού λεγκαλισμού», αναίσθητου εξ ορισμού στα περιεχόμενα και στα μηνύματα του εναλλακτικού πολιτικού λόγου. Η αντίληψη αυτή θωπεύει τον υφέρποντα φασισμό του περιδεούς μικροαστού ανθρωπάκου (για να θυμηθούμε και τον Βίλχελμ Ράϊχ), μετέρχεται ρητορικών σχημάτων απίθανης απλοϊκότητας («τι θα απογίνουμε χωρίς φυλακές και αστυνομία»), ευτελίζει το ηθικό βάθος κρίσιμων για την ίδια την ταυτότητα της Αριστεράς τόπων λόγου όπως η αδελφοσύνη και η ιδεολογική πίστη. Σ’ αυτή την κυβέρνηση πρέπει κάποτε να γίνει σεβαστό το ιερό αίμα των μαρτύρων της Παράταξης, που έπεσαν θύματα των καθεστώτων εγκληματικής βίας της αιμοσταγούς ελληνικής Δεξιάς. Αστειότητες δεν χωρούν εδώ, όπως και δεν έχουν ηθική ή ιστορική στήριξη διδακτισμοί που απηχούν αβαθείς θεωρίες περί ταυτίσεως των «δύο άκρων» όταν απευθύνονται στην Αριστερά.
Τέταρτο, το να σε χειροκροτεί ο εχθρός δεν σηματοδοτεί οπωσδήποτε αντικειμενικότητα των επιχειρημάτων σου. Κάποιοι πρέπει να ξαναμάθουν την αλφάβητο του μαρξισμού (εκτός αν πρέπει να αποταχθώμεν και του τελευταίου ως ενδεχομένης αιτίας κυκλοφορίας επικινδύνων και «αναρχικών» ιδεών).
Πέμπτο, ο κυβερνητισμός δεν είναι στόχος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στόχος της οφείλει να είναι η πλήρης κατάκτηση της κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας. Το (υστερο-πασοκικής προέλευσης) φληνάφημα περί «κυβερνώσης Αριστεράς» έχει πολύ απεχθείς ιστορικές καταβολές, όπως ήταν το γερμανικό SPD του μεσοπολέμου που κατέσφαξε τον Σπάρτακο και οι κυβερνητικές συνεργασίες της μεταπολεμικής Δυτικής Ευρώπης που ευνούχισαν την Αριστερά ή έχει χαζοχαρούμενες τέτοιες καταβολές, όπως αυτό που επιχείρησε να πετύχει το κόμμα της ΔΗΜΑΡ στη μνημονιακά καθημαγμένη Ελλάδα. Με την πολιτική στρατηγική και τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ τι σχέση έχουν όλα αυτά; Οι ερωτοτροπίες με λογικές και αντιλήψεις της δυσώδους «Κεντροαριστεράς» μόνο πολιτική λοίμωξη μπορούν να παραγάγουν. Αυτές οι λογικές κινούνται πνευματικά και διανοητικά καθαρά στον ευρύτερο φιλελεύθερο χώρο. Τούτο δεν είναι ασφαλώς κακό, όμως όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη και οι μαθητές αριστερού νηπιαγωγείου θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η Αριστερά ασφαλώς και θάλπει την ελευθερία, χωρίς όμως γι’ αυτό να ανάγεται στην αμβλύνοια του φιλελεύθερου λόγου. Αυτός είναι ιδιοκτησίας άλλων. ‘Know your staff’, κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ!
Έκτο, τι ισοπέδωση είναι αυτή που διαρρέει στη δημοσιότητα μεταξύ τρομοκρατίας και ανορθόδοξων πλην ειρηνικών τρόπων συλλογικής έκφρασης; Αρκούμαι να παραπέμψω στην από πλευράς ποινικού και συνταγματικού δικαίου ορθότερη τοποθέτηση της Προέδρου της Βουλής εν προκειμένω: άλλο αθέμιτη διοικητικά πράξη και άλλο αξιόποινη πράξη. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει να επισκιάζονται λεπτές αλλά κρίσιμες και θεμελιώδεις επιστημονικές διαφοροποιήσεις, «φορτώνεται» πολιτικά ερμηνείες, που εκτός των άλλων είναι και ευθέως αντιφιλελεύθερες! Αποτέλεσμα είναι έτσι όχι μόνο ο εγκλωβισμός της κυβέρνησης στον πολιτικό φιλελευθερισμό εν γένει, αλλά και η αποδοχή επιλεκτικής του χρήσης σε βάρος δικαιωμάτων συλλογικής έκφρασης, στο χώρο της καταστολής. Επί πλέον, εμμέσως έτσι επιδοκιμάζεται η απόσπαση ευσήμων από το γνωστό ιδεολογικό κατεστημένο, στις προπετείς επιθέσεις του οποίου μένει την ίδια στιγμή ακάλυπτος ο δικαιοπολιτικά ορθός και συνεπής λόγος, που διακρίνει μεταξύ τρομοκρατίας και ανορθόδοξης πολιτικής επικοινωνίας, αλλά και προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς επιλεκτικές εκπτώσεις. Ας λύσει η κυβέρνηση αυτή την ωραία εξίσωση!
Έβδομο, η δημοκρατική διαβούλευση με τον αναρχικό χώρο είναι πολύ δύσκολη ασφαλώς. Η αναγνώριση όμως της ύπαρξης ενός κοινωνικού χώρου αποκλίνουσας πολιτικής επικοινωνίας αποτελεί ένδειξη μιας περιεκτικότερης δημοκρατικής σύνταξης. Σε αυτό το πλαίσιο η αντιμετώπιση των αταξιών και των «απρεπειών» αποτελεί ασφαλώς μια κρίσιμη διάσταση, αυτή όμως συνοδεύεται και από άλλες, κανονιστικά απείρως σημαντικότερες ενίοτε. Τα ανακύπτοντα προβλήματα κοινωνικής ευρυθμίας μπορούν να επιλυθούν με ευρύτερες θεσμικές και κοινωνικές συνέργειες και με την αλλαγή στερεοτυπικών νοοτροπιών όλων των πλευρών. Βραχυπρόθεσμα είναι επιβεβλημένες οπωσδήποτε διαδικασίες προσεκτικής στάθμισης σε αστυνομικό-επιχειρησιακό επίπεδο και άμεσου ανοίγματος του διαλόγου σε κοινωνικό και θεσμικό επίπεδο. Εν πάση περιπτώσει, η εμπάθεια δεν αποτελεί εδώ πολιτική αρετή.
Όγδοο, οι λαλίστατοι λαϊκισμοί περί ορθής αριστεροσύνης (ξέρετε, εκείνης της παρθένου, αμώμου, συνετής, υπευθύνου και μη διασαλευούσης «την τάξιν») αποπροσανατολίζουν επίσης ως προς το τι δέον γενέσθαι με τα όντως μείζονος σοβαρότητας θέματα της πολιτικής δημόσιας και πολιτειακής ασφάλειας, όπως είναι π.χ. η αποναζιστικοποίηση ορισμένων υπηρεσιών. Εκεί δεν διακρίνεται κανένα ιερό πάθος στους αρμόδιους. Μήπως είναι αυτές οι υπηρεσίες, ούτως έχουσες, στολίδι δημοκρατίας και συνταγματικού πατριωτισμού; Η (ορθή) ανάγκη αποτροπής φαινομένων «καιόμενων αστυνομικών» ή προσβολών περιουσιακών δικαιωμάτων κινδυνεύει να αρχίσει να νομιμοποιεί την κακοποίηση αντισυμβατικών διαδηλωτών, την τρομοκράτηση του ριζοσπαστικού φρονήματος, ενδεχομένως και τα βασανιστήρια κατά συλλαμβανόμενων προσώπων. Τέτοια κατάληξη της ορθής αριστεροσύνης θα είχε πάντως ομολογουμένως ευρεία και υπερκομματική συναίνεση. Μεταξύ άλλων μπορεί να τη συνυπέγραφαν ακόμη και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος και ο Γεώργιος Γεωργαλάς.
Ο Χάρης Παπαχαραλάμπους είναι καθηγητής στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Κύπρου
 |
|
Αρνούμαι οτι ο πολιτισμός μας
σταματάει εκεί που το χρώμα του δέρματος αλλάζει |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου