Copy/Paste...Το ημερολόγιο ενός ψεκασμένου

 Στη σχιζοφρενικόμορφη προσπάθεια μου να συνταιριάξω ένα ιδιόμορφο, παράταιρο και πάντως, ετερόκλητο σχήμα φονταμενταλιστικού κομμουνισμού,

ή μίας θεοκρατικής Αριστεράς (στα πρότυπα μάλιστα του εγχώριου μονοπωλίου της αριστεράς που ανέκαθεν υποτιμούσε εσωτερικά τα διεθνιστικά του προτάγματα, προκειμένου να θεμελιώσει έναν αρραγή και πιστό πυρήνα λαϊκής καταγωγής, εγκολπώνοντας σύμβολα με καθαρά εθνολογικά και όχι ταξικά, κριτήρια), ήθελα να παραθέσω ένας ακραιφνές πολιτικό κείμενο βασισμένο εξ' ολοκλήρου σε μια κατοχυρωμένη πηγή αυθεντίας και ένα......μίγμα προσευχών(!!!), που καθορίζουν μια συγκεκριμένη ταυτότητα ατομισμού μέσα στην συλλογικότητα. Άλλωστε η αστική-κοινωνική ευθύνη, περνά μέσα απο τις διδαχές που ο καθένας φέρει μέσα του (ταξική προέλευση), καθώς επίσης απο την αντίληψη και κατανόηση της προσωπικής συμβολής σε ένα κοινό σκοπό. Με λίγα λόγια απο ανελεύθερους ανθρώπους δεν θα προέλεθει ποτέ ένα ελευθεριακό πρόταγμα......Και δεν ξέρω αν ο Ιησούς, ο Αλλάχ και ο Μωάμεθ, η έννοια του θεϊκού, με την αντίληψη του σαν εφαλτήριο υπερβατικής ανάτασης, που η σκοπιμότητα της στον αγώνα για πρόοδο και πρωτοπορία, ανάγκασε τον αστό Βολταίρο, να επιχειρηματολογήσει πως και "αν δεν υπάρχει Θεός θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν" (το έχω ξαναχρησιμοποιήσει αυτό σαν γνήσιος ντεϊστής που είμαι), μπορεί να μας δώσει μια έννοια σύμπνοιας και συμφωνίας (όχι συναίνεσης), πάνω στο τί νοείται ΚΟΙΝΟ ΚΑΛΟ και πως μπορούμε να το προσεγγίσουμε...αυτό θα ήταν υπόθεση ευχής...

Ιδιαίτερα το πρώτο copy/paste, (όπως συνέβη και παλιότερα), μας υπενθυμίζει πόσο καλό είναι να έχουμε φωνές που μιλούν χρησιμοποιώντας ΤΟ ΔΟΓΜΑ δικαιώνοντας στο σήμερα, την αριστερή προσέγγιση..με λίγα λόγια, είναι μάλλον καλό, να συνθέτουμε και να αρθρώνουμε τον, όποιο, λόγο και με βάση, όσα χρησιμοποιήσαμε προεκλογικά για το θέμα του χρέους (και ει δυνατόν με ριζοσπαστικότερη ακόμα δυναμική, Σύριζα λέγεσαι διάολε!) και με βάση, την ιδεολογική προέλευση και αρχές μας, που άλλωστε νομιμοποιούσανε τότε, όσα λέγαμε και στον κόσμο. 

Ο σύντροφος λοιπόν ανέφερε σε σημερινό του mail:

"Eίναι απίστευτο (!) , πόσο επίκαιρο και συμβατό με το σήμερα - της "πλήρους και έγκαιρης αποπληρωμής"-  , ένα κείμενο που γράφτηκε στα 1867 .  Εδώ  εξηγείται  με σαφήνεια , ποιος ήταν και συνεχίζει να είναι ,  ο μεγάλος ρόλος,  του δημόσιου χρέους στην  κεφαλαιοποίηση του πλούτου και στην απαλλοτρίωση των λαών.
(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου)
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781). : «Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.

Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος –καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό– το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία».
Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ αυτές χρήματα. Γι αυτό η διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας άρχισε τη δράση της δα νείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων.
Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμά των και ν' αγοράζει ευγενή μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε η ίδια, έγινε το νόμισμα, με το οποίο η Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους. Και σα να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με τό ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με το άλλο, έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιος πιστωτής του έθνους ως την τελευταία πεντάρα πού είχε δόσει. Σιγά-σιγά έγινε ο αναπόφευχτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού της χώρας και το κέντρο έλξης όλης τής εμπορικής πίστης. Τον ίδιο καιρό που έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρεμούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι η εντύπωση πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους η ξαφνική εμφάνιση αυτής της φάρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων και σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.
Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, που συχνά για τούτον η για κείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές της πρωταρχικής συσσώρευσης. Έτσι, οι προστυχιές του βενετσιάνικου ληστρικού συστήματος αποτελούν μια τέτια κρυφή βάση του κεφαλαιακού πλούτου της Ολλανδίας, που η Βενετία της παρακμής της δάνειζε μεγάλα χρηματικά ποσά. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις Ολλανδίας και Αγγλίας. Στις αρχές κιόλας του 18ου αιώνα έχουν υπερφαλαγγιστεί κατά πολύ οι μανουφακτούρες της Όλλανδίας, που έχει παύσει να είναι κυρίαρχο εμπορικό καί βιομηχανικό έθνος. Γι αυτό από τό 1701 ώς τό 1776 μια από τις κύριες επιχειρήσεις της Όλλανδίας είναι να δανείζει τεράστια κεφάλαια ειδικά στον ισχυρό ανταγωνιστή της, την Αγγλία. Κάτι παρόμοιο γίνεται σήμερα ανάμεσα στην Αγγλία και τις Ενωμένες Πολιτείες. Πολλά κεφάλαια, που εμφανίζονται σήμερα στις Ενωμένες Πολιτείες χωρίς πιστοποιητικό γέννησης είναι αίμα παιδιών που μόλις χτες είχε κεφαλαιοποιηθεί στην Αγγλία.
Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως άπαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Ετσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, που άξονας του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γιαυτό στην Όλλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ο μεγάλος πατριώτης Ντε Βίττ το εξύμνησε στα «Αξιώματα» του και το χαρακτήρισε σαν το καλύτερο σύστημα για να γίνει ο εργάτης υπάκουος, λιτοδίαιτος, φιλόπονος και... για να παραφορτωθεί με δουλειά. ...."

και αν αντέξατε έως εδώ....

Όσο για το δεύτερο κομμάτι πηγάζει κυρίως από την εσωτερική μου απογοήτευση πως μάλλον my best is not good enough. Και η σημερινή μου εμπειρία στα νοσοκομεία, δεν άμβλυνε την πεσσιμιστική μου εμμονή. Ως γνήσιος χίπης όμως (μα θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει!), πιστεύω οτι αν ζήσω στο τώρα, μπορεί να μην έχω ό,τι προσεύχομαι, μπορεί να έχω όμως όσα χρειάζομαι.....κ κυρίως γιατί απευθύνομαι και σε άλλους, πρέπει με κάποιο τρόπο να κάνω σαφές, πως ο δρόμος του όποιου αγώνα, περνά μέσα απο έnα είδος προσωπικής τζιχάντ, που είναι εύκολη και πάντα νικηφόρα στα νιάτα, μα αμφίβολη και βραδύκαυστη όσο μεγαλώνεις και ωστόσο, καίει τον καναπέ, τις τύψεις και οποιοδήποτε άλλο βαρίδι στην διεκδίκηση..

" Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μια; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν και άλλες πολλές ζωές, για να κερδίσουνε τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Να αντικρίζεις την ζωή με μούτρα. Την μέρα, την κάθε μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή, που θα σου φέρει το Σάββατο και ίσως την Κυριακή να ζήσεις. Και ύστερα, να μην φτάνει ούτε αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε και αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές....Να μην τις επιδιώκεις...να τις περιμένεις.....

Και ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μην βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινες δυστυχίες, που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις απο το μάθημα τους. 

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις, ό,τι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος..Και όταν σου φαίνεται τέτοιος, να εύχεσαι να περάσει, λες και θα έχεις ξανα ποτέ το πλεόνασμα της νιότης.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπώ εκείνους που αγαπούν την ζωή. Και που η λύπη τους μπορεί να γίνει η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και με θέληση πρωτόλεια πάντοτε για νέες γνώσεις. Ανθρώπους που όντως ένα πράγμα γνωρίζουν, ό,τι δεν τα ξέρουν όλα, πολύ απλά γιατί δεν μαθαίνονται όλα...Και δεν κουράζονται ν'αναζητούν την ομορφιά στην ζήση των ανθρώπων...."

"  Όσο κι αν κανείς προσέχει,

όσο κι αν το κυνηγά, 

πάντα, πάντα, 

θα'ναι αργά

Δεύτερη ζωή δεν έχει"

(Όδυσσέας Ελύτης)

Όσο και αν θα το ήθελα δεν συνέγραψα το άνωθεν κείμενο παρά μονάχα το ρετούσαρα λιγάκι και για να κλείσω και με τις προσευχές να πω και την αμερικάνικη των αλκοολικών:

ΔΩΣ’ ΜΟΥ ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ

ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ,

ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ Ν’ ΑΛΛΑΖΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ,

ΚΑΙ ΤΗ ΟΞΥΝΟΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΩ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ

Καληνύχτα σας....

May the Force Be With You always......