Ο Χρόνος Είναι Σχετικός...

και αυτά που "λέει", μην τα τρως...

Είπαμε η χθεσινή νοσοκομειακή μου επίσκεψη με ενέπνευσε για σειρά παραληρημάτων, που δεν έχουν ντε και καλά να κάνουν με καταγγελία των δημοσίων υπηρεσιών υγείας (Είπαμε, ήμαρτον!!), ούτε κατηγορούν συγκεκριμένα άτομα.. οι συγκυρίες και τα εμπλεκόμενα μέρη, ήταν τοποθετημένα έτσι, ώστε να παράγουν αρκετή «σχιζοφρένεια», προκειμένου να αμβλυνθεί η αίσθηση της πικρής γεύσης της αποτυχίας και πολύ περισσότερο της αδυσώπητης βεβαιότητας για το αναπόδραστο μέλλον που εκτός από ήχο και συνείδηση, δεν θα έχει και εικόνα…. και έρχεται… Και  ύστερα σου λέει, ο Θεός δεν έχει χιούμορ..

Κάποια στιγμή λοιπόν χθες (για τα ενώσω με τα χθεσινά) και ενώ ήμασταν σε φάση που αναμέναμε να περάσει η μια ώρα … «χαλάρωσης» από τη νάρκωση, περπατούσαμε αέναα, άσκοπα και επικίνδυνα τον διάδρομο, απλά γιατί δεν γίνονταν αλλιώς.. ο «ναρκωμένος» ασθενής, έκοβε χιλιόμετρα, προφανώς γιατί δεν είχε και τίποτα καλύτερο να κάνει… (κάπως σαν να πίνεις MDMA στο δάσος), αγνοώντας τόσο τις παραινέσεις των γιατρών (που για ευνόητους λόγους και με αυστηρό ύφος, δίνονταν στους συνοδούς και όχι στον ασθενή), όσο και την δική μας κούραση και απογοήτευση..

Και τότε, η συνάδελφος στην αγγαρεία, αναφώνησε, περισσότερο για παρηγοριά: «έ, πόσο να ‘χουμε ακόμα? έχει περάσει η ώρα»… Εγώ, πιο ψυχαναγκαστικός ακόμα, είχα ήδη κοιτάξει την ώρα τουλάχιστον 10 φορές, έως και εκείνη την στιγμή και ήξερα, ότι είχαν περάσει μόνο….10 λεπτά!! Με όση περισσότερη ψυχραιμία μπορούσα, της ανακοίνωσα την ρεαλιστική αντίληψη του χρόνου που αποτιμάται σε τικ, σε τακ, σε λεπτά και δευτερόλεπτα… Η απογοήτευση της ήταν εμφανής, όμως διατήρησε την ψυχραιμία της, γιατί δεν ήθελε προφανώς να μου σηκώσει κι άλλο την πίεση… Μακρά εισαγωγή έκανα….

Και τότε σχολιάστηκε και από τους δύο μας, αυτό, που μάλλον όλοι έχουμε αισθανθεί, κάποια στιγμή στην ζωή μας και αφορά στην αντίληψη του χρόνου (σε σημείο που να νοείται και ευτυχισμένος όποιος το έχει αισθανθεί τις λιγότερες φορές).. Όποτε δεν υπάρχει κάποια αγχωτική δραστηριότητα (ο λεγόμενος ελεύθερος χρόνος, που θεωρείται πλέον πολυτέλεια στις Δυτικές κοινωνίες, εξαιτίας κυρίως, των ρυθμών παραγωγής), ο χρόνος περνά από την κανονικότητα που θα έπρεπε να έχει (ξέρετε, με τα ίδια τικ, τακ, λεπτά & δευτερόλεπτα) στην συστολή σε σημείο ατομικής μοναδικότητας, εξαφανίζοντας την όποια διάρκεια διατίθεται. Κοινώς, ο χρόνος περνά νεράκι… αμάν πια, ρε κομπλεξικέ, πες το απλά το γαμημένο!!!..

Όποτε πάλι, υπάρχει κάποιου τύπου αγγαρεία στη μέση, ο χρόνος διαστέλλεται σε τέτοια επικίνδυνα επίπεδα που και η σκέψη του ακόμα, μπορεί να αποβεί βασανιστική και για ένα γκουρού του διαλογισμού… πόσο μάλλον σε εμένα, τον κουρού του διπολικού σουρεαλισμού… Μην μου πείτε πως δεν το έχουμε όλοι νιώσει.. και πάντοτε, μπροστά στην αμφιβολία, ξαναρωτάμε με την ελπίδα, ότι ο άγραφος μεταφυσικός κανόνας περί αντίληψης χρόνου, δεν θα ισχύσει για εμάς αυτή την φορά.. και καταλήγουμε να ρωτούμε, πάντοτε το ίδιο: «πρέπει να πέρασε η ώρα ε?»

Η ερώτηση είναι μάλλον ρητορική και μάλλον είναι τέτοια, επειδή εκ των προτέρων, γνωρίζουμε την απάντηση, καθώς το σώμα μας δεν μπαίνει στο ίδιο μεταφυσικό τριπάκι με το μυαλό και ακολουθεί και εκείνο, τα δικά του τικ τα δικά του τακ, τους δικούς του παλμούς & σφίξεις, επομένως μπορεί να συναισθανθεί, ότι παρά το γεγονός πως οι καρδιακοί παλμοί είναι ανεβασμένοι, δεν μπορεί να έχουν περάσει περισσότερα από 2 λεπτά, όταν το μυαλό διακαώς επιθυμεί να έχουν περάσει 200!! Η ερώτηση πάλι είναι πολύ διαφορετική, όταν αλλάζουν οι συγκυρίες και τα θέλω του μυαλού διαστέλλουν τον χρόνο, που ενώ κυλά με τις αδιαμφισβήτητες μετρήσεις των χτύπων του ρολογιού, εν τούτοις αντιληπτικά, είναι σαν να έχουμε μόλις ξεκινήσει να κάνουμε ό,τι αγαπάμε.. «δεν πέρασε πολύ ώρα έ?» για να μονολογήσουμε μπροστά στην αντικειμενική αλήθεια: «πω-πω ούτε που το κατάλαβα!»

Ο χρόνος είναι σχετικός δηλαδή (που λέει και ο τίτλος), ως προς το, τι κάνουμε και πως αντιλαμβανόμαστε, αυτό που κάνουμε (σαν διασκέδαση, ή σαν αγγαρεία). Μας φαίνεται πως συστέλλεται και διαστέλλεται αντίθετα από τα θέλω μας, ενώ εκείνος περνά, μηχανιστικά, ντετερμινιστικά και, μετρημένα, με τα τικ του, τα τακ του, τα λεπτά & τα δευτερόλεπτα του, πάντα ο ίδιος.. Πρόκειται μάλλον για παγκόσμια αλήθεια..

Got it? 

Ποιος όμως είναι ο αληθινός χρόνος, ο χρόνος που μετράς, ή ο χρόνος που αισθάνεσαι??

Σαν κερασάκι, ως προς την σχετικότητα του χρόνου, θα καταγράψω την εντύπωση μου περί ωριμότητας. Είναι ατεκμηρίωτη, κουκουρούκου, αλλά όποιος τη διαβάσει, μπορεί αναλογιζόμενος, τελικά να συμφωνεί μαζί μου. Αίσθηση μου είναι, ότι ένα από τα κύρια στοιχεία που καθορίζουν τα επίπεδα ωριμότητας του ανθρώπου, δεν είναι απαραίτητα η έκταση της εγκυκλοπαιδικής του μόρφωσης, ή της βιωματικής του εμπειρίας (όπως λαθεμένα εννοείται), όσο ο τρόπος που ο καθένας μας, αντιλαμβάνεται τον χρόνο.

Αντίθετα με την λήψη εμπειρίας που καθορίζει την ωριμότητα και πολλές φορές την εξαρτά από την ηλικία (λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι όσο ζεις μαθαίνεις), η πρόταση μου έχει σαφώς σχέση με τον χρόνο, τον εκλαμβάνει όμως διαφορετικά.

Όπως στην κλεψύδρα, που μετρά την άμμο, τον χρόνο δηλαδή, που απομένει, έτσι και η ωριμότητα του ανθρώπου καθορίζεται  από αυτήν ακριβώς την αντίληψη. Την αντίληψη του καθενός για τον χρόνο που του απομένει.. θυμηθείτε, ως παιδιά, τα καλοκαίρια να φεύγουν τεμπέλικα και αργά και τους χειμώνες να περνούν (λόγω σχολείου και της σχετικότητας που αναφέραμε πιο πάνω) ακόμα πιο βασανιστικά, αργά και η αντίληψη μας ήταν, ότι ο χρόνος μας, ήταν απεριόριστος… δεν θα τελείωνε ποτέ. Προσωπικά, δεν έχω περιμένει περισσότερο στην ζωή μου, από τότε, που ως 8χρονος, είχα φάει πόρτα σε σινεμά για την ταινία «Tornado: Το τελευταίο Αίμα» (μα τον Θεό υπάρχει!!) ονειρευόμουν, να γίνω 13 και να μπαίνω στα Κατάλληλα από 13 ετών στους σινεμάδες. Παρ’ ότι περίμενα 5 χρόνια, μου φάνηκαν μια ζωή ολόκληρη… Από τότε και όσο μεγάλωνα, με κάθε βλεφάρισμα των ματιών μου, πέρναγαν μέρες, μήνες, χρόνια και τώρα τελευταία δεκαετίες….
με αυτόν τον τρόπο, αξιολογείς και αλλάζεις τις προτεραιότητες σου, σε σημείο που να δίνεις την εντύπωση της ωρίμανσης, αφού για αρκετούς, ωριμότητα σημαίνει αυτό ακριβώς: η, εκ της συσσωρευμένης γνώσης, σοφότερη επιλογή..

Επομένως όσο αντιλαμβάνεσαι τον χρόνο σου να λιγοστεύει και να περνά σα «νεράκι», μην φοβάσαι, δεν μεγαλώνεις, ωριμάζεις…

Και μετά την ωρίμανση, τι ακολουθεί??

Η σαπίλα….

 και επειδή δεν θελουμε να τελειώσουμε με το τέλος που μας έρχεται, αλλά με το τέλος που εμείς επιλέγουμε. Σινεφιλικά, με το A Brief History In Time ένα ψευδο biopic απείρως καλύτερο απο το The Theory Of Everything. Και πάλι με το ψάξε-ψάξε, κάτι βρίσκεις..Ο σκηνοθέτης του Tornado ονομάζεται Antonio Margheriti..σας θυμίζει κάτι??αν όχι τσεκάρετε το βιντεάκι

αλλά και οι άλλοι 2 υπάρχουν (?)

συστέλλεται και διαστέλλεται αντίθετα από τα θέλω μας