ΕΛΕΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ

Πες τα μεγάλε!!

Ο παρ’ ολίγον νευρικός κλονισμός που κόντεψα να πάθω μετά την 2^η, αποτυχημένη απόπειρα να γίνει μια επέμβαση καταρράκτη στην μητέρα μου, μου έδωσε τουλάχιστον πολύ υλικό, αμφιβόλου εντιμότητας, ή επιστημονικής επάρκειας γι’ αυτή την εβδομάδα.

Πρέπει εδώ να σημειώσω πως η μητέρα μου, διαγνωσμένη κωφή, εδώ και μια εικοσαετία, με άνοια σε αγνωσιακά επίπεδα, πάσχει τα τελευταία 2 χρόνια και από καταρράκτη, που από πρώιμος, έχει γίνει τώρα ένα στάδιο πριν την πλήρη τύφλωση… έπειτα από κάμποσο χρονικό διάστημα καταφέραμε να προγραμματιστούμε για επέμβαση.. Όμως και τις 2 φορές, με δική της υπαιτιότητα, καθώς αρνούνταν οποιαδήποτε νουθεσία προκειμένου να μην κινδυνεύσει κατά το χειρουργείο, δεν κάταφέρμαε τίποτα. Και έτσι, μετά από 4½ ώρες, την 1^η φορά και μετά από 5½ ώρες, την 2^η, γυρίσαμε πίσω άπραγοι και κυρίως πνευματικά και ψυχικά εξουθενωμένοι. Η μητέρα μου πάλι, και τις 2 φορές που αποτύχαμε, όχι μόνο δεν αντιλήφθηκε την χρυσή της ευκαιρία στο φως και στην επικοινωνία, αλλά και μόλις της πέρασε και αναγκαστήκαμε να φύγουμε, θεώρησε εαυτόν και δικαιωμένη, που είμαστε όλοι ανίκανοι να καταλάβουμε πως δεν πάσχει από τίποτα, αφού και βλέπει ως την Αφρική (ξέρετε την μακρινή) και ακούει, ωσάν το sonar (ξέρετε αυτό των υποβρυχίων). Εμείς φταίμε που θέλαμε να βλέπει καλύτερα.. στο απόλυτο τίποτα!!

Και όλοι να μου λένε: «αχ ταλαιπωρήθηκε κιόλας η καημένη» και εγώ να ξέρω ό,τι από την όλη ταλαιπωρία, η μάνα μου, αν στεναχωρήθηκε από κάτι, είναι που είδε κάποιον καπνιστή δίπλα της και όμως δεν κάπνισε, όσα τσιγάρα θα επιθυμούσε, ή όσα τσιγάρα θα μπορούσε να καπνίσει, πριν το μυαλό της παραδοθεί στην αιθάλη του καπνού και υπολειτουργεί, σαν σε εγκεφαλικό επεισόδιο. Η μάνα μου, που υποτίθεται ότι πήρε εξαιρετικά ισχυρή νάρκωση και όμως δεν σταμάτησε να περπατά, παρά τις περί του αντιθέτου νουθεσίες γιατρών & νοσηλευτικού προσωπικόυ, δεν κοιμήθηκε, παρά μονάχα όταν μπήκε στο αυτοκίνητο, δικαιωμένη που, όπως επιθυμούσε, γυρνούσε πίσω… για να φάει… Όλη την μια ώρα που μας είπαν πως είναι επικίνδυνο να μετακινείται λόγω ισχυρής ζαλάδας περπατούσε, δίχως να θέλει βοήθεια, ταλανίζοντας το σώμα της, σαν το πρεζάκι στην Ομόνοια και επαναλαμβάνοντας την επιθυμία της να φύγουμε… να πάμε αλλού.. Εμείς όμως ήδη ήμασταν… αλλού, κυρίως γιατί βλέπαμε την ευκαιρία της να χάνεται, ιδιαίτερα μετά τις βρισιές και τα μπουκέτα στο νοσηλευτικό προσωπικό, που κατά την μαρτυρία τους, απλά δεν τους έχει ξανατύχει… 

Και λέω τώρα εγώ, ποιος ταλαιπωρήθηκε περισσότερο? Η "ανόητη" (λόγω άνοιας) μάνα μου, που καταδίκασε τον εαυτό της, έστω ακούσια, σε τύφλωση, ή εμείς, οι "έξυπνοι" (λόγω μη άνοιας), που βλέπαμε να εκτυλίσσεται το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ανήμποροι να αλλάξουμε την μοίρα που καλώς, ή κακώς, η ίδια επέλεξε, λόγω μανίας, ή άνοιας…

Και αν μου πει κάποιος γι αυτήν ακριβώς την άνοια που έχει υποκαταστήσει την συνείδηση της, θα του απαντήσω πως πριν από 25 περίπου χρόνια, που την έπεισα τελικά να πάμε σε Ω.Ρ.Λ. για το πρόβλημα κώφωσης (να βάλει δηλαδή ακουστικά), με διαγνωσμένη ακουστική ικανότητα στα 20% και από τα 2 αυτιά, αφενός άλλαξε τα ακουστικά της, μέσα σε ένα μήνα, 3 φορές (γιατί δήθεν ήταν ελαττωματικά) και αφετέρου, μετά από ένα χρόνο, τα κατάργησε εντελώς, γιατί…. την κούφαιναν!!!! Και δεν υπήρχε τότε η δικαιολογία της άνοιας… ίσως μόνο των ψυχαναγκαστικών εμμονών..

Και σκεφτόμουν όλη την διάρκεια που υποβάσταζα έναν άνθρωπο που δήθεν δεν επιθυμούσε βοήθεια (ήταν όμως στην καλύτερη των περιπτώσεων σαν την Μπέρνστιν στο Ρεκβιεμ πριν την λοβοτομή), τι τυχερός που θα ήμουν αν ήμουν απλά ένας ανόητος…

Θα είχα μέσα μου την υπέρμετρη αισιοδοξία, που ρεαλιστικά, υπάρχει μόνο στα παιδιά και στους ηλίθιους, πως όλα θα φτιάξουν, με ένα μαγικό τρόπο, που δεν θα τους συμπεριλαμβάνει στην προσπάθεια, θα τους ευλογεί όμως το ίδιο, με αυτούς που το προσπαθούν, όταν συμβαίνει.. και αν αυτός ο μαγικός τρόπος δεν έρθει ποτέ, δεν νιώθουν το βάρος πως δεν έπραξαν όσα έπρεπε, ή πως έπραξαν κάτι λάθος. Πολύ απλά γιατί τους λείπει αυτή η βασανιστική, για τους περισσότερους ανθρώπους, με συνείδηση, διαδικασία της αυτοκριτικής… Επίσης είναι εξοπλισμένοι με απλοϊκή σκέψη, που δεν διχάζεται μεταξύ αντικρουόμενων απόψεων, δεν αιωρείται μεταξύ τους και σίγουρα δεν προβληματίζεται με δομικές και άλλες αντιφάσεις, επιτρέποντας τους, απενοχοποιημένα πια, να υποστηρίζουν, μέχρι και Χρυσή Αυγή, που προτείνει Καιάδα για τους ανίκανους. Η συλλογιστική τους εξαντλείται σε γραμμικές ευθείες που επιτρέπουν μεν, τον σουρεαλισμό, διαθέτουν όμως, μια, εκ των συμφραζομένων, σημασία, ή, ακόμα χειρότερα, μια φαινομενική σοφία, τύπου Forrest Gump, ή της αρχικής photo (τύπου: «αν υπήρχαν λιγότεροι κλέφτες, δεν θα υπήρχαν τόσο πολλοί, αριθμητικά μιλώντας»!!). Και μην γελάσετε με τον Gump, γιατί εξαιρούμενης της συγκυρίας που του φέρει χρήματα, το μόνο άλλο απίθανο που συμβαίνει είναι ότι δεν βρίσκεται κάποιος να τον εκμεταλλευτεί…

Και μια που ανέφερα τον κινηματογραφικό αυτό παράδειγμα της πετυχημένης ηλιθιότητας, ή απλά της ανεπαρκούς οξύνοιας (που βεβαίως το σύστημα θα ήθελε αβούλως, να ενστερνιστούμε) και έθιξα το θέμα της εκμετάλλευσης, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν είναι sweet to be an idiot (που λέει και το τραγούδι, δες κάτω), μόνο και μόνο, εξαιτίας της ευκολότερης εκμετάλλευσης που τα άτομα αυτά υφίστανται. Η μόνη μου ένσταση είναι πως το εκμεταλλευτικό αυτό σχήμα, όταν γενικοποιείται, αφορά όλους μας, ασχέτως δείκτη ευφυΐας, όταν ανόητα αφήνουμε να μας χειριστούν άνθρωποι που, στην πράξη, αποδεικνύονται εξυπνότεροι όλων μας. Άλλωστε, ζούμε σε μια κοινωνία που προωθεί την κατανάλωση και κατοχυρώνει τον ανταγωνισμό, προς χάριν δήθεν της αξιοκρατίας (ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) και άρα μεγιστοποιεί την εκμεταλλευτική δυναμική των ανθρώπων και κοινωνιών (ως κριτήριο, τεκμήριο και δείκτη "ανάπτυξης"), βάζοντας πάντοτε στο σχήμα τον δυνατό / έξυπνο να εκμεταλλεύεται τον αδύνατο / ανόητο. Σε αναλογία 1:1 όμως δεν νομίζω κανείς να διαφωνεί ότι ο «έξυπνος», αναλογιζόμενος την ιερή αναλογία ρίσκου – κέρδους και κρίνοντας τις δυναμικές ανταποδοτικότητας μεταξύ ηλιθίων και μη, θα προτιμήσει να εκμεταλλευτεί, έναν, ει δυνατόν, εξυπνότερο του. Σε αυτή την αναλογία, οι ανόητοι είναι μάλλον θύματα, απλά εξυπνότερων τους, παρά πραγματικά οξυδερκών ανθρώπων, που όπως είπαμε και παραπάνω, θα προτιμήσουν να εκμεταλλευτούν έναν περισσότερο έξυπνο τους, παρά έναν ανόητο. Εκτός, αν ο ανόητος είναι ιλιγγιωδώς πλούσιος, επομένως είτε θα βρεθούν εξυπνότεροι του, να τον προστατέψουν, είτε απλά εξυπνότεροι, όποιου καλοθελητή, θέλει την λεία που έχουν προαποφασίσει να κρατήσουν για πάρτη τους.. Τα πράγματα είναι απλά, ακόμα και αν δεν φαίνεται έτσι…..

Με λίγα λόγια η ανέμελη απλοϊκότητα της αφέλειας είναι πολλές φορές προτιμότερη, από την αγχώδη, πολυπλοκότητα της οξύνοιας. Το είπε κι ο Jesus, όταν στους φιλεύσπλαχνους μακαρισμούς του, άνοιξε την πόρτα της βασιλείας των ουρανών και σε αυτούς, τους λιγότερο προικισμένους ανθρώπους, με τρόπο που ούτε και αυτός ο Max Weber, στο πλέον αντιχριστιανικό του πόνημα, δεν μπόρεσε να κλείσει…

Stop Forrest Stop!!