SW Episode 4: A New Hope

SYRIZA WARS Episode 4 A New Hope

ok κλέβω, λόγω κολλήματος, τον τίτλο του επεισοδίου, για να κοπιάρω τα τελευταία e-mail συντρόφων (στο google group του Σύριζα Ηρακλείου Κρήτης), που μου μοιάζουν με ελπιδοφόρα, και λόγω περιεχομένου και κυρίως του δεδομένου ότι προέρχονται από αντίθετα διακείμενους μεταξύ τους, αριστερούς συντρόφους της οργάνωσης... (το έκανα πολύ συνωμοσιακό έ?). Και τα 2, υπενθυμίζουν την αριστερή διαλεκτική και προέλευση του καθενός μας, που πυροδοτεί τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που μας ωθεί να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να εκφραζόμαστε ανάλογα και να επιθυμούμε (κάποιοι από εμάς ενεργότερα) με θέρμη την ενεργή συνδιαμόρφωση πολιτικών.. Μπορεί να είναι αυτό που θα μας κάψει, καθώς μας εμφανίζει διασπασμένους στα αντίπαλα μαντριά (μπεεε), είναι όμως, αυτό, που ελπίζω, ότι στο τέλος θα μας σώσει, καθώς στα πολυσύνθετα προβλήματα, δεν συμφέρει η μονολιθικότητα, μα η σύνθεση και αυτή δεν μπορεί να προκύψει, όταν μόνο συμφωνούμε μεταξύ μας, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς (είτε γιατί δεν μας επιτρέπεται, είτε γιατί δεν είμαστε ικανοί).

Ιδιαίτερα η πρώτη αναδημοσίευση του συντρόφου Μ.Β. είναι πιο σύριζα απ' ότι συνήθως, απλά γιατί όσο και να θέλουμε να αυτοαποδειχθούμε μη αρκετοί, ή όχι όσο αριστεροί θα θέλαμε, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε αυτά που και η αναδημοσίευση αναφέρει (ακόμα και αν γίνεται από το φερέφωνο του κόμματος). Για να μην επαναλαμβάνω το κείμενο της 25/04/2015 (στο οποίο πρέπει να διορθώσω τον τίτλο, γιατί καθώς φαίνεται, όλοι κατάλαβαν ότι πέρασαν μόλις τρεις μήνες... σε μένα φάνηκαν τέσσερις!!) λοιπόν δανείζομαι το πλέον ελπιδοφόρο mail των τελευταίων ημερών (κυρίως λόγω του συντρόφου που το αναδημοσιεύει με τίτλο ΟΛαός στο Προσκήνιο):

πηγή: avgi.gr 

Του ΑΛΕΚΟΥ ΚΑΛΥΒΗ*

Η ατμόσφαιρα των τελευταίων ημερών μυρίζει μπαρούτι. Έχει διαμορφωθεί ένα πολεμικό κλίμα το οποίο ενισχύεται ακόμη περισσότερο από τις δηλώσεις των εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Παράλληλα το μνημονιακό σύστημα μέσα στη χώρα μας έχει ξεσπαθώσει και κλιμακώνει την πίεσή του, ώστε η κυβέρνηση με πυρήνα την Αριστερά να αυτοακυρωθεί και να προσαρμοστεί στον παραδοσιακό και καταστροφικό δρόμο της υποταγής στις εντολές της ευρωπαϊκής ηγεσίας για να μην πέσει δήθεν η χώρα στα βράχια.

Τα διάφορα συμφέροντα που ευνοήθηκαν από την περίοδο των Μνημονίων και οι πολιτικοί και κρατικοί τους εκπρόσωποι ανασυντάσσονται μετά από μια περίοδο αμηχανίας. Πρωθιερείς της μνημονιακής λιτανείας, οι καναλάρχες, οι οποίοι -μετά τη διακήρυξη της κυβέρνησης ότι θα δοθούν με νέους διαγωνισμούς οι τηλεοπτικές συχνότητες- πρωτοστατούν στην προπαγάνδα εναντίον της κυβέρνησης, ακόμη και σε προβοκάτσιες απέναντι σε μέλη της κυβέρνησης ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Εντυπωσιάζει ότι την ίδια περίοδο που κλιμακώνει την επίθεσή του το ευρωπαϊκό και ελληνικό μνημονιακό κατεστημένο, συμπαρατάσσεται αντικειμενικά μαζί τους και η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία δείχνει να βρίσκεται σε άλλον πλανήτη. Ακόμη και αναρχικές ομάδες ενεργοποιούνται με στόχο να αποκαλύψουν ότι δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύναμη καταστολής.

Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει έχουν δεχτεί μια απίστευτης έντασης και έκτασης πολεμική, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν.

Η επίδραση όλης αυτής της επίθεσης δεν πρέπει να υποτιμηθεί διότι επηρεάζει ένα ποσοστό των συμπολιτών μας, οι οποίοι δεν έχουν σταθερότητα, στέκονται δίβουλα στη στροφή των γεγονότων και δεν μπορούν να κατανοήσουν εύκολα τις κεντρικές αντιθέσεις και τα μεγάλα μέτωπα.

Η κυβέρνηση, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη, δεν έχει μέχρι στιγμής παρεκκλίνει από τον κεντρικό στόχο της και γι' αυτό άλλωστε δέχεται τη μήνι του κατεστημένου.

Ωστόσο βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής.

Ο χρόνος δεν φαίνεται να μας ευνοεί και, ίσως αποδειχθεί ότι η συμφωνία - γέφυρα δεν ήταν η καλύτερη επιλογή στην περίπτωση που δεν υπάρξει επωφελής ενδιάμεση συμφωνία και δεν εξασφαλιστεί ίχνος ρευστότητας με συνέπεια να οδηγηθούμε με το μαρτύριο της σταγόνας μέχρι το καλοκαίρι.

Το χρονικό σημείο σύγκρουσης δεν το επιλέγεις πάντα εσύ, αλλά δεν αφήνεις και τον χρόνο να κυλά εις βάρος σου.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, είναι ανάγκη να διαμορφωθεί ένα στρατηγικό σχέδιο που θα εμπεριέχει τον οδικό χάρτη της απεμπλοκής της χώρας από το καθεστώς υπερχρέωσης, ταπεινωτικού ελέγχου, υποταγής σε μια πολιτική που ζημιώνει διαρκώς τον λαό και τη χώρα και την καθιστά παρία μέσα σε μια Ευρωζώνη του κεφαλαίου υπό γερμανική επικυριαρχία. Προφανέστατα αν οι στόχοι μας μπορούν να επιτευχθούν μέσα από τη διαπραγμάτευση που εκτυλίσσεται θα ήταν κάτι ευκταίο και καλοδεχούμενο, όμως επειδή το παιχνίδι είναι στημένο από τις κυρίαρχες δυνάμεις, γι' αυτόν τον λόγο θα πρέπει να είναι μέσα στην ατζέντα μας το ενδεχόμενο της ρήξης.

Η επιλογή αυτή σημαίνει ότι δημιουργούμε τις κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις, ώστε να ισχυροποιηθεί μια λαϊκή δυναμική ικανή να φθάσει τη σύγκρουση μέχρι τα άκρα και να εξεταστούν όλες οι εναλλακτικές επιλογές που θα επιτρέψουν την εφαρμογή του προγράμματός μας.

Δεν έχουμε άλλον τρόπο παρά να πούμε όλη την αλήθεια στον λαό, να τον πείσουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν πολύ δύσκολο δρόμο, τον οποίο πρέπει να διαβούμε αν θέλουμε να βγούμε από το σημερινό τέλμα.

Είναι αναγκαίο επίσης η τακτική μας σε αυτή την περίοδο να μην εξελίσσεται ως ένα μονοθεματικό έργο που αφορά τη διαπραγμάτευση και μόνο με τους δανειστές. Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη, ζητήματα δημοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής, μέτρα αναγκαία αναδιανομής του πλούτου, χτυπήματος της διαπλοκής και διαφθοράς, πολιτικές ανάπτυξης και αντιμετώπισης της ανεργίας που πρέπει να προωθηθούν ανεξάρτητα από την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Ο πολίτης για να συσπειρώνεται πάνω σε ευρύτερους στόχους, πρέπει να βιώνει μια καλυτέρευση στη ζωή του σήμερα με συγκεκριμένα απτά μέτρα και να βλέπει επίσης τον σταθερό προσανατολισμό της κυβέρνησης σε πολιτικές που χτυπούν το κεφάλαιο και το πολιτικό κατεστημένο.

Οι τελευταίες εξελίξεις με την αντεπίθεση του μνημονιακού κατεστημένου στο εσωτερικό της χώρας, από δυνάμεις που διατηρούνται αλώβητες μέσα στον κρατικό μηχανισμό, από δυνάμεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ μέσα στα συνδικάτα και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αποδεικνύουν ότι μεθοδεύεται μια διαδικασία «κινητοποιήσεων κατσαρόλας» που θα αξιοποιεί όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Η Αριστερά μπορεί να βρίσκεται στην κυβέρνηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει στα χέρια της την πραγματική εξουσία. Εκτός από δραστικές αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό προσώπων και δομών, αυτό που χρειάζεται επειγόντως είναι η διαμόρφωση άμεσα μιας πολιτικοκοινωνικής συμμαχίας των από κάτω, που αδιαμεσολάβητα θα στηρίζει μια γραμμή σύγκρουσης με ό,τι ταλαιπώρησε τον λαό μας τα τελευταία χρόνια. Ο λαός πρέπει άμεσα να βγει στο προσκήνιο.

Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να περιοριστεί στον κυβερνητισμό ενόσω δεν θέλει να διαχειριστεί την κατάσταση, αλλά να την τροποποιήσει ριζικά και γι' αυτό πρέπει να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός ρωμαλέου κινήματος για την προοδευτική αλλαγή στη χώρα μας. Ο ρόλος του κόμματος, των μελών και φίλων προς αυτήν την κατεύθυνση είναι καθοριστικός και πρέπει να κινηθούμε ενωτικά, με εξωστρέφεια, με αυτοπεποίθηση και με επιμονή στο πρόγραμμα και τις αρχές μας.

 

Και έπειτα το καλλιτεχνικό, το διανοουμενίστικο και ταυτόχρονα το αγωνιστικό / υπαρξιακό mail – αναφορά στον Γκράμσι, από την συντρόφισσα Ε.Μ. με τίτλο: "Πιστεύω οτι το να ζεις, είναι να εντάσσεσαι κάπου" (για το οποίο ο παραπάνω σύντροφος αφού έδωσε συγχαρητήρια ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μπράβο στη συντρόφισσα για την πρωτοβουλία της να μας θυμίσει ποιοι είμαστε και ποιά είναι η αποστολή μας» .That’s what I call hope!!):

πηγή: brigada.gr

Σαν σήμερα, στις 27 Απριλίου 1937 πέθανε ο Αντόνιο Γκράμσι, Ιταλός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας που με τα έργα του, τις θεωρητικές του επεξεργασίες, αλλά και μέσα από την ίδια του τη δράση καθόρισε και καθορίζει μέχρι σήμερα αριστερούς και αριστερές σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μισώ τους αδιάφορους! 

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.

Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους.

Αντόνιο Γκράμσι.

11 Φεβρουαρίου 1917

τους ευχαριστώ και τους δύο για την σύμπνοια σε δύσκολους καιρούς, έστω κλέβοντας τους (έδρασα σαν πραγματικός ΚΚΕς έτσι?)

Υ.Γ. Προσοχή γιατί το επόμενο λέγεται The Empire Strikes Back..

το ζήτημα είναι να κάνεις το χρέος σου όπως προστάζει η συνείδησή σου..!!