Κάλλιο αργά παρά ποτέ που θα έλεγαν και στο χωριό μου! Ναι κυρά Σούλα μου, ξέρω ότι τρέμεις. Ξέρω ότι, ανεπίκαιρος, ως πάντα ήμουν, θα περίμενες χριστουγεννιάτικες ιστορίες με αγιοβασίληδες και ελαφάκια αλλά φευ...Στην χειρότερη, θα περίμενες εκτεταμένη αναφορά στο επεισόδιο 8 (που και έρχεται μασκαρεμένη). Έλα όμως, που ως αυτόκλητοι αγωνιστές του φωτός, δεν θα βρίσκαμε καλύτερη ευκαιρία (και μιας και έχουμε χάσει όλες τις υπόλοιπες ευκαιρίες), πάρα τώρα, στην σκοτεινότερη στιγμή και λίγο πριν την εκκίνηση της κούρσας προς το φως, να θυμηθούμε πράγματα πιο φωτεινά, που όταν τα ζούσαμε φαίνεται, δεν τα νιώσαμε, τέτοια να είναι• Ναι, Κύρα Σούλα καλά κατάλαβες με τρόμο στα όρια ισχαιμικού επεισοδίου• είναι
ακόμη ένα δοκίμιο τύπου «πως περάσατε φέτος στις διακοπές σας», χωρίς άλλες
καλολογικές, ή άλλες προσθήκες και υποσημειώσεις. Υπάρχουν αποφθέγματα, φευ
ακόμη και συμπεράσματα. Υπάρχουν soundtrack και ειδικά εφέ. Είναι η ανάγκη του τύπου «θέλω να τα πω», που είναι ισχυρότερη απ΄ όλα τα κελιά του καθωσπρεπισμού που
επιβάλλει να μην θίγεις πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις. Ως εκ τούτου,
προκύπτει και περιπέτεια με την έννοια της ες το εναντίον μεταβολής, με αρχή,
μέση και τέλος, δίχως ηδυσμένο λόγο που ούτε δράττεται, ούτε όμως απαγγέλλεται..
Όσο περιφραστικά και να το πω δεν αποφεύγω αυτό που οι έλλογοι ήδη ανιχνεύσατε,
πως έτσι, έστι τραγωδία. Όμως είναι τόσο κατακερματισμένη η σκέψη, που πιο
λογικό θα μου ακούγονταν να προσπαθήσω να συνθέσω σονάτα για φαγκότο σε ρε
μείζονα, όντας αδαής από κλασικές σπουδές μουσικής, παρά να βάλω σε έναν
λελογισμένο ειρμό αυτό τον άτακτο στρατό, ατάκτως ερριμμένων, ιδεών κι
προκαταλήψεων.
