Καιρός να τελειώνω με την τριλογία της κατάπας και της αυτολύπησης με απενοχοποίηση μέσω νόστου για τα περασμένα (σ.σ. Όποιος πάτησε το σύνδεσμο Η Τριλογία Της Κατάπας που κείται εδώ παρακειμένως, σημειώνω ξανά πως αυτή εδώ, είναι η ΤΡΙΤΗ πλευρά του δίσκου• δείτε παρακάτω για τις 2 πρώτες πλευρές• όχι οτι θα σας κάνει κάποιο ιδιαίτερο "καλό", αλλά λέμε τώρα).
Και είναι αλήθεια πως, κυρα Σούλα μου, τούτο το κείμενο έπρεπε να είχε "βγεί" πολύ πριν. Γιατί δεν είναι μια παραδοχή που διστάζω τώρα να αποδεχτώ. Έχει προκύψει σαν ντεντερμινισμός πολύ πριν και τώρα πανηγυρικά δικαιώνεται. Και πως γίνεται αυτό θα μου πεις; Τί ήταν αυτό που δικαίωσε, έτι περισσότερο τον ηθελημένα και νομιζόμενο ως μύχιο, φόβο;
Είναι η δύναμη της επιλογής• αυτό ακριβώς που διαχωρίζει την ήρα από το στάχυ, αυτό που διακρίνει τους ικανούς από τους έχοντες χίλια άλλοθι για να μην φαίνονται (και ίσως να μην είναι), ικανοί. Πάντοτε αυτή• ικανή για να καταδείξει την ειλικρίνεια στην πράξη και όχι στις σοφιστείες και στ' άλλα "νομίσματα", που ο νους επινοεί για να δικαιολογήσει, να συμβιβαστεί, να καταπιεί, αυτό που δεν θα ήθελε ποτέ να χωνέψει.
