Τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής
μου ήσασταν η οικογένεια μου, το όνειρο του συνανήκειν. Τα μισά χρόνια δηλαδή
του καλύτερου κλαμπ της επαρχίας… και δυστυχώς μετράμε και με απώλειες τον
χρόνο και το κοντέρ γράφει 2… και την απώλεια όμως με το ίδιο τραγούδι την
αντιμετωπίζουμε και με τον ίδιο σεβασμό… και ξάφνου μέσα στα τραγούδια η
απώλεια μικραίνει και μένει η παρουσία και οι ωραιές αναμνήσεις…
Όλα τα παλληκάρια εκεί, ξέρουν
την αξία που μοιράζονται. Πως ακόμα και αν δεν μοιάζουν ο ένας στον άλλο,
εσώτερα και εμπρός στο μεγαλείο μιας ομάδας με ιστορία και αθλητική παράδοση στην
αλληλεγγύη και στην ευγενή άμιλλα και για όσο η «μέθεξη» αυτή διαρκεί,
ομοιάζουν απόλυτα…
Μεγάλη ευτυχία αυτό…
Σας ευχαριστώ ΑΕΚΑΡΕΣ μου, γι
αυτό το «συνανήκειν», καθώς ήμουν ξένος σε ξένα μέρη, όμως ήμουν πάντα εκεί που
αγαπούσα όποτε βρισκόμουν στο παλιό/μυθικό και, κάθε φορά που, τώρα βρίσκομαι
στο καινούργιο δωματιάκι…
Ο Μύθος |
το "καινούργιο" |
πάντα με αυτό το ανατριχιαστικό «μεθύσι της χαράς», ό,τι και αν τριγύρω συμβαίνει, σ’ όποια ξένα μέρη και να πας, με το αδερφό σου ξέρεις,
είστε
δυνατοί γιατί είστε ΕΝΑ…