Θα αρχίσω με το σφάλμα πως με αγαπουν, με θένε, με έχουν ανάγκη, γιαυτό που είμαι και μπορώ να προσφέρω....Ναι κυρα Σούλα μου, αυτό ήταν από την αρχή λάθος. Γιατί κανένας δεν αγαπούσε, δεν ήθελε, δεν είχε ανάγκη αυτό που είμαι, αλλά αυτό που προσέφερα. Και είναι κακό αντί να σε έχουν ανάγκη και να σε θένε, να σε θένε μόνο όταν σε έχουν ανάγκη. Αγαπήθηκα λοιπόν για τις υπηρεσίες μου και όπως λέει και ο Τζιμάκος "αναθεμα το θέαμα στη κόλαση της Δύσης που κάνει ανταλλακτική κάθε αξία χρήσης". Αυτή η μικρή, ως φαίνεται αξία, με καθορίζει...
Δεν είναι και λίγο κυρα Σούλα μου, να μη μετράω αλλά να μετράει μόνο αυτό που μπορώ να προσφέρω...Και κατάφερα να έχω τέτοιες σχέσεις παντού...Και τελικά οι υπηρεσίες μου δεν ήταν και πια για τέτοια λατρεία, όση νόμιζα πως μου έδειχναν. Και ξέρω γίνομαι άδικος, αλλά είπαμε, αν έχεις μονίμως δίκιο σημαίνει οτι έχει αδικηθεί ...μονίμως
Οι αφορισμοί ενόσω βυθίζεσαι δεν βοηθούν. Απλά σε πάνε παρακάτω και δεν εννοώ στην πορεία μιας εξέλιξης, αλλά προς τα κάτω, με ό,τι αυτό και να σημαίνει. Και ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται...Μα ο συγκεκριμένος τα έχει χάσει από τα 30 (τα μαλλιά του).
Πάθαμε συμφόρηση, αυτό πάθαμε και άρχινισε ο κόσμος να λέει πως έχω προτεραιότητα. Αυτό που ξέχασε να πει πως αυτό που θέλω, δεν μπορεί να έχει προτεραιότητα. Πως αυτό που είχε τελικά προτεραιότητα, είναι η έως τότε προσπάθεια να υπάρχω σαν άνθρωπος, όχι σαν θεος, ούτε σαν θηρίο, και ας ήταν βαφτισμένη, όπως το κρέας βαφτίζεται φασόλι την ώρα της νηστειάς από τους παπάδες. Και ας ήταν λίγη, όπως μου αναφέρθηκε ακόμη και από όσους δεν θέλαν τέτοια εξέλιξη. Δεν είναι καλη η μεταμέλεια σε ό,τι τολμάς. Το λάθος είναι μέσα στο παιχνίδι. Αλλά όταν το λάθος μπορεί να αποδειχθεί τόσο αποκαρδιωτικό όχι για τη πράξη καθεαυτή, αλλά γιατί αποδεικνύει πόσο σαθρή ήταν η εντύπωση του υποφαινόμενου για το που στηρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, καταλήγει να είναι και απευκταίο. Παρά το γεγονός οτι σου αποκαλύπτει πόσο λίγος είσαι, ενώ θεωρούσες πως ήσουν ό,τι καλύτερο μπορούσες να γίνεις, ένα τέτοιο λάθος, που στηρίζεται στις νόρμες της κοινωνίας που μας περιστοιχίζει και δεν είναι εξαναγκαστικό, μα γίνεται τέτοιο (ανάλογα με την αντίληψη του καθένα μπροστά στις επιταγές αυτές), δεν μπορεί και να μην είναι εν τέλει και απευκταίο. Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό, ή απλά πιο περίεργο?
Και αν εν τέλει ο υποφαινόμενος απείχε πολύ από το καλύτερο που μπορούσε να φτάσει, ποιού είναι η ευθύνη για την πλάνη του; Μήπως αυτή βαραίνει όσους εκμεταλλεύονταν ό,τι είχε αυτός ο άνθρωπος να προσφέρει, ή τον ίδιο που προσέφερε και νόμιζε πως έτσι άξιζε γενικά και όχι ανάλογα της προσφοράς του (που είναι υποκειμενικό για το καθένα το πόσο μεγάλη είναι....η προσφορά πρόστυχοι!!). Νομίζω πως ο παραπλανημένος ακόμα και αν θέλει να παραπλανάται, δεν μπορεί να ευθύνεται για αυτή την ευθέως εκμεταλλευτική σχέση δουναι και λαβείν. Και αν είναι εκμεταλλευτική η σχέση, άραγε τότε δεν πρέπει να πειράζει που ένας άνθρωπος κρίνεται αποκλειστικά βάσει της εκμετάλλευσης που υπέστη και όχι βάσει της αξίας που προσέδιδε στον εαυτό του (ασχέτως μεγεθών προσφοράς); Και όταν λέμε κρίνεται, εννοούμε πως κρίνεται απο τον εαυτό του, δλδ τον υψηλότερο κριτή, δεδομένου οτι δεν μιλάμε για εγκληματία που πρέπει να κριθεί από τους ομοίους του, όπως μας έμαθαν οι Γαλλοι Διαφωτιστές...Και δεδομένου οτι ο εαυτός μας είναι ο χειρότερος εχθρός μας, μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς και πως κρίνει....
Και κάτσε, θα μου πεις κυρα Σούλα μου. Μόνο εσύ έδινες; Ακόμη και εκεί που έχτιζες; Όχι θα ήμουν τρελός να το πω αυτό, αν όχι απλά αχάριστος. Όταν όμως απορρίπτεις μια επιλογή σου, απορρίπτεις και την προσφορά της, όχι ως λίγη, αλλά ως μη συμβατή. Και η αλήθεια είναι πως στη περίπτωση μου δεν είναι οτι απορρίφθηκε η επιλογή καθεαυτή, μα εξευρευνήθηκε η προοπτική της ηθικής εξιλέωσης για το γεγονός οτι επιλέγεται κάτι άλλο (είδατε πως αποφεύγω τη λέξη καλύτερο;), αντισυμβατικό με τον τρόπο που επιδιώχθηκε και πάντως ανήθικο. 
Και εδω έρχεται ο Πορτοκάλογλου να πει πως τα είχε όλα μια φορά μα ήθελε παραπάνω, την ίδια ώρα που ο θυμόσοφος λαός ισχυρίζεται πως υπάρχουν και κάποιοι που πανε για μαλλί μα βγαίνουν φαλακροί, όχι απλά κουρεμένοι. Και τέλος, ο υποφαινόμενος ανέκαθεν έλεγε πως εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο.
Πολλές φορές ένα χάπι βοηθά. Έτσι λένε όσοι γνωρίζουν και τα καταπίνουν σαν τις καραμέλες για να μπορούν να υπάρχουν, χωρίς να καταρρέουν. Έλα όμως που ο υποφαινόμενος έχει διαταραχή εναντίωσης (θα το πούμε σε άλλο αυτοαναφορικό αυτό) και όπως λέγεται κάπνισε πρώτη φορά όταν είδε πινακίδα πως απαγορεύεται. Έλα όμως που ο υποφαινόμενος μάλλον είχε και μεγάλη αλλά και λαθεμένη αντίληψη για τις δυνατότητες και αρετές του. Έτσι, δεν μπόρεσε να βρεί κατ' εντολή τρίτων τι θέλει, μα και όταν τόλμησε, κατ' εντολή άλλων ορμών που δεν σχετίζονται απαραίτητα με την επαγωγική διαδικασία, δεν ικανοποιήθηκε από την επιλογή του, δικαιώνοντας την αυτοεκπληρούμενη προφητεία του "ό,τι πιστεύουμε, υπάρχει". Και αν πιστεύεις πως στο δίλημμα θα επιλέξεις λάθος γιατί είσαι κοντοφθαλμος φιληδοντιστής, τότε πια σταματάς να επιλέγεις και κάνεις το μότο του Μόρισσον take as it comes, αναπόδραστη φυσιολογία, μεταμορφούμενος σε έρμαιο, τόσο στα θέλω των άλλων όσο και στις επιταγές της κοινωνίας στην οποία οι άλλοι διαβιούν.
Και επειδή ο Σάρτρ όρισε τους άλλους σαν κόλαση, εγώ λέω πως είναι άλλο τόσο και παράδεισος, μόνο που έχω αποφασίσει πως είμαι για την κόλαση. Απλά πρέπει να βρώ "τους άλλους" που μου αξίζουν. Τα τσόκαρα, που μου είπε κάποιος πολύ αγαπημενος, μα πληγωμένος από εμένα, άνθρωπος. Και τα τσόκαρα δεν με ενοχλούν, καθώς έχω τέτοια αυτοεικόνα και πάντοτε πορευόμουν με το ψευδο - ταπεινό "κανείς δεν είναι καλύτερος ή χειρότερός σου". Μάλλον όμως δεν είμαι ούτε για τα τσόκαρα, αφού και εκεί αποδεικνύομαι αλυσιτελής, καθώς δεν γίνομαι ηθελημενα το εργαλείο που τα τσόκαρα επιθυμούν. Άρα και πάλι χωρίς άλλους, χωρίς την Σαρτρική κόλαση, ούτε τον Διονυσιακό παράδεισο. Και αν δεν χωράς πουθενά, τι κάνεις;
Τώρα και παρά την παραίνεση ειδικών και μη, πρέπει να διαχειριστώ όλες τις αρρυθμίες μόνος μου μα δεν θέλω. και ξέρεις Κύρα Σούλα μου, η επισήμανση για εκκρεμμείς υποχρεώσεις, που πρέπει να διευθετηθούν, σαν επιχείρημα σωτηρίας είναι ισχνό σε σχέση με την επιθυμία να τελειώσει η υποχρεώση στην οποία ο υποφαινόμενος απέτυχε εν τέλει εντελώς, ως φαίνεται. Και απέτυχε, σε κάτι τόσο γενικό όσο στο να ζήσει. Απέτυχε σε σχέση τόσο με τους ικανούς σαν και αυτόν όσο και σε σχέση μέ όσους η τύχη δεν τους προίκισε με την ίδια φυσιολογία. Ξέρετε οι άνθρωποι απ' όλα τα ζώα είναι οι μόνοι που κατορθώνουν να αποτυγχάνουν σε κάτι τόσο μεγάλο όσο το δώρο της ζωής. Και δεν εννοώ στο επίπεδο της υστεροφημίας, της προσφοράς κλπ. Αποτυγχάνουν στο να ζήσουν, στην πλήρη του έκταση αυτό το δώρο. Μπαίνουν από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους σε κανονιστικά πλάισια που κατοχυρώνουν τον ανταγωνισμό σε κάθε πτυχη της ανθρώπινης δραστηριότητας, μετά εξαρτώνται από τις εκμεταλλευτικές σχέσεις που οι πρόγονοι τους κατοχύρωσαν, σαν modus vivendi και τέλος, δίχως άλλο χρόνο, πεθαίνουν αναλογιζόμενοι πόσα έχασαν, ή πόσα δεν προλαβαν να κάνουν. Η υποχρέωση να ζήσει κανείς γίνεται αβάσταχτη αν ειδωθεί ως υποχρέωση....
Γιαυτό και η ουτοπία της ανάποδης ζωής (κάτι σαν τον Benjamin Button επί παραδείγματι που έμαθα από τον Woody) να ήταν πράγματι ένα σωτήριο fuck up στη Δημιουργία, που όμως θα της έδινε νέο νόημα. Εντάξ Διονύση, κούλαρε. Υπάρχουν και ευτυχισμένοι και πλήρεις άνθρωποι, αβασάνιστοί από τους λαβυρινθούς που εσκεμμένα μπαίνεις, απλά δεν βρίσκονται σε αυτό το blog....
Είναι δυσκοίλια η αναγκαστική προσγείωση, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται και από αισθήματα προσωπικής συντριβής. Μα τι περιμένεις από άνθρωπο ηττημένο σε όλα τα επίπεδα; Και τι να κάνεις γιαυτό; Ήθελα μια νέα περιπέτεια λες και μπορούσα. Δεν δικαιούμουν όμως. Γιατί δεν είχα τα εφόδια να υπάρχω ΜΟΝΟΣ μου. Και αυτό μου το είπανε. Ίσως να είχαν δίκιο, μα φτωχός, πένητας, ενδεής και μόνος είναι μια συνθήκη που δεν θα ευχόμουν, ίσως κανείς μας. Όμως έτσι είναι και ό,τι και να εύχομαι στη θέση του δεν αλλάζει την πραγματικότητα της αποστέρησης που επιχείρησα. Ήθελα να ρυθμίσω την εικόνα δίχως τα απαιτούμενα εφόδια και έμεινα με τα χιόνια στην οθόνη να μου θυμίζουν τον μακρύ χειμώνα της δυσαρέσκειας που με περιμένει...Και αν για κάποιους αυτή η ομολογία ήττας, μπορεί να είναι κάλεσμα για βοήθεια, θα λάβω όση βοήθεια πήρε ο Lemmy όταν του είπανε πως πρέπει να κόψει τις ζωντανές εμφανίσεις αν ήθελε να ζήσει λίγο παραπάνω. Ή όση πήρε ο Μικι Ρουρκ στο Wrestler ανεβαίνοντας για μια ακόμη βραδιά στο ριγκ της ζωής του...Εμάς θα μας σκοτώσει ο θάνατος, όχι τα λάθη και οι αστοχίες μας...Αυτά θα κρίνουν το πως θα μας θυμούνται όσοι μείνουν πίσω.....
RELATED POSTS
Η Τριλογία της Κατάπας
Μέρος 2ον Still I Stand
Μέρος 3ον Η Αποδοχή Ενός Καρπαζοεισπράκτορα
 |
| Killed By Death |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου