Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

A Man's Worst Enemy / My Dear Diary



Το σημερινό έχει να κάνει περισσότερο με εξομολόγηση παρά με κατάθεση συγκεκριμένων απόψεων που ούτως ή αλλως θα μπορούσατε να ακούσετε στο μαναβικό της γειτονιάς σας..
Σήμερα, ξυπνώντας έκανα την συνηθισμένη μου μανούρα και όταν κατόρθωσα να ηρεμήσω αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά τον φαύλο κύκλο της σχεδόν μηχανιστικής αυτοπαγίδευσης μου σε καταθλιπτικά, απαξιωτικά και ενοχικά συναισθήματα.
Αυτές οι φοβικές τύψεις που με κατακλύζουν, αυτές που ισχυρίζονται οτι δεν είμαστε αρκετοί ή αρκετά καλοί, ή ικανοί, δεικνύουν περισσότερο έλλειψη αυτοεκτίμησης παρά έντονη αίσθηση του μέτρου και των περιορισμών που αυτό επιβάλλει. Σε συνδυασμό με την προβληματική διαχείριση του χρόνου, οδηγούν σε ένα ματαιόπονο πνιγηρό άγχος, που αφήνει πίσω του μια καρκινογόνα αίσθηση τύψεων που πάντως δηλητηριάζει και διαστρεβλώνει την όποια προσφορά στο παιδί, στην οικογένεια και στον εαυτό μου. Διχασμένος μεταξύ μίας υπερανεπτυγμένης αίσθησης της υποχρέωσης (ή misplaced που λένε κ στο χωριό μου) και μίας εγωιστικής (?πάντως έτσι ακούγεται) τάσης για ανέμελη ραστώνη συν το γεγονός της προσωπικής αντίληψης του χρόνου ως ελάχιστου (μου φαίνεται τώρα που μεγαλώνω), με οδηγεί ντεντερμινιστικά (είπα να μην πω ξανά μηχανιστικά) να καταλήγω στο:
  1. να μην κάνω αυτό που θέλω
  2. να τα κάνω και να βιώνω έντονες τύψεις και μάλιστα ιδιαίτερα όταν το περιβάλλον, που νιώθω πως με υποχρεώνει αντίθετα απο τα θέλω μου, δεν φέρει αντίσταση σε αυτά....
  3. να κάνω κάτι που δεν θέλω και να το βαφτίζω "υποχρεώση"
Όλα αυτά, συνεπικουρούμενα απο μια ανεξέλεγκτη αίσθηση αυτομαστιγώματος (ας όψεται η χριστιανική εκπαίδευση) τύπου "είσαι πολύ λίγος να είσαι ικανός" (back 2 ελλιπη αυτοεκτίμηση) και ταυτόχρονα απο μια επείγουσα ανάγκη να βρεθούν αποδιοπομπαίοι τράγοι (γιατί δεν γίνεται να μην φταίει κανένας άλλος εκτός απο εμένα), σαν ύστατο αμυντικό μέτρο διαχείρισης της κριτικής που έπεται, καταλήγουν σε μια υποτιμημένη εσωτερικά, προσφορά προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μου πρώτιστα...Και αφού τα καταλαβαίνω όλα αυτά (ναι δεν είναι η πρώτη φορά που τα αντιλαμβάνομαι. Απλά είναι η πρώτη που τα καταγράφω..), γιατί ποτέ όταν συμβαίνουν όλες αυτές οι εσωτερικές διαδικασίες, δεν μπορώ να επιβληθώ πάνω τους??Είμαι συναισθηματικά ανάπηρος, ματαιοπονώ, ή απλά δεν έχω αντιληφθεί την έκταση της προσωπικής μου ευθύνης, ως προς την πλάνη του λογισμού??
Όπως ακριβώς θεωρούμε τα αισθητηρικά μας μέσα, ως πεπερασμένα και αδύναμα να αντιληφθούν στην πλήρη της έκταση και καθολικά, την ΜΙΑ αλήθεια (είναι σε αυτή την φάση αδιάφορο αν η σωστή διατύπωση είναι η ΜΙΑ αλήθεια, ή η μια ΣΥΝΘΕΣΗ πολλών αληθειών), έτσι ουσιαστικά πρέπει να κρίνουμε αυτό που άλλοι αναφέρουν ως self perceiving, άλλοι ως συνείδηση και άλλοι ως μια "φωνούλα" μέσα μας (είπαμε μια φωνούλα και όχι πολλές φωνές που έρχονται απ' έξω μας και μας προτρέπουν σε φόνο..)
Είναι λοιπόν αυτή η μηχανιστική αντίδραση στο ερέθισμα επειδή αγνοώ την φωνούλα, ή επειδη της δίνω μεγάλη προσοχή? Μήπως το υπερ-τροφικό υπερ-εγω μου, είναι ένα γκεσταλτ-ικό "παιδί" που κατοικοεδρεύει εντός μου, μασκαρευόμενο ως "Εγω" και επειδή απαιτεί περισσότερα, σχηματίζει έναν στρεβλωτικό ιστό απαξίωσης της όποιας επιλογής δεν είναι σύννομη και βολική στα θέλω του? Μήπως αξίζω περισσότερα, απ' ό,τι μου αναγνωρίζω? Αξίζω να αισθάνομαι άσχημα με τον εαυτό μου, όπως μου ψιθυρίζεται, ή απλά πρέπει να κάνω την ψιθυρίζουσα φωνούλα να σκάσει??Κυρίως πρέπει να ψάχνω τον ένοχο εκτός μου και να αυτομαστιγώνομαι κατά την διαδικασία, ή απλά πρέπει να χαλαρώσω και να δείξω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που λένε ότι μ' αγαπούνε και ότι είμαι αρκετός (ή προσπαθώ να είμαι και εκείνοι το βλέπουν και κάποτε αυτό πρεπεί να είναι αρκετό....)?


Πάντως το κείμενο και η εξέλιξη του, σε σχέση με την υποτιμήμενη και δύσκολη, τόσο να την αντιληφθεί ένας mainstream θεατής, όσο και να τη εκτιμήσει ένας γνήσιος σινεφίλ, ταινία, μου δίνει πάσα και για την μουσική πρόταση της ημέρας που σαν το Babadook (καλύτερη ταινία που έχω δει το τελευταίο μήνα), πραγματεύεται το πως η βιωματική εμπειρία της τρέλας, μπορεί (με την λογική της τρέλας) να είναι απότοκο του δαιμονισμού (στις χριστιανικές κοινωνίες δεν είναι ασυνηθιστο οι τρελοί να βιώνουν θρησκευτικές ψευδαισθήσεις) και πως πάντως, η κοινωνική αντίληψη της τρέλας, έχει να κάνει με την αναγνωριση του "εχθρού", σαν δαίμονα περισσότερο, παρά σαν αρρωστημένο κομμάτι του εαυτού μας...
Καληνύχτα....

Δεν υπάρχουν σχόλια: