Δεν θα γράφαμε αυτό το παραλήρημα αν σαν ομάδα δεν χρειαζόμαστε ανέκαθεν ένα πρόσωπο αναφοράς. Στην μεγάλη ΑΕΚ του 70 είχαμε το τρίγωνο Λουκάς – Φραντροκ – Θεωμάς, στο 90 είχαμε Βατραχάκο και Τίγρη, μετά είχαμε τον Ντέμη, τον Σάντος… Πάντοτε όμως είχαμε μια εξάρτηση στην προσωπολατρία· που όμως δεν συμβαίνει αυτό? Η United είχε τον Φέργκιουσον, η Barca τον Μέσσι και τον Γκουαρντιόλα, η Μπάγερν τον Καν· μόνη ίσως εξαίρεση να αποτελεί η Ρεάλ που ήταν υπεράνω προσώπων γιατί…. είχε πάντοτε πολλά να διαλέξει· γι αυτό και η αποκαθήλωση ιερών τεράτων σαν τον Ραούλ, ή τον Κασίγιας να τους ήταν και σχετικά εύκολη. Τα τελευταία 11 χρόνια με όλους τους «ήρωες» μας «σκοτωμένους» από προδοσίες, διοικητική αστάθεια, ή από την Δέσποινα Βανδή, αν θέλετε, ΜΟΝΟ ΈΝΑ τέτοιο πρόσωπο μου έρχεται στο μυαλό…. Και δεν βρυχάται στις ζούγκλες της Ινδίας!!! Αυτό το πρόσωπο είναι αυτά τα 11 χρόνια κοντά στην ομάδα με διαλείμματα για τα οποία, άλλοτε ευθύνονταν οι ανύπαρκτοι που την διοικούσαν κάποτε (δες Αδαμίδης) και άλλοτε οι καβούριες που την κυβερνούν τώρα (τιμή & δόξα στους καβούριες! Είπαμε, μη μας βρουν τσιμεντωμένους στο Φάληρο)!!Πάντοτε όμως μέχρι σήμερα με επιτυχίες, μεταξύ των οποίων και ο πρώτος πρωταθληματικός τίτλος της ΑΕΚ μετά από 25 χρόνια, που ταυτόχρονα βάζει το πρόσωπο αυτό στο πάνθεον της ΑΕΚ και απαντά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ διαφορετικά στην ερώτηση: «ποιος είναι ο τελευταίος προπονητής που κέρδισε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ?» Όχι δεν είναι ο βατραχάκος, είναι ο ΜΑΝΟΛΟ ΧΙΜΕΝΕΘ!!!
