Ήταν θυμάμαι κυρά Σούλα μου καλοκαίρι στον Κομμό, όταν τελευταία φορά είχαμε την συζήτηση περί rock προτύπων με εμένα να αντιπαρέρχομαι τις κακές (για να το πω ευγενικά) κριτικές που λάμβαναν μορφές του κινήματος όπως ο Morrison, ή ο Cobain. Χωρίς να τους έχω τόσο σε εκτίμηση, υπερασπιζόμουν την κληρονομιά που άφησαν στη μουσική μας με τραγούδια όπως το Riders in the storm ή το come as you are. Η κριτική όμως δεν γίνονταν ούτε για τις κραιπάλες (αλίμονο), ούτε για την τραγουδοποιία, ούτε για την καλλιτεχνική αξία των πονημάτων τους. Είχε να κάνει με την απόφαση τους να μπουν στο πάνθεον δια του θανάτου τους. Και αν στη δεκαετία του πειραματισμού η κραιπάλη σαν επιλογή μπορεί να θεωρηθεί rock προέλευσης και ιδιοσυγκρασίας και επομένως τα θύματα όπως ο Hendrix, ή η Joplin, αλλά ακόμα και οι Morrison, Scott & Bonham να θεωρούνται «συνεπείς» στην καταστροφική δυναμική της μουσικής και των πολιτιστικών παραγώγων της, ο Cobain, ή ο Cornell αν θέλετε δεν ανήκουν σίγουρα σε αυτή την κατηγορία.
Κατ’ αντιπαραβολή ο αδερφός μου Statler καθώς κ η συνεπής σε θέματα κουλτούρας συμβία μου, μου αντέτειναν το φωτεινό παράδειγμα του ζωντανού τότε Lemmy που κ rock ήταν και αρκούντως FUCK YOU για να αποτελεί αυτός και όχι κάποιο «θλιμμένο θύμα της μελαγχολίας» το απόλυτο rock πρότυπο…
Δηλαδή υπήρξε σύγκρουση νοοτροπιών μεταξύ του this is the end my only friend the end, ή του rape me με τα eat the rich ή με το αμίμητο the only time I’m easy is when I’ m killed by death… Μεταξύ της live fast – die young και της born to lose – live to win αισθητικής· μεταξύ του kill me when I’m young and beautiful και του I love rock ‘n roll it satisfies my soul…
