Μου λείπει η Αθήνα. Η ρυπαρότητα της και εκείνη η μουντάδα πριν να σκάσει ο καύσωνας ή πριν να πέσει η πρώτη, από τις πολλές όξινες βροχές, όπως συνήθιζα να ονομάζω τις βροχοπτώσεις στο λεκανοπέδιο, αρχής γενομένης από την διασπορά του Cernobyl..Και πριν ξεκινήστε πατήστε play στο παραπάνω video και κατόπιν οδηγηθείτε στο playlist παρακάτω για την κατάλληλη υπόκρουση όσων δυσνόητων ακουλουθήσουν.....
αργότερα, από τα κοσμοϊστορικά που, άσχετα, αναφέραμε πιο πάνω, με όλα τα στίγματα της κοινωνίας του τότε, να έχουν μόλις εισέλθει στη τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα αλώβητα και δίχως την αίσθηση της προόδου, που έδινε η ημερομηνία που πλέον ήταν 10 χρόνια κοντύτερα, αλλά για περίπου 20 χρόνια, αποτελούσε ορόσημο.
Κατσαρά μαλλιά, παντελόνια
σωλήνες, 2κατοστάρικα στη τσέπη, δυόμισι με τα ψιλά, συν ένα πακετάκι Camel,
κρυμμένο από τη κοινωνία, να αποτελεί μοναδική συντροφιά, τόσο στην γύρω μου
πραγματικότητα, όσο και στην αρρώστια που φρόντιζα να ποτίζω στα πλεμόνια μου,
σεταρισμένος γι αυτοκαταστροφή, δίχως να σκέφτομαι πως η όποια βλάβη, που ήξερα
πως προκαλούσα, θα κληροδοτούνταν και στην επόμενη ηλικία, που τότε έτρεμα να
μπω• γιατί απλά δεν έβλεπα την δύναμη να σταθώ μονάχος, δίχως την δύναμη που
προσέφερε το οικογενειακό περιβάλλον, που από τότε έλεγα πως έπρεπε να
αποτινάξω, γεμίζοντάς με, με άγχος επιβίωσης, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, πως
ο ανήφορος είναι για τους ανθρώπους που θέλουν να πετύχουν. Αφελώς θεωρούσα
τότε, πως όπου φτωχός και μοίρα του. Χωρίς να έχω διαψευσθεί, δεν μπορούσα
όμως, ταξικά αν θέλετε, να διανοηθώ το πόσο δυσάρεστα και γρήγορα, αυτή δύναται
να χειροτερεύει. Και πάλι όμως συνειδητά, δεν άφησα ποτέ αυτή τη γνώση που αργότερα
έγινε βίωμα, να με σταματήσει από το να προσπαθήσω…Να αποτινάξω τον
οικογενειακό περιορισμό (ευσεβής, όμως ιδιαίτερα άγουρος πόθος κάθε παιδιού
στην εφηβεία), τόσο σε επίπεδο προσδοκιών, όσο και σε επίπεδο αναμενόμενης
ενδοταξικής εξέλιξης. Τι εννοούμε προσδοκία; Την επιδίωξη εργασιακής ασφάλειας
εντός αστικού κράτους και δη ελληνοχριστιανικού (χαχαχααχχα – ως προς τον
τελευταίο όρο και πάλι μοναδικά κατασκευασμένο να υπηρετεί την εγχώρια
προπαγάνδα των αστικών μύθων που από την επανάληψη τείνουν να γίνουν αλήθεια). Και τι εννοούμε ενδοταξική θέση; κοινώς την επιδίωξη μιας
δημοσιοϋπαλληλικής θέσης που εξασφάλιζε την ελληνική ταξική, by
design που λένε και στο χωριό μου, ιδιαιτερότητα των μικρομεσαίων,
που σε άλλες γκα – πιταλιστικές (που λέει και ο Άδωνης• είδατε πως απέφυγα τον
όρο ανεπτυγμένες;) κοινωνίες, καλούνται απλά μικροαστοί. Σημειώνω πως και τα 2
πέρναγαν, για να πραγματωθούν, από την μεταλυκειακή εκπαίδευση. Κάτι που καίτοι
ήθελα να ξεπεράσω δεν ήθελα όμως να «καταστραφώ» που έλεγε και ο Δαλιανίδης με
τον Φώσκολο για τον οιοδήποτε αποκλίνοντα νεαρό άνεργο και ταυτόχρονα να
διατηρήσω και να εκμεταλλευτώ, στο μέτρο του δυνατού, τα όποια πλεονεκτήματα
της ταξικής μου καταγωγής• και άρα προσδοκιών. Και τι εννοώ εκμετάλλευση;
Αποδεικνύοντας τόσο την αγάπη μου στην ανευθυνότητα, όσο και την δυτικοθρεμμένη
ονείρωξη ενός ατελείωτου springbreak για ακαδημαϊκή πορεία,
ανερυθρίαστα θα εκμεταλλευόμουν την ακαδημαϊκή πορεία, προκειμένου να αναβάλλω
το μοιραίο και σαν τον θάνατο αναπόδραστο, δηλαδή την εισαγωγή μου στην αγορά,
δίχως, απ’ όσο θυμάμαι τότε, να αισθάνομαι ικανός να «παράγω πλούτο»
Και παρ’ όλα ταύτα, απολογητικά και σαν ένα σχιζοφρενικό mind coaching ενός
alter ego πολύ πιο συντηρητικού από
ένα Tyler Durden, στον εαυτό μου, ήλπιζα να
σταθώ, καίτοι τεμπέλης δίχως αιτία, με τα «κενά» να αιωρούνται ακόμη ανεξήγητα
και να ποδηγετούν την τελική επιλογή, ασχέτως σκέψης και μπορώ να πω, τις
περισσότερες φορές, παρά τις μύριες σκέψεις,
που πανανθρώπινα αποδεικνύονται εμπόδιο στην όποια πράξη, βεβιασμένη ή
όχι• δικαιολογημένη, ή όχι. Να σταθώ απέναντι στις κοινωνικές επιταγές όσο
πρέπει, για να ζω αληθινά, όπως με αρέσει. Κοινώς να δύναμαι να ανταποκρίνομαι
στις ανάγκες που δημιουργώ, ή επιλέγω…
Στους δρόμους λοιπόν εκείνους ο ίδια περιπλεγμένος,
αν όχι βαθυστόχαστος, εσωτερικός μονόλογος πάντοτε έβρισκε ανταπάντηση στο
άγχος επίδοσης, στο άγχος απόδειξης στο κόσμο πως τάχατες ο φαινομενικά
ανασφαλής, μα λέων εσωτερικά, εαυτός μου θα μπορούσε μονάχος να στηρίξει τα
θέλω, την αρρώστια και τις αρετές του…και όσο κρύωνα, περπατούσα χαμένος, χωμένος
στo flying με το κασκωλ,
με το βλέμμα συνοφρυωμένο, μονίμως δυσκοίλιο όχι
λόγω του κρύου, όπως συνέβαινε με την αφίσα του Dean όταν περπατούσε στη Νέα Υόρκη
το καταχείμωνο, θελκτικά συνοφρυωμένος αυτός και καθόλου δυσκοίλιος…. Και
πλάνταζα που δεν θα ήμουν ποτέ τόσο cool σαν τον άντρα στην αφίσα
που στο καφε της σχολικής κοπάνας κοσμούσε τον τοίχο πάνω από τα φλιπεράκια και
με στοίχειωνε• ίσως μόνο τόσο κρυωμένος..
Και όσο κρύωνα, άφηνα τη
νικοτίνη να δηλητηριάζει το είναι μου. Θεωρούσα το κώνειο, απόλαυση ενηλικίωσης•
απόδειξη πως δύναμαι να σκοτώσω τον εαυτό μου ακριβώς όπως έκαναν τα ινδάλματα
του ασπρόμαυρου σέλιλοϊντ που λάτρευα. Μα ήταν όμως τόσο μακρινά, αυτά τα
μαρτύρια των ανθρώπων με τους σαπισμένους πνεύμονες και τα χίλια προβλήματα στο
αναπνευστικό. Δεν βάζω στην θύμηση τις μπύρες γιατί σχεδόν ποτέ, όπως αργότερα
έκανα με τον καφέ, δεν συντρόφευα τις βόλτες μου μαζί της. Ήθελα μόνο το
δηλητήριο της νικοτίνης• γιατί πολύ απλά πήγαινα κάπου και οι μπύρες συνήθως
δεν με βοήθαγαν να πάω πουθενά, μόνο να σβήνω την απαξίωση που σαν πατρογονική
φωνή άκουγα μέσα μου να με αποτρέπει, γιατί ακριβώς μου έλεγε πως ποτέ δεν θα
είμαι αρκετά καλός σε κάτι. Και στις βόλτες στόχος ήταν να φτάσω, όχι να σβήσω.
Αυτό θα ερχόταν αργότερα…
Βιάζονται να τελειώνουν.. πάντα υπάρχει μια
δευτερεύουσα τελική πρόταση να δίνει σκοπό και νόημα, διάφορο από αυτό που
κάποιοι ψάχνουν σαν ξεχωριστό• δεν θα πω αντισυμβατικό. Γιατί τούτο είναι και
το αποκλίνον…και μη τα μπλέκουμε τώρα αυτά με τους καναπέδες. Και δίχως πολλοί
να το ξέρουμε βιαζόμαστε με αυτό που ονομάζουμε ζήση.. Να τελειώνουμε με τις
δουλειές, με το 8ωρο, με το χειμώνα, με τις ζέστες (ναι υπάρχουν και αυτοί),
δίχως όμως να σκεφτόμαστε πως βιαζόμαστε έτσι και με την "αγγαρεία" του
οξυγόνου..
Στο κάτω – κάτω, είναι βολικότερο να αποδέχεσαι την
ανημπορία σου, παρά να προσπαθείς να την καταργήσεις. Τέτοιο μοιάζει το modus
vivendi ενός οκνηρού άνθρωπου. Και όμως, τόσα χρόνια προσπαθούσα απλά
να ξεχάσω τι έπρεπε να αποδεχτώ, ή αλλιώς να δουλέψω (και) μαζί του. Επομένως
δεν παραδεχόμουν ούτε καν την οκνηρία μου να παλέψω με τα τέρατά μου• πάντοτε
ήταν ευκολότερο να αντιμετωπίζω τα ξένα τέρατα…
.jpg)
Την μουσική του τότε, που σαν υπόκρουση διαχέεται
στην μνήμη μου, καίτοι μεγάλωνε την απομόνωση και τον ατομικισμό μου, δεν την
πετώ λοιπόν, όσο δεν πετώ τα φώτα, το κρύο, την αίσθηση ότι μόνος απέναντι στο
κόσμο θα μπορέσω να υπάρχω δίχως να χαθώ μεταξύ του πως πρέπει να είμαι, ή του
πως αναμένεται να είμαι• μα με την αφελή αίσθηση του self rightiousness
που λένε και στο χωριό μου την αυταρέσεκεια, να μου υπαγορεύει πως αυτό που είμαι, είναι καλόψυχο,
ευγενικό και ταμένο στο φως, έτσι όπως ήθελαν να είναι, πιθανώς πρώτοι από
όλους, οι γεννήτορες μου και έπειτα, όλοι οι αφέντες τους. Και αν δεν είμαι;
Και αν είμαι χάος και σκοτάδι αντί για στερεότυπο και φως, μικρόψυχος και
αλυσιτελής, αντί για γενναιόδωρος και χρήσιμος, ριψασπίς αντί για μάχιμος; Πότε είναι χρόνος να καταλάβεις, αν όχι τότε που φοράς,
σύμφωνα με τις κοινωνικές επιταγές, την πρώτη σου ταυτότητα; Και αν ποτέ δεν
είναι αργά, αφού μέχρι την τελευταία πνοή είναι αγώνας χωρίς στημένο αποτέλεσμα (γιατί η ελεύθερη βούληση είναι άτιμο πράγμα), πως αγαπάς κάτι που ασυνείδητα
έμαθες να μισείς, ή που επέλεξες αφελώς πως δεν επιθυμείς να είσαι; Και αν όχι
αγαπάς, αποδέχεσαι, παρότι η αποδοχή προϋποθέτει αγάπη.
Και ο λόγος που δεν πετώ τίποτα από όσα
καταθλιπτικά σκιάζουν το νόστο της πρώτης νιότης, είναι ακριβώς η δύναμη της
ηλικίας που ατσάλωνε την δειλία με την ορμή της νέας ζωής• και στο τέλος
ψιθύριζε, για τους δικούς της, ωφελιμιστικούς μεν, ρεαλιστικούς δε, σκοπούς της (και δη αυτόν της επιβίωσης), «πως όλα θα punk αλλά»…γιατί πολύ απλά δεν
θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς…
Υπάρχουν όμως και κάτι παλιοχαρακτήρες.. Είναι τσακάλια και ύαινες, όσο και αν παριστάνουν άλλα ζώα, πιο δυνατά, πιο αγαθά, πιο αναλώσιμα, απλά για να μπουν στην αγέλη τους και να χαρούν έπειτα με τον τρόμο των άλλων μπροστά στην αποκάλυψη, όταν θα είναι πια πολύ αργά… Για όλους..
Γι αυτό τα φώτα, το κρύο, η βιασύνη και το ανηλεές και άσκοπο κοπάνημα, δεν μπορούν να αφαιρεθούν από το κάδρο της περισυλλογής ενός πολεμιστή που βγαίνει κάτω από νέα φωτά στην παράσταση. Γιατί όσο ψεύτικη, ή πρωτόλεια και να είναι η αίσθηση της ταυτότητας αυτής, δεν παύει να είναι και η πιο ελεύθερη• η πιο αδέσμευτη και ανεπηρέαστη ακόμη από τον κυνισμό του ρεαλισμού• από τα βιώματα και τις εμπειρίες, που μουνουχίζουν την φαντασία, την επιθυμία για ψηλότερα, όχι για λόγους ανταγωνισμού, αλλά διαβίωσης• κάτι σαν επιπλέον οπλισμός, πριν την δοκιμασία της αρένας. Είναι η πιο κοντινή, σε έναν εξωραϊσμένο ιδεαλιστικά εαυτό, που ακόμα και αν δεν μπορεί να επιτευχθεί απόλυτα, αποτελεί πάντως έναν αφελή οδηγό προς κάτι φωτισμένο στην αθωότητα.
Η φύση είναι σκληρή και παίρνει τα μέρος κάποιων δίχως συναισθηματισμούς, δίχως την αγωνιά της ελεύθερης βούλησης• γι αυτό και σαν διαδικασία επιλογής ονομάζεται φυσική• γιατί δεν εξαρτάται από την επιθυμία, ή την γνώση. Την διέπει μια ντετερμινιστική νομοτέλεια αφήνοντας την εν τέλει και εκείνη δέσμια κανόνων, που όμως δεν εμπεριέχουν την ανθρώπινη υπερβολή της μοναδικής προσωπικότητας, της οπλισμένης μόνο με αυτό που ονομάζεται κομψά ελεύθερη βούληση.
Ακόμη, η αλήθεια είναι, σαν είδος δεν έχουμε μάθει να αποτινάσσουμε κανένα ζυγό• ζούμε σε μια εκμεταλλευτική κοινωνία, με το τελευταίο χρονικά παράδειγμα βούλησης συλλογικοτήτων να πνίγεται στη pizza hut στο levis και στους Metallica και αποζητούμε αφέντες να μας επιβάλλονται• πολύ απλά, καθώς ως φύση, είμαστε πεπερασμένοι, θα έπρεπε να εφεύρουμε ένα Θεό, ακόμη και αν δεν υπήρχε, όπως λέει και ο Βολταίρος. Έτσι, σαν συλλογικό ασυνείδητο, παλεύουμε για να εφευρίσκουμε τους αφέντες που θα μας δυναστεύουν εξασφαλίζοντας έτσι, την όποια επιλογή, πολύ μακριά από το να είναι ελεύθερη.
Για να γυρίσουμε όμως στο γιατί στέκω ακόμη κυρά Σούλα μου, πρέπει να αναρωτηθώ ακόμη τα εξής. Στέκω ακόμη από / για το νόστο της νιότης με τις σκοτεινές βρώμικες στιγμές της που με ατσάλωναν για τη συνέχεια; Στέκω γιατί απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς; Κάθομαι απέναντι στον εαυτό μου και τον ρωτώ μες στη κρίση της μέσης ηλικίας (που έχουμε ξαναπεί ότι αφορά πολύ περισσότερο τον φόβο του θανάτου, παρά κάτι άλλο) γιατί στέκω ακόμη; Απαξιωτικά με κατηγορώ πως δεν θα έπρεπε να στέκω.
Μπορεί το ζώο να περπατήσει τα ίδια σοκάκια με την
στυφάδα στο στόμα, να κρυώνει μες στο trendy μπουφάν του και να έχει
στο νου μια μουσική να υποκρούει όλα όσα βλέπει και αισθάνεται και τελικά να
καταλήγει πάλι να στέκει με την ατρωσία της γνώσης, αυτή την φορά και όχι, την
μεταφυσική ελπίδα του "όλα θα punk άλλα"; Δεν υπάρχουν εναλλακτικές διαδρομές στον μονόδρομο. Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν μπορεί μια ψυχή να
υπάρχει στο σφάλμα, αλλά αν μπορεί να το ξέρει πως υπάρχει στο σφάλμα, δίχως να
κάνει κάτι γι αυτό, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ μπορεί. Η αλήθεια είναι ότι αγαπάω πολύ τα σφάλματα
μου. Τείνω να τους αποδίδω μεγαλύτερες τιμές από οτιδήποτε άλλο θετικό ή μη,
που ξέρω πως είμαι. Πολύ απλά γιατί έχω ζήσει στα σφάλματα πιο βολικά από ότι
θα ζούσα αν υπερασπιζόμουν μέχρι τέλους αυτά που έχω αφημένα στο φως (ακόμη και
αν άλλοι τα άφησαν εκεί για μένα). Και αυτό δεν είναι μια διαπίστωση που την
κάνω ελαφρά τη καρδία και ίσως, να είναι ένοχη για πολλά παραπάνω, από όσα η ίδια, διαπιστώνει.
Προτιμώ όμως τον αμονάχο του, που περπατά στους κιτρινισμένους δρόμους στην Αθήνα, δίχως να μοιάζει να ξέρει που βαδίζει• είναι όμως πιο αποφασισμένος να βαδίσει από τους διπλανούς του, παρά τον ηττημένο που λέει πως δεν του αξίζει πια να βαδίζει. Και έτσι τιμώ αυτό τον τύπο σε μια προσπάθεια να αποδειχθώ αντάξιός του.
Related Posts
 |
| So what's my name?? |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου