Ominous / My Dear Diary

Έτσι δυσοίωνα αισθάνομαι τα τελευταία 24ωρα..Καθώς πέρναγα με χρόνο ξεκλεμμένο από την δουλειά μου και βέβαια εις βάρος μου, από έναν σχετικά πολυσύχναστο δρόμο της Αλικαρνασσού, προκειμένου να δείξω συνέπεια σε όσους αδιαφορούν γι αυτή και πάνω που μας κερνούσε ένα ακόμα βρόχινο μπερντάκι ο χειμώνας που αντιστέκεται στην άνοιξη, με την ίδια ματαιότητα που μας χαρακτηρίζει όταν πιστεύουμε πως μπορούμε περισσότερο/α στην ζήση που μας κληρώνει, τον είδα. Σαλιάρη, θυμωμένο ατσούμπαλο και ματαιόπονο. Λες, με όλο αυτό το λυσσώδες και αδιάκοπο γάβγισμα του,

στο πέρασμα των αυτοκινήτων δίπλα του, να προειδοποιεί, να κουμαντάρει, ή απλά να απευθύνεται στις ρόδες των αυτοκινήτων, δείχνοντας έκδηλα και σχεδόν σε κατάσταση λύσσας, ότι, πώς να το κάνουμε.. οι σκύλοι και οι ρόδες διακατέχονται από μια σχέση αγάπης – μίσους?  Όταν οι σκύλοι, ελεύθερα περνώντας από το σταθμευμένο ελαστικό το κατουρούν, επιδεικνύουν έτσι, την χαρά τους να κατουρούν όπου γνωρίζουν. Πρέπει να είναι κάτι τόσο μηχανιστικό γι’ αυτούς, όσο το να κατουρούν ένα εξίσου δύσοσμο χόρτο, ή να αναπαράγονται (με την ίδια αναλογία ενεργητικότητας και παθητικότητας μάλιστα), ενώ στην αντίθετη περίπτωση, που τα αυτοκίνητα ανελεύθερα και δίχως προσοχή περνούν, το ελαστικό καμώνεται το δύσκολο στο ζωντανό. Γυρνά γύρω-γύρω και κοροϊδεύει τον σκύλο, που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να το κατουρήσει, να το σκίσει στην χειρότερη βρε αδερφέ.. Κ στο κάτω - κάτω της γραφής στο μυαλό του σκύλου τί άλλη χρησιμότητα να έχει ένα ελαστικό, αν δεν είναι να το καταστρέφεις με τα δόντια σου, ή να το κατουράς και να συνυπογράφεις τη βρώμα του? Την ανάσα που παίρνουμε πρέπει να της δίνουμε αξία σκέφτηκα, για να μην τρελαθούμε μια στιγμή αναλογιζόμενοι πως ζούμε μια ζωή, που δεν διαφέρει αξιακά, από την ζωή του μονοκύτταρου οργανισμού, που γεννήθηκε και πέθανε, προκειμένου να υπάρξουν…. πολυκύτταροι οργανισμοί. Υπάρχουμε ώστε κάποιοι από εμάς να είναι καλύτεροι μας….

Και μετά την άσκηση στην χριστιανική ματαιότητα σκέφτηκα το δημώδες και οθωμανικό της παράδοσης που σημειολογικά μεταφράζει τον σκύλο που αλυχτά, σαν να τον προάγγελο δεινών που εκείνος, μόνος, αισθάνεται (καθότι «καλύτερος» ως ζώον, στην αντίληψη του υπερβατικού), νιώθοντας την συμφορά, χωρίς κανείς να του δίνει σημασία, σαν την Κασσάνδρα να μιλά σε διάλεκτο πομεράνιαν…. Ή σαν τον Διογένη που έχει μπει στην σκουληκότρυπα και έκθαμβος παρατηρεί στο σήμερα, τα ατσάλινα κτήνη να περνούν και να τον απομακρύνουν ακόμα περισσότερο, από εκείνον τον ΑΝΘΡΩΠΟ που πάντοτε ζητούσε με το φανάρι…. Λέτε αυτός να μην αλυχτούσε σαν το σκύλο της ιστορίας μας ???? 

Όχι τόσο σαν αυτόν, αλλά κάπως έτσι (αυτός δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για τα ελαστικά (ποιά ελαστικά να μου πεις...αυτός μάλλον γάβγιζε στον καμεραμάν)

Και λέω κάτσε καλά Γεράσιμε… Όχι ο σκύλος δεν είναι προάγγελος κακών, δεν βλέπει μια κακή τύχη, ούτε έχει αίσθηση ενός impending doom που λένε κ στο χωριό μου…. Εγώ απλά δεν ανέχομαι την σπατάλη της ζωής στην μιζέρια και δυστυχώς δεν μπορώ να διακρίνω εκ των προτέρων πότε έρχεται και με καταβάλλει μετατρέποντας με σε σκύλο που γαβγίζει στα λάστιχα των αυτοκινήτων σαν σε κατουρημένους γνωστούς που τώρα κάνουν πως δεν τον ξέρουν, όταν περνάνε ανερυθρίαστα από μπροστά του και δεν στέκονται να τα κατουρήσει για μια ακόμη φορά δικαιώνοντας τον παραπάνω μηχανισμό αγάπης – μίσους, που έχουν άλλωστε και στον εκάστοτε σύντροφο τους. Κ μην γελάτε για την υπονοούμενα σεξουλαική σχέση του σκύλου με τα ελαστικά. Οι άνθρωποι, δεν έχουν sex dolls για να την βρίσκουν με τον ίδιο μηχανισμό του αύνανα που απομονώνεται στην υστερία του, ή στο προβληματικό του είναι, αν θέλετε, χάνεται παλινδρομικά εντός του, έως ότου ολοκληρώσει μια ακόμη ….τρύπα στο νερό (για να το θέσω ευγενικά) και με τύψεις στη συνέχεια αντικρίσει τις υποχρεώσεις που έχει αφήσει πίσω του προκειμένου να.... τα πει με το ελαστικό φιλαράκι του ??

Μάλλον λοιπόν είναι θέμα οπτικής: το ποτήρι μισό άδειο το ποτήρι μισό γεμάτο Και έπειτα εξαρτάται και ποιες φωνές ακούς….Σκέφτομαι: 

Η οικογένεια σε άσχημη κατάσταση, τα πρωτεύουσας αλλά και δευτερεύουσας σημασίας, δεδομένα ζωής, όλα ματαιωμένα σε σημείο εξορκισμού…. Και το συναίσθημα ίδιο, πνιγηρό και αγχογόνο, να σου θυμίζει την ματαιότητα όλου αυτού του συλλογισμού, των εικόνων, της αυτοπροβολής….. αυτό φταίει και αυτοπαγιδεύομαι σε μίζερες επιλογές και σκέψεις.. και ξάφνου μου έρχεται ξανά στο νου ο σκύλος που αλόγιστα και ασυλλόγιστα γαβγίζει στον αέρα, την ματαιότητα του να ακούγεται η φωνή σου στο τίποτα, απλά μόνο για να δείξεις πως υπάρχεις… σαν το μωρό που για να δείξει πως θα ζήσει ΠΡΕΠΕΙ να ακουστεί να κλαίει… όποια άλλη ένδειξη δεν είναι αρκετή για μελλοντική φυσιολογία…. Πρέπει να γαβγίζεις ακόμα και αν δεν σε ακούνε, πρέπει να προειδοποιείς, για τους βαρβάρους που θα’ρθουν να χωρίσουνε τις καρδιές των ανθρώπων, για την μεγάλη θλίψη που κοντεύει να πνίξει το αλέγκρο μας, για την σκλαβωμένη στο υπερκέρδος συνέπεια, που μας οδηγεί στο να πιστεύουμε πως δεν είμαστε αρκετοί…. Όλα αυτά με θυμώνουν και προκειμένου και εγώ να καταλήξω να γαβγίζω στα ελαστικά προτιμώ να διαλέγω το μήνυμα που με συμφέρει ακόμα και στο σκοτάδι της νύχτας (που λογικά είναι η 2^η φύση μου)…. 

Τα πράγματα θα είναι,

όσο σκοτεινά τα σκέφτομαι…..

Ελπίζω πάντως να μην μου βγει ποτέ να τον σωπάσω συτόν τον σκύλο...
Μην δίνετε σημασία, έτσι και αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες...

Αυτό είναι!!

το έντεχνο λαϊκό κωλοδάχτυλο είναι που με έχει ρίξει τόσο, διάολε και όχι ο σκύλος!!

"κάτσε καλά Γεράσιμε"