Γιατί είμαι ΑΕΚ Vol.1

Ήθελα το σημερινό παραλήρημα να είναι πολύ διαφορετικό. Όμως και ψαρώσαμε και θα αποτελέσουμε παράδειγμα για τους αποδέλοιπους και ηττηθήκαμε απο τον χειρότερο Ολυμπιακό των τελευταίων 3 ετών

Λίγα λόγια για την απογοήτευση του οτι δεν στάθηκαν 63.000 ικανοί να σταματήσουν τους δοτούς πρωταθλητές. Η ΑΕΚ δεν άξιζε το 1-1 του Καραϊσκάκη. Το σημερινό με γκολ στο 90 (χέρι ξεχέρι δεν μας αφορά αυτή την στιγμή), ίσως κ να το άξιζε, αφού Αραβίδης και Μάνταλος δεν σκόραραν όταν βρέθηκαν σε θέση, αφού δεν ξυπνήσανε, παρά χεστήκανε περισσότερο, όταν, ο γνωστός στο club "Πέτρος", έβαλε το χεράκι του στη φάση του Dossevi (είπαμε τα "δεσίματα" είναι δικά μας, τί διάολο απο την Μικρά Ασία είμαστε!). Αλλά κυρίως πολύ απογοήτευση απο τους οπαδούς που για πανηγυράκι είναι μια χαρά, για στρατευμένη δράση όμως (όσο αυτή μπορεί να γίνει με αφορμή κ σκηνικό το γήπεδο) είναι σαν τον Έλληνα ψηφοφόρο της μεταπολίτευσης. Οι επιτυχίες δικές μας και οι αποτυχίες δικές σας...

Όμως κ για να το δέσουμε λίγο με τον τίτλο, ο οποίος είναι και επεξηγηματικός (τύπου: "έτσι ρε, γιατί είμαι ΆΕΚ"), και ερωτηματικός (τύπου: "Γιατί είμαι ΑΕΚ?"). Το' χουμε πει πολλές φορές 

Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ..

Γιατί? γιατί μπορείς να παραδεχτείς οτι οι παίκτες σου χέστηκαν απο 63.000 κόσμο και το βάρος της ευθύνης που τους αναλογούσε, χωρίς να κρυφτείς απο διαιτησίες κ άλλα (γιατί βλέπουμε ποδόσφαιρο όχι μπάλα). Γιατί μπορούμε να πούμε οτι στεναχωρηθήκαμε παραπάνω για τους οπαδούς που δεν διέφεραν σε τίποτα απο τους γαυροβούλγαρους σε νοοτροπία και δυναμικές αντίληψης του αθλητικού ανταγωνισμού. Και ναι δεν στεναχωρηθήκαμε καθόλου, που το σχέδιο του Μεσία Μελισαν για 2 νταμπλ, κατά την επιστροφή, ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων (άλλωστε δεν είμαστε ΑΕΚ για τους τίτλους, θα είμασταν με τους αλλουνους αν ήταν έτσι). Γιατί μπορούμε να πούμε οτι είμαστε ΑΕΚ γιατί είμαστε θιασώτες του επιθετικού και ψυχωμένου ποδοσφαίρου που κερδίζει, στην χειρότερη, την εκτίμηση κάθε αντιπάλου, όσο μεγάλος και να είναι και ότι μπορούμε να ισχυριστούμε, ως πιστοί, οτι όποτε πάιξαμε ταμπούρι αποτύχαμε (με λίγα λόγια δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να είμαστε βάζελοι).

Και αν έπρεπε να απευθυνθούμε στον τίτλο επεξηγηματικά θα παραθέσω ένα κομμάτι που αναρτήθηκε πριν τον αγώνa απο τον αδερφό μου Πάνο απο το club. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη "Λόγια Δανεικά", όμως το κειμενάκι του αδερφού μου Πάνου, έχει αξία γιατί φαίνεται οτι είναι απο καρδιάς και θύμισε τουλάχστον σε εμένα πόσο με στηρίζει στην ζωή μου το οτι ανήκω σε αυτή την ομάδα, σε αυτή την οικογένεια του σεβασμού στην διαφορετικότητα και της υπευθυνότητας στην επιλογή (ακόμα και αν είναι καθαρά σε θυμικό επίπεδο, ακόμα και αν δεν αφορούν τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο). Και είναι τόσο κοντά γιατί είναι ωραίο να συνανήκεις σε κάτι τόσο άδολο, σε κάτι φαινομενικά τόσο δευτερεύουσας σημασίας, που όμως ενσαρκώνει σχεδόν όλο σου το αξιακό σύστημα (αλληλεγγύη, μαχητικότητα, επαγρύπνιση). Ίσως να απαντά και στο γιατί είμαστε Original και όχι πειρατές/νεραϊδες/φασίστες. Ευχαριστώ τον αδερφό μου Πάνο και συνυπογράφω, όχι γιατί έχω βιώσει όσα αναφέρει αλλά γιατί διαβάζοντας τα, συν-κοινωνώ μαζί τους κ τα νιώθω σωστά μέσα μου κ κοντινά στα δικά μου. Επεξηγεί λοιπόν και αφιερώνεται στον συγγραφέα τους, αφού είναι από τους πρώτους ανθρώπους που αγκάλιασε έναν αντικοινωνικό ξένο στην γη των κρητών και τον προσκάλεσε.... στο σπίτι του, που ακόμα τότε, ήταν στη Αλικαρνασσό. Thanx αδερφέ που απαντάς στη θεμελιώδη ερώτηση του τίτλου και κυρίως για εκείνη την πρόσκληση...

"Σήμερα  είναι μια μέρα που τα δάκρυα τρέχουν συνέχεια από τα μάτια μου... Είναι μια μέρα που ευχαριστώ τον δικό μου θεό που με γέννησε στην συγκεκριμένη γειτονία στους πρόποδες του βουνού στο Αργος σε ένα ΑΕΚτζίδικο γκέτο...  Μια μέρα που ευχαριστώ τον πατέρα μου Τ. Κ.  που έγινε διαιτητής και σαν ακέραιος χαρακτήρας δεν άφησε πότε τα ποδοσφαιρικά του συναισθήματα να επηρεάσουν τον εαυτό του πάνω απ' όλα, κατά συνέπεια και μένα και να μην γίνω Ολυμπιακός όπως όλο το σοι... που μου έφερε τότε στα γενέθλια μου την κιτρινόμαυρη εμφάνιση με τον ΔΙΚΕΦΑΛΟ και το σιδερότυπο με το νούμερο 11...ειναι μια μέρα που θυμάμαι τον μικρό μου αδελφό να κλαίει που χάσαμε στα πέναλτι από τον ΠΑΟ.... Βουρκώνω σκεπτόμενος εκείνη την μέρα πριν 2 χρόνια περίπου που κλαίγαμε αγκαλιά με τον Στέφανο, τον Μήτσο, την Μαρία, την Σούλα τον Νίκο, τον Κώστα, τον Γιώργο, τον Γιάννη,  τον Βασίλη τον, τον.... είναι η ΜΕΡΑ που απέναντι στο σωματείο που μας κατέστρεψε τις Κυριακές που αλλοίωσε γενιές μαγγιόρων Ολυμπιακών φιλάθλων και καταγάμησε το ελληνικό ποδόσφαιρο να ξανακαταλάβω (βλέποντας την ΚΑΥΛΑ στα πρόσωπα όλων των αδερφώνω) πόσο ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ είμαι για αυτήν την ομάδα... δεν με νοιάζει τόσο η πρόκριση (που την θέλω αλλά ίσως έχει χαθεί από τις ομορφιές του πρώτου ματς..... φρρρρρρ) αλλά το ότι ΣΗΜΕΡΑ περνά σαν ταινία μπροστά μου ο Θ(Ε)ΩΜΑΣ Ο Σπύρος ο Οικονομοπουλος, ο Paulos Papaioannou, οι γκολάρες του Ντεμινιο... Το πρώτο μου βράδυ στη σκεπαστή πριν 25-26 χρόνια με την Δρεσδη, το βράδυ που κοιμόμουν αγκαλιά με το ORIGINAL ARGOS-FIGHT FOR AEK σε κάποιο αεροδρόμιο τις Ιταλιας.... ο αγώνας με την Ρειντζερ... με την Λιλ με με με.... Το παρκάκι στο Αργος στις αρχές του "90 παρέα με τα μαγκάκια στο άστεγο ακόμα club μας.... Ειναι η ΜΕΡΑ που το μεγαλείο και το DNA αυτής της ομάδας με ξανακάνει ΠΕΡΗΦΑΝΟ !!! Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες ακόμα λέξεις αλλά θα κλείσω με μια συνομιλία που είχα πριν λίγα χρόνια εδώ στο Ηράκλειο με τον συχωρεμένο θειο της γυναίκας μου Μιχάλη, που είχε έρθει επίσκεψη λίγες μέρες και έτυχε να παίζει η ΑΕΚαρα μας με τον Εργοτέλη. Παναγιώτη θα πάμε στο γήπεδο? Θειε είσαι σίγουρος? Δεν είμαστε και πολύ καλά σαν ομάδα αυτόν τον καιρό.... Δεν πειράζει αγόρι μου αρκεί να δούμε την φανέλα.....!!!
ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ "
Υ.Γ Το κειμενάκι είναι κατάθεση ΑΕΚτζίδικης τρέλας ψυχής αγαπης...γι αυτό...."

και κυρίως γιατί ΑEK σημαίνει ΔΕΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ!!!

A και «Τϊγρη», γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια…..

....αρκεί να δούμε την φανέλα.....!!!