Και δεν ξέρω πόσο ζουμερή θα μου βγει η αναδρομή στο παρελθόν, όμως το αισθάνομαι σαν πατριωτικό καθήκον, αφού ούτε 28η, ούτε 25η γιορτάσαμε οφέτος (με σχετικές δημοσιεύσεις εννοώ). Λέω λοιπόν να γιορτάσω ενθυμούμενος τι σήμαινε η μέρα για την μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία την εικοσαετία που προηγήθηκε του μυθικού 2000, όπου γίναμε Σουηδία κ άρα σταματήσαμε τεχνηέντως να ασχολούμαστε με μια γιορτή για την «χάρη των Αριστερών», που έλεγε κ ο συχωρεμένος ο πατέρας μου, αλλά και όλοι εκείνοι που είχαν στα σπίτια τους είτε αφίσα τον Μητσοτάκη, είτε εικόνισμα τον γέρο με τα φρύδια. Δηλαδή την απόλυτη, μα πάντοτε σιωπηλότερη πλειοψηφία, μες στη μάζα που λέγεται Ελληνικός λαός. Και παρ’ ότι πολλοί λένε πως οι 2 τους ανήκουν στον ίδιο χώρο, οφείλω να ομολογήσω πως δεν είναι το ίδιο. Ο μεν «εθνάρχης» ήταν μεγάλος fan του γαλλικού μοντέλου διοίκησης (με την μεσαία τάξη να προβάλλει μέσα από τις πολιτικές προσλήψεις, κάτι που αποτέλεσε εργαλείο που χρησιμοποίησε κυρίως η χούντα, αλλά και μεταπολιτευτικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ.), ο δε «αποστάτης», ήταν από τότε, οπαδός του εταιρικού κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που στόχο είχε αρχικά την συρρίκνωση και έπειτα τον τερματισμό του κρατικού παρεμβατισμού, πρώτιστα στις επιχειρήσεις και κατόπιν, στην κοινωνία• ένα ψεύτικο δηλαδή, αμερικάνικο μόρφωμα. Και μην ξανακούσω κανένα να λέει ότι επέβαλε τον θατσερισμό, γιατί η Αγγλία ήταν και είναι υπερδύναμη και μπήκε σε αυτό το λιτοδίαιτο σύστημα διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών, όμως διατήρησε έως και σήμερα τον προνοιακό χαρακτήρα του κράτους της (καίτοι μερικώς ιδιωτικοποιημένο), καθώς και διατήρησε όλους τους πυλώνες της κοινωνικής της συνοχής ανέπαφους για τους Βρετανούς φορολογούμενους. Αυτά για τους μεγάλους ηγέτες της Λαϊκής και μη Δεξιάς.
Γιατί απ’ όλες τις αφορμές για ξεσάλωμα στον Νεοέλληνα (με μεγαλύτερο και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον «εορτασμό» της Πρωτομαγιάς), είναι η μόνη, που παρ’ ότι δεν τον αφορά (είναι μαθητική η γιορτή αυστηρά και οι μισθωτοί καταλαβαίνουμε το γιατί), είναι αφιερωμένη στην ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ των μαζών απέναντι στον δυνάστη. Δεν πειράζει που βάφτισαν την μάζα φοιτητιώσα νεολαία, δεν πειράζει που την περιθωριοποίησαν (ο Ριζοσπάστης κατήγγειλε την κατάληψη σαν προβοκάτσια των Αμερικάνων, για να είναι σήμερα πατενταρισμένα ο μόνος τιμητής της) μεταξύ των αριστεριστών της, δεν πειράζει που δεν την επέβαλαν ως αργία εθνική, αφήνοντας την μνήμη να φθαρεί μαζί με τα σχολικά έδρανα και τις «νέες ιδέες», για να καταντήσει σήμερα αντικείμενο σχολιασμού στα μέσα κοινωνικού ξεκατινιάσματος για το αν πρέπει να εξακολουθούμε να γιορτάζουμε μια επέτειο των Αριστερών, που «να! Είδατε τι έχουν κάμει στην χώρα?», τιμώντας τον μακαρίτη πατέρα μου και τους ομοϊδεάτες του, που πριν από 30 χρόνια, ήδη σκύλιαζαν με την μέρα και τα ακούσματα της που κάποτε έπαιζαν αλογόκριτα καθ’ όλη την διάρκεια του συγκεκριμένου 24ωρου• και κάποιες φορές παρασυρμένοι οι παραγωγοί τους εξέφευγε και έπαιζαν και λίγο παραπάνω Φαραντούρη ζητώντας συγγνώμη από το μικροαστικό κοινό τους, που δυσθυμούσε, δικαιολογούμενοι, όπως ο Αντωνάκης στο «η δε γυνή», πως η παρεκτροπή αυτή ήταν «λόγω της ημέρας» που είχε προηγηθεί.
«Και γιατί κύριος δεν πειράζει?» μου λέει η κυρα Σούλα κλείνοντας τον Καρατζαφέρη στο ΑΡΤ που επαναλαμβάνει Πλέυρη, για χάριν της μάθησης, πως τάχα το ολοκαύτωμα ήταν επινόηση των Σιωνιστών που έχουν καταδικάσει (μαζί με τους Αριστερούς, βεβαίως – βεβαίως) την χώρα στα σημερινά χάλια. Γιατι κυρα – Σούλα μου, για μας τα παιδιά της μεταπολίτευσης, ο συγκεκριμένος εορτασμός είχε πάντοτε πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που είμαι σίγουρος πως δεν ανιχνεύονται από τα σημερινά παιδιά. Είναι ένας εορτασμός αντίστασης στο ΝΤΟΠΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, για το οποίο έχω εκφραστεί πολλάκις (όχι Πολάκης) με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, έχοντας φτάσει να το προκρίνω σαν το Νο 1 εχθρό της επαναστατικής πρωτοπορίας, αφήνοντας σε 2η μοίρα το ξένο κεφάλαιο στου οποίου το άρμα, το πρώτο, έχει ξεσκιστεί, προκειμένου να προσαρτηθεί με ευνοϊκούς, για το ίδιο, όρους. Είναι ένας εορτασμός λαϊκής αντίστασης, με έντονη τριγύρω της την αυθεντική πολιτισμική δημιουργία με τραγούδια ποιήματα, παραστάσεις που εξέφραζαν το κοινό αίσθημα (αλλιώς θα αποτύγχαναν και θα έμεναν ξεχασμένα στα χρονοντούλαπα, όπως π.χ. «το κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα είμαι εγώ», που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί σε αναγνωρισιμότητα και όχι σε αξία, με το «σώπα όπου να’ ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».
Το σύνθημα «μόνο ένα σεισμός μας σώζει», δημοφιλές, σε έναν κατωπατησιώτικό τοίχο, με είχε κάνει, συνειρμικά να υποθέσω, πως σε περίοδο κρίσης ο ελληνικός λαός συσπειρώνεται και δείχνει τα προτερήματα του. Με αυτή την έννοια καλοδεχόμουν και το «που είσαι χούντα» της μάνας μου, που βέβαια πήγαινε στις προκλητικές προαγωγές και αυξήσεις που είχε προχωρήσει η μιλιταριστική δικτατορία των Αθηνών προκειμένου να χειραγωγήσει και να κρατήσει υπό τον έλεγχο της την κρατική μηχανή, την οποία βεβαίως και χρειάζονταν για να έχει η «επανάσταση» της σίγουρο αύριο. Αποδεχόμουν και εγώ την έννοια του σεισμού που θα φέρει κοντά τους Έλληνες, που ομονοώντας θα ψάξουν για το αυτονόητο• την αυτοδιάθεση τους. Και προσέξτε καλοδεχόμουν μια χούντα στο μυαλό μου, όχι με την έννοια που το έκανε ο Πορτοκάλογλου που βγάζοντας στην φόρα τα απωθημένα της ακριβώς προηγούμενης από μας γενιάς, θεωρούσε εαυτόν εκτός αγωνιστικής πραγματικότητας και διεκδικήσεων, απλά επειδή δεν έτυχε στην χρονική συγκυρία. Το «που είσαι χούντα?» της μητρός μου, ακούγονταν αρκετά ερεθιστικό για να αποζητώ το κακό εκείνο που θα μετέτρεπε με έναν μαγικό, Ελληνικό τρόπο, τον στείρο ατομικισμό και ωχαδερφισμό σε συλλογικότητα και αλληλεγγύη μπρος στον κοινό εχθρό, που για μένα ήταν αόρατος, αλλά τον αισθανόμουν ότι πάντοτε υπήρχε και, δίχως να τον αντιλαμβανόμαστε, ποδηγετούσε τις ζωές μας. Επηρεασμένος από Θεοδωράκη (ποιος την ζωή μας, ποιος την κυβερνά), έβγαζα πύρινους λόγους γα την αντίσταση των φοιτητών, των αγροτών, των εργατών, για να παίρνω πάντα την πληρωμένη απάντηση των γονιών μου αλλά και του υπερσυντηρητικού σχολικού συστήματος που με είχαν εντάξει για να βάλω μυαλό: «Αυτά τα λένε οι κομμουνιστές, που είναι εχθροί της πατρίδας». Αργότερα έμαθα για τα λιόφυτα και τα κονσερβοκούτια στην προσπάθεια της «τίμιας» δεξιάς προπαγάνδας να καλλιεργήσει μίσος, όπου υπάρχει αλήθεια και μισαλλοδοξία, όπου υπάρχει αυταπόδεικτη ανάγκη. Εγώ πάλι, πυροβολημένος καθώς ήμουν από μικρός (βλέπετε τα σιρόπια fenerghan σε μωρό παιδί δεν βοηθούν) στα προτάγματα του Χριστιανισμού, έβλεπα τα Μαρξιστικά προτάγματα και πράγματι ήμουν σε δίλημμα. Αφού καταργούνται οι τάξεις στην Βασιλεία του Θεού, γιατί είναι σωστό να υπάρχουν στην ανθρώπινη?? Και πως ερμηνεύεται το «αγαπάτε αλλήλους» όταν στην χώρα αυτοί οι άθεοι κομμουνιστές διώκονταν από την ήττα τους (‘43) και μέχρι το ‘81 τουλάχιστον?? Εμένα πάντοτε αυτό το «αγαπάτε αλλήλους» του Ιησού, το άκουγα από τα στόματα των τιμητών του, ως «αγαπάτε ΟΜΟΙΟΥΣ» και αυτό δεν με άρεσε από τότε…..
Όταν, κάνοντας την επανάσταση μου και εγώ, μετέφερα με το δικαίωμα της δικαιοπραξίας, που μου έδιναν τότε τα 16 μου χρόνια, την εγγραφή μου από τον υπερσυντηρητικό Σωτήρα στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου, έπαθα πολιτισμικό σοκ στον πρώτο εορτασμό της 17 Ν, παρ’ ότι είχα υποτίθεται βιώσει άλλους 15 πριν από αυτόν. Και λέω είχα βιώσει για να το φέρω και λίγο στο σήμερα, όπου βλέπω πως 43 χρόνια μετά, στο σχολείο της κόρης μου, αντί για γιορτή κάνουν «συζήτηση μες στην τάξη», όπως κάναμε και εμείς στην Ελληνική Παιδεία 30 χρόνια πριν γιατί «αυτές οι γιορτές ήταν των κομμουνιστών αθέων και ουδεμία σχέση θέλαμε να έχωμε με τοιούτα υποκείμενα» (αυτή ήταν η απάντηση του τότε Γυμνασιάρχη μου σε σχετική μου ερώτηση για το γιατί δεν κάνουμε εορτασμό της ημέρας, παρά μόνο την αργία). Επιπλέον πρέπει να σημειώσουμε πως παρ’ ότι σχολική αργία αρκετά σχολεία του Ηρακλείου, πάντοτε κατόπιν της ανεξάρτητης λειτουργίας τους από την αρμόδια Δ/νση εκπαίδευσης (????!?!?!??), έχουν προγραμματίσει κανονικά μαθήματα. Αν δεν ήταν η τεμπελιά των Ελλήνων να ζητά το διάλειμμα, όπως η μύγα το σκατό, είμαι σίγουρος πως η «γιορτή» θα είχε περάσει ήδη στις καλένδες και άντ’ αυτής θα κάνανε προβολές για τα καλά της επταετίας. Μη μου πείτε πως δεν έχετε ακούσει για το «η Χούντα έφτιαχνε δρόμους» (να αφού όσοι απαιτούσαν αποζημιώσεις στέλνονταν στη Μακρόνησο), «κοιμόσουν με την πόρτα ανοιχτή» (κλείσε θα πουντιάσεις!!) και το κλασσικό Ιούδειο επιχείρημα που δείχνει από τι σκατά πάστα είναι τελικά πλασμένος αυτός ο Νεοέλληνας, που επαίρεται ότι κατάγεται από τον Περικλή και τον Λεωνίδα: «με την Χούντα είχαμε λεφτά» (ναι όσοι συνεργαζόσασταν!!).
Βέβαια και για να γυρίσω στις … «θύμησες» και επί Πα.Σο.Κ. λεφτά υπήρξαν. Ίσως φαίνεται γι αυτό ο Ανδρέας μνημονεύεται ακόμη παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν πως η αρχή του τέλους ξεκίνησε με το Πα.Σο.Κ. για να ολοκληρωθεί με αυτό, ο φαύλος κύκλος της αχρείαστης κατανάλωσης όλων αυτών των «υπερήφανων» λαϊκών που μέχρι το 81 δεν ήξεραν τι είναι η κάλτσα και μετά δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς το Gucci φόρεμα τους….Εδώ ο γιος του βγήκε για να επιτελέσει το άγιο εκείνο έργο της παράδοσης, από το Καστελόριζο (για λόγους τουριστικής προώθησης του τόπου !!!!!), της χώρας στο ΔΝΤ, με το αυτό σύνθημα: Λεφτά υπάρχουν!!! Αλλά φευ (πιασάρικό αυτό το φευ, δεν είναι έτσι κυρά Σούλα μου?)
Πηγαίνοντας λοιπόν στον πρώτο εορτασμό της ζωής μου σε δημόσιο σχολικό περιβάλλον επί εκσυγχρονιστικού ΠΑ.ΣΟ.Κ., ήμουν μάλλον δεξιά προκατειλημμένος για το τι ψέματα και τι υπερβολές θα άκουγα πάλι από τους Πα.Σο.Κ.οφρουρούς, που τώρα είχαν μετατραπεί, όπως καλή ώρα ο Ριζοσπάστης, σε αποκλειστικούς τιμητές τέτοιων «αριστερών» παραδόσεων, προς μεγαλύτερη ακόμη απογοήτευση των προσδοκιών της «τίμιας» λαϊκής δεξιάς, που ενδόμυχα νοσταλγούσε τις νύχτες με τις φάλαγγες και τα ουρλιαχτά των κρατούμενων, επειδή τότε λέει, είχε ασφάλεια, δρόμους και λεφτά.
 |
| έτσι, αλλά ξανθιά με μπλε φούστα ίδιου ύψους |
Ο σεισμός ήταν τα τραγούδια του Θεοδωράκη και του Σαββόπουλου, τα τραγούδια με τις γεμάτες πλατείες, τον αχό και την σκανδάλη που χτυπά, τις σφιγμένες γροθιές, τις καμπάνες που ανακοινώνουν, περίεργο πως, αναστάσιμα νέα και τα παρακάλια των θυμάτων, στους ισχυρούς της γης για να μην λησμονήσουν την χώρα εκείνη του φωτός, που παραδόθηκε και με δική της ευθύνη στο σκοτάδι• παρακάλια γοερά, που έστεκαν από το 40, δυστυχώς και μονίμως, από εκείνους, αδικαίωτα. Ο παλμός, το καμελάκι και ο εθιμοτυπικός καφές ήταν διαφορετικός μεταξύ μας από εκείνη τη γιορτή• τουλάχιστον σε ό,τι με αφορούσε. Οι αιτιάσεις των γονιών μου ακούγονταν ανοίκειες, μετά από εκείνη την γιορτή, όπου το μαθητικό συλλογικό ασυνείδητο φούσκωσε με περηφάνια για τους αγώνες των άλλων, με τους οποίους όμως, είχαμε την τύχη, εκείνη την χρονική συγκυρία να συνανήκουμε. Πέρα όμως από την εύλογη συγκίνηση, την θεμιτή ηλικιακά ροπή προς την επανάσταση, αρκετά χρόνια μετά η γιορτή με κάνει να επαινέσω αν και δεν το φανταζόμουν ποτέ μου το βαθύ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Την μοναδική φορά στα Ελληνικά χρονικά που οι ηττημένοι ξαναγράφανε την ιστορία (ακόμη κ σήμερα ο Κασιδιάρης αυτό χτυπά για την, κατά την λαϊκή δεξιά, Πα.Σο.Κ.οκρατία των 80’s) Αν δεν ήταν λοιπόν το βαθύ ΠΑ.ΣΟ.Κ. χαμπάρι δεν θα τους επαίρναμε που λέει κι ο Χαρρυ. Και δεν θα παίρναμε χαμπάρι το μέγεθος και την έκταση μιας επετείου που:
Αποτελεί την ΜΟΝΗ γιορτή λαϊκής αντίστασης στο ντόπιο κεφάλαιο κ τα συμφέροντα του. Τα βέλη της επετείου παρ’ ότι έχουν και το πάντοτε ουμανιστικό και καλόηχο (σχεδόν ισάξιο με το τρίπτυχο εξομοίωσης των μπάτσων με τα γουρούνια και τους δολοφόνους- παρ’ ότι δεν είναι το ίδιο βρε παιδιά!!) «Φονιάδες των Λαών…» στρέφονταν αποκλειστικά κατά των δικτατόρων και των λαμογιών που τους στηρίξανε και εφαρμόσανε πρωτοποριακές μεθόδους ανάκρισης (κατευθείαν από τα πιο hardcore εγχειρίδια της CIA), συνεχίζοντας την πάντοτε εθνικοπατριωτική τους δράση βασανίζοντας και βιάζοντας, βωμολοχώντας και καταστρέφοντας προσωπικότητες, ανθρώπους & οικογένειες. Η επεέτειος δεν έχει μόνο στόχο να θυμόμαστε όσους στάθηκαν απέναντι στο τανκ• αλλά και πως αυτοί στάθηκαν απέναντι σε κάποιους εκείνη τη στιγμή, που κάποτε ήταν χίτες, κάποτε ταγματασφαλίτες και τότε ΕΣΑ για να αποτελέσουν αύριο τον κορμό της Ελληνικής Αστυνομίας. Αυτοί είναι ο εχθρός & αν δεν είναι αυτοί καθεαυτοί, είναι οι κυριότεροι υποστηρικτές των (καλό το τελευταίο, καθαρευουσιάνικο)
Αποτελεί την μοναδική αντισυστημική γιορτή (το λέω για τους «πατριώτες» αντισυστημικούς αυτό)• δεν ενσωματώθηκε πότε στο εθνικό καλεντάρι λες και η πτώση της χούντας αφορούσε μόνο στους φοιτητές και τους εγκλείστους του Πολυτεχνείου (δλδ τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο & την Μαρία την Δαμανάκη, με προφανείς σκοπούς άμβλυνσης της σημασίας της). Δεν κατοχυρώθηκε ποτέ ως εθνική παρά το γεγονός ότι η πτώση της χούντας δεν ωφέλησε μόνο την φοιτητιώσα νεολαία, της οποίας η πρωτοκαθεδρία έχει αναγνωριστεί, μόνο για να αποδομηθεί η συμμετοχή των υπόλοιπων τάξεων και τελικά να περάσει στις συνειδήσεις των βολεμένων πως είναι μια γιορτή κομπλεξικών ηττημένων αριστερών, γι αυτό και «μπαχαλιάζουν κάθε χρόνο, δίχως λόγο (?!?!), την Αθήνα». Για να υπερθεματίσουμε στην σημασία που έχει να παραμείνει η επέτειος αυτή ως σχολική, είναι αν κοιτάξουμε την μοναδική άλλη αποκλειστικά σχολική εορτή που είναι οι 3 ιεράρχες, με την αμφιβόλου σπουδαιότητας εργασία 3 πλούσιων φιλάνθρωπων την εποχή του Βυζαντίου, να περιορίζεται αποκλειστικά στους σχολικούς χώρους, ασχέτως άλλης πειστικότερης ανάγκης ύπαρξης. Τι σχέση έχουν ως προς την απεύθυνση τους κ μόνο οι δύο γιορτές?
Η απάντηση κρύβεται στο ότι η μια δεν έχει λόγο ύπαρξης εκτός σχολικού περιβάλλοντος, ενώ η άλλη έχει μεγαλύτερο λόγο ύπαρξης εκτός αυτού. Μια τέτοια αποδέσμευση δεν έπρεπε συστημικά ποτέ να συμβεί, αφού κάτι τέτοιο θα αφορούσε όλους μας, κάτι, που όπως ανακαλύπτω, οι κατέχοντες τεχνηέντως προσπαθούν να αποφύγουν πάση θυσία, όπως μας αποδεικνύει η πρακτική των δασκάλων του σήμερα, απέναντι στους μαθητές τους. Τότε είχαμε το κρυφοκομμούνι να διδάσκει χορωδία Θεοδωράκη, Ξυλούρη και Μαρκόπουλο, τώρα έχουμε τον «σύντροφο» δάσκαλο να συζητά κατά μόνας με τα παιδιά, μεταξύ άλλων για ένα τανκ που ο οδηγός του μάλλον δεν είδε καλά και το ‘ριξε στην πύλη του Πολυτεχνείου προκαλώντας υλικές ζημιές….ά κ μετά έπεσε η Χούντα, γιατί έτσι το θέλανε οι Αμερικάνοι (όχι ο Ελληνικός λαός, προς θεού, τι είμαστε, Αριστεροί είμαστε να τα λέμε αυτά??). Αν ήταν παιχνίδι «βρείτε τις διαφορές», θα ξεκινούσαμε με την επισήμανση πως ο δάσκαλος του τότε στιγματίζονταν από τους Κυρ Παντελήδες της εποχής, από Πα.Σο.Κ.οφρουρός έως κρυφοκομμούνι, ενώ ο τωρινός και πάλι από τους ίδιους ανθρώπους λογίζεται στη χειρότερη «σύντροφος» και με την βούλα Τσίπρα (άσχετο αλλά αυτό το τελευταίο δεν βγήκε σαν ονοματεπώνυμο??) και στη καλύτερη παρεξηγημένος πατριώτης• οι διαφορές βεβαίως δεν σταματούν εκεί• αλλά δυστυχώς από εκεί ξεκινούν.
Either way we’re in deep shit, που λένε κ στο χωριό μου….
Και για να το παίξω λίγο "Λόγια Δανεικά" πάρτε το παρακάτω κείμενο αυτούσιο όπως κυκλοφορεί από χρήστες του Fb για λόγους μνήμης:
«Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: "Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή! Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος!"
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: "Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα".
Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: "Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας".
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: "Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε".
Η μάνα του Μιχάλη Μυρογιάννη. Του 20χρονου οικοδόμου-ηλεκτρολόγου από τη Μυτιλήνη, που δολοφονήθηκε από τον συνταγματάρχη Ντερτιλή στις 17 Νοεμβρίου 1973.»
Either way we’re in deep shit, που λένε κ στο χωριό μου….
Και για να το παίξω λίγο "Λόγια Δανεικά" πάρτε το παρακάτω κείμενο αυτούσιο όπως κυκλοφορεί από χρήστες του Fb για λόγους μνήμης:
«Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: "Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή! Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος!"
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: "Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα".
Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: "Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας".
Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: "Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε".
Η μάνα του Μιχάλη Μυρογιάννη. Του 20χρονου οικοδόμου-ηλεκτρολόγου από τη Μυτιλήνη, που δολοφονήθηκε από τον συνταγματάρχη Ντερτιλή στις 17 Νοεμβρίου 1973.»
Όλοι οι λόγοι της αναγκαιότητας της γιορτής αυτής αλλά και της μοναδικότητας της πολύ απλά δεν ενσκήπτουν στην σημερινή πρακτική που από «ώχου μωρέ αδερφέ, δλδ εμείς θα σώσουμε τον κόσμο;», έχει μεταστραφεί στο κίβδηλα ταπεινό «έχει ο Θεός», που όμως εννοεί «μακριά από τον κώλο μου και ας μπει κ στου παιδιού μου»…… Αν μη τι άλλο, μας έμειναν ο Θεοδωράκης, ο Ξυλούρης, ο Χαλκιάς, η Μπέλλου & ο Σαββόπουλος να ξεχαρμανιάζουμε
17 Νοέμβρη 2016• μια ημέρα λοιπόν να γιορτάσουμε και να θυμόμαστε• τι ακριβώς, δεν θυμάμαι…..Και εδώ που τα λέμε, καλοί οι μύδροι για τους άλλους, όμως και εγώ σε τι κατάσταση πρέπει να είμαι για να έχω μεγαλύτερο ενθουσιασμό και αδημονία για την αυριανή κυκλοφορία των Θεών, μετά από 8 χρόνια? Και η ερώτηση γίνεται ακόμη κυνικότερη όταν ο τίτλος του επερχόμενου άλμπουμ είναι:
RELATED POSTS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου