Celebrating Metallica 10th Studio Album

Firstly let us answer about the number 10 whilst the group claims that DM was their 10th release. When we talk about studio recordings we mean releases that have original contents not cover versions, thus leaving the Mets releases with original songwritting with 10 (Hardwired included). So with their new album in the record stores (and in this blog, press the title link) it is appropriate to rejoice and celebrate Firstly with today’s Mets Live @ London which we all are invited courtesy of our beloved family. So tune in 9:00 PM GMT (23:00 in Greece) and enjoy (press Link for more info).  

LINK 4 London Show

Setlist of Hardwired Premiere @ London Vans:
 Breadfan
horsemen
battery
sad
fade
atlas
harvester
moth
one
master
Bells
Sandman
Encore: Whiskey
Hardwired
Seek
for 7 days more (just skip to -1:51:30 / + 17:12 to start)

And if you are not content with this one, below there is an imaginary, possible live Metallica setlist consisted only with songs from 1999 to today. So there isn’t any Master, One , For Whom the Bell & 4 Horsemen around; but still, this imaginary live, sounds quite awesome; give it a try… But let us start with the “authoritative” review

Ελληνική Εκδοχή

Ξεκινώντας από την αρχή πρέπει να κάνω μνεία στα αυτονόητα. Κυρα – Σούλα μου σήμερα κυκλοφόρησε και επισήμως ο νέος δίσκος των Metallica. Και τα παιδιά, όντες πολύ «προχώ» στο θέμα του promotion, αφενός απέσυραν οιανδήποτε αμφιβολία για την διαθεσιμότητα του δίσκου στο Διαδίκτυο, και αφετέρου μας έχουν ΟΛΟΥΣ καλεσμένους να γιορτάσουμε μαζί τους στο Λονδίνο (δες παραπάνω για πληροφορίες)!!!!

Αν ρωτάς για κανά σουξεδάκι τους, μήπως κ μπεις στο νόημα σου λέω το Nothing Else Matters, που το έβαζες κάποτε στο κατάστημα εσωρούχων που διατηρούσες για να μπουν σε mood οι πελάτισσες και να το παίξεις αίφνης και rock με άποψη. Τώρα λοιπόν θα υπομείνεις την κριτική του εν λόγω δίσκου από την αφεντομουτσουνάρα μου· Και πριν αναρωτηθείς «και ποιος σε χε… εσένα ρε Kokdi?», σου απαντώ δίχως περιστροφές πως γνωρίζω πως θα με διαβάσω μόνο εγώ αλλά το αισθάνομαι ως ιερή υποχρεώση απέναντι στα ιερά μου τέρατα και δεδομένου του βήματος που έφτιαξα (κ δεν υπήρχε πριν 8 χρόνια), αποτελεί σημαντική ευκαιρία αφενός να υμνήσω τον απόλυτο μουσικό μου έρωτα και ταυτόχρονα να διατηρήσω ψήγματα αντικειμενικότητας, όσα διατηρεί και ένας τζιχαντιστής έχοντας απέναντι του αγάλματα στη Μοσούλη.

Αρχίζω από τα αυτονόητα: Κυρίες και κύριοι από σήμερα στα δισκάδικα κυκλοφορεί ο πολυαναμενόμενος 10^ος studio δίσκος των Metallica σε πάνω από 30 χρόνια καριέρας (με την έννοια της δισκογραφικής παρουσίας) · Ένα ρεκόρ που είναι δύσκολο να σπάσει από οποιονδήποτε άλλο εκτός από ένα συγκροτηματάκι που λέγεται Tool, έχει να κυκλοφορήσει δίσκο από το 2004 (πήραμε το ευρωπαϊκό και τρελάναμε κόσμο) και «υπάρχει» δισκογραφικά από το 1991 (με το 72826 EP). Και γιατί 10ος? Γιατί το Garage Inc. πολύ απλά δεν μετρά σαν κυκλοφορία των ίδιων των Mets. το Garage inc. κατέχει θέση μιας live κυκλοφορίας (δλδ όχι με νέες, πρωτότυπες συνθέσεις). Επίσης να ξεμπερδεύουμε και με κάτι άλλο εξόχως ουτοπικό και άνευ ουσίας για περαιτέρω συζήτηση. Ναι! ο καινούργιος δίσκος δεν είναι το Kill em all Part2, ούτε το Ride The Lightning Pt 2, ούτε βέβαια το Master Of Puppets No 2, δεν είναι καν το …And Justice Νο 2. Είναι όμως η ολοκλήρωση ενός ταξιδιού επιστροφής στον ήχο που πατένταραν σχεδόν μόνοι τους, όταν «έβαζαν μπροστά» την κατάκτηση του  κόσμου μετά τις ατυχείς περιπλανήσεις τους σε άλλα είδη που κόντεψαν να τους απορροφήσουν και να τους στερήσουν τόσο την αίγλη όσο και την υστεροφημία τους· εδώ κοτζάμ Iron Maiden και κυκλοφόρησαν δίσκους σαν το Χ Factor & Virtual κάτι (που ούτε ο Harris δεν θα ήθελε να θυμάται). Στους Metallica θα κολλήσουμε με τα Load – Reload τους?

 

Με αφετηρία το άκρως παρεξηγημένο St. Anger, οι Metallica, μέσω μιας τριλογίας, επιστρέφουν επιτέλους στον «τόπο του εγκλήματος»· στον ήχο δηλαδή στον οποίο πρωτοπόρησαν, με τον οποίο κάνανε την δουλεία τους ως ο κολοσσός του είδους και μετά αυτοδικαίως θα έπρεπε, είτε να είχαν επαναπαυτεί στις δόξες τους, βγάζοντας κυκλοφορίες τύπου Motorhead (το ίδιο με τον ήχο της εποχής κυκλοφορίας του), είτε να είχαν διαλυθεί αφήνοντας τεράστια παρακαταθήκη για όλους εμάς τους Metallheads. Η χαμένη δεκαετία του ΄90 τους κράτησε σχεδόν 20 χρόνια μακριά από μια κυκλοφορία, αντάξια του ονόματός τους. Και να που το 2008 επιτέλους συνέβη και 8 χρόνια αργότερα στα ίδια χνάρια, με ύφος χιλίων καρδιναλίων και άνεση άλλων 10000 καρδιναλίων, επιτέλους γιορτάζουν τις 10 κυκλοφορίες με έναν δίσκο ΑΝΤΑΞΙΟ του Θρύλου τους. Ταυτόχρονα αυτή η 10^η κυκλοφορία τους είναι το απαύγασμα ενός ηθελημένου (ως φαίνεται) μωσαϊκού των υπόλοιπων 9̇· Ένας άνισος στην πραγματικότητα δίσκος μα τολμώ να πω πως στέκεται επάξια δίπλα και ίσως και λίγο πιο πάνω από τον, προ 8ετίας, προκάτοχο του με 2 ολοφάνερα ατού.

Το ένα γίνεται εμφανές από την αρχή. Ο ήχος έπαψε τους πειραματισμούς, ακολούθησε την συνταγή του Flemming Rassmussen, τις απαιτήσεις της εποχής του, καθώς και την επιταγή των εκατομμυρίων live που θα ακολουθήσουν την κυκλοφορία του (κοντά σε μια απόδοση ζωντανής εκτέλεσης). Το edit που λέει κ μια γνωστή μου είναι ολοφάνερο (για δουλειά των Metallica) στα τύμπανα, σε σημείο τέτοιο που να εικάζουμε πως επιτέλους ο Lars έμαθε να τα «χτυπά κανονικά». Ο Θείος Rick έκανε την δουλειά του (παραδίδοντας έναν δίσκο ηχητικά πολύ κοντά στο έκτρωμα που ήταν το μυθικό Raw Power των Stooges) κ αφού όλοι είδαν πως οι μίξεις του δίσκου που κυκλοφορούσαν στο Διαδίκτυο, ήταν απείρως ελκυστικότερες ηχητικά της επίσημης κυκλοφορίας (που μάλλον ήταν τύπου Lemmy· ανεβάστε την κονσόλα στον Θεό κ ό,τι πιάσει), κάτσανε κάτω, βρήκαν ένα καλό κ υπάκουο παιδί κ εγένετω η καλύτερη παραγωγή των Metallica από εποχής Master.

 

Το 2^ο είναι μάλλον υποκειμενικό κ έχει να κάνει με τις ενορχηστρώσεις, στις οποίες από αρχαιοτάτων χρόνων οι Mets, είχαν αρχέγονη κλίση κ αποδείξιμο ταλέντο. Ο προηγούμενος δίσκος είχε δυσκολίες στην ενορχήστρωση. Υπήρχαν σημεία τραβηγμένα από τα μαλλιά, είτε για να εξυπηρετηθεί ένα solo, είτε για να «βγει» μια μελωδική γέφυρα. Σε τούτον εδώ κάτι τέτοια κενά παρατηρούνται μεν, δεν σου δίνουν όμως, την εντύπωση του βεβιασμένου και «με το ζόρι», που είχαν τραγούδια όπως το Cyanide ή το Judas Kiss.

Ξαναπάμε στο μίξερ των συνθέσεων. Και τα 13 κομμάτια έχουν ολοφάνερες παραπομπές σε προηγούμενες δουλειές τους, κάτι που μάλλον το κάνουν τόσο με καμάρι, όσο και με άνεση. Και επειδή η συζήτηση με τους Metallicfans πάντοτε έχει να κάνει με βινύλια και σχεδόν πάντα με την επαναληπτικότητα, που έχει να κάνει με την αντοχή, ή την διάρκεια αν θέλετε, στον χρόνο. Π.χ. «ακόμη ακούω την α πλευρά του 2^ου δίσκου του …And Justice περισσότερο από τον 2^ο δίσκο του Death Magnetic», aς πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο πρώτος δίσκος (με την αναμενόμενη διάκριση με 3 κομμάτια ανά πλευρά) ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΜΟΝΟΡΟΥΦΙ, ΑΠΝΕΥΣΤΙ κ ό,τι άλλο θέτε, βελόνες να έχετε να χαλάτε…. 

Hardwired: Όπου το Metal Militia συναντά το Fight Fire, το Battery κ το My Apocalypse στην εκρηκτικότερη εκκίνηση δίσκου μετά το Master.

Atlas…Rise!: Ό,τι και να πω για αυτό το σύγχρονο έπος, επηρεασμένο προφανώς από τις πρόσφατες διασκευές σε Dio κ Maiden, θα είναι λίγο. Συνθετικά κινείται μεταξύ Ride, Master κ V (σε ότι αφορά στα φωνητικά). Προσκυνώ κ συνεχίζω

Now that we’re dead: Ο αδύναμος κρίκος του 1^ου δίσκου έχει μύριες αρετές, με κυριότερη την τραγουδιστική πλέον άνεση και δεινότητα του James που δύναται να παράξει ένα αξιομνημόνευτο τραγούδι για live εμφανίσεις με τον κόσμο να τραγουδά να φωνάζει και να χτυπιέται με ένα mainstream κομματάκι (θυμίζω στον πλανήτη τι έγινε στο Memory Remains το 2007 στη Μαλακάσα) που χωρίς να έχει την δύναμη του κλασικού sandman είναι εν τούτοις πιασάρικο κ αποδεικνύει ότι μάλλον ο Lars έμαθε να παίζει τύμπανα. Μια που λέμε για συνθέσεις εδώ κάνουμε κ μια αναφορά στις τραγικές Load/Reload συνθέσεις, άνετα αντικαθιστώντας οποιοδήποτε hit των δίσκων αυτών.

Moth Into Flame: Βρείτε τι κοπιάρουν στη γέφυρα κ κερδίζετε γλειφιτζούρι. Original Metallica σύνθεση, με όλα τα σήματα κατατεθέντα εμφανώς παρόντα (γέφυρες, δίκασες, ευκολομνημόνευτα ρεφραίν και γκαγκαγκα στις κιθάρες μέχρι τελικής πτώσεως), μπαίνει με άνεση δίπλα σε συνθέσεις όπως Escape, Trapped Under Ice, Disposable Heroes. Addicted to….

Dream No More: Τραγούδι κατηγορίας the thing that shouldn’t be με «βρώμα» και παικτική κατάρτιση επιπέδου Load/Reload. Στο σημείο του ρεφραίν ανατριχιάζεις γιατί θυμάσαι το μπούκωμα στις μπάσες συχνότητες του κομματιού του Master κ λες «που θα πάει στο outro θα βγει κ ο Cliff να τζαμάρει»… U turn to stone, can’t walk away…madness they say…αυτό ακριβώς!!!

Halo On Fire: Προτείνω στο σημείο αυτό να επανακυκλοφορήσει το Black Album με το κομμάτι αυτό ενταγμένο στο playlist του. Σαν μικρό κοριτσάκι έκλαιγα όταν το άκουσα 3^η φορά, γιατί συναισθάνθηκα τις μνήμες από το δωμάτιο μου στα Πατήσια που δονούνταν στους ήχους των κλασσικών, την ίδια ώρα που στο ευφάνταστο βίντεο, ένα κοριτσάκι λιώνει όλους τους αντιπάλους της έναν-έναν (βίντεο που θα δείξω με καμάρι στη κόρη μου για το πώς θέλω να απαντά στις προκλήσεις της ζωής της!!!). Ένα σίγουρο anthem, ένα live hit, ένα από τα καλύτερα του δίσκου, συγκίνηση!!!!!Και όλα αυτά με μουσικά δάνεια από τα λιγότερα καλά τους άλμπουμ (V, Load/Reload), με κλείσιμο που παραπέμπει σε Welcome Home, ή (για να νομίζετε πως ξενερώνετε) Hero Of The Day. Ο James παραδίδει μαθήματα, με αρχετυπικά φωνητικά που θα έπρεπε να διδάσκονται σε ωδεία για μεταλλάδες. Γνήσια Αμερικάνικη Βλαχιά & καύλα!!!!! Είναι τυχαίο το Obey, Obey?

Τελείωσε ο Πρώτος δίσκος. Βγάλτε τον και τοποθετείστε τον εκεί που του αξίζει δηλαδή ακριβώς μετά το …And Justice For All. 

Και πάμε στον 2^ο δίσκο, Ά πλευρά Όλη επηρεασμένη από την σειρά τραγουδιών the thing, harvester, sad but true

Confusion: το τραγούδι ξεκινά με ένα από τα καλύτερα intro των Mets τα τελευταία χρόνια. το βασικό riff κολλά στον εγκέφαλο, αλλά ας πούμε την αλήθεια, η σύνθεση δεν είναι του ίδιου επιπέδου με τον υπόλοιπο δίσκο, ενώ η πολυπλοκότητα του (θέλοντας να επαναλάβει θριάμβους τύπου …And Justice), μάλλον κουράζει, παρά εμπνέει… Βέβαια όλα τα «δάνεια» γίνονται από δίσκους που γουστάρουμε να ακούμε, μα δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τις μετριότητες του προηγούμενου εγχειρήματος και μοιραία, κατά την άποψη μου θα χαίρει της εκτίμησης όσων θεωρούν τα Cyanide/Judas Kiss καλά τραγούδια.

ManUnkind: Στιχουργικά το καλύτερο τραγούδι του δίσκου. Μισανθρωπισμός με νόημα, το βίντεο ένας άτυπος φόρος τιμής στους μυθικούς Mayhem, τα μουσικά δάνεια εκκινούν από τα «αργά» των κλασσικών για να κορυφωθούν σε μια μελωδική γέφυρα, για την οποία κ πάλι πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα στην τραγουδιστική πλέον δεινότητα του James. Quest to find Faith in Man(un)Kind….τραγούδι επιπέδου my friend of misery (ή κατά ένα άρρωστο τρόπο επιπέδου sandman)

Here Comes Revenge: Ένα τραγούδι που θα ήθελε να είναι το νέο Harvester (αλλά που!!), με συνεκτική ριφάρα που μένει εγγεγραμμένη στον «σκληρό» και απώτερο στόχο το εναρμονισμένο head banging στα live. Αν θέλετε την άποψη μου (γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται) και εδώ έχουμε μια περίπτωση Halo on Fire. Δηλαδή προτείνω να επανακυκλοφορήσει το Black Album με το κομμάτι αυτό ενταγμένο στο playlist του αντί του Of Wolf And Man. You ask forgiveness, I give you sweet revenge. 

Μάλλον ολοκληρώσαμε την πιο «αδύναμη» πλευρά και των 2 δίσκων

Am I Savage? Πριν 30 χρόνια αναρωτιόντουσαν αν είναι κακοί, σε μια αλήστου μνήμης διασκευή στο κλασσικό τραγούδι των Diamond Head. Τώρα το επιχειρούν ρωτώντας αν απλά είναι θεριά ανήμερα. Ένα τραγούδι που μάλλον δεν ξέρει που να πάει και που να πατήσει. Το πιο death magnetic του δίσκου, που και αυτό όμως με την σειρά του φιλοδοξεί να πάρει την θέση του sad but true σε ένα μελλοντικό liveset. Και γιατί όχι? Λέω εγώ.

Murder One: Εντάξει η τυμβωρυχία δεν ταιριάζει στους Metallica. Αλλά έχοντας υπάρξει δίπλα στον Lemmy για πολλά χρόνια, εμφανιζόμενοι κάποτε ως Lemmys για κάποια γενέθλια του Θεού, τους το συγχωρούμε. Το τραγούδι είναι ένα anthem, το βίντεο όπως του αρμόζει· ένα τεράστιο fuck u προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως ήταν κ ο Θεός, όσο ήταν ανάμεσα μας. Θα προτιμούσα ένα τραγούδι συνομοταξίας Damage Case ή έστω Too Late-Too Late, αλλά και η βαρύτατη μπαλάντα (που έλεγε κάποτε ο Κουτουβός για το Motrobreath) μια χαρά είναι. Άσε που στα Live θα γαμάει!!! Το πιο sad but true τραγούδι από όλα τα υπόλοιπα wannabe αυτής της συνομοταξίας.

Spit Out The Bone: Και πάνω που λέγαμε εντάξει ένας δίσκος / δύο πλευρές, είναι αρκετός, έρχεται το outro να αποτελειώσει τις τελευταίες αμφιβολίες για το αν είναι ακόμη ένας δίσκος των Metallica, ή ένας genuine classic Metallica δίσκος, έρχεται να μας πάρει τα μυαλά, ένα μίγμα frayed ends κ ό,τι άλλου λυσσαλέου prog thrash κυκλοφόρησαν από το 85 έως το 89, γλύφοντας τα βασικά ριφ του ντεμπούτου τους, που εκκινεί με τον θόρυβο του hardwired για να περατωθεί με ταχύτητα διπλάσια του φωτός, στις στροφές με την μανία του Dyer’s Eve και βασικό ριφ που ξεπερνά (θεε μου τι λέω) την πηγαία δύναμη του Fight Fire, ή του Battery. Μια που όμως είναι τελευταίο κομμάτι στην παράδοση των Metal Militia, Damage Inc. & Dyer’s Eve, μπορούμε από τώρα να συμφωνήσουμε ότι Damage Inc. μπορεί από σήμερα να ξεκουραστεί καθώς υπάρχει διάδοχος… Και επειδή είναι κομμάτι περισσότερο για έναρξη 2^ης πλευράς δίσκου παρά για τελευταίο γενικώς, πιστεύω ότι καταφέρανε να κάνουνε ένα γνήσιο thrash anthem, όπως καλή ώρα ήτανε το All Nightmare Long στον προηγούμενο δίσκο. Α! και είναι κ το καλύτερο solo του Kirk στον δίσκο.

Lords of Summer (Bonus): Υποτίθεται το ξέραμε το είχαμε ακούσει στο Ep κ στο Live…Ψέματα όμως· οι Metallica το γυαλίσανε το βουρτσίσανε και το κάνανε ΕΠΟΣ, αλλάζοντας κάπως τους στίχους, την ενορχήστρωση (αφετηρία), κάνοντας τα τύμπανα νορμάλ (sorry edited που λέει κ μια φίλη), βρήκαν την έναρξη στην θέση του creeping για τις καλοκαιρινές τους εμφανίσεις, καθώς είναι ένα τραγούδι που απευθύνεται ΜΟΝΟ στο κοινό τους που χτυπιέται τραγουδά κ γενικά τους δίνει δύναμη να συνεχίζουν…

Τα λέμε Μαλακάσα!!!!!!

Αυτό ήταν, πάπαλα ο δίσκος. Οι Haters μπορούν να φάνε τα λυσσακά τους, γιατί ο καλύτερος δίσκος της heavy metal μουσικής τουλάχιστον για το 2016 (να μην πω μέχρι να βγάλουν τον επόμενο) κυκλοφόρησε, είναι πλέον με «δόξα & τιμή» ο καλύτερος δίσκος τους τα τελευταία 27 χρόνια και λέγεται  

Hardwired…To Self-Destruct

UK Version

Welcome to Kokdi’s review on Metallica’s long awaited 10^th studio album. Firstly I would have to say that I’m not the most objective reviewer because I worship these guys. Nevertheless and having the privilege of sustaining this itsy bitsy blogspot, it would b an honor if I wrote a couple of words in the Metallica-phenomenon that needed 33 years in the business to finally release their 10^th studio effort (only Tool can achieve a similar record). If it’s long enough it doesn’t need 2b crappy. That’s the main idea, which makes many of us realize what really happened between black album and the first REAL Metallica record (Death Magnetic). They were too soon and Mets obviously couldn’t grasp the concept. So their new release, a real triumph of promotion, making sure that EVERYONE could hear & enjoy their new stuff FOR FREE (that goes for all of them still saying shit about the Napster business) and whoever wants CAN BUY the album, knowing that what will he/she hears he/she will like. Surely I will!!!

First of all let us start from the obvious. Whoever was expecting the new Master/Ride/Kill/…And Justice album definitely won’t b getting it. And why get it; those magnificent epic and groundbreaking albums of thrash metal have done their work and justly took their honorable places amongst the gems of Metal music. No one should expect this kind of groundbreaking compositions 30 years later. But having mastered the art of orchestration of a song Metallica proudly presents an uneven album that surely stands proud amongst the “classics”, higher than its predecessor and surely eliminating the possibility of hearing another not-so-metallica album as Load/reload were. Culminating a 33 year experience in songwriting and always having in mind that they are the band that set the standards for every other thrash metal band of its time (with the exception of Slayer & the German 80’sThrash scene-the Teutons) they released an album full of ideas from the past, not only their golden period, but from every period of their existence unto one awesome album, completing thus a triumphant return to the sound that makes them what they are today.

The first obvious remark is the sound that is exactly where Flemming Rassmussen left the band in 89 but sounding exactly as it is supposed to when u talk about 2016. The 2^nd one has to do with the problematic orchestration of its predecessor that gave us indifferent songs like Judas Kiss or Cyanide. This ain’t the case with this one. So let’s take it from the top

1^st record, side A

Hardwired: Something in between Metal Militia, Battery and My Apocalypse, in the most energetic start of an album since Master

Atlas…Rise!: Possibly one of the best compositions of the album. Apparently obsessed with their latest reworks of classical songs like remember tomorrow / RJDIo, they put on this song tons of energy and sentiment. Composition-wise is moving between Ride to Black Album. I bow and continue

Now that we’re dead: Possible the weak link of record one; but filled with millions of great cool stuff such as James majestic capability of giving with his notes the appropriate power any song would like to have. A possible live anthem, without being as mainstream as enter sandman is yet as memorable and catchy, proving amongst other things that Lars finally learned to play “normal” drums. Composition – wise is in the realm of Load/Reload period where with ease wipe out any given hit of that period taking its place.

1^st record, side B

Moth Into Flame: Find out what they copy in the bridge section and get rewarded, for the horsemen are really here invoking chaos!!With all of their trademarks present they release an equivalent of songs like Trapped Under Ice/Escape, or Disposable Heroes
Dream No More: Song that belongs to the category under "The Thing", "Harvester" or "Sad But True" with the filfth and performing skills of Load/Reload. in chorus u get shivers remembering the heaviness of the thing, while somewhere u think Cliff will pop out and jam along

Halo On Fire: Finishing with this track I was crying with joy, like a little girl; for the thing is that we clearly have arrived in the place of metallic nirvana. I think in this point that they should release again their black album with this one taking the place as an original track of that period. James singing the way conservatories should teach metal frontmen to sing and shout!!
 

End of record one...If u are not happy till now please proceed elsewhere. If u feel blessed, do what is right to be done; place this first record right after ...And Justice cause we just found the original fifth album of Metallica!!

 

2nd record side A

Confusion: the song starts off with an archetypal riff intro that sticks the first time around; but wishing to repeat triumhps such as the ...And Justice songs it becomes rather tiring than inspiring. though the "loans" in this one are coming from our favourite albums, the song cannot prove itself at higher standards from tracks of Death Magnetic such as Cyanide or Judas Kiss 

ManUnKind: First of all, the clip of this track is a homage to legendary 80's metallers Mayhem, which is considerably great by itself, as a gesture. Musically - wise it sounds like of wolf and man for example but with a music bridge that must be credited to James's incredible vocal attributes. Quest to find Faith in Man (un)kind....

Here Comes Revenge:Wishing to be Harvester pt 2 it is beginning with a connecting main riff that easily is engraved to the cerebral hard drive and guarantees tense head banging during live performances.


2nd record side B

Am I Savage?: 30 years ago they were wondering if they were Evil covering Diamond Head. Now with the aid of a marvellous video-clip the songs quite easily can replace sad but true on future Metallica live setlists. Why not?

Murder One: I personally would prefer an anthem like Damage Case or Too Late - Too Late but it is a SURE hit onstage with rhythmic heaviness that suited God, when he was around.

Spit Out The Bone: And at the time no one expected any other surprises, it starts with a blast and until the end it won't let go with its ferocious pounding and above all a KILLER RIFF that in the tradition of songs like Metal Militia, Damage Inc. & Dyers'Eve, easily stands alongside them, whilst the song's duration and orchestration making it worthy equilavent with epic anthems like Escape or Disposable Heroes. An appropriate ending of the finest 2016 metal album and possibly the best of the genre at least until their following release, whenever it may be....

Lords Of Summer (Bonus track): we thought we've heard it before...but the spit and polish they've done with the track alongside the slight alternation in lyrics, is resulting in an excellent bonus track, guaranteed to be their opening tune for upcoming live shows in the place of Creeping Death; and that alone MEANS something.

so if ure not content with tonight's live, return to sender and watch this imaginary live, that might, one day, take place in a venue next to you!

Enjoy!!

Related Posts

Birthday

Atlas
Moth