Wings for Athina

Καλό ταξίδι μητέρα....

Το παρόν πρέπει να διαβαστεί με την μουσική υποκρουση του κομματιου...Επομένως πατήστε play και, αν θέλετε, διαβάστε....

"10,000 Days (Wings Pt. 2)"

We listen to the tales and romanticize,
how we follow the path of the hero.

Boast about the day when the rivers overrun,
How we'll rise to the height of our halo.

Listen to the tales as we all rationalize,
our way into the arms of the savior.
Feigning all the trials and the tribulations.

None of us have actually been there,
Not like you...

Ignorant siblings in the congregation.
Gather around spewing sympathy,
Spare me...

None of them can even hold a candle up to you.
Blinded by choice, these hypocrites won't see.

But enough about the collective Judas.
Who could deny you were the one who illuminated?
Your little piece of the divine.

And this little light of mine, a gift you passed on to me
I'm gonna let it shine
to guide you safely on your way.

Your way home...

Oh, what are they gonna do when the lights go down?
Without you to guide them all to Zion?
What are they gonna do when the rivers overrun?
Other than tremble incessantly.

High is the way,
but our eyes are upon the ground.
You are the light and the way.
They'll only read about.
I only pray heaven knows,
when to lift you out.

10,000 days in the fire is long enough.
You're going home...

You're the only one who can hold your head up high.
Shake your fist at the gates saying,
"I have come home now...!"
Fetch me the spirit, the son and the father.
Tell them their pillar of faith has ascended.

"It's time now!
My time now!
Give me my
Give me my wings...!"

Give me my [x5]

(Give me my wings)

You are the light, the way,
that they will only read about.

Set as I am in my ways and my arrogance.
Burden of proof tossed upon the believers.
You were my witness, my eyes, my evidence,
Judith Marie, unconditional one.

Daylight dims leaving cold fluorescence.
Difficult to see you in this light.
Please forgive this bold suggestion.
Should you see your maker's face tonight,
Look him in the eye.
Look him in the eye and tell him,
I never lived a lie, never took a life,
But surely saved one.

Hallelujah
It's time for you to bring me home.

Θα έπρεπε να γράφει 27/03 το καλεντάρι αλλά… Ίσως και να είναι appropriate που λένε κ στο χωριό μου η πρώτη δημοσίευση της χρονιάς 2016, να είναι ακολούθως ανάλογη της τελευταίας για το 2015….

Πως λέμε Lemmy Never Dies? Αυτός έφυγε και όπως φαίνεται το τσογλάνι, δεν έκλεισε την πόρτα… Ε, και κάποιοι άνθρωποι, που ούτε πλησιάζουν να είναι Lemmy, είναι όμως σημαντικότεροι στον δικό μας μικρόσκοσμο, πεθαίνουν, φεύγουν, κοιμούνται, αναπαύονται, πέστε το όπως θέλετε. Αν έπρεπε σινεφιλικά να απαντήσω ποιο r αισθάνομαι για το γεγονός πως η μητέρα μου εκοιμήθη (σικ!) δεν θα δίσταζα να απαντήσω ανερυθρίαστα το 1^ο. Ακόμα και αν όπου 1^ο βάζω το R της relief/ανακούφισης και ακολούθως ως 2^ο έβαζα αυτό το R της regret/μεταμέλειας. Ακούγεται σκληρό αλλά εγώ ανακουφίστηκα… Αντίθετα, πάντοτε θα αισθάνομαι το r της μεταμέλειας για τις χαμένες ευκαιρίες που είχα με τον πατέρα μου και δεν έχω πια.

Σε αυτή την περίπτωση είχα εξαντλήσει τις ευκαιρίες.. για συγχώρεση, για 2^ες σκέψεις, για αποδοχή και σοφία, ή για καταδίκη και θυμηδία… Είχε και εκείνη εξαντλήσει προ πολλού τις δικές της… επομένως πρέπει να ομολογήσουμε πως αισθανόμαστε και πιο χριστιανικά, αν θέλετε, αν χαιρόμαστε από τις εξελίξεις. Δεν χαιρόμαστε με το κορμί που παραδίδεται στην τύχη της σάρκας που σαπίζει (αντί να καίγεται λέω εγώ…), δεν χαιρόμαστε με το θλιβερόν του πέρατος οιασδήποτε ζωής που πόνεσε, αγάπησε, αγαπήθηκε (?), όσο και η διπλανή της, στον δεδομένο χωροχρόνο και γεωπολιτική συντεταγμένη και στον βαθμό που της αναλογούσε (για τους πιστούς του πεπρωμένου αυτό το τελευταίο..). Χαιρόμαστε με το δεδομένο της ολοκλήρωσης μιας δοκιμασίας, ενός ταξιδιού, είτε εκλαμβανόμενο σαν μαρξιστική ασυνέχεια μιας σπείρας, είτε και πιο Ορθόδοξα, σαν μια ευθυτενής γραμμή με άσπρο, μαύρο και πολλά χρώματα στο ενδιάμεσο, με την ελπίδα το φως τελικά να κερδίζει τις σημαντικότερες των πιο σκοτεινών στιγμών του φιλμ της ζωής του κάθε ανθρώπου που αγαπούμε και νοιαζόμαστε, όχι σαν μια υποκριτική δέσμευση μιας μηχανιστικής απάντησης…. στην υποχρέωση του άλλου (όπως είναι η ανάληψη του γονεϊκού ρόλου), παρά   σαν αυθόρμητη αναγνώριση της προσφοράς στο σύνολο της, μετρώντας και βάζοντας στην ζυγαριά του Σάυλοκ συνειδήσεων, «σάρκα και χρυσάφι» μιας ολόκληρης ζωής, ξεκομμένης από ρόλους, που άλλωστε είναι, τις περισσότερες φορές, και ευθέως ανάλογοι της ηλικίας.

Εξ ου και το κομματάκι της αρχής, εξ αρχής αφιερωμένο στην απευκταία στιγμή, όποτε και αν συνέβαινε. Και όσοι με γνωρίζουν, μπορούν να το βεβαιώσουν αυτό. Και για να μην είμαστε άδικοι, η οργή, το παράπονο και η άρνηση, με διακατείχε ως προς το συγκεκριμένο πρόσωπο, γεγονός που αποδεικνύεται και από δημοσιεύσεις δημόσιες (δες related posts) που επικρίθηκαν από τον προσωπικό μου λογοκριτή ως υπερβολικές και υπερφίαλες, ενώ απλά αντικατόπτριζαν την παράνοια της στιγμής, ή τουλάχιστον τον καθρέφτη της ψυχής μου, εκείνες τις στιγμές, με όση περισσότερη ειλικρίνεια μου δίνουν οι ελληνικές λέξεις και οι γνώσεις χειρισμού τους (ή μήπως είναι των ?).

Και είναι δύσκολο να καταγράψεις, σε μια στιγμή, βιώματα ζωής και να είσαι ταυτόχρονα πιστός στην παραπάνω περιγραφή, περί αναφοράς σε μια ζωή στο σύνολο της, ξεκομμένη από κοινωνικούς ρόλους. Αλλά εγώ και πάλι, σαν ύστατη αναγνώριση, με ένα δικολαβίστικο τρόπο, δικό μου, θα ζητήσω τα φτερά της, ενθυμούμενος την δική της μεταγλώττιση στο Επεισόδιο 5, που ο Χαν Σόλο πάγωνε στον καρβονίτη και εγώ ούρλιαζα για το ότι είναι άδικο που πρέπει να περιμένουμε κάποια χρόνια για την συνέχεια…

Θα ζητήσω τα φτερά της, για τις σκεπαστές πίτσες και τα χωνάκια παγωτού τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες σε Ευβοϊκό θέρετρο υπερηλίκων (την εποχή εκείνη) που με σημάδεψε τόσο (είπαμε πυροβολημένος ο άνθρωπος!), όσο εκείνη την είχαν σημαδέψει τα βαλσάκια και οι δεξιώσεις της δημοσιοϋπαλληλικής τάξης της μεταπολεμικής / μετεμφυλιακής Ελλάδας (μιλάμε σύγκρυα με πιάνουν και δεν εμβαθύνω περαιτέρω) των δικών της καλοκαιριών ως παιδούλα. Το παγωτό θα νικήσει την ταξική διαστρωμάτωση! Το λέει και η Wonder Woman!!

Θα ζητήσω τα φτερά της, για τα ανόητα ρίσκα που άλλοι θα κάνανε σενάριο σε ταινίες εποχής, κατασκοπικές, ή και τα 2, με ολίγον πολιτικό σχόλιο και δράση. Και εκείνη τα έκανε γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε άλλος να το κάνει…. Είτε τόσο ικανός, είτε τόσο ανόητος. Μια «αρετή», σαν σούπερ ιδιότητα, που μπολιασμένη με το μεσσιανικό μαρτύριο του Ιησού, την βοήθησε να γίνει ο «κλώτσα με» χαρακτήρας, μιας καλής Γκεσταλτ ανάλυσης…. Αναμφίβολα «ποιότητες» που διαθέτω και εγώ. Απλά, σαν διανοούμενος (χαχαχαχαχα!), για τις επιλογές μου αυτές, έχω τον Καζαντζάκη και τα φλογερά του λόγια να ψέξω...

Θα ζητήσω τα φτερά της, γιατί κάποτε την κορόιδευα που στα 5 λεπτά του Ιησού από τη Ναζαρέτ ξέσπαγε σε αναφιλητά… Και έλεγα δεν πάει καλά, κάνει πως συγκινείται, μόνο και μόνο για να καταλήξω να κλαίω με τις διαφημίσεις για την ακράτεια στα 25 μου!! Η καλοσύνη, ή ο νευρικός κλονισμός μπορούν πιο εύκολα να διαγνωσθούν σε μια σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου, παρά στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών (τι στερεότυπο!!) Όταν τα νεύρα σπάνε, η καλοσύνη και το μελό της Disney πάνε μαζί!! Τώρα αν μου έσπασε εκείνη τα νεύρα είναι μια άλλη εντελώς συζήτηση και δεν έχει να κάνει με φτερά!!

Θα ζητήσω τα φτερά της, για την επιμονή της να δώσει αυτό που θεωρούσε καλύτερο. Ακόμα και με τους όρους της εξάρτησης που εγώ έμαθα να ανιχνεύω και να αντιλαμβάνομαι, μετά από μια, πρακτικά, ζωή ενασχόλησης με τις ψυχοδυναμικές θεωρίες προσέγγισης και ανάλυσης του ανθρώπινου βιώματος. Που το έκανε εις βάρος της (ή έτσι πίστευε, επομένως το ίδιο είναι) και σε ενδεχόμενο πειρασμό (θέλω να πιστεύω) θα συνέχιζε εκουσίως να το κάνει… Απλά γιατί θεωρούσε πως είναι το καλύτερο γιατί έτσι την φώτισε ο Θεός, το κέρατο, η κώφωση, η ψυχή, βάλτε ό,τι θέλετε…. Μέσα θα είστε….

Θα ζητήσω τα φτερά της γιατί όσο ήταν βασανισμένη και φτωχή (έλεος!!), ήταν άλλο τόσο καλοζωισμένη και πλούσια… και η οδύνη της, όση και αν ήταν, ήταν πυροδοτούμενη, τις περισσότερες φορές, από το δικό της χέρι. Και είναι, όπως και να το κάνουμε, μεγάλη ευτυχία και εξαιρετική αίσθηση δικαίου να πληρώνεις για τα κρίματα σου και όχι για των υπολοίπων, αντίθετα με το θεολογικό πρότυπό της, επομένως, η Κόλαση και ο Παράδεισος εδώ είναι… Και η μητέρα μου έζησε μπόλικο Παράδεισο και μπόλικη Κόλαση… Και το πιο σημαντικό είναι, πως και το μεγαλύτερο, συνειδητό, κομμάτι της στη Κόλαση, το έζησε στην πραγματικότητα, σαν ένα όνειρο, που εκουσίως, ή όχι, την συνέπαιρνε και δεν την άφηνε να αντιληφθεί, πως ακόμη και τότε, τις στιγμές της άφατης οδύνης, που στράβωνε το στόμα και στέγνωνε η κραυγή, ακόμα και τότε, γύρω της, Παράδεισο είχε…. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να αισθάνεται τυχερή, όσο ζούσε. Οι πνιγμένοι άνθρωποι στο Αιγαίο, για να είμαστε και επίκαιροι, μας διδάσκουν την πολυτέλεια της παραπάνω πληροφορίας. Επειδή όμως, ό,τι πιστεύουμε αυτό και είναι, ο καιρός για δικαίωση δεν μπορεί να αργεί περαιτέρω.... Καιρός λοιπόν, να της το ψιθυρίσει ο Ύψιστος προσωπικά! Μήπως και το πιστέψει...Έφτασε σπίτι. Δώστε της εκείνα τα φτερά που τόσο πολύ έψαχνε στα χώματα της ύπαρξης (πω-πω τι γράφω ο πούστης....) Να σταματήσει επιτέλους να λέει, σαν τον Καζαντζίδη, πως δεν την πόνεσε κανείς....αλλά εκείνη τους πόνεσε όσο κανείς....
Θα ζητήσω τα φτερά της, για τα αυτονόητα, για αυτά που ίσως να έπρεπε να ξεκινήσω, μα τα δεδομένα πολλές φορές αλλοτριώνουν την ποιότητα και θεωρούνται και μη μνημονεύσιμα. Άλλες φορές πάλι, είναι τα πιο σημαντικά. Για να μην πάμε στον Αρκά (αφού πια, μέχρι και ο Κούλης τον χρησιμοποιεί) που αναφέρει οτι το να έχεις γονείς σε γλυτώνει απο τα προβλήματα που θα είχες αν ήσουν ορφανός...ή κάπως έτσι τέλος πάντων...Θα τα ζητήσω για τις βραδιές που με κούναγε στην πολυθρόνα γιατί εγώ ο γαμημένος δεν κοιμόμουν ούτε στις 5 η ώρα το πρωί (ήταν απο τα Fenerghan που με ταίζε η γιαγιά τα πρωινά που έλειπε στη δουλειά, αλλά που να το ξέρει), για τις νύχτες του πυρετού, της ωτίτιδας, του στομαχόπονου, του δοντιού, της κραιπάλης. Όπως θα το κάνω και για τις ημέρες τις νουθεσίας, της επιμέλειας και της φροντίδας, που όσο και αν λέμε οτι είναι και απαιτητό από την κοινωνία, όσο και φυσικά εξοπλισμένο, ένα γένος να το κάνει, πάλι όταν, σε αυτή την χώρα, κάνουμε το αυτονόητο, δεν λέμε, πως παρά το ότι, δεν κάνουμε και το πιο δύσκολο πράγμα, εν τούτοις ΕΙΝΑΙ το πιο δύσκολο πράγμα?!?!
Θα ζητήσω τα φτερά της, γιατί ήταν άσσος της ντρίμπλας. Σε κάθε περιπτωση, ακόμη και όταν η ίδια έμπλεκε σε δύσκολες καταστάσεις, εν τούτοις ήξερε τον τρόπο, μέχρι και τα πολύ τελευταία της, να διαφεύγει του εξευτελισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το παρακάτω βιντεάκι, η τελευταία εικόνα μιας όσο το δυντόν νορμάλ γυναίκας, που είναι και κωφή και ανοϊκή και με άλλα σύνδρομα, που δεν είναι του παρόντος... Κάποια στιγμή, "δημοσιογραφικά" την  στριμώχνουν γιατί υπενθυμίζω οτι τελεί σε καθεστώς σύγχυσης και εκείνη, ντριμπλάρει αέρινα σαν έτοιμη απο καιρό και φαίνεται σαν μια ακόμη γριούλα που συγκινείται με τους Μητροπολίτες! Ένα βιωματικό μάθημα για το πως αποφέυγουμε το λάθος ακόμα και όταν όλοι θα μας το δικαιολογούσαν. Απολαύστε....

Θα ζητήσω τα φτερά της, γιατί παρ’ ότι ήταν εξοπλισμένη να κάνει παραπάνω συμβιβάστηκε να έχει βιτρίνα στην ζωή της και, παρ’ ότι δεν μου αρέσει καθόλου, να χαντακώσει, εν τέλει, τις όποιες δυναμικές είχε στην κοινωνία για να είναι μια μάνα, μια κερατωμένη σύζυγος, μια εργένισσα μέχρι τα 35 της (τότε), μια εργαζόμενη γυναίκα (την εποχή εκείνη, στο δημόσιο τομέα, από την επαρχία), που φοβάται, ζει και αναπνέει για τον κόσμο, ή τουλάχιστον στην πράξη, φοβόταν για το τι αυτός, σε κάθε περίπτωση, θα έλεγε… Και είναι κρίμα ένας άνθρωπος που και τυχερός ήταν και προοπτικές είχε να μην ζει την ζωή αυτή, παρ’ ότι πλήρης ημερών, στο μέγιστο των δυναμικών της… Είναι κρίμα, ούτε τώρα, που το σώμα σαπίζει, το καλό πνεύμα, που κάποτε υπήρξε, να μην δικαιωθεί…. Έστω και αν αυτή η αποτυχία στην ζωή, ήταν κατ’ επιλογήν, έστω και αν δεν με βολεύει… Γιατί στην ουσία, ο άντρας – βιτρίνα στην ζωή της δεν υπήρξε ποτέ ο πατέρας μου. Αυτός ήταν πεδίο διεκδίκησης και ανταγωνισμού για τον έλεγχο.

Η ουσιαστική βιτρίνα ήμουν εγώ, άθελά μου, εγώ που της απόμεινα να την προσέξει στα στερνά, εγώ που κλήθηκα να την βάλω κυνικά στο χώμα, σε ένα χώμα άγνωρο, επιλογής μου, επιλογής που έμελλε να σημαδέψει την πορεία των πραγμάτων, όπως ένα παγόβουνο ένα παρθενικό ταξίδι, μαζί με την νέα μου οικογένεια και μια εξίσου, για εκείνη, άγνωρη, την κιτρινόμαυρη, που χρωμάτισε ιδιότροπα στους συντηρητικούς και στους γνωστούς που έχουν άποψη, μα δεν έδειξαν ποτέ φροντίδα, το τελευταίο ταξίδι… Α, ρε μάνα μόνο που δεν σε τραγουδήσαμε όπως αντίστοιχα είχε ζητήσει ο πατέρας να κάνουμε με τα άλογα του Μπιθικώτση.. Μα εκεί δεν είχα την Original….Γι αυτό σου λέω, θα τα ζητήσω τα φτερά της. Γιατί είμαι γιός της, όσο και να μην θέλω, εικόνα της είμαι και της μοιάζω!!

Σας παραδίδω λοιπόν το σαρκίο της μητέρας μου και όπως λέει κ ο Maynard φέρτε μου το Πνεύμα, τον υιό και τον Πατέρα, πέστε τους πως ο πυλώνας της Πίστης τους ανέβηκε και είναι ώρα πια να της δώσετε εκείνα τα φτερά… Τώρα πια, εδώ τελείωσε…

Καλώς ήλθα στην ορφάνια….

Related Posts

Que Cera, cera

Ελεγεία Στην Ανοησία

Ο Χρόνος Είναι Σχετικός 

Η Πίστη Σου Σεσωκέναι 

Μαμά, Κοίτα ο Βέγγος!!

Had a nice Life ? Have a nice Trip...