Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τι??

«Τα μυρμήγκια είναι πολλά και ικανά για το οτιδήποτε, αρκεί να βρεθεί ο ηγέτης που θα τους καθοδηγήσει»: Hank Pym «Ant – Man»

Η σινεφιλική αναφορά είναι σύντομη, αφενός για να εκφράσουμε τον θαυμασμό μας για τη νέα ταινία του κινηματογραφικού σύμπαντος της MARVEL (η καλύτερη origins ταινία της και σίγουρα από τις πιο καλογραμμένες της 2^ης φάσης) και αφετέρου για να κάνει γνωστό το ποιο είναι το κεντρικό πρόβλημα της πολιτικής σκηνής (γεγονός που έχουμε εκτενέστερα αναλύσει από το…..1996 και πιο πρόσφατα καταγράψει, μέσα στο 2015). Και μην μου πεις σαν να απαντάς απολογητικά κυρά – Σούλα μου, για τον Alexis (που τελικά κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις), ο οποίος έχει αποδυθεί σε έναν ανοίκειο για αριστερό πολιτευτή αγώνα να ομοιάσει καποιανού, ποιού άραγε;; ο συνομήλικος έχασε τελικά και από τους μέσα (στις 11/07 είχα φοβηθεί μήπως χάναμε, έ, συγγνώμη κεφαλαιοποιούσαμε, την ζωή στους αγώνες και στις διεκδικήσεις για να γίνουμε ο επόμενος Καραμανδρέου), έγινε κατεστημένο, αποσάθρωσε την δυναμική του ενιαίου κοινωνικού μετώπου και μας έδωσε αντ’ αυτού το πρώτο δημοψήφισμα στα 40 χρόνια μεταπολιτευτικού κοινοβουλίου, στο οποίο εμείς, απορώ πως, ξηγηθήκαμε και φάνηκε σαν ο εμπνευστής του να μην επιθυμούσε τέτοια εξέλιξη και τροπή… τύπου «Μένιο, μην το κάνεις αυτό….. με ενοχλεί!!»

Έλα τώρα που δεν ήθελες…. 

Μα δεν ήθελες….

Ο ΣΥΡΙΖΑ τρώει τα παιδιά του και με την λέξη παιδιά εννοώ την original κομματική του βάση (του 3%,4% δηλ.), που βέβαια δεν άνοιξε τις προοπτικές του Γενάρη, όμως ήταν ανέκαθεν αυτή, που δικαίωνε τα χαρακτηριστικά, τις στοχεύσεις και τέλος, τις επιλογές του. Έχοντας απολογηθεί πολλάκις και από εδώ και, κυρίως, μια που είναι και της μοδός, έχοντας ανάλογα, αναλάβει και την πολιτική ευθύνη που μου αναλογεί, υπερασπιζόμενος χρόνια το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ, τα αριστερά προτάγματα και τον ενωτικό του λόγο, θα ήταν μάταιο και θα συνιστούσε πλεονασμό, να το κάνω και τώρα. 

Άλλωστε, βάσει των παραπάνω (ενοποίηση του αριστερού μπλοκ, απελευθερωτικά και πρωτοπόρα προτάγματα), οδηγήθηκα και στην παραίτηση μου (το κείμενο αυτούσιο της παραίτησης δημοσιεύτηκε σαν πολιτικό κομμάτι του λαλίστατου και εκθεσιακού «Πως Πέρασα το Καλοκαίρι» post), για την οποία αισθάνομαι τόσο υπερήφανος, όσο και για την στιγμή, που το καθεστώς της Δεξιάς με απέπεμπε από την αγαπημένη μου εργασία, με τον χαρακτηρισμό του «αναρχοκομουνιστή» (σιγά ρε Λάκη!!), που δημιουργεί προβλήματα στην ομαλή λειτουργία της Μονάδας, μόνο επειδή απευθύνθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ του άλλου Αλέκου τότε (ρε μανία με τους Αλέκους και τις Αλέκες οι αριστεροί ε;), αντί στον ΠΑΣΟΚο της περιοχής (γεγονός που, πολύ πριν την συγκυβέρνηση, ήταν ανεκτό, cool, politically correct και όποια άλλη μαλακία σκεφτείτε). Αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο… και αυτό είναι που μου την σπάει!!!

Γιατί για να ξαναγυρίσουμε και στο κεντρικό πρόβλημα και ταυτόχρονα στην μόνη εφικτή λύση στα προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία, την νεολαία και τους εργαζόμενους, πρέπει να ομολογήσουμε πως  δεν «περνάει» στον κόσμο σύντροφοι, το πρόταγμα της αλληλεγγύης, ή το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως εκφράζεται με την κολλεκτιβοποίηση, ούπς, μου ξέφυγε, κοινωνικοποίηση των μέσων και σχέσεων παραγωγής. Γιατί δεν νοείται, σε μια χώρα που βίωσε επιτέλους το Πρώτη Φορά Αριστερά (και μακάρι να μην είναι η μοναδική, αλλά να επανέλθει νικηφόρα), ακόμα κάποιοι να φοβούνται μην τους πάρουν τα λιόφυτα οι κομμουνιστές…. Πόσο καιρό ακόμα θα πάρει να καταλάβουν ότι ήδη τους τα παίρνουν οι τραπεζίτες???!!! 

Επομένως το θέμα είναι να βρεθεί ο ηγέτης, όσο μίζερο, μικροαστικό, μοιρολατρικό (και όποια άλλη μαλακία) και αν σας φαίνεται, που να κοινωνικοποιήσει τα μηνύματα (πριν τις σχέσεις και τα μέσα παραγωγής), να «περάσει» το κίνημα στις μάζες, να το μπετονάρει και κατόπιν να απαιτήσει να είναι αυτό, ο μονόδρομος για την λύση, αντί για το οιοδήποτε memorandum που συνομολογείται και απαιτείται από τραπεζίτες σε κράτη και κοινωνίες. Για να πω και το αρχαιοελληνικό μου (κ να σας μπερδέψω με φασίστες) «ό,τι δεν λύνεται,… κόπτεται», όπως είπε και ο μέγας απόγονος του FYROMέζου Φίλιππου και της Ελληνίδας Ολυμπιάδας (σας ξεμπέρδεψα τώρα με τους φασίστες??)…

Στις 10/07/2015 έγραφα «Εμείς όμως οφείλουμε να φωνάξουμε στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους που μας υποσχέθηκαν συμμετοχή, ισονομία και αλληλεγγύη, πως πρέπει να πιστεύετε λίγο περισσότερο στη δύναμη του λαού… πάντα εμείς βάζαμε πλάτη και θα συνεχίσουμε να βάζουμε, στα δύσκολα, γιατί τα εύκολα τα…. Ζήσαμε. Ο πρωθυπουργός απλά δεν μας πίστεψε και θεώρησε σωστό να διασφαλίσει τα θέλω του ΝΑΙ και όχι του πραγματικού νικητή του δημοψηφίσματος… για δες καιρό που διάλεξε να έχω ελπίδα αξιοπρέπειας, στην κυβέρνηση, τον Λαφαζάνη…..»

Και να λοιπόν που αναμφισβήτητα ο Λαφαζάνης, με τις λαφαζανιές του, περιέσωσε την ηθική υπόσταση της Αριστεράς (όχι δεν είναι ….Κέντρο, όπως υπήρξαν κάποτε οι τιμητές του ονόματος του σοσιαλισμού) και αποτέλεσε και άλλοθι της, δίχως Τζαννή αυτή την φορά (ακούτε εκεί κάτω, ή να το ψηλώσω λίγο, σύντροφε Χαρίλαε;). Αλλά το πιο σημαντικό είναι, ότι ανάγκασε τους κοιμισμένους Μασόνους του Περισσού να ριζοσπαστικοποιήσουν τον λόγο τους, μειώνοντας τις αυτοπαγιδεύσεις, αναλαμβάνοντας πλέον, ακόμα και εικονικά, πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, ακόμα και αν αυτό το κάνουν, προκειμένου να μην πέσουν από το 5% στο… 4,8%...Επομένως thank u Λαφα κ μην ξεχνάς, ότι σε αυτή την χώρα όσοι έχουν κάνει αποστασία, ή έχουν κατηγορηθεί για αυτό, έχουν κυβερνήσει… επομένως, όταν με το καλό, κατ’ ευθείαν Πολύγωνο και Νομισματοκοπείο (2 στάσεις δρόμος είναι)!!!

Όμως πρέπει να είμαστε συνεπείς. Όταν στο κλαμπ της Original, χώρο πολιτικών ζυμώσεων (χρόνια τώρα, ό,τι κ αν λέτε αμόρφωτοι), είχε με ειρωνεία ρωτήσει ΔΑΠ-ίτης «και όταν φέρουν μνημόνιο τι θα κάνετε τότε;», είχα τολμήσει να πω ευθαρσώς, το next logical thing τότε, πως ήρθε η ώρα του Περισσού, με αποτέλεσμα σύσσωμο το κλαμπ να δαγκωθεί, περισσότερο απευχόμενο αυτό το ενδεχόμενο, παρά αυτό του αριστερού μνημονίου, που τότε ακόμη «παίζονταν». Παρομοίως, και σε ταβερνείο, όταν φίλοι, μετανοημένοι αναρχικοί σε σταλινικούς κομμουνιστές, ειρωνευόμενοι και την προοπτική νίκης της Αριστεράς, όπως εκφράζονταν τότε, με τα δειλά, αλλά απαιτητά για μεγάλες πλειοψηφίες, «κοιτάγματα» στους κεντρώους κωλοτούμπες, είχαμε απαντήσει μαζί με άλλους που εξίσου ενθουσιάζονταν στην προοπτική της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης σε επίπεδα άσκησης εξουσίας, πως στην περίπτωση της ματαίωσης, ο δρόμος περνά, σαν άλλος μονόδρομος….., από Περισσό. 

Επομένως πάμε να πούμε «περαστικά» με την σειρά μας στους μασόνους του ΚΚΕ…. Να τους εκθέσουμε με πλειοψηφίες και να τους εξαναγκάσουμε να κάνουν πράξη, όσα 90 χρόνια τώρα ευαγγελίζονται (παρ’ ότι όλοι γνωρίζουμε πως με κοινοβουλευτικό τρόπο τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Όσοι ακόμη το πιστεύουν, προφανώς πιστεύουν και στην ζωή μετά θάνατο και στην ανάλογη, μετά θάνατο, δικαίωση τους). Παρ’ ότι εμείς, συνηθισμένοι στην προδοσία του αιτήματος για λαοκρατία, από τις εκάστοτε εξουσίες του κόμματος, δεν θα είμαστε τόσο χαιρέκακοι, απλά γιατί εμείς ξέρουμε και κρατούσαμε την μπάλα χαμηλά, χωρίς να ευχόμαστε αποτυχία, όπως προφανώς ζηλόφθονα κάνατε… όπως είπε κι ο Μητσάρας στα τελευταία δανεικά λόγια δεν έχασε το κίνημα, έχασε η δειλή του ηγεσία, που προσεταιρίστηκε, όπως αποδείχθηκε, την Αριστερά, την χρησιμοποίησε σαν όχημα, όπως κάποτε έκαναν οι Βούγιας, Μπίστης, Δαμανάκη, για να γίνουν, σαν άλλοι Ιζνογκούντ, χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη, ενός Κεντρώου χαλιφάτου μίας διεφθαρμένης, οπορτουνιστικής κυβίστησης (chic!)

 

Διαβάστε Το Αξίζει!!

Είπαμε το ΚΚΕ δεν θέλει, ο Λαός όμως μπορεί…

…να το κάνει να θέλει…

Υ.Γ. Το 2000 είχα πει να το κόψω σύριζα αν ξαναψηφίσω ΣΥΝ, που αποτελούσε ΤΟ δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ για τα 90’s.. το 2004 μετονομάστηκε σε ΣΥΡΙΖΑ και ήρε τις όποιες αμφιβολίες… 11 χρόνια αργότερα λέω σίγα μην κόψω σύριζα την Αριστερά

Υ.Γ. όσοι σκέφτεστε την πολυαγαπημένη στο σύστημα, αποχή (που την θέλει μήπως και πέσουν μέσα οι εντεταλμένοι δημοσκόποι)… Είπαμε, ξαναγυρίζουμε σε ποσοστά 90’s και δεν παίζουμε πια για πρωτάθλημα, αλλά όπως λέγαμε και τότε, περί ακυβερνησίας (πρακτικής αδυναμίας δηλαδή του συστήματος να ανταποκριθεί στα αιτήματα / προαπαιτούμενα των αφεντικών του) και ενιαίου αριστερού μετώπου που είναι ανίκητο μπροστά στους θρασύδειλους λακέδες που υπερασπίζονται την θέση τους στο σύστημα, ή σκοπεύουν να σφετεριστούν την θέση άλλων σε αυτό. Μην φιμώσουμε την μοναδική φωνή αλήθειας που ακούστηκε τα τελευταία 40 χρόνια και συγκέντρωσε ένα αποστομωτικό 62%, ή μην την περιορίσουμε στους νεοναζιστές φασίστες (που αμέσως μετά την παιδική εκμετάλλευση στα νέο ναζιστικά & ανεγκέφαλα προτάγματα, εκτίμησε ότι η πολιτική παραδοχή ενός κοινού και ειδεχθούς ποινικού εγκλήματος, μπορεί σε αυτή την χώρα να αποτελεί και συσπειρωτική δυναμική) Ας τους δείξουμε ότι έχουμε την χώρα που αξίζουμε και όχι αυτή που μας είχαν πείσει τόσα χρόνια πως αξίζαμε (την προσκυνημένη, την εθελόδουλη, την φιλοτομαριστική, την ανεύθυνη, την τεμπέλα και αντιπαραγωγική)… μέχρι και εμείς πειστήκαμε, όπως και είμαστε πεισμένοι ότι το εκλογικό κοινό είναι δεξιοθρεμμένο, επομένως το χρέος ενός Αριστερού μεγαλώνει και ενώ όπλο του συστήματος αποτελεί τώρα η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, ας αποδείξουμε πως μέσα στον ορυμαγδό, δεν μεταλλάχθηκε και η καρδιά του….

 

Next Stop Περισσός