Summertime..

Είναι στιγμή παρανοϊκοί και νευρωσικές μου ακόλουθοι να αποχαιρετιστούμε, όπως κάνανε πάντα τα χειμερινά σινεμά εκεί κάπου στον Μάιο… και να δώσουμε...

Και παρά τα αντίξοα, αποδειχθήκαμε, ακόμη μια φορά τυχεροί, μέσα στην γενικευμένη μιζέρια, που διατηρήσαμε την δυνατότητα να ζούμε, όπως επιθυμούμε, δίχως να νιώθουμε στέρηση, την ίδια στιγμή που άλλοι με ίδιες συνθήκες, νιώθουν ότι πνίγονται σε μια ανέξοδη προοπτική συντριβής.. εντάξει παιδιά, όλοι θα πεθάνουμε!! πρέπει να γίνει τώρα που φεύγουμε διακοπές μήπως και καθαρίσει το μυαλουδάκι μας και να σκεφτούμε ανθρώπινα? Πρωτόγονα μεν, ανθρώπινα δε?… … Σε πείσμα όσων δεν θέλουν, πρέπει να έρθει η στιγμή να κοιμήσεις τον αγχογόνο πολιτισμό μέσα σου μπάς και στο κτήνος που θα συναντήσεις στην ερημιά (??) ξανάβρεις τον εαυτό σου…Και ο τόπος θα βοηθήσει…

 Γι αυτό μη νομίζετε πέρα απο τις προκαταλήψεις είμαστε εχθροί του εαυτού μας και η φύση γύρω μας επιμένει να μας υπογραμμίζει οτι δεν είναι έτσι....

« Όσο κι αν κανείς προσέχει, 

όσο κι αν το κυνηγά, 

πάντα, πάντα, 

θα' ναι αργά 

Δεύτερη ζωή δεν έχει» 

(Όδυσσέας Ελύτης)

Και όσο για την αρχική photo ας ελπίσουμε ότι ο Χρόνος να μας ευνοήσει και να βρει να ξαναξεκινήσει όταν θα είμαστε πια ξεκούραστοι (κ κανα σχετικό τραγουδάκι)…

Και για να μη νομίζετε, λάβετε υμέτεροι τις ευχαριστίες μου σε μια μουσική, καλοκαιρινή λούπα..

Κάθε πράμα στον καιρό του κ τον Αύγουστο Κομός...