Και αν έπρεπε τέλος να
αξιολογήσουμε τα Oscar, ή έστω τις ταινίες που προτάθηκαν (τι σνομπαρία
είναι αυτή στο Νόλαν ρε παιδιά, τί σκατά όλοι Marvel διαβάζετε?), σαφώς
και συμφωνούμε για την βράβευση του Birdman, καθώς, από τις
προτεινόμενες, ήταν η πιο πειραγμένη σκηνοθετικά (δηλ. ο σκηνοθέτης
άλλοτε πλαισίωνε και άλλοτε υπερκερνούσε την ιστορία του), παρ' ότι δεν
έχει σχέση με τα κλασικά Ιναρίτου αριστουργήματα (Amores Perros, 21grams
& Biutiful) καθότι πιο light (???) και δανεικό (ήταν σαν να βλέπαμε
το Wrestler, ή το Black Swan Νο2). Η θεωρία των πάντων μας έκανε να
νοσταλγήσουμε τις ταινίες του james ivory (που ήταν ειλικρινέστερες) και
δικαίωσε την άποψη πως όπου gaga και oscar (ηθοποιάρες αναγκάστηκαν να
παίξουν τους αυτιστικούς, τους τυφλούς και τους διανοητικά
καθυστερημένους για να πάρουν το Oscar Ά Ανδρικού)!!Συμφωνούμε απόλυτα
και με την βράβευση του λατρεμένου J.K. Simmons στο Whiplash, το Ροκυ
της μουσικής, ή αλλιώς ένα Fame χωρίς φιοριτούρες. Και τέλος
επιφυλασσόμεθα για τα Alice και του Κλιντάρα, στον οποίο ενώ έχω
εμπιστοσύνη, δεν έχω στην ηλικία του...
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Όπως καταλαβαίνεις
κυρά Σούλα μου αυτό το τεύχος κάνει ένα recap (που λένε κ στο χωριό μου) στον Θείο
Oscar…Όχι, δεν θα ασχοληθώ ξανά για το γιατί σνόμπαραν το
Νόλαν, όχι τα’ χουμε πει αυτά…
Θα ασχοληθώ με το βραβευμένο τελικά, Birdman, αλλά και με τον μεγάλο χαμένο της χρονιάς
(Wes Anderson) σε ότι αφορά και στην σκηνοθεσία
και στην παραγωγή (με το Interstellar να ερίζει λίγο παραπάνω για τον συγκεκριμένο
τίτλο) υπενθυμίζοντας κιόλας την ανεπιφύλακτα καλή κριτική μου στο imdb… Έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν ότι από
τα προτεινόμενα θεωρώ πως ο Ιναρίτου ήταν ο συμπαθέστερος….WRONG!!!
Αρχικά να ασχοληθούμε λίγο με το πουλοφαινόμενο. Μου’
ρχονται πολλά τσιτάτα στο μυαλό, όπως: Η διανόηση συναντά το mainstream, ο Αρονόφσκι βρήκε «αδελφό
σκηνοθέτη», την στιγμή που ο ίδιος μεταμορφώνεται σε Σπηλμπεργκ και άλλα.. Θα μπορούσε
π.χ. να ήταν μια ταινία του David O. Russell, με το υπέρλαμπρο καστ… αλλά ξέχασα
θα είχε και soundtrack (και
όχι score) και περισσότερο χιούμορ….. Όμως όχι, δεν είναι όλα μαύρα. Απλά δεν είναι ξεκάθαρα. Να σας εξηγήσω. Όταν πας να δεις
Ιναρίτου δεν πας για να κοζάρεις γκόμενες τρώγοντας πατατάκια. Δεν πας
χαχανίζοντας με την παρέα σου αναμένοντας να δεις εκρήξεις και ειδικά εφέ.. Πας
προετοιμασμένος για ένα ουμανιστικό δράμα, με υπαρξιακές ανησυχίες. Σου δίνει
αυτή την αίσθηση η ταινία? Όχι!
Το μεγάλο της ατού σίγουρα παραμένει το original screenplay που ως είθισται πραγματεύεται με υποδόριο
τρόπο, την κινηματογράφηση της σχιζοφρενικής ανάγκης και αγωνίας του
καλλιτέχνη να εκφραστεί από την μία αποκτώντας καλλιτεχνική (και όχι την
εμπορική) καταξίωση και από την άλλη, την ανάγκη της ντίβας για την φαιά αγάπη
του κόσμου, που δύναται να σε λατρεύει ακόμα και ως π.χ. «σφαλιαροεισπράκτορα»
ή ως trash σκουπίδι δυτικής υποκουλτούρας με καμία
καλλιτεχνική αναγνώριση και αποδοχή. Η υπαρξιακή διαμάχη του πουλάνθρωπου
φτάνει στην τρέλα, στην υπερβολή με έναν τρόπο ψεύτικό, ανάλογο δηλαδή της αιτίας
που τον έχει κάνει ικανό να πραγματοποιήσει το εγχείρημα του να κάνει,
επιτέλους, κάτι ποιοτικό. Με λίγα λόγια, ο φαύλος κύκλος της εμπορευματοποίησης
της καλλιτεχνικής δουλειάς, δύναται να φέρει σε έναν Μακιαβέλι της τέχνης, την
δυνατότητα της ελευθερίας έκφρασης, όμως δεν προϋποθέτει, ούτε και εγγυάται την
πολυπόθητη αναγνώριση και αποδοχή από μέρους της ελίτ.
Η ταινία έχει ένα υπερεντυπωσιακό περιτύλιγμα,
αφορμή για κινηματογραφικούς πειραματισμούς, που όμως δεν δύναται να ξεπεράσει
σε δύναμη κινηματογραφημένων σκηνών, το Waking Life επί παραδείγματι, που στην ουσία
πραγματεύεται το ίδιο θέμα, δίχως την καλλιτεχνική αγωνία/ανησυχία/δράμα. Όμως Αλεχάντρο
μου, σε καιρό κρίσης, μιας κρίσης που έχεις καλύτερα απ’ όλους δείξει με την
υπερ-ταινία Biutiful, ταινία αναφορά στο πραγματικό (συγχωρέστε μου την πλεονασματική
υπερβολή) σινεμά βεριτέ/κοινωνικού νεορεαλισμού, δεν πείθεις τον απλό κοσμάκη (που
έπεισες με το αριστουργηματικό σου ντεμπούτο, ή το 21grams), για την αγωνία του καλλιτέχνη!!!
Με λίγα λόγια δεν υπάρχει ταύτιση με το δράμα του ήρωα, χωρίς αυτό να είναι
ευθύνη του cast,
ή σεναρίου. Το Οσκαρ ήταν η αγκαλιά του Χόλυγουντ σε έναν μεγάλο σκηνοθέτη και
αυτό δεν με πειράζει.. απλά έχετε το θάρρος να βραβεύετε τους καλούς
δημιουργούς με τις καλές δημιουργίες τους και όχι να το παίζατε παιδαγωγοί και
ταυτόχρονα να φοβάστε ότι θα σας ξεφύγει κανάς Χίτσκοκ που υπακούοντας τότε τα στούντιο
σνομπάρατε να βραβεύσετε. Κοτζαμ Ακαδημία είστε!! Αν με 1 αστέρι είναι το χάλια, με 2
αστέρια το κακό, με 3 το μέτριο, με 4 το καλό και 5 το εξαιρετικό αυτή η ταινία
θα έπαιρνε 4 αστέρια..... (ιmdb rate: 7/10).
Και για να καταλάβετε τι σημαίνει αποθέωση ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ,
για αυτόν που έπρεπε, δικαιωματικά και αλα Κουαρόν να βραβευθεί με το όσκαρ
σκηνοθεσίας. Ακαδημία χρωστάς έτσι?…..
Και επειδή δεν ξεχνιόμαστε.... αν βγαίνετε για σινεμά μπορεί και να αξίζουν κάποια από αυτά που "ανοίγουν" αυτη την εβδομάδα:
1)Η νέα ταινία του Πατσίνο δεν είναι πλέον γεγονός στο κινηματογράφο, η οικειοποιήση του ονόματος του Λένον είναι: Danny Collins (02/04/2015)
2) Το νέο πόνημα της Dreamworks που το παλεύει να γίνει Pixar στην θέση της Pixar: Home (επιτέλους φτάσαμε σπίτι-καλά είμαστε απίστευτοι!! επίσης ανοίγει 02/04/2015)
Απο τις ταινές που ήδη παίζονται τσεκάρετε, όπου το βρείτε, το Get Hard Πολύ γέλιο με Will Ferrell & Kevin Hart
Καλή Διασκέδαση!!
(προσεχώς reviews για Gone Girl & The Babadook, δύο από τις καλύτερες περσινές ταινίες!!)
 |
| "θα σας ξεφύγει κανάς Χίτσκοκ" |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου