Kokdi Mpath's Blog This!: Όλα θα Punk, Αλλά... Eulogy Edition

Σάββατο 5 Αυγούστου 2023

Όλα θα Punk, Αλλά... Eulogy Edition

Όλα θα punk, Αλλά... Eulogy Edition

Εντάξει Κυρα Σούλα μου αυτό, δεν είναι ακριβώς μια ιστορία παραλίας•

Δεν είναι καν μια καλοκαιρινή ιστορία• γεννήθηκε σαν ανάγκη καταχείμωνο, σμιλέυτηκε το Πάσχα και βρήκε μια μορφή που ίσως να γίνει αντιληπτή απ' όσους ξέρουν και δεν κρύφτηκαν ποτέ πίσω από το δάχτυλο τους, τώρα• αντιληπτή, σε όσους έζησαν όπως υπερηφανεύονταν πως ήθελαν να ζήσουν και, δεν χρησιμοποίησαν ποτέ τους άλλους σαν δικαιολογία, για τις επιλογές τους αυτές....

Και αν τα λέω δυσοίωνα, δεν είναι απλά για να είμαι συνεπής στο παρόν blog, αλλά γιατί το φετινό punk καταπιάνεται με το φυσικό τέλος του σημαντικότερου ανθρώπου στην ζωή μου, που τύχαινε να έχει και οικογενειακούς με μένα δεσμους... Όχι με το τέλος γενικά• τούτο θα σημάνει όταν δεν θα έχω κανένα να μου γράψει το δικό μου ροκ εν ρολ κατευώδιο, διανθισμένο από ιδέες, πρόσωπα και μέρη που υπηρετήθηκαν με όλες μου τις ανάσες• όπως φιλοδοξώ να είναι τούτο το κείμενο για τον αδερφό μου ...(1971 - 2022)

Κομμός 2021

Πατήστε play άνωθεν και συνεχίστε την ανάγνωση....

Το φεγγάρι ακριβώς πίσω από το λόφο, μικρό για τα γούστα μου, μα ιδανικό για να δώσει στους πολυέλαιους που στολίζονταν πάνοθέ μας, εκτυφλωτική λάμψη. Στην θαλπωρή λοιπόν αυτής της επιβλητικής σιωπής, που έσπαγε μόνο από τον τρικυμιώδη φλοίσβο, ατενίζαμε τους Λίβυους γείτονες μας (ναι το ξέρω πως ο Κομμός κοιτά δυτικά Αντιόπη, «ποιητική» αδεία!!), αναμένοντας από την νυχτιά και την αιθάλη να μας ωθήσει στην επόμενη «περιπέτεια» φιλοσοφικής συζήτησης μέσα στη λάμψη του σκοταδιού.

Μέσα στο σκοτάδι πάψαμε να μιλάμε και απομείναμε, ενώ γνωρίζαμε πως σε κάποια απόσταση ήσαν και άλλοι κατασκηνωτές, σαν δύο ψυχές σιωπηλές, θέλοντας όμως διαρκώς να επικοινωνούν• και στη σιωπή• από άναρθρες καρδιές, έως αφόρητα βαρετές πανανθρώπινες αλήθειες. Σε μια τεράστια παραλία, ένα κάποτε ναυπηγείο μα και νεκροταφείο πλοίων και ανθρώπων της υστερομινωικής ιστορίας μας. Δύο ψυχές, αφημένες στη καλότυχη μοίρα τους, αφού έβαλαν τους αγκώνες τους βαθιά μέσα στη ανακουφισμένη, από το λιοπύρι, άμμο και κράτησαν οπτική επαφή με τον αχνό ορίζοντα, με το μυαλό συντονισμένο πως ατένιζε το Σινά που θαρρείς αχνοφαίνονταν, με την φλεγόμενη βάτο του, ενώ εκείνοι, δροσεροί, απολάμβαναν την ελευθερία μιας ζήσης δίχως κάματο.

Σαν πρωτόπλαστοι, μα με την συσσωρευμένη εμπειρία χιλιετιών, να υπάρχει για να τους θυμίζει πόσο λίγοι είναι στην αιωνιότητα του Κόσμου γύρω τους. Μα με την χαρά που γνωρίζουν και πασχίζουν να αντιληφθούν και άλλα, φιλομαθείς μα και πένητες, διψασμένοι ενόσω στην έρημο, δίχως τα μέσα των ανθρώπων μα με την δύναμη της γνώσης τους• της γνώσης της ανθρώπινης εμπειρίας που μανιακά δίνει την ψευδαίσθηση του μεγαλείου στον μικρόκοσμο ενός απέραντου κβαντικού σύμπαντος, σαν δεδομένο για το οποίο δεν θα μπορούσαν να νιώσουν ευγνώμονες, καθότι το στερούνται στην καθ ολοκληρίαν πραγμάτωση του.

Και ξάφνου μέσα στη νηνεμία της λαμπερής σιωπής μας ακούστηκε

νομαδική φωνή να καλεί, μέσω ενός τρανζίστορ τον Ηλία να φανεί στο Σινά και να αποδείξει έτσι την παρουσία του, ή την ζωογόνα δύναμη του φλεγόμενου άστρου. Κοιτάξαμε εντονότερα προς τη μεριά του αόρατου Ιμάμη που καλούσε το Θεό να εμφανιστεί, από ανάγκη επιβεβαίωσης και επιβίωσης. Και αν μας φάνηκε πως ο Ιμάμης έπρεπε να τιμωρηθεί για το θράσος του να εγκαλεί ένα υπερφυσικό ον στο να του κάνει τη χάρη και να του δικαιώσει έτσι το μεγαλείο της ασημαντότητας του, εν τέλει διστάσαμε. Πως δλδ ένας υποτελής μέρμηγκας καλεί τον Άνθρωπό να του δικαιώσει το αφήγημα του μοχθηρού θηρευτή (όπως τα άλλα μυρμηγκια ψιθυρίζουν στην εργασία τους), αντί για τον καλόκαρδο Φροντιστή, που ανέλαβε απεναντι στον Βιβλικό Θεό, ως τιμωρία στο απειροελάχιστο που του δίνεται η δυνατότητα να υπάρξει, να μεταμορφωθεί, αν εκ των πρότερων & γενετικά τροποποιημένως, δεν είναι ήδη. Και ενώ γνωρίζαμε την απάντηση στην φανταστική ιστορία, μεγαλοσχήμονα συμφωνήσαμε, να είμαστε επιεικής με τον Ιμάμη καθότι άνθρωπός• ήτοι ένας αχάριστος και μικροπρεπής οργανισμός που πάντοτε προσπαθεί για περισσότερα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει, να τα στερεί από τους γύρω του.

Και η ελπίδα του φωτός έγκειται στο ότι, καίτοι συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες, είναι όμως εφικτό, αυτός ο οργανισμός να προσπαθήσει για το καλό να γίνει δηλαδή αυτό που έπρεπε από την αρχή.. ένας μελετητής και φροντιστής του πλανήτη και όχι θηρευτής του, όπως πλειστάκις και καταστροφικά έχει αποδειχθεί πως έχει υπάρξει. Μεγαλόθυμα λοιπόν και σιωπηλά τον συγχωρήσαμε γιατί του αναγνωρίσαμε πως η δική του ασχημονία, μας βοήθησε να κάνουμε ΌΛΟ ΑΥΤΌ ΤΟ ΤΑΞΊΔΙ. Γι’ αυτό και τον συγχωρήσαμε συμφωνώντας ότι έδωσε το πρόσθετο έναυσμα να φτάσουμε και μέχρις εκεί. Ακολούθησε και ένα εσωτερικό αστείο για το που έφτασαν οι αποδέλοιποι που μπορεί να τον άκουσαν….

Και γιατί τα λέω όλα αυτά κυρα Σούλα μου; Τι μ’ έχει πιάσει και λέω ασυναρτησίες «είδος», που, η αλήθεια είναι, με συνέπεια υπηρετώ; Ναι καλά κατάλαβες!! Είναι το τελευταίο «Όλα θα punk αλλά», όχι με την έννοια του σύγχρονου, αλλά με την έννοια ότι πράγματι υπάρχουν «κύκλοι που κλείνουν» και τριλογίες που ολοκληρώνονται, αλλά όσο είσαι στη μυθοπλασία, πάντοτε μπορείς να συνεχίσεις αυτό που αγαπάς. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει έτσι. Και με αυτό που έγινε το περσινό καλοκαίρι ή ακόμα και το προπέρσινο, δεν είναι και για ανκοινώνεται, καθώς δεν θα οδηγήσει σε "στιγμές", για να πας παρακάτω• να φτάσεις παραπέρα, ίσως• πάντως για να κάνεις αποτιμήσεις και "τεραγωνισμούς του κύκλου" βοήθησε, αν και όλοι αισθανονται πως τούτο έγινε βιαστικά και κυρίως αναγκαστικά. Και όπως γνωρίζετε τα «όλα θα Punk αλλά» κείμενα ήταν• ευφάνταστες εκθέσεις ενός μαθητή, για το πώς πέρασε το καλοκαίρι του…Έτσι, μόνο ο σχιζοφρενής δεν ήξερε, τι κάναμε πέρσι το καλοκαίρι....ααααχ χιούμορρρρρρ....

Έτσι, πρόπερσι το καλοκαίρι, επικοινωνήθηκαν όλα αυτά τα μοιραία περί κύκλων που κλείνουν• εγώ, αρνούμενος αυτή τη προοπτική, θεωρώντας πως όλα τριγύρω μπορεί να αλλάζουν και όλα τα ίδια να μένουν, αμέλησα την έκθεση μου, έσβησα τις φωτογραφίες μου, γιατί θεώρησα πως θα υπάρξουν άλλα, καλύτερα καλοκαιριά και άλλες καλύτερες φωτογραφίες. Έτσι δεν έγραψα τίποτα για την τελευταία στιγμή που ήμουν συνοδοιπόρος στα ταξίδια του σημαντικότερου ανθρώπου στη ζωή μου, μαζί με τη κόρη μου Αθηνά. Έτσι, τραγικά υποχρεώνομαι, να είμαι συνεπής έστω τώρα και να γράψω για το what it was and what will never be again...Έτσι κλείνουν οι κύκλοι φίλε…..Σαν το βινύλιο που έχει και δεύτερη πλευρά• σαν εθισμός που λόγω αναπηρίας μπαίνει στο χρονοντούλαπο, μαζί με την απόλαυση και το νόστο της. Έτσι κλείνουν οι κύκλοι• οριστικά.

Οι στιγμές αυτές της τελευταίας μας συνάντησης, μοιάζουν σημαντικότερες άλλων, μα είναι ακριβώς τέτοιες επειδή ακριβώς υπήρξαν και τελευταίες. Και συγκυριακά ήσαν και οι μοναδικές που υπήρξαμε δίχως τα άλλα 2 μέλη της ομάδας μας…Και επειδή όλες οι σειρές κάποτε ολοκληρώνονται αν και γνωρίζουμε πως ό,τι ολοκληρώνεται μας αφήνει άλλοτε πλουσιότερους, μα πάντοτε στεναχωρημένους, να που φτάσαμε να ολοκληρώνουμε έναν κύκλο, με απώλεια ανέφικτα αντικαταστήσιμη στο βασικό casting.

Δεν ταιριάζει το τέλος σε όσους δεν το επιδιώκουν• δεν ταιριάζει το τέλος σε όσους έχουν αγαπηθεί. Η ανθρώπινη ματαιοδοξία επινόησε την θύμηση, την υστεροφημία και αργότερα την αιώνια ζωή, για να διαχειριστεί την απώλεια• να διαχειριστεί το τέλος.

Και να που καλούμαστε να γράψουμε ένα punk ακόμη, με την φρούδα ελπίδα ν' αποδειχθούμε ΠΥΞ ΛΑΞ, που κάθε χρόνο παίζουν την τελευταία πριν την τελευταία συναυλία τους, για εκείνον που πλούτυνε τα ταξίδια μας στα καλοκαίρια, έναν μύστη και περίλαμπρο σπουδαστή της ζωής, των τρόπων της, των απολαύσεων και των κρυμμένων μυστικών της. Πάντοτε σαν «μικρός εξερευνητής» λαχταρούσε να ανακαλύψει και να ΖΗΣΕΙ το εύρημά του, να το βάλει στην πράξη, στη δοκιμασία• όχι να δει αν θα το καταφέρει• μα να δει, αν καταφέρνοντας το, αισθάνθηκε καλύτερα απ’ ότι πριν, που δεν το γνώριζε.

Και να που το punk αυτό παραμένει καλοκαιρινό, εν τη γενέσει του, λόγω γαμημένης συγκυρίας και αφετέρου, γιατί στο τέλος της Οδύσσειάς του στην ζήση μας, μας αναγκάζει να βγούμε ξανά, από την θανατηφόρα συνήθεια και να κάνουμε ένα ακόμη ταξίδι• πικρό ναι, ταξίδι όμως. Και να που γνώρισα και την Μύλο. Έστω από το κατάστρωμα, έστω για λίγο. Μα κάτι κέρδισα. Και αν από πικρία είμαι έμπλεος, νιώθω πια σίγουρος ότι μας έχει ακόμη κάτι ετοιμάσει ο αξάδερφος…Και ας μη το καταλάβουμε ποτέ…Και ας το ζήσαμε σαν θαύμα αργότερα• και ας το βαφτίζαμε μέριμνά του...

Γι’ αυτό και οι στιγμές που γυρίσαμε και κοιταχτήκαμε με την ίδια έκφραση θαυμασμού στον Ιμάμη που διατάρασσε με απόκοσμο τρόπο την ραστώνη μας ήσαν πολύτιμες, αν και συνηθισμένες• γιαυτό και η στιγμή που συγχωρήσαμε το ατόπημα του να καλεί το Θεό μες στη νυχτιά και με εμάς σωσμένους, μοιάζει σημαντικότερη. Γιατί όσες Μύλους και να δω, όσα και αν, στο όνομά του, ταξίδια κάνω, δεν θα ξεχάσω εκείνη την τελευταία μας στιγμή που σιωπηλά συμφωνήσαμε να μαθουμε να περνάμε καλά ακόμη και μόνοι, σε μια πραγματικότητα τυλιγμένη στην εξώκοσμη στοργή των αστεριών που χορεύουν με το νιό φεγγάρι….

Φευ, τούτο δεν το βάλαμε στην πράξη, ίσως και εξαιτίας της τύχης ίσως και εξαιτίας κύκλων που κλείσαμε στην ψυχή μας, χωρίς να κλείνει ποτέ η σπείρα...Γιαυτό και ό,τι νομίζουμε, Αυτό είναι• γιαυτό και παρότι δεν ήτο μαρξιστής, ήξερε από σπείρες• όχι αυτές που αστυνομικά φαντάζεστε• τις άλλες, που εκτείνονται στο άπειρο, όσο διαρκεί η ταλάντωσή μας στ' άστρα....

Γιατί υπήρξε ένα ακόμη ταξίδι απόλαυσης μαζί του, και αν μου δίνονταν η δυνατότητα να το ξαναζήσω, με κλειστά τα μάτια, θα είχα κοιτάξει να το επαναλάβω, ακόμη και αν κανείς δεν μου εγγυούνταν διάφορη κατάληξη, από την φυσική, που τον στέρησε σε όλους. Ένα ταξίδι που κράτησε 51 και κάτι χρόνια, από τα οποία, είχα την τιμή και παρακολούθησα από πολύ κοντινή απόσταση, τα τελευταία 30 και βάλε χρόνια, πάντοτε μαθαίνοντας, πάντοτε κερδίζοντας, πάντοτε διαμορφώνοντας άποψη και με αυτό το ξένο ταξίδι του Σημαντικού Άλλου στην ζωή μου. Ενός ανθρώπου, που έβλεπα αδερφό μου στην πραγματικότητα…

Τον έχω ξανά αναφέρει σαν εξάδελφο, σαν Statler• με ότι όμως συνέβη μάλλον πρέπει να τον ονομάσω με το όνομα που τον γνώριζαν οι μπάτσοι, οι φίλοι, οι ερωμένες, οι σύντροφοι, η οικογένεια• ο Γιάννης ο Δημάκης…Σε εκείνου το πλοίο για πολλά χρόνια υπήρξα λαθρεπιβάτης. Που με την επιμονή στην μαθητεία μου, κέρδισα κάποτε και επίσημη πρόσκληση• στο σημείο να φτάσει και εκείνος πρόθυμα να μπει και στο δικό μου πλοίο, όταν του γνώρισα και την παραλία που έχουμε ευλογήσει με τα καλά μας λόγια (και δυστυχώς μόνο με αυτό), πολλάκις και, αναλάβει και ενεργό ρόλο σε εκείνο το ταξίδι σαν μηχανικός Α σε ένα πλήρωμα ήδη 3. Γι’ αυτό και πριν 2 χρόνια, έλεγε πως ο κύκλος είχε κλείσει. Πως εκείνο το ταξίδι είχε μείνει στη μέση. Και η δική μου η ενοχή δεν ήταν δυνατό να με αφήσει να είμαι εγώ για μια φορά ο φωτεινός φάρος που θα μιλήσει για άλτες και υπερπήδηση εμποδίων. Αντιμέτωπος με το κομμάτι της προσωπικής ευθύνης, δεν μπόρεσα να του ανακουφίσω το κενό, ή έστω την αποστροφή και δυσαρέσκεια του, που το πλήρωμα είχε γίνει και πάλι ο μικρός του αξάδερφος, μόνος από επιλογή του θαρρείς• επιλογή που δεν κατανοούσε ούτε και υπό του πρίσμα του ρεαλισμού, ούτε και υπό το πρίσμα του προσωπικού συναισθηματισμού, ούτε από το νόστο της απόλαυσης (έννοια που σαφώς αντιλαμβάνονταν και σέβονταν). Η αίσθηση της ασφάλειας, που του δίνε το "πλήρωμα" και όχι ο άνθρωπος που το συγκρότησε, είχε για εκείνον χαθεί και ξάφνου κατάλαβα, πως μόνο εγώ αισθανόμουν ασφαλής πλάι του. Εκείνος δυσφορούσε γιατί η άνεση του είχε πια χαθεί. Ο μικρός αξάδεφος δεν θα μπορούσε ποτέ να ξαναγίνει ο πατέρας – πρότυπο• είχα καταστρέψει ό,τι θετικότερο είχε δημιουργήσει μέσα του, για να δικαιολογήσει έστω, την δημιουργία οικογένειας, την επιλογή συντρόφου ακι την συμβίωση με τον δικό του Σημαντικό Άλλο, με τον οποίο θα μοιράζεται την Αγάπη, τον Έρωτα & την Καψούρα, στο μυαλό του.

Βλέπεις, δεν συμφωνούσαμε και οι δυο ότι κανένα έλλογο ον δεν θα έπρεπε να επιδιώκει την αναπαραγωγή του• εκείνος δεν έβλεπε πως θα ήταν μπορετό να κάνεις κάτι αδέσμευτο από τις κοινωνικές επιταγές. Και το πλήρωμα μου είχε πλησιάσει πολύ, αν δεν ήταν ήδη ζωντανή απόδειξη μιας κατάστασης που άλλοι καλούσαν ουτοπική, γιατί απλά: «ποιος δεν θα συντριβεί από τις κοινωνικές επιταγές;». Ήταν μια απογοήτευση του στυλ «τι να σε κάνω τώρα εσένα»• όμως υπήρχε αγάπη και προσπάθησε πολύ να με βλέπει ακόμη σαν πρότυπο. Απλά δεν του έβγαινε όπως πριν, γιατί στο μυαλό του, ο κύκλος είχε κλείσει όσο και αν εγώ επέμενα πως έτσι είναι όταν έτσι πιστεύουμε….

Δυστυχώς ο κύκλος έκλεισε δίχως να προλάβω να υπάρξω στη ζωή του όσο σημαντικός υπήρξε για μένα. Και έτσι, με ένα παράπονο έκλεισε ο κύκλος του Κομμού, των ατέρμονων φιλοσοφικών αναζητήσεων, τα ονειροπόλησης για το αύριο• της προσμονής για το καλύτερο και της σιγουριάς πως αυτό θα μας έλθει. Είναι εμφανές, πως εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο φωτεινός, μα πειθόμουν για την ορθότητα των λεγομένων και υιοθετούσα πάντα με κριτική σκέψη, πάντα με αμφισβήτηση μα και με κρυφή, ανομολόγητη πάντοτε, λαχτάρα για πραγμάτωση τους….Γινόμουν κάτι καλύτερο αφού ήλπιζα σε κάτι καλύτερο. Και όχι φοβούμενος κάτι χειρότερο….ήμασταν τα συμμετρικά ανάλογα, διαμετρικά αντίθετων όμως απόψεων Εκείνος μισογεμάτο (και αν δεν ήταν έτσι θα συμπληρώναμε όσο νερό χρειάζεται) και εγώ, δίχως προσπάθεια, μισοάδειο. Εγώ, «take as it comes», εκείνος «prepare for what’s coming». Εκείνος, στην απόλυτη υπευθυνότητα του «ότι σου τυχαίνει το έχεις προξενήσει» και εγώ, στη μοιρολατρία του ηθικού εξαναγκασμού ή άλλοτε της ταξικής καταγωγής και συνείδησης. Συχνά μαλώναμε για το γεγονός, πως παρότι εγώ ήμουν ο μοιρολατρικός της παρέας, εκείνος αποδεικνύονταν ακόμη περισσότερο τέτοιος, αποδεχόμενος πως τα πράγματα είναι έτσι, γιατί απλά έτσι είναι, όσο και να προσπαθήσεις για το αντίθετο (π.χ η πολιτική, η συμμετοχή, οι θεσμοί κλπ)• όταν επέμενα στις συνθήκες που θα ωριμάσουν, κόσμια εξοργισμένος αντέτεινε την ακλόνητη πεποίθησή του πως δεν έχει τόσο σημασία η ταξική καταγωγή, ακόμη και η ίδια η συγκυρία, που εγώ τοποθετούσα πάντοτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο, όσο το τι μπορείς να κάνεις με τις δεξιότητες που διαθέτεις, ή που έχεις εκπαιδευτεί να διαθέτεις. Ήμασταν σαν αντίθετα άκρα και απολαμβάναμε τον αμοιβαίο σεβασμό (που σε μένα έφτανε στην εξιδανίκευσή του ως πρότυπο ζωής), αλλά και αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις που είχαν να κάνουν με το άπειρο, γνωρίζοντας την ματαιότητα του εναγκαλισμού με έννοιες που μας ξεπερνούν, απολαμβάνοντας τον όμως, το ίδιο. Είμαι σίγουρος πως σε αντίθετη περίπτωση και εκείνου θα του έλειπε περισσότερο απ’ όλα, εκείνος ο διανοητικός αυνανισμός, που σίγουρα δεν πάει την επιστήμη και την ανθρώπινη γνώση εξελικτικά παραπέρα, όμως δίνει την αίσθηση της ικανοποίησης, πως για μια στιγμή επικοινώνησες φως με άλλους και πως, όλοι αξίζουν κάτι παραπάνω από ό,τι απλά η φύση επεφύλαξε. Και έτσι κλείνουν οι κύκλοι• με απουσία φωτός….

Συμφωνούσαμε σε έννοιες όπως σύνθεση, κατανόηση, αντίληψη, σεβασμό και αποδοχή και εκεί ήταν ο κοινός τόπος, πέραν του αίματος.. Και αν υπήρξα "αντίλαλος", εκείνος ήταν εσκεμμένος, γιατί γούσταρα αυτό το swagger, που λένε και στο χωριό μου το ύφος του σοφού, που έτσι είναι, απλά, ανεξαρτήτως αν το πιστεύομε ή όχι• κυρίως αυτή η αίσθηση που σου έδινε μιλώντας, ότι δλδ το επιδιωκόμενο είναι θέμα μόνο χρόνου να πραγματωθεί και μάλιστα, με τους όρους που θα διάλεγε εκείνος• και εφόσον εκείνος μπορεί, γιατί να μην μπορούν οι άλλοι; Αν πραγματικά θέλουν (να μπορέσουν);

Απαντούσα σε αυτό τον ντεντερμινιμό απαξιώνοντας τον• βρίσκοντας τον αφελή και κοντόφθαλμο, δίχως ταξική συνείδηση με λογική "fortune cookie" & ποτισμένη με αμερικανοθρεμμένα τσιτάτα τύπου Κοέλιο• και να, που κλείνοντας ο κύκλος, οφείλω να ομολογήσω πως this is the way, που λένε κ οι φίλοι μου οι Mandalorian• να κάνεις πάντα αυτό που θες με επίγνωση πως ζεις το karma σου• είσαι δλδ αποκλειστικός υπεύθυνος για την όποια απόλαυση έχει η εμπειρία που τολμάς να ζήσεις, ή την απογοήτευση της όποιας αποτυχίας γευτείς στην πράξη, σαν αποτέλεσμά της• εξίσου• σαν ισότιμα απότοκα της προσπάθειας να πράξεις αναλόγως των θέλω σου. Και παρακάτω (**), θα σας πω πώς, τώρα τον κατάλαβα....

Αγαπώ αυτό τον άνθρωπο γιατί από τότε, υπήρξε πυξίδά μου• γιατί αναγνωρίζοντας τότε, στα έφηβα copy / paste ταυτότητας, την διαφορετικότητα, γούσταρα όσο εκπροσωπούσε και έθετε στη ζωή του οριοθετώντας τους γύρω του και τον ζήλευα γι’ αυτό• μέχρι που εισήλθα σε νέα επίπεδα κοινωνικότητας, στην εργασία και στις ανθρώπινες σχέσεις, κομίζοντας ακριβώς αυτή του την ιδιαιτερότητα• συνθέτοντας τον ενοχικό ψυχαναγκασμό της πλασματικής ηθικής με την λογική της υπευθυνότητας σε ένα μάλλον «lead by example» πρότυπο και όχι απαραίτητα σε ένα πρότυπο τύπου «γίνε η αλλαγή που ονειρεύεσαι». Και ξάφνου από την αντίληψη πως κάποια πράγματα είναι έτσι, επειδή έτσι είναι, ασχέτως επιθυμίας, ενδοσκοπικά αναγνώρισε την δική του πρακτική σε πεδία που θεωρούσε ανέφικτο αυτή να εφαρμοσθεί. Και εκτός ίσως από το γεγονός πως πιθανά τον κολάκευε, που ο «αντίλαλός» του, έκανε πράξη και παράδειγμα, κάτι για το οποίο επέμενε τόσα χρόνια ο ίδιος, πως ήταν ανέφικτο να μην συντριβεί από τις κοινωνικές επιταγές, αναγνώριζε πια και την ύπαρξη της προοπτικής για τον ίδιο• γιατί είπαμε, πρέσβευε πάντοτε πως εφόσον μπορούσε εκείνος να κάνει αυτό που θέλει, έτσι μπορούν ΟΛΟΙ που θέλουν το ιδίο• όχι το ίδιο πράγμα, μα ό,τι θέλουν να το επιδιώκουν με τον ίδιο βαθμό επιθυμίας…

Την ιδέα φαίνεται να του τη στέρησα, δίχως ελπίζω να του στέρησα και την επιθυμία να την προσπαθήσει… Με χαρά έμαθα οτι ενεργά το προσπάθησε ακούγοντας τη νομοτέλεια, ή τον "αντίλαλο" που από νωρίς του έδειξε πως και αξίζει και του αξίζει... Έτσι όμως κλείνουν οι κύκλοι, δίχως την ευκαιρία να δεις το παρακάτω…εκείνο που πάντοτε έλεγες πως είναι για τους ακόμα καλύτερους άλτες να υπερπηδήσουν. Και ποιο άραγε το νόημα πέραν από την καθαυτή έννοια του επιτεύγματος, την στιγμή που θα είσαι μοναχός; Έτσι κλείνουν οι κύκλοι Γιάννη• μες στη μοναξιά…

Και αν αυτό το punk είναι και ένα είδος αποχαιρετισμού στα καλοκαίρια μας, δεν μπορώ να μη θυμηθώ την συζήτηση – μέθεξη με άλλους νοσταλγούς του «νιάτα σαν άλλοτε», μα το ίδιο ακούραστους εραστές του τώρα, κάτω από το ίδιο σκηνικό, κάποια χρόνια πριν

Ο αμόλευτος από τον (ούτως ή άλλως) ετερόφωτο ανθρώπινο πολιτισμό θόλος κατέληγε να σκορπίζει απλόχερα εκείνο το φως, το στερημένο από τη λάβα του Προφήτη, μεταμορφώνοντάς το, σε θελκτικά λαμπερό, αφού πάντα σου έδειχνε το δρόμο, δίχως ποτέ να σου κρύβει το μονοπάτι. Πάντα σου έδινε τον λόγο να μείνεις δίχως έγνοια για τη γνώση, δίχως φόβο για το άγνωστο• γιατί πάντα φρόντιζε να φωτίζει τις γωνίες και τους μπαμπούλες που συναισθανόσουν πως κρύβονταν πίσω από τις απειλητικές σκιές στο μυαλό σου. Και φρόντιζε ακριβώς αυτό. Πως αυτό που φοβόσουν, δεν θα μπορούσε να κάνει γνωστή την παρουσία του μέσα σε αυτή την λάμψη• δεν θα μπορούσε να κάνει, όσα σκιαζόσουν πως ήταν ικανό να κάνει. Ήσουν ασφαλής στο σκοτάδι, γιατί και τούτο γίνονταν αίφνης λαμπερό, χωρίς την πρόθεση να κρύψει καμιά ομορφιά, μα να αποδείξει θαρρείς, πως όσα φοβάσαι είναι λίγα και ταπεινά, μπροστά στο μεγαλείο που από φόβο αγνοείς, ενώ στέκει εμπρός σου.

Όσα φοβάσαι δεν μπορούν να σε πειράξουν, ακριβώς επειδή τις στιγμές εκείνες δεν τα φοβάσαι….και δεν είναι τόσο σε φως που σε ησυχάζει, όσο η γνώριμη φωνή στο φως που συνοδεύει την απουσία, με την μειλίχια εμπειρία της βιωματικής γνώσης, που καίτοι, είναι και αυτή υποκειμενική, αποδεικνύει εν τούτοις, πως η μια πραγματικότητα συνέβη ασχέτως λόγων, ενώ το αγχογόνο & δυσοίωνο που τρέμεις μην και συμβεί, δεν έχει υπάρξει ακόμη ως πραγματικότητα. Η σιγουριά, πως αντί να σε χτυπήσει ένας απρόσεχτος οδηγός σε κάποιο αφύλακτο σταυροδρόμι, θα βρεις πορτοφόλι με το λαχείο που θα κερδίσει τριπλό τζακποτ• ή τον έρωτα της ζωής σου• ή την γιατρειά για την αρρώστια σου• τη σημασία πίσω από την ταλάντωση στ’ αστέρια• Αν υπάρχει άλλη, πέραν της απόλαυσης όσων απλόχερα υπάρχουν δίπλα σου και αναπνέουν μαζί σου, συστρέφονται με σένα και αλληλεπιδρούν, άλλες φορές όπως ο μύκητας στη μούχλα, άλλες φορές όπως ο έρωτας, σε έννοιες όπως το νόημα της ζωής• τις απολαύσεις και τις τριβές της. Πως λέμε, αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν; Έτσι

Την απόλαυση που κρύβει η ζήση, παρά την υποχρέωση που ονόμασαν ζωή. Αλλά έτσι μοιάζουν οι κύκλοι όταν κλείνουν• ατελείωτοι με μια παιχνιδιάρικη, μα ελπιδοφόρα δυνητική προοπτική πραγμάτωσης, στο μέλλον.

EPILOGUE

Μια Αναστάσιμη ιστορία παραλίας

Πατηστε play άνωθεν και συνεχίστε

Αντί επιλόγου, μια ακόμη ιστορία. Μια ακόμη ιστορία παραλίας, δεν αποτελεί εν τούτοις, μια καλοκαιρινή ιστορία.

Είναι επίσης μια μοναχική ιστορία, απότοκο της απώλειας που είμαι σίγουρος πως, αν τίποτα δεν είχε γίνει• αν τίποτα δεν είχε αλλάξει, ή αν δεν είχε αλλάξει ο κόσμος όλος (σαν να μην ήταν μαθές, ο χρόνος του να αλλάξει), δεν θα εύρισκε αμονάχη της την ηχώ, να μην μπορεί ακόμη να πιστέψει πως, έτσι ξαφνικά, που λέει και το άσμα, απόμεινε μονάχη. Όμως η ιστορία έχει, όπψς όλες και ηθικό δίδαγμα, πίσω από το πέπλο αυτό της θλίψης, σαν να ήθελε η μοίρα, ή η δική μου ματαιοδοξία, να έχει ένα κάποιο νόημα, δίχως να είναι αυτό τέτοιο, ένα αποτέλεσμα της ανάγκης για μια θετική αναπλαισίωση που σε κάθε περίπτωση δικαιώνει τους οπαδούς του «ό,τι πιστεύεις, είναι»• όχι ξένο στο δικό μου πλέον μοναχικό, ιδιότροπο modus vivendi, έτσι που έχω απομείνει• μόνος να διατηρώ στην καθημερινή αλληλεπίδραση και συγχρωτισμό, αυτή του την ιδιαίτεροτητα• να ενισχύω στους άλλους την αυτενέργεια με βάση τα λελογισμένα θέλω τους, πράττωντας ο ίδιος, στο μέτρο του εφικτού, ανάλογα των θέλω και των δυναμικών μου• απόμεινα μόνος, εν είδη ταυτότητας και μάλιστα με εμμονική ευλάβεια να διαλαλώ πως ΕΙΜΑΙ, αν ζω όπως θέλω να είμαι. Ένας άνθρωπος της πράξης, μάλλον παρά της περισυλλογής• και αυτό μου είναι εξαιρετικά δύσκολο• και τότε θυμάμαι αυτό που έλεγε για τους άλτες και τα εμπόδια και χαμογελάω• και συνεχίζω. Όπως θα ήθελε ο άνθρωπος που υιοθέτησε και εφάρμοσε (γιατί εκεί είναι το ζουμί, όχι σε αυτό που διακηρύττουμε αλλά σε αυτό που επιλέγουμε να πράξουμε) το ρητό, εν τω Κομμό καμωμένο και με αλήτικη θυμοσοφία, που αγγλιστί προέτρεπε «Think less; Act more» και πάντα χωρίς να ξεχνάμε να ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ, όπως εσχάτως επέμενε ιδιαίτερα να υπενθυμίζει• Εισπνοή, Εκπνόη, Επανάληψη, κατά το Αγάπη Έρωτας Καψούρα...

Ένας καλλιτέχνης της ζωής, που η σχέση του με τις Τέχνες μπορεί να περιορίζονταν πως αχόρταγα τις απολάμβανε, χωρίς να τις δημιουργεί, εν τούτοις η Τέχνη του μάλλον, δεν υπήρξε αυτή που τον βοήθησε να βιοποριστεί• η Τέχνη του ήταν μάλλον ο ακηδεμόνευτος και ιδιαίτερος τρόπος με τον οποίο επέλεξε να ζήσει. Για μένα φωτεινό και άπιαστο παράδειγμα. Για άλλους ένα ιδιότροπο μα, στα κρυφά, φθονεμένο παράδειγμα.

Έτσι λοιπόν, ως το τέλος ασυμβίβαστος, με οτιδήποτε άλλο από την προσωπική τελειότητα που είχε επιτύχει, καθάριος από κορμί, μου έκανε παρέα οφέτο την Ανάσταση, στην αγαπημένη μας παραλία – κριτή των ψυχών και αμόλευτο επιβραβευτή των Δίκαιων με μια ουμανιστική και όχι αλίμονο, οποιαδήποτε άλλη διάσταση. Και μου θύμισε την Τέχνη, την απλότητα, το swagger, ψιθυρίζοντας στην άπνοια της απόλυτης μονάξιας και ενόσω έσκαγαν τα πυροτεχνήματα της ανάστασης, σπώντας την ησυχία και χαλώντας μου τον ψίθυρο και όχι την αιθάλη, ή την φλόγα που ανενόχλητη έκαιγε λέγοντάς μου:

"Άναψε μου ένα τσιγάρο, να θυμίζει γλάρο, με τα ατλάκια και τους ζάμπουρες να βαραίνουν την άϋλη μου υπόσταση, να σου θυμίσω αυτά που ξέχασες• και πάντοτε έλεγες πως ξέχναγες τα λόγια που δεν πίστεψες ποτέ σου• ίσως γι αυτό να μείναν λόγια• ίσως γι αυτό να τα ξέχασες. Μα εγω σήμερα, που ανασταίνονται άλλοι και βρήκα στη βοή εσένα μονάχο και στο τόπο μου, επέτρεψέ μου να σου αναστήσω τη μνήμη για να καπνίσω μαζί σου ένα τσιγάρο που τόσο μου έχει λείψει• και να σου θυμίσω γιατί τόσο πολύ σε αγάπησα και σε αγαπούσα...." Δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς και άκουσα• και θυμήθηκα

θυμήθηκα τον μάστορά πατέρα του και τον πολυτεχνίτη γιό, με την λύση καιτοι ταχέως καθόλου προχείρως ετοιμασμένη, που πιστεύει στην ικανότητα και όχι στην αδυναμία• η τέχνη του δικού του ζειν, είναι μια τέχνη που σμίλεψε με την θυμόσοφη μα βιωματική και όχι, εξ ακοής εκπορευόμενη, εμπειρία του και έπειτα, με την μεγαλόθυμη και πρόθυμη να προσεγγίσει μάλλον, παρά να αποδιώξει, καρδιά του (όπως όλες οι καρδιές των ανθρώπων θα έπρεπε να είναι, κατ’ ομοίωση βλέπετε πάντοτε)• ο άνθρωπος που έλειψε υλικά από το αναστάσιμο βράδυ, αλλά μαζί με τις γνώριμες υμνωδίες, με βοήθησε εν τέλει να φωτίσω την παρουσία, εν τη απουσία του, να βρω ξανά το νόημά του• εκεί όπου όλοι όσοι τον γνώρισαν, έμαθαν από κείνον να αγαπούν και μάλλον εκεί να τον θυμούνται• αφού σε κάθε άλλη περίπτωση, κάποιοι, είμαστε καταδικασμένοι να τον θυμόμαστε παντού. Και ταυτόχρονα να μεθύσω με παρουσία, με ζωή, σε μια παραλία χιλιομέτρων, μόνος θαρρείς, μα με παρέα το σύμπαν και τον αδερμό μου τον Γιάννη. Ποιός στη θέση μου θα ήθελε περισσότερα;

Μιλάω για τον καλλιτέχνη, αλλά δεν ήταν μόνο τέτοιος• υπήρξε περισσότερο ένας Mandalorian μαχήτης της ζωής, με αυστηρό πρωτόκολλο, και επιλεγμένες, βαθμονομημένες κινήσεις και απώτερο σκοπό την αυτοπραγματωση. Υπήρξε θεωρώ και ιδιαίτερα σκληρός και απόλυτος, πρώτα με τον εαυτό του και ύστερα με τους υπόλοιπους, που ως ένα σημείο είναι άξιο (συχνά όχι αμοιβαίου) σεβασμού γιατί χρησιμοποίηθηκε σαν εργαλείο αποδοχής (αν όχι αγάπης, είναι πολύ soft η λέξη για τον Γιάννη) του άλλου, ως εαυτόν, αν σας θυμίζει κάτι. Βασισμένος σε ένα ίδιαιτερα σχολαστικό και άτεγκτο, αρχικά, σύστημα προσωπικής αξιολογησης, όσων δεδομένων στην ζωή αντιλαμβάνονταν, κατέληγε τις όποιες διαφωνίες είχε, με το γνώριμο από άκοπα ράθυμο έως ελαφρα θυμωμένο: "έτσι είναι φιλαράκο τα πράγματα"• κοινώς This Is the Way

Και τα κηρύγματα της Οδού που ακολουθούσε ακόμα ηχούν στα αυτιά των περισσότερων από εμάς που τον αγαπήσαμε (κ υπήρξαμε – όχι παράδοξα – πολλοί). Όσο απλά ήταν να τα εκστομίσεις, άλλο τόσο δύσκολα φαίνεται, σε έναν αρνητή μιας συγκεκριμένης, ρηξικέλευθης προσέγγισης των πραγμάτων, που μετατρέπει τα αυτονόητα σε ακόμη πιο δυσκολοκατόρθωτα (σε μια χώρα που έχει βαλθεί να πείσει την ανθρωπότητα πως τα αυτονόητα είναι και πρακτικά ανέφικτα), να τα πραγματώσει.

Ή να τα δεχτεί for that matter, γεγονός που για μένα, που υπήρξα στον δισταγμό τουλάχιστον, απείρως πρακτικότερος, μπολιασμένος με την εμπειρία που εγώ τόλμησα, απερίσκεπτα ίσως και επανειλημμένα, να αποκτήσω• εμπειρία που εκείνος, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που του αναλογεί, έστω σαν τίμημα, στερήθηκε (δλδ του μοιράσματος με την αδελφή ψυχή που βρήκε, μα δεν απόλαυσε αρκετά – χωρίς να υπάρχει «αρκετά» στην ανθρώπινη απόλαυση)… Σε κάθε περίπτωση το να ζήσεις με σεβασμό στις επιλογές σου και στην ελευθερία των άλλων να τις καταδικάζουν (ακόμη και τότε), είναι υποχρέωση. Η ικανοποίηση του θέλω σου εφόσον δεν προσβάλλει, ή δεν εξαναγκάζει κανένα, είναι ένας αυτοσκοπός, που όσο εγωιστικός και αν αρχικά ακούγεται, τελικά αποδεικνύεται ευεργετικός σε σένα που τον υπηρετείς και στους γύρω σου, με τους οποίους συγχρωτίζεσαι σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, ασχέτως συναισθηματικής, ή άλλης, εμπλοκής. Έχει και ο Ωφελιμισμός αρετές αν αλλάξεις γυαλιά, όπως ακριβώς ο μακιαβελισμός δεν δύναται να χρησιμοποιείται μόνο από Ηγεμόνες• κοινώς, και για μια ακόμη φορά, ΈΤΣΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΕΤΣΙ ΤΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ

Το να στηρίζεις τα θέλω σου και τις επιδιώξεις που έχουν, με τρόπο που δεν προσβάλλει ούτε εισβάλλει στην προσωπική σφαίρα καμίας προσωπικότητας όσο απεχθούς και αν εκ πρώτης φαίνονταν, είναι θεμιτή πρακτική.. Και όλα αυτά ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ.. Ρουφώντας όσο περισσότερο ζωή για να κάψουμε τον καρκίνο που άλλοι μας βάλανε να κουβαλούμε (ακόμη και αν «οι άλλοι» είναι ο εαυτός μας) μέσα μας.

Και αν χρωστούμε τίποτα στον άνθρωπο που εξέθρεψε τις ζωές μας, με ποιότητα και καλή προαίρεση, είναι να σεβαστούμε την Οδό (εστώ ο καθείς την δική του για αρχή) και να αναβιώνουμε όσα έκανε, βοηθώντας μας να τον έχουμε ζωντανό στις καρδιές μας, συμφωνώντας έστω σιωπηλά πως θα θέλαμε και εμείς να μπορούσαμε να κάνουμε, αντί να σκεφτόμαστε να, ή πώς, να κάνουμε ό,τι θελήσουμε σε αυτή την μια ζωή, που άλλη δεν έχει (δίνοντας αντ’ αυτού εύκολα άλλοθι στην αναβλητικότητα και τον φόβο να ζεις), τιμώντας έτσι δύο φορές αυτό που τον έκανε αγαπητό• δηλαδή την αυθεντικότητα των πεποιθήσεων του.

Και περισσότερο ίσως (και εδώ έγκειται και το δυσκολοχώνευτο), τον τρόπο

σκέψης, το attitude που λένε και στο χωριό μου, την «στάση ζωής»• πως από τη στιγμή που αποδεχόμαστε το ρητό του Oscar Wilde πως άμα πιστεύουμε πως είναι κάπως τα πράγματα, έτσι ακριβώς και είναι στην πραγματικότητα, για εμάς που τα πιστεύουμε, αυτομάτως στερείται όποιου σοβαρού επιχειρήματος, μπορεί κάποιος να έχει σαν απάντηση, στο πάντοτε δεδομένο για το Γιάννη ερώτημα: "Και άμα θες το, γιατί δεν το κάνεις?"

Γιατί άμα το θες, δεν θα συνωμοτήσει κανένα σύμπαν, αλλά θα ερμηνευτεί μαθές το σύμπαν, από τις πράξεις σου κατά το πως επιθυμείς, πραγματώνοντας έτσι και την επιθυμία και την ανάγκη που αυτή καλύπτει, δίχως άλλα δεκανίκια, ή βοήθειες και μοιρολατρίες μεταφυσικού τύπου (που έχει ο γράφων), πέρα από την / τις συνακόλουθη / ες πράξη / εις, στην/ις οποία/ες, η επιθυμία αυτή οδηγεί. Παρά τις δυσκολίες• και ίσως τότε, ακόμη περισσότερο, γιατί ξαναείπαμε "οι φράχτες είναι για τους άλτες" Είπαμε born to lose – live to win. Γιαυτό και γω Γιάννη μου, δεν το πήρα το γαμήδι το ρεπό, μα συμλήρωσα το τσιτάτο μας, με την βοήθεια της μνήμης που σε θρέφει μέσα μου ακόμη ζωνρανό, μέσα από ό,τι με έμαθες• μέσα από ό,τι μου έμαθες να αγαπώ και να ενστερνίζομαι• μέσα από τη μουσική μας, τις κοινές μας αγάπες και τον απεριοριστό σεβασμο και εκτίμηση που θρέφαμε ο ένας για τον άλλον. Δεν πήγαμε κάπου αλλού μετά από το 98, μα θα έχουμε πάντα τον Κομό να πηγαίνουμε αδερφέ μου.....Είναι στο πρόγραμμα να κερδίσουμε• εφόσον ακόμη αυτό θέλουμε, έτσι δεν είναι;

Και θα αρχίσω αναμασώντας το κείμενο του 2017:

"Επειδή περισσότερα αποφθέγματα μπορούν να βγουν σε μια στιγμή, παρά κατόπιν διαδικασιών ωρίμου σκέψεως οι μη καλοκαιρινές επισκέψεις μας στον Κομό είναι αυτές που τελικώς και δια στόματος Statler, μας έδωσαν και ένα αυθεντικό «κομίσιο» απόφθεγμα που ακόμη ελέγχεται για την ορθότητα του με μη υποκειμενικούς παράγοντες (δλδ στο test της αντιπαραβολής με α) τον ρεαλισμό όπως τον αντιλαμβάνεσαι και β) την υποκειμενικότητα των υπολοίπων), δίδεται όμως στις μάζες σαν τροφή για σκέψη: Think Less - Live More... Με αυτή τη προτροπή για μινιμαλισμό ενός παραγνωρισμένου, ως φαίνεται, όπλου του Ανθρώπου, ευελπιστούμε πως θα δοθεί απενοχοποιημένα, η απαιτούμενη ώθηση για συνειδητή πράξη και όχι απαραίτητα για πράξη κατόπιν ωρίμου σκέψεως, που ποσοτικά τουλάχιστον είναι αρκετά μικρότερη στην ανθρώπινη εφαρμογή. Επομένως και, σε θεωρητική έστω, κατάσταση, έχουμε προσεγγίσει τα 2/3 του ανέφικτου – μέχρι σήμερα θεωρούσαμε – σχήματος αυτοδιάθεσης που έθεσε κάποτε ο Νίκος• αφού γνωρίζοντας κάτι δεν το φοβόμαστε, όπως θα κάναμε, αν δεν το γνωρίζαμε (α, ρε Θουκυδίδη με τους επιταφίους σου) στεκόμαστε, με όση αξιοπρέπεια διαθέτουμε, απέναντι στην αναπόδραστη φυσική φθορά και δεν τρέχουμε εμπρός της, πανικόβλητοι, «μήπως και…»• και αφού περιορίζουμε την σκέψη (κ όχι την κρίση), δεν ελπίζουμε και σε τίποτα, με την έννοια π.χ. του πονταρίσματος σε ένα άλογο ιπποδρομιών για να «σωθούμε» και άρα, δεν λειτουργούμε αναθέτοντας αλλού την σωτηρία, τότε… είπαμε, σε θεωρητικό επίπεδο, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ (?!) να ζήσουμε όπως μπορούμε καλύτερα… και αυτό, όσο δύσκολο και αν ακούγεται, δεν μπορεί παρά να είναι, ΚΑΛΟ"

Άρα Γιάννη μου,

Είναι αυτό που νομίζεις. Εν αντιθέσει και σε πείσμα κάθε άπιστου που πιάνεται στα πράσα• καθε παπά, γιατρού, μπαρμαν και ψυχιάτρου,

Αυτό που νομίζεις, Ειναι.

Φαίνεσαι όπως αισθάνεσαι! Εν αντιθέσει και σε πείσμα κάθε καθρέφτη, γκόμενου και γκόμενας• κάθε δασκάλου, ράφτη, παπά και διαιτολόγου,

Είσαι και φαίνεσαι, όπως ακριβώς νιώθεις και αισθάνεσαι!

Κάνε αυτό που θες, αντί απλά να το σκέφτεσαι!!! Εν αντιθέση και σε πείσμα της δειλής φύσης σου, της άτολμης καρδιάς σου• του περιβάλλοντος, των κυρ παντελήδων και των φρόνιμων αυτού του κόσμου, είναι προτιμότερο

Αυτό που θες να κάνεις• όσο και να το σκέφτεσαι, εν τέλει να το κάνεις!!!

Δεν ξέρω αν σου αρέσει, μα σε βλέπω ήδη στ' όνειρο, να συμφωνείς• όχι συγκαταβατικά να γνέφεις το κεφάλι, μα να συμφωνείς και να μου λες "είδες που στα λεγα;"

(Εδω είναι το παρακάτω**) Και μια που ξεχνιέμαι, εδώ θα αναφέρω πως κατάλαβα, με την αποχώρηση σου, πόσο σωστός με την λογική σου υπήρξες• και επειδή, Γιάννη, εγώ καταδικασμένος να ζήσω εν τη απουσία σου, συνεχίζω τον διανοητικό μας αυνανισμό, ως κομοκομάντο και συμπλήρωσα, ως όφειλα, το τσιτάτο του 2017 και κατάλαβα, γιατί δεν πήρα ποτέ εκείνο το ρημάδι το ρεπό να επαναλάβουμε, για την "τιμή των όπλων", μια επίσκεψη μας στο μόνο μέρος που εκτός Κρήτης πήγα μαζί σου το μακρινό 1998 και πάντοτε μεταξύ σοβαρού και αστείου σου έλεγα "πάμε ρε φέτος στην Ολλανδία;" Τον ρωτούσα με την εκ των προτέρων γνώση πως μου λείπανε 99 λέπτα να κάνω 1 €, πόσο μάλλον να αποταμιεύσω για ένα ταξίδι ακριβό. Εκείνος όμως, πάντοτε ψήνονταν, βρίσκοντας σε κάποια φάση και αφορμές, τύπου "παίζει η ΑΕΚάρα Αιντχόβεν, πάμε;" και εγώ, πιστεύοντας πως θα έχω χρόνο... όταν μεγαλώσω, έχασα εν τέλει την γαμημένη την ευκαρία..

Και μες στον ύπνο μου θαρρείς, μου την είπε. "Είδες που δεν το θελες;" Και γω με λυγμούς να κλαίω και να εξηγώ πως "Αλίμονο, εγώ δεν το ήθελα;" Να το πληρώσω δεν είχα. Και τώρα που έφυγε ήρεμος, στο όνειρο, μου εξήγησε γιατί πράγματι δεν ήθελα• γιατί έβλεπα άλλες σχέσεις και ταξικες συνειδηση και δήθεν, πίσω από την κάθε φορά αναβολή• γιατί είχα κάποιους πίσω μου που δεν μπορούσα να αφήσω έκθετους για 3 μέρες με δωμάτιο στο Αμστερνταμ...Άρα στην πραγματικότητα το θέλω μου ήταν να είμαι όσο γίνεται συνεπής στην υποχρέωση, που δίχως εκβιασμό ανέλαβα και όχι, να γλεντήσω 3 μέρες με τον αδερφό μου• όμως τούτο το πίστευα, όσο αισθανόμουν οτι η κλεψύδρα είχε αναμφίβολα και άλλο. Τώρα είναι αλλιώς, αντέτεινα στο όνειρο. Και τότε κατάλαβα τι πάει να πει να ζεις το καρμα σου, ευχόμενος να είναι τέτοιο μετά από πράξεις της δικής σου επιθυμίας• όχι των άλλων. Μπορούσα σαφώς να ήμουν ο τύπος που θα πήγαινε ένα 3ήμερο με δανεικά, απατεωνιές και τεράστια υποχρέωση σε τρίτους που δεν θα έφταιγαν. Δεν ήθελα όμως, λέει το όνειρο. Και έχει δίκιο...

Εφόσον βέβαια το θέλω δε προσβάλλει…μην τα επαναλαμβάνουμε..Εκτός από την ΑΝΑΠΝΟΗ• αυτή, επιβάλλεται να επαναλαμβάνουμε....

Και για πόσο θα χρειαστεί να τον τιμούμε;

Ρωτάει ξάφνου, ο φυγόπονος και βιαστικός να διεκπεραιώνει αγγαρείες εαυτός• που βολεύεται στη λογική του δεν πληρώνω, ζω εις βάρος άλλων, ακόμη και του εαυτού μου, με πρόσχημα οτιδήποτε άλλο, εκτός από τον σεβασμό στην οργανική φυσιολογία, στο έμβιο, είτε κοινωνικό, είτε φυσικό, περιβάλλον και στους άγραφους μάλλον, παρά στους γραπτούς, νόμους που μας οριοθετούν• σεβασμό, που αυτοδίκαια απαιτούσε ανταποδοτικά, απ’ όπου αρχικώς τον επεδείκνυε. Και ήταν τα μόνα προσχήματα που μετά βδελυγμίας απέρριπτε γιατί ήξερε πως αυτά από μόνα τους (δες κοινωνικές επιταγές) είναι ικανά να σταματήσουν την πορεία στο άπειρο που για εκείνον ήταν νομοτέλεια, για άλλους, δυσθεώρητο βουνό• Για εκείνον όμως η πορεία ήταν αναπόδραστα αυτή: Onwards ever; Forever further and higher…Εκτός αν, κάποιος μας στοχεύει κάτι άλλο, καλύτερο…

Όσες φορές χρειαστεί, λοιπόν, όπως λέει και ένας καινούργιος καλεσμένος στο τραπέζι της χαράς, που σαν συνδαιτημόνα φαντάζομαι τοποθέτησε εκείνος μπροστά μου, θέτοντας εκ νέου το δίλημμα LIVE IT OR LIE IT• δίλημμα που πάντοτε έθετε, θυμίζοντας τον απόλυτο Yonda, όταν έλεγε στον Luke Skywalker Do, or Do Not; THERE IS NO TRY, αλλά ακόμα πιο ευγενής, να σε σπρώχνει να ζήσεις, ό,τι σοφά υποτιθεται πως επέλεξες, πρόθυμος να σε ενθαρρύνει εφόσον το τολμάς, όσο πικρά και να αισθάνεται που το επιχειρείς. Και στην προκειμένη, σίγουρος ο ίδιος, από την καρδιά όσων τον κουβαλούν, αγαπόντας τον γι’ αυτό που ήταν, περί της επιτυχίας της συγκυρίας, ακριβώς εξαιτίας της ευτυχούς γλύκας που αισθανόμουν και εκείνος μέσα στη νύχτα, γεύονταν αντιλαμβανόμενος οτι αυτή προκύπτει από την επιδίωξη της επιλογής που δυο χρόνια πριν τον ανάγκαζε να κλείσει τον κυκλό• ίσως πικρά τώρα να να καταλάβε πως οι κυκλοι δεν κλείνουν, μετασχηματίζονται, αν και εκείνος μου είχε κάποτε τάξει, πως έτσι θα συμβεί, εφόσον ακολουθούσα, αυτό που με ορίζει..Θα έχουμε εκείνο το βράδυ να ξαναθυμόμαστε τί πέραν του αίματος μας ένωσε σε αυτή την μία ζωή...

Όσες φορές χρειαστεί λοιπόν, μέχρι να εμπεδώσουμε, χωρίς να ξεχνάμε να αναπνέουμε..

Αυτό που νομίζεις ΕΙΝΑΙ.

Είσαι και Φαίνεσαι, όπως ακριβώς Νιώθεις και Αισθάνεσαι!

Αυτό που θες να Κάνεις• όσο και αν το Σκέφτεσαι, εν τέλει να το ΚΑΝΕΙΣ!!!

Όσες φορές χρειαστεί, μέχρι το «έθιμο» να γίνει Ανάσταση στη ζωή μας και όχι μια ακόμη στιγμή στη ζωή μας, που η θλίψη μας αναγκάζει να θυμόμαστε ετήσια. Όχι, ο Γιάννης δεν ήταν για θλίψη• ήταν για χαρά και για γιορτή• δεν ήταν για τις εθιμοτυπίες• ήταν για τα ταξίδια και για τις εκδρομές• δεν ήταν εκεί απλά για να βρίσκεται, αλλά για να ξεδιψάσει με νέες εμπειρίες και με προσμονή να απολαύσει εξίσου το εγγυημένα γνώριμο..

Ένας άνθρωπος που απόλαυσε την ζωή, μας καλεί, μέσα από τις ιστορίες του να απολαύσουμε και εμείς την δική μας, γιατί μπορούμε και μας αξίζει…Απλά πρέπει να σταματήσουμε να το σκεφτόμαστε και να το ζήσουμε• και ας είναι η φωτιά όσων ζήσουμε, να μας κάψει. Στα καλοκαίρια του μέλλοντος μας θα βρισκόμαστε για όσο μας επιτρέπουν τα άστρα να συναπαντιόμαστε...Μακάρι να ζούμε την ζωή, όπως μας την έμαθε, όπως την ζήσαμε για κάποια χρόνια στον αγαπημένο μας Κομό..Ας είναι οι κύκλοι μονο έτσι να κλείνουν• με νέες αρχές και φωτεινά μηνύματα..

Μήπως όμως τότε δεν είναι κύκλοι αλλά μια σπείρα παντοτινά εκτεινόμενη στο άπειρο; Και με αυτό συμφωνει μέσα απ΄όνειρο, όπως άλλωστε έκανε και στο όνειρο, που κάποιοι, βαφτίσανε ζωή