Κατ’ αντιπαραβολή ο αδερφός μου Statler καθώς κ η συνεπής σε θέματα κουλτούρας συμβία μου, μου αντέτειναν το φωτεινό παράδειγμα του ζωντανού τότε Lemmy που κ rock ήταν και αρκούντως FUCK YOU για να αποτελεί αυτός και όχι κάποιο «θλιμμένο θύμα της μελαγχολίας» το απόλυτο rock πρότυπο…
Δηλαδή υπήρξε σύγκρουση νοοτροπιών μεταξύ του this is the end my only friend the end, ή του rape me με τα eat the rich ή με το αμίμητο the only time I’m easy is when I’ m killed by death… Μεταξύ της live fast – die young και της born to lose – live to win αισθητικής· μεταξύ του kill me when I’m young and beautiful και του I love rock ‘n roll it satisfies my soul…
Σαν ροκάς δεν τίθεται δίλλημα· αλλά ακόμα και στη νύξη πως είναι συνεπές με την αυτοκαταστροφή που συντροφεύει τη συγκεκριμένη genre το παράδειγμα των, πριν της ώρας τους, ηρώων της ροκ, τι να πεις και για τον τιτανοτεράστιο Lemmy· που κυριολεκτικά τα ήπιε όλα, εκδιώχθηκε από μια σημαντική μπάντα της εποχής του για κατάχρηση ουσιών (με την σημείωση πως αν κοιτάξεις φωτογραφίες των μελών της συγκεκριμένης μπάντας θα θεωρήσεις πως το μόνο που δεν έχουν πιει ακόμη είναι… τον ίδιο τους τον κώλο) και έφτιαξε μια άλλη, ακόμη μεγαλύτερη (όπως αποδείχθηκε), παίζοντας δυνατό ROCK ‘N ROLL κ δίνοντας συνεντεύξεις σε ξενέρωτους πίνοντας Jack & Coke (πλέον στο LA το συγκεκριμένο ποτό ονομάζεται Lemmy) και καπνίζοντας μονίμως, μέχρι το ΤΕΛΟΣ που ήρθε με τον Lemmy όρθιο να θέλει και άλλο… Αυτό είναι ροκ πρότυπο: που δεν ηττάται, καίτοι γνωρίζει πως γεννήθηκε για να χάσει, παραμένει συνεπής παίζοντας αντιεμπορική, δίχως άλλο, μουσική, πολύ δυνατά, σαν να απευθύνεται σε κουφούς (κ πράγματι η μουσική του ΜΟΝΟ δυνατά μπορεί να ακουστεί και ποτέ π.χ. ως χαλί), δίχως ψευδεπίγραφες ενοχές που κονομά σε ένα κόσμο κονόμας κ εκμετάλλευσης, σηκώνοντας αέναα κωλοδάχτυλο στου σεμνότυφλους αυτού του κόσμου. Κ όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
.jpg)
Και ήρθε ο θάνατος του τραγουδιστή των Prodigy, να μου ξυπνήσει εκείνη την συζήτηση, αν και τους prodigy, ροκ δεν τους λες. Δεν έχει σχέση όμως το ζήτημα, όπως προέκυψε στα ΜΚΔ και όπως το αντιλαμβανόμουν εγώ, με τη ροκ αλλά με τον εξωραϊσμό μιας πράξης που κατ’ άλλους θεωρείται πολύ ροκ, κατ’ άλλους πράξη ανδρείας και κατά τρίτους μια πράξη συνεπής και υπεύθυνη αν μιλούμε για τιμητές του δικαίου, ή απλά για θύματα των επιλογών τους, είτε αυτές αναφέρονται σε κατάχρηση ουσιών, είτε σε πιο σύνθετα, ψυχοσυναισθηματικής φύσης, προβλήματα, που έπονται συνήθως της κατάχρησης… Να παραθέσω λοιπόν τι επακολούθησε κατόπιν σχετικού μου σχολίου στο Facebook, όταν είδα την εξής σημείωση σε δημοσίευση φίλου:
Σε συνέντευξή του είχε παραδεχθεί πως στο παρελθόν είχε αυτοκτονικές τάσεις. "Χρειάζεσαι πραγματικά θάρρος για να αυτοκτονήσεις. Εγώ πάντα ήμουν κότα", έλεγε στους Times.
Και εγώ απάντησα με τον τίτλο του κειμένου και συνέχισα, αναλύοντας αμέσως μετά, ως εξής: «να το θέσω αλλιώς: η αυτοκτονία είναι για τις κότες κ χρειάζεται πραγματικό θάρρος (θράσος κατ' άλλους) να ζεις σ' αυτή την πλάση έτσι όπως την κάναμε (ως είδος). Η μόνη εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον άνωθεν κανόνα είναι αυτή της επιλογής ευθανασίας σε περιπτώσεις ανίατης ασθένειας όπου (και όταν όλα έχουν κριθεί) η βιολογική ζωή δεν προσδίδει στο άτομο καμία αξιοπρέπεια. Και πρέπει η πράξη αυτή επιτέλους να χαιρετίζεται ως Η ύστατη πράξη αυτοδιάθεσης των σωμάτων (κ όχι π.χ. το ζήτημα της χρήσης ουσιών, ή του σεξουαλικού προσανατολισμού). Respect κ πάλι, να μην θεωρηθώ γουρούνι στον θάνατο ενός ανθρώπου, όμως η αυτοκτονία είναι ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα...Δεν την καταδικάζω, δεν την θεωρώ όμως και ηρωική / ποιητική / νομοτελειακή ή ό,τι άλλο, με θετικό πρόσημο μπορεί κάποιος να σκεφτεί...
Σε αυτό το σχόλιο υπήρξε απάντηση που με έθετε προ των ευθυνών μου γιατί η αλήθεια είναι πως το δηκτικό των σχολίων μου δεν υπερέβαινε το δεδομένο γεγονός της στιγμής· πως δλδ μια γενιά θρηνούσε τον τραγουδιστή που φώναζε smack my bitch up και εκείνοι χοροπηδάγανε μες την ατελείωτη γιορτή της νιότης τους.
Ερώτηση: πως λες ότι δεν την καταδικάζεις (την αυτοκτονία), αφού στην αρχή λες πως είναι για τις κότες;
Απάντηση: παραφράζοντας το κειμενάκι από πάνω που λέει ακριβώς το αντίθετο. Και αυτός που το λέει υποτίθεται ότι αποτελεί πρότυπο ανάλογο του Morrison ή του Cobain στη ροκ μουσική...Έχουμε ταλαιπωρηθεί πολύ από την live fast – die young προσέγγιση (σ.σ. δες παρακάτω) κ έχουμε χάσει εκτός από γνωστούς ανά την υφήλιο και γνωστούς δικούς μας που εξωράισαν την αυτοκτονία χαρακτηρίζοντας π.χ. ρομαντική πράξη. Και σε αυτό είμαι αντίθετος. Δεν είμαι αντίθετος με όσους τελικά το επιλέγουν, ούτε τους ρίχνω στην πυρά λέγοντας τους κότες, αμαρτωλούς, ή οτιδήποτε άλλο. Το να χαρακτηρίζεται η αυτοκτονία θετικά μου την βαράει, εξ ου και το σχολιάκι: ONLY LEMMY ρε!
Κατάλαβες; σαν στάση ζωής το λέω. Όσοι σκέφτονται την αυτοχειρία και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ροκ σταρ (με εθισμούς, προβολή και μέσα) δεν πιστεύουν αρκετά στον εαυτό τους, ενώ συναισθηματικά έχουν αδειάσει. Κ πρέπει, αν θέλουν η βιολογική τους ύπαρξη να έχει υπόσταση μεγαλύτερη της μηχανιστικής λειτουργίας, να σκέφτονται την μάχη κ όχι την παραίτηση. Εκεί έρχονται οι επιστήμονες, οι παρέες, και τα υγιή πρότυπα να στηρίξουν μια επιλογή στο φως. Δεν χρειαζόμαστε προβοκάτορες του σκότους, έχουμε τους Rotting Christ, τους Venom, τους Slayer γι αυτό, δεν χρειαζόμαστε και «ιερομάρτυρες» αυτής της πρακτικής. Αυτό είναι δική μου άποψη πάντως, δεν είναι ευαγγέλιο...
Ερώτηση: Δηλαδή μπορείς να κατανοήσεις την ευθανασία ως επιλογή ενώ την αυτοκτονία όχι;
Απάντηση: ναι και νομίζω αρκετά απλοϊκά έθεσα και τους όρους παραπάνω. Ο άνθρωπος σε κατάθλιψη δεν είναι ανίατη περίπτωση, ο χρήστης δεν είναι ανίατη περίπτωση κ όλοι οι άνθρωποι σε ανάγκη χρειάζονται υποστήριξη. Αντίθετα οι τετραπληγικοί με καρκίνο για να σου δώσω ένα τραβηγμένο παράδειγμα μπορείς να καταλάβεις όταν οι ίδιοι σου λένε ότι "δεν έχω αξιοπρέπεια" πως τούτο ισχύει και πως μια πραγματική ηρωική επιλογή είναι η έξοδος. Δες το τηλεοπτικό "You don't know Jack" του Μπάρυ Λέβινσον με τον Πατσίνο να καταλάβεις (αναφορά στον Jack Kevorkian).
Δεν ήταν όμως και αυτή η τοποθέτηση επαρκής καθότι το πρότυπο και το θλιβερό τέλος που ο ίδιος επέλεξε, έπρεπε να έχει μια δικαίωση.
Τοποθέτηση: Αρκετά απλοϊκά το έθεσες ναι. Είναι λυπηρό, όμως συμβαίνει. Όταν οι δυνάμεις απορρύθμισης της κοινωνίας είναι ισχυρότερες, συμβαίνει. Και είναι επιλογή. Και ως τέτοια, πρέπει κάποιος να κρατά μια απόσταση από τη δική σου λογική και να την κατανοεί ως φαινόμενο. Δεν την κρίνεις ως πράξη δειλίας, ούτε ως πράξη σούπερ ήρωα!
Αντίλογος: Το βλέπω ίσως πιο ταξικά απ’ ότι εσύ. Δεν θεωρώ το γείτονα μου, που αυτοκτόνησε όταν ήταν 16 συντετριμμένο από τις δυνάμεις απορρύθμισης της κοινωνίας. Παρασυρμένο από την διαλεκτική του live fast die young ίσως. Επ' ουδενί όμως δεν τον θέτω στα ίδια επίπεδα με π.χ. τον Morrison (και επαναλαμβάνω το τρίπτυχο που τους διακρίνει έτη φωτός μακριά τον ένα από τον άλλο: εθισμούς, προβολή, μέσα παραγωγής/καταστροφής). Και ξαναλέω η ορολογία αυτή περί ηρώων και κοτών ενεργοποιείται ακριβώς όταν υπάρχει τέτοια αξιολογική προσέγγιση της πράξης και όχι άνευ αυτής. Σαν πράξη αυτή καθεαυτή, δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που υλικά σημαίνει (περάτωση μιας ζωής) και συναισθηματικά τούτο δεν γίνεται να μην προξενεί θλίψη. Αλλά ως εκεί. Σαν άνθρωπος και μεταλλάς (δες σ.σ. παρακάτω) έχω αρκετές φορές "πλακωθεί" με ανθρώπους που είτε κατηγορούσαν ανοικτά τη ροκ μουσική για πεσιμισμό και ρεφορμισμό της επαναστατικότητας της, μέσα από τέτοια πρότυπα, είτε έκαναν παντιέρες τέτοιες συμπεριφορές, μετατρέποντας τις, άλλοτε σε γοητευτικές και άλλοτε, χειρότερα ακόμη, σε μονόδρομους έκφρασης μιας γνήσιας θλίψης, μιας απογοήτευσης, που είναι λογικό να υπάρχουν, όσο ζούμε σε ένα εκμεταλλευτικό σύστημα αξιών.
Αποκρυσταλλώνοντας την θέση, από την ιστορία του θανάτου του τραγουδιστή των Prodigy, βοήθησε ώστε ο δημόσιος διάλογός μας, να λάβει τέλος, ελπίζοντας σε αμοιβαία κατανόηση.
Η αποσύνδεση όμως της πράξης από τον άνθρωπο (συνεχίζω τώρα πια από το blog) που την επέλεξε however, δεν είναι εφικτή, ιδιαίτερα όταν τα σχόλια για τον θάνατο του, είχαν αυτό το μελανό σημείο της ωραιοποίησης της πράξης, ή της νομοτέλειας που είχε για τον συγκεκριμένο άνθρωπο η πράξη που τελείωσε την ύπαρξή του. Και ξαναλέμε και από εδώ· η αυτοκτονία, ως επιλογή, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ· είναι πράξη αποδοχής μιας ήττας που όλοι άνθρωποι βιώνουν όταν αντιπαρέρχονται την εκμεταλλευτική κοινωνία (και ιδιαίτερα όταν, ταξικά, τοποθετούνται στα χαμηλότερα στρώματα). Και αν για κάποιους η αυτοκτονία είναι ένδειξη μη συμμόρφωσης και άρα μια μαχητική πράξη, να υπενθυμίσω πως για το σύστημα είναι, απλά ένας εχθρός λιγότερος (εάν είναι τέτοιος ο αυτόχειρας). Το να φεύγεις οικειοθελώς από την μάχη, μόνο σε τέτοιες αμοραλιστικές κοινωνίες, που προωθούν το βόλεμα, τον ωχαδερφισμό και την κονόμα, θα λογίζονταν σαν πράξη ανδρείας και όχι το αντίθετο.
ΠΡΑΞΗ ΑΥΟΤΔΙΑΘΕΣΗΣ είναι αντίθετα, η ευθανασία, η υποβοηθούμενη αυτοκτονία σε ιατρικές περιπτώσεις που η μάχη έχει ήδη κριθεί υπέρ «του θεριστή» και το μονό που μπορεί να κάνει η αναπνοή σου είναι, τις φαρμακοβιομηχανίες και τους γιατρούς πλουσιότερους και του οικείους σου πικραμένους και φτωχότερους… Ακόμη και αν κάποιος αντιτείνει πως το υποστηρικτικό σου περιβάλλον μπορεί να μην επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη, είναι λίγο ανόητο να προσπαθούμε να πείσουμε για τα αυτονόητα. Ότι όταν υποφέρεις δεν μπορείς να είσαι και δέσμιος των γύρω σου, ιδιαίτερα όταν ενσκήπτει, πολύ άκαιρα, και το επιχείρημα της αγάπης. Ποιος οικείος, λόγω αγάπης, θα άφηνε ένα ανίατο καρκινοπαθή να υποφέρει μόνο και μόνο για να μην τον στερείται ο ίδιος? Ή ακόμα χειρότερα, για να μην τον κρίνει ο Θεός? Για ποιόν οικείο, το παράδειγμα του ανθρώπου που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις, δεν είναι ηρωικό και δύναται ταυτόχρονα να τον οδηγήσει αύριο – μεθαύριο σε μια ανάλογη απόφαση, χωρίς να βρίσκονται σε ισχύ οι προϋποθέσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω? Οι απαντήσεις – συμπεράσματα δικά σας…
Όλες οι υπόλοιπες περιπτώσεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΑΤΕΣ και μπορούν ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ να βοηθηθούν. Είπαμε παραπάνω· με επιστήμονες, καλές παρέες και πρότυπα που στηρίζουν μια επιλογή στο φως. Και όσο κουλό και αν ακούγεται ένα τέτοιο, αξεπέραστο κατά την άποψη μου, τέτοιο πρότυπο είναι ο Κύριος Lemmy Kilmister.
Αναφορικά με τους ροκ αστέρες, εν γένει, η αυτοκτονία ευτυχώς έχει παρασυρθεί στη λήθη μιας γλυκόπικρης (κατ’ επιταγή του συστήματος) ιστορίας με όμορφα και μελαγχολικά αγόρια και κορίτσια, πιστά στις καταχρήσεις τους, που εσφαλμένα θεωρήθηκαν νομοτέλεια στην ιστορία της ροκ. Όλοι μπορούμε να καταλάβουμε το γιατί: συντήρηση εμπορικότητας (ο τάφος του Morrison είναι ο πιο «τουριστικός» / «εμπορικός» τάφος στο νεκροταφείο του Παρισιού) και ταυτόχρονα δυνατότητα άρθρωσης πολεμικής εναντίον της μουσικής αυτής από συντηρητικούς κύκλους της βιομηχανίας, καθώς και κατοχύρωση ενός απίστευτου plausible deniability εκ μέρους των δισκογραφικών, που με τις απαιτήσεις τους έκαναν κάποιους αστέρες να ολοκληρώσουν την καριέρα και ζωή τους πριν την ώρα τους.
Στον αντίποδα οι ακροατές, οι δέκτες των όποιων μηνυμάτων που άλλοτε ακούσια και άλλοτε εκούσια, έστελναν οι αστέρες αυτοί, θα πρέπει αντί να εξωραΐζουν, με δακρύβρεχτα σχολιάκια τις εθελούσιες εξόδους ανθρώπων ανίκανων να διαχειριστούν την ίδια τους την επιτυχία, το ίδιο τους το ταλέντο, να οργίζονται· γιατί κάποιος που αυτοανακηρύσσεται πρότυπο, ή τον βαπτίζει η βιομηχανία που τον εκπορνεύει έτσι, το ταλέντο του το πέταξε στα σκουπίδια, σαν κριτική στην πουτάνα την κοινωνία, που όμως όλοι είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε εντός της. Και ιδιαίτερα εκείνοι οι οπαδοί, που στερούνται των δυνατοτήτων που δίνει στους αστέρες το πηγαίο ταλέντο, οι καλές γνωριμίες (προσβάσεις που λέγαμε και παραπάνω), αλλά και τα χρήματα, που οι οπαδοί τα θέλουν για να βιοπορίζονται, ενώ οι αστέρες για να διαβιώνουν ποιοτικότερα (κοινώς να κάνουν ανετότερα την καβλάντα τους), δεν θα’ πρεπε λογικά να οργίζονται, αντί να συναισθάνονται και να συμπράττουν στο παγκόσμιο πένθος? Εδώ έγκειται ο προβληματισμός μου.
Γιατί ο οπαδός είναι τέτοιος· συγχωρεί και βρίσκει δικαιολογίες για τα πρότυπα του, προκειμένου εκείνα, είτε να παραμένουν στο απυρόβλητο της κακής προαίρεσης των άλλων, ή έστω να ευθυγραμμίζονται και να συμφωνούν με την προσωπική ηθική του κάθε οπαδού ξεχωριστά. Επομένως, είναι και λογικό, άνθρωποι που θρηνούν, να βλέπουν «ήρωα» αυτόν που επέλεξε να μας γράψει όλους (κ την ίδια του την ύπαρξη ακόμη) στ’ αρχίδια του, για να κερδίσει την γαλήνη (?) στην ανυπαρξία (?) του θανάτου. Και τότε γίνονται πράγματι επικίνδυνα τα πράγματα, γιατί σε στιγμές του καθημερινού αγώνα, που όλοι μας περνούμε, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος ο ρίψασπις, ακόμη και αν τραγουδούσε το Smells like a teen spirit. Πόσο μάλλον αυτός· που κέρδισε, ακόμα και εν αγνοία του, είτε εν αντιθέσει με όσα πίστευε, το ίδιο το σύστημα και έγινε αναγνωρίσιμη φιγούρα, που σίγουρα θα μπορούσε να δώσει κ κάτι πιο μεγάλο από ένα αξεπέραστο ροκ anthem στο συλλογικό ασυνείδητο τόσο της ανθρωπότητας, όσο και στο συνειδητό κομμάτι του πιστού οπαδού του. Ας είναι τελευταίος ο Cornell αυτής της νοοτροπίας και ας μην θρηνήσουμε άλλον.
Σ.σ. Ακόμη θυμάμαι τον ντόρο και την βουή για το Suicide Solution του Ozzy, ακόμη θυμάμαι τους Priest να σέρνονται στα δικαστήρια από την MPAA και να καταλήγουν να βγάζουν τον πιο φλώρικο δίσκο τους ever (Turbo Lover) μόνο και μόνο για να κατευνάσουν τις υστερικές φωνές της συντήρησης που τους κατηγορούσε για ηθική αυτουργία της αυτοκτονίας 2 εφήβων υπό τον ήχο τραγουδιών τους. Σε όλους αυτούς απαντούσα με την άγουρη ακόμη σκέψη μου, πως και το Fade to black για την αυτοκτονία μιλά, δεν είδα όμως κανένα να υποστηρίζει πως οι Mets είναι υπέρ μιας τέτοιας πράξης.
Ήθελαν απλά, όπως και ο Ozzy, να καταδείξουν την μάστιγα που τους κληροδότησαν τα sixties και οι αυτόχειρες εκείνης της γενιάς στη μουσική μας, η οποία πρέπει να το αντιμετωπίσει ως ένα ακόμη δεδομένο της ζωής, ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΥΚΤΑΙΟ ΜΕΝ, συμβαίνει όμως δε και είναι πολύ χρήσιμο κανείς να ξέρει τα «δρομολόγια», όπως πολύ έξυπνα τοποθετήθηκαν τόσο στους
στίχους των Metallica (no one but me can save myself, but it’s too late – αυτογνωσία, έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος), όσο και στου OZZY (wine is fine but whiskey is better – καταχρήσεις) για να το σταματήσει, να απογυμνώσει το εγχείρημα από οποιαδήποτε glam αισθητική και αίγλη που δίνουν τα πρότυπα σε αυτή, π.χ. κ ο Cobain το έκανε κ ήταν γνήσιος (όχι πρεζάκιας ήτανε) και να προσφέρει ΒΟΗΘΕΙΑ.
Και αυτό μόνο μπορεί να κάνει, να την προσφέρει· το τι θα κάνει ο άλλος που το σκέπτεται, υποφέρει, ή ασθενεί, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο· και εκεί, είναι πολύ σημαντικό να μην σκέπτεται πως έτσι έπραξε και το πρότυπο του, γιατί αυτός, είπαμε, δεν έχει σχέση με το πρότυπό του, πέραν της λατρείας ενός οπαδού σε ένα δημόσιο πρόσωπο. Και είπαμε, υπάρχουν και θετικά πρότυπα στη μουσική μας· αυτά τα πρότυπα που λένε killed by death και όχι από οποιοδήποτε άλλο πούστη, αναγνωρίζοντας αφενός στον «θεριστή» το θεσμικό χαρακτήρα του ρόλου του (κ άρα την πρωτοκαθεδρία), δείχνοντας όμως και πολύ ανθρωπιστικά αφετέρου, κωλοδάχτυλο σε οιονδήποτε άλλο καριόλη, θέλει το κακό του… Αυτά!
Και επειδή τέτοια παραληρήματα πάντοτε στου Kokdi έχουν και οπτικοακουστικό υλικό, ακούστε ένα κάπως άστοχο μιξάζ που ονομάσαμε Prodigy & the Suicide Squad
Related Posts
1 σχόλιο:
Think Less Live More
Δημοσίευση σχολίου