Η Πίστη Σου Σεσωκέναι

Κατά Ματθαίον 9:22

Ολοκληρώνοντας σήμερα, τελικά, την τριλογία της νοσοκομειακής εμπειρίας της προηγούμενης Δευτέρας, δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στο απόφθεγμα που αβίαστα προκύπτει και γενικά ορίζει ως ένα σημείο την ανέμπνευστη ζωή μας..

Το απόφθεγμα μπορεί να έχει άμεσες χριστιανικές αναφορές αλλά όπως κάθε τι αληθινό, έχει πολλαπλές αναφορές και ιδιαίτερη αξία χρήσης, στην καθημερινότητα μας… εύκολα και αβίαστα μπορείτε, όσοι αντέξατε να διαβάσετε τα 2 προηγούμενα (27/04 και 28/04), να προσεγγίσετε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας, που όμως πραγματικά έχει αποτελέσει, για εμένα, εργαλείο δουλειάς, τόσο σε επίπεδο αυτογνωσίας, όσο και σε επίπεδο διάδρασης με του εξυπηρετούμενους. Όπως τους έχω πει, όταν λαμβάνω θετικό feedback (όπως λένε στο χωριό μου την ανατροφοδότηση), είτε αυτό γίνεται χειριστικά, είτε όχι, στην αυτονόητη προσπάθεια που πρέπει να κάνει ένας Λειτουργός: «Τα ευχαριστήρια είναι δικά σας. Ό,τι πετύχατε το κάνατε μόνοι σας, εγώ απλά σας έδειξα όποιους δρόμους ήξερα να σας δείξω. Η επιλογή και πολύ περισσότερο η εφαρμογή της, έγκειται αποκλειστικά σε εσάς»… Με λίγα λόγια, η όποια «σωτηρία», έρχεται κατόπιν συνειδητής επιλογής, η οποία μετρά την δυναμική της, στην περίοδο που η κάθε πρόταση εφαρμόζεται. Επομένως, αν δεν θες, δεν σώνεσαι από τίποτα και από κανένα, όπως ισχύει και ευθέως αντίστροφα.. αν θες να σωθείς, ΘΑ ΣΩΘΕΙΣ, είτε βρεις μπροστά σου εμπόδια, είτε σε διευκολύνουν.

Γι αυτό και στο ερώτημα τι γίνεται όταν μια ασταμάτητη δύναμη συναντά ένα

ακλόνητο εμπόδιο, η απάντηση είναι απλή.. Όποιος πιστεύει περισσότερο, θα κερδίσει την μάχη. Ο λιγόψυχος θα υποχωρήσει από την αρχή, ή κατά την διάρκεια.. ο αποφασισμένος δεν θα σταματήσει πουθενά, μέχρι την δικαίωση του, ακόμα και αν αυτή προκύψει αλλοτριωμένη από την αρχική ιδέα.. Δεν θα παύει όμως, να αποτελεί δικαίωση μιας προσπάθειας, που βαπτισμένη, ή όχι, σαν «σωτηρία», θα είναι αποκλειστικό κατόρθωμα εκείνου που πίστεψε στην προσπάθεια και στην ιδέα… Ακόμη και ο Ιησούς αυτό επαναλάμβανε στους θεραπευμένους, θέλοντας να υποτιμήσει την δική του συνεισφορά και να ενισχύσει το θεμέλιο της πίστης στον σκοπό… Γιατί πάνω σε αυτή, οικοδομούνται όλα, από την καλλιέργεια της όποιας δεξιότητας, έως την πιο απίθανη υπέρβαση ενάντια σε όλα τα δεδομένα, που κανονικά θα απαγόρευαν σε οποιοδήποτε, έστω, την προσπάθεια…

Αφήστε που με τον τρόπο αυτό, ο κάθε άνθρωπος λαμβάνει 2 καλά, έναντι

της πεπατημένης και πολύ διαδεδομένης στην Ελλάδα, ΑΝΑΘΕΣΗΣ (φτού κακιά λέξη!) σε όποιον θέλει να λανσάρεται ως πεφωτισμένος, είτε έχει την επάρκεια για κάτι τέτοιο (είναι π.χ. ο Υιός του Θεού), είτε όχι… Από την μια εξυπηρετείται το αρχικό αίτημα καθώς δίνονται λύσεις και κατά δεύτερον και ίσως σημαντικότερο, μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του, καθώς γνωρίζει εκ των προτέρων, ότι θα ακολουθήσει εκείνο που ο ίδιος θεωρεί εφικτό και κατόπιν προσπάθειας και αφού έχει ενισχυθεί η αυτοεκτίμηση του, μπορεί να προσπαθήσει και κάτι που θεωρούσε έως και χθες ανέφικτο, με περισσότερη όμως πίστη στον εαυτό του αυτή την φορά…

Γιατί όταν αναφερόμαστε στη ΠΙΣΤΗ δεν αναφερόμαστε σε Θεούς & Δαίμονες, αλλά πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας.. Εκεί θέλω να εστιάσω όταν απευθύνομαι σε ανθρώπους που έρχονται σε εμένα με κουρελιασμένη αξιοπρέπεια, για την οποία πιθανότατα φταίνε οι ίδιοι, που με τις επιλογές τους, ή με την ελλιπή τους πίστη στις δυνατότητες τους, κατάφεραν να τοποθετήσουν εαυτόν, εκτός κοινωνικών δυναμικών. Επομένως το πρώτο πράγμα που πρέπει να διορθωθεί, είναι η παθογόνα αντίληψη τους περί μηδενικών, ή απλά αναιμικών και ανήμπορων ατομικών δυναμικών… Μόνο τότε, έχουν πράγματι, δυνατότητες να υπερβούν τα εμπόδια που τους βάζει ο εαυτός τους, η κοινωνία και οι κάθε λογής αυθεντίες, που τον βάζουν σε κουτάκια και του λένε τι μπορεί να κάνει και τι όχι… εγώ απλά τους επισημαίνω προοδευτικά, ότι το τι μπορούν να κάνουν, δύνανται βαθμιαία, να το αντιληφθούν μόνοι τους και να το πράξουν. Γιατί βεβαίως δεν φτάνει μόνη η αντίληψη, αν δεν συνοδεύεται από προσπάθεια.. Η πραγματική αρένα της πίστης είναι η πράξη. Μόνο αυτή καθαγιάζει ή δαιμονοποιεί πρόσωπα, καταστάσεις και διαδικασίες….

Ό,τι και ανλένε οι χριστιανοί, θέλω να πιστεύω, ότι ο Ιησούς αυτό εννοούσε, όταν υποβάθμιζε την παρουσία του στα θαύματα και ενίσχυε την δυναμική του ανθρώπου: Αν δεν βοηθήσεις εσύ τον εαυτό σου μην περιμένεις από την Θεία Πρόνοια, ή από καμία άλλη Πρόνοια να σε βοηθήσει….

Και για όσους εννοούν ακόμη να βλέπουν την πίστη ως «μια ατροφία του μυαλού σε ορισμένες θέσεις» (Έζρα Πάουντ), να θυμίσω ότι χωρίς αυτή δεν θα κάναμε ποτέ τίποτα το εξωπραγματικό, κάποιοι δεν θα πέφτανε μπροστά στις λόγχες των εχθρών τους, για να κινήσει ο τροχός της ιστορίας (που δυστυχώς δίχως αίμα δεν κινείται) και πάνω απ’ όλα δεν θα μπορούσε ποτέ να απελευθερωθεί αυτός ο «ατροφικός» νους, από τις νουθεσίες της ψευδεπίγραφης αυθεντίας της κοσμικής εξουσίας (είτε αυτή λέγεται οικογένεια, είτε φέουδο, είτε εκκλησία, είτε Δ.Ν.Τ.)… Και για να το κάνω και πιο δικό μου και σχετικό με τον λόγο που γράφω το κείμενο αυτό, να σημειώσω πως αν την πίστη που είχαμε εμείς οι συνοδοί της, την είχε η μητέρα μου, τώρα θα έβλεπε……