Το Σαράβαλο

Ασφαλώς κυρα Σούλα μου, που λέτε, υπάρχουν ακόμη παρέες που ξενυχτάνε γύρω από τη φωθιά που καίει μέσα τους• ή γύρω από τη νοσταλγία της νιότης τους και αμέριμνα χαίρονται την ύπαρξη τους και κυρίως την σιγουράδα οτι κανείς δεν απολαμβάνει τον κήπο της Εδεμ μονάχος του• άνθρωποι που γλυκαίνονται με το βίωμα πρώτη φορά και άλλοι, σαν να είναι η πρώτη φορά. Υπάρχουν κορμιά που ιδρωμένα χορεύουν αγκαλιά δίχως να σκιάζονται για τις ανοησίες του περιβάλλοντος κόσμου τους, που, δίχως δεσμεύσεις, χαίρονται στο τώρα, ένα ηλιοβασίλεμα, μια πανσέληνο, μια στιγμή εσκπερμάτισής στην αιωνιότητα, με την πεποίθηση πως η ευτυχία, καίτοι είναι άξια να ζει κανείς, μήπως και την απαντήσει, είναι εν τούτοις, φευγαλέα και σπανιότερα του χεριού μας. Υπάρχουν ζηλωτές της χαράς αμέριμνοι για την ενοχή, άνιωθοι στο φόβο, αγέρωχοι στην απολογία και ανέγγιχτοι στην ευθύνη, υπερβατικοί στην ύλη και ρέκτες στο εφικτό• λόγω ηλικίας, λόγω φύλου, λόγω επιλογών και (κυριότερα ίσως) λόγω αγοραστικής δύναμης, τάξης και καταγωγής.

Απλά δεν βρίσκονται σε αυτό το αυτοκίνητο, που έλεγε και ο Jack στο As Good As It Gets...

Στο αυτοκίνητο αυτό, βρίσκεται μόνο η φθορά του χρόνου και η ζώσα ανάμνηση• η αίσθηση της αλυσιτέλειας και τ' αφρόντιστο θηρίο που είχαμε (θαρρείς και μπορούαμε) υπό τον έλεγχο μας και τώρα άξαφνα είμαστε υποχρεωμένοι να καταστραφούμε μαζί του. Είπαμε, το θάρρος να αποδεχεσαι αυτό που δεν γίνεται να μπορείς να αλλάξεις• άρα και το γεγονός οτι στο σαραβαλο αυτό θα σε ακολουθεί ΚΑΙ η Ταμίλα Κούλιεβα ΚΑΙ η Ζωή που (κ οι 2 σας) δεν ζήσατε• και οι εικόνες του δικαιώματος άλλων να τις ζήσουν, δίχως το βάρος σας. Και είπαμε η ζωή είναι αβάσταχτη, όταν ιδωθεί σαν υποχρέωση.

Είπαν κάποιοι πως για τούτο το σαράβαλο, για τούτο δω το κρίμα, ευθύνεται η κρίση• η οικονομική, αυτή της πανδημίας, της μέσης τάξης και ηλικίας (ίσως για κάποιους και της μέσης ειδικά). Το χιούμορ όπως κάθε τι που έρχεται να αμβλύνει τις εντύπωσεις της πραγματικότητας, ή να τις οξύνει σε σημείο ανυπόφορο, δεν αλλάζει το γεγονός πως στο σαραβαλο μας, μπορεί να γίνει αποδεκτό σαν χειραποσκευή, μόνο αν πρόκειται να τυραννήσει με σαρκαστικό ντεντερμινισμό, τον κομιστή της αλήθειας τού (που, η αλήθεια είναι, πως ένεκα μακαριότητας, θα έπρεπε να αποφεύγει τέτοιες διενέξεις, όπως ο Διάολος το λιβάνι και ο ψεκασμένος τα εμβόλια).

Και όπως κάθε φθορά, μένει η ανασφάλεια της επομενης ημέρας να καθορίζει την διαθεση με τρόπο εξαναγκάστικο• σχεδόν εκβιαστικό• αν όχι τώρα πότε; Και τι γίνεται, αν τότε δεν συνέβη και τώρα, δεν είναι η ώρα να συμβαίνει; και ποιός άλλος να το πει αυτό εκτός από το ίδιο το σαράβαλο; αυτό που εμείς φοβόμαστε πως δεν αντέχει, ενώ, σε περιπτώσεις, είναι η σκουριά του που του έχει εξασφάλισει την αθανασία να αντέξει και το επόμενο "άλλο" που θυμήθηκε ο ιδιοτήτης του να το επιβαρύνει; ενώ σε άλλες περιπτώσεις, κάποια σαράβαλα, καλοσυντηρμηένα και στολισμένα με τα πιο αγαημένα αναμνηστικά του βιώματος και της προσδοκίας του ιδιόκτήτη, στο μέλλον και στη ζωή που δεν έχει έρθει ακόμη, να χυμάνε στο νέο αιώνα με την επιθυμία της αθανασίας και να σκάνε, μόλις 2 μέτρα από το συνεργείο....

Γιαυτό σε κάποιους μένει η φθορά να θυμούνται οτι άφθαρτοι είναι μόνο αυτοί που δεν επιθύμησαν την αφθάρσια• και νεκροί είναι μόνο οι καλοί σαν προείδοποιηση να είσαι αρκούντως κακός για να ζήσεις ό,τι φαίνεται ποτέ να μην σου είναι αρκετό• και ύστερα σου λένε οτι μόνο ο καπιταλισμός έχει δομικές αντιφάσεις• τα σαράβαλα μας τί έχουν;

Έχει 2 χέρια, 2 πόδια, 2 μάτια, γιατί δεν λειτουργεί;;;Μήπως όμως έχει μόνο αυτά; Και μυρωδιές από καπνό και αλκοόλ έχει• την αφή στα σωματικά υγρά και τις εικόνες της ξεραμένης πια θύμησης, απ' την ανυδρία που στεγνώνει το μάτι εκείνων που κοιτάζουν, το κούφαρι που, κάθε χρόνο, δεν προλαβαίνει να στεγνώσει και κατόπιν παλεύει να κρατήσει μια στάλα υγρασίας, για να μην γίνει σκόνη• την αίσθηση της απόλαυσης στη μοναξια μέσα στο κουφάρι του σαράβαλου που σε έφτασε ως τα εκεί• ή της αγωνίας από την προσμονή της προμήθειας, από την αναμονή μίας απάντησης• της επιθυμίας για την επιδοκιμασία του φιλιού αλλά και του φόβαυ για την επίγευση που θα αφήσει η στυφάδα της απόρριψης, σαν μπεντζίνα και υγρά φρένων και λάδια και 2 χέρια και 2 πόδια....

και η αίσθηση ατρωσίας, ή απαξίας του οδηγού του. Το θάρρος να ορμήσει και να περάσει ξυστά από το θανατηφόρο ατύχημα μπροστά του, ή να σταθεί στην άκρη του δρόμου μέχρι "και αυτό να περάσει" και να ξαναβγει στη γύρα μόνο σαν είναι σίγουρο πως θα φτάσει. Την αίσθηση της γνώσης που σε σνυδυασμό με την εμπειρία εγγράφεται ως παντοδυναμία στο κάθε πάτημα του γκαζιού, στο κάθε στρίψιμο του τιμονιού• και αυτή του φοβισμένου λαγού που βρέθηκε στο κόσμο των ανθρώπων να είναι οδηγός, με την ελπίδα κανείς να μην προσέξει πως είναι λαγός αυτός που κάθεσται στο τιμόνι• και πως δεν είναι καθόλου ασφαλές αυτό για κανέναν. Την πεποίθηση για ομαλή οδήγηση κάτω υπό οιαδήποτε συνθήκη• το σταθερό χέρι μπροστά στον ενθουσιαμό του πρώτου και στην ελπίδα πως δεν θα είναι το τελευταίο• ή την απόγνωση της απαξιωσης που ενθαρρύνει τους λιγόψυχους να γκρινιάζουν, αντί να έχουν το νού τους στο δρόμο, που έχει τις ευκαριές σε λιγότερο, η αλήθεια είναι βαθμό, διασπαρτες σε κάθε στροφή• μονο που οι φοβισμένοι οδηγοί, κάθε ευκαρία την βλέπουν σαν εν δυνάμει κίνδυνο. Επομένως αν κάποιος έχει στο νού του την παγίδα, το μόνο σίγουρο είναι οτι θα χάσει και το θησαυρό, αν καταφέρει να αποφύγει την παγίδα. 

Τα αντανακλαστικά του οδηγού, που έχουν κάνει σκοπό τους να είναι καλύτεροι, κάθε φορά που ξανα - πιάνουν το τιμόνι• που λένε οτι τα εμπόδια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε• και πως αν γίνει, την επόμενη φορά που το εμπόδιο θα είναι διαφορετικό, θα πρέπει και οδηγικά αυτό εμπόδιο να υπερπηδηθεί• σαν παγκοσμιος πρωτάθλητης που σπάει τα ρεκόρ του• που μαθαίνει να εξελίσσεται και να βγαίνει πάντοτε δυνατότερος και μέσα από τις τράκες• γιατί σε αυτούς τους οδηγούς είναι αρκετό να έχουν κάνει το καλύτερο που μπορούν• δεν αισθανοτναι ένοχοι αν έχουν κάνει πραγματικά αυτό που μπορούν. 

Και υπάρχουν και οδηγοί που λένε οτι τα εμπόδια είναι σημάδι, πως μπροστά τους ανοίγεται μονοπάτι που δεν μπορούν διαπεράσουν• ακόμη και αν μια φορά το καταφέρουν, είναι σίγουροι πως τούτο είναι αφενός αποτέλεσμα μεταφυσικής παρέμβασης, ευτυχούς συγκυρίας, ή ακόμη χειρότερα, ενεργειών ενός κύκλου γνωστών, που σε κάποιες κουλτούρες εξακολουθούν να υποκαθιστούν και να καλύπτούν, είτε την έλλειψη ευθύνης, είτε ικανότητας, είτε και των δυο, των ατόμων, που αυτός ο "κύκλος" εκπροσωπεί• και αφετέρου, γνψρίζουν και φοβούνται πως η επιτυχία δεν θα συμβαίνει πάντα, καταδικάζοντας έτσι, την όποια προσπάθεια τους σε αποτυχία. Με, εις γνώση τους, καταλογισμένη την ευθύνη, ακόμη και όταν δεν γίνονταν αλλιώς. Δεν είναι η αγάπη αυτού του οδηγού για την ευθύνη, είναι ο φόβος του, πως δεν θα καταφέρει ποτέ να την αγαπήσει αρκετά• αυτή είναι η κατάρα αυτού του οδηγού. Το αρκετά• είτε γύρω του, είτε εντός του.  

Όλα αυτά υπάρχουν εντυπωμένα στο σαράβαλο που αράζει μόνο όταν κοιμόμαστε• αφημένο να το κλέψουν, μα όπως στο κομμουνισμό, έτσι και στις απόψεις και άρα και στην ορθότητα του οποιοδήποτε ισχυρισμού, ο καθένας έχει από ένα• σαράβαλο• άποψη• κωλοτρυπίδα. Ετσιθελικά και δίχως να ερωτηθεί κανείς μας για τα αξιώματα αυτά. Άρα, προς τί η κλοπή ακόμη και αν κάποια σαράβαλα είναι άλλες φορές, πολύ έκθετα και άλλες, πολύ παραμελημένα;

Όλα τα παραπάνω είναι χαραγμένα στα καντράν και στις ταχύτητες, στα σκισιματα του δέρματος και στις τρύπες που φυτρώνει "φλυσκούνι και αγρια μέντα"• στις χαρακιές των ελαστικών και στα χτυπήματα στο κορμί του από μεθυσμένους Άγγλους• από μεθυσμένους ιδιοκτήτες και από μεθυσμένους επιβάτες. Όλοι μεθυσμένοι από την ψευδαίσθηση του δικού τους βιώματος• με το σαράβαλο άλαλο παρατηρητή. Οπτικά έτοιμο να πει αρκετά ρε μαλάκες, αρκετά! μας γαμήσατε! Μα άτολμο κ αυτό να δεχτεί πως οι παρέες, η χαρά και το μοίρασμα, δεν είναι πλέον για τα κυβικά του• πως δεν θα αντέξει να πάει παραπέρα γιατί είναι κουρασμένο από άλλα δρομολόγια μα αλίμονο, ποτέ από εκείνο που ήθελε να πάρει....

Άντε, ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση

Μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι

Και η καρδιά μου σαν σαράβαλο που ορμά να το φιλήσει

Related Post

Η Τριλογία Της Κατάπας

Όλα τα παραληρήματα ΕΔΩ