13 years, 3 months & 28 days later...Fear Inoculum

At last!!!!We have been expecting this for over a decade. Some said it was commercial controversy’s fault; some supposed it was a deliberate hiatus in order for them to be fresh, but still groundbreaking, trendsetting and multi-influential as their last 2 releases were; for heavy / rock / prog music that is.

13/07/2019 The Day A Genre Died

Being in such an event, as Slayer’s final concert in Greece, was something rather difficult to express the way it was supposed to be expressed. Words often loose significance or tend to exaggerate when are said or written down in a blog like this...

The Stranglers: Music Suggestion Of The Day 14/02/2019

It is right about time to post the 3^rd out of three in a row posts (that will become more than 3-haha). Today we are meddling with forces that are easily recognizable, easily – heard – but – never – forgotten anthems like midnight summer’ s dream for example

A note to Suicide: ONLY LEMMY ρε!!

Ήταν θυμάμαι κυρά Σούλα μου καλοκαίρι στον Κομμό, όταν τελευταία φορά είχαμε την συζήτηση περί rock προτύπων με εμένα να αντιπαρέρχομαι τις κακές (για να το πω ευγενικά) κριτικές που λάμβαναν μορφές του κινήματος όπως ο Morrison, ή ο Cobain. Χωρίς να τους έχω τόσο σε εκτίμηση, υπερασπιζόμουν την κληρονομιά που άφησαν στη μουσική μας με τραγούδια όπως το Riders in the storm ή το come as you are. Η κριτική όμως δεν γίνονταν ούτε για τις κραιπάλες (αλίμονο), ούτε για την τραγουδοποιία, ούτε για την καλλιτεχνική αξία των πονημάτων τους. Είχε να κάνει με την απόφαση τους να μπουν στο πάνθεον δια του θανάτου τους. Και αν στη δεκαετία του πειραματισμού η κραιπάλη σαν επιλογή μπορεί να θεωρηθεί rock προέλευσης και ιδιοσυγκρασίας και επομένως τα θύματα όπως ο Hendrix, ή η Joplin, αλλά ακόμα και οι Morrison, Scott & Bonham να θεωρούνται «συνεπείς» στην καταστροφική δυναμική της μουσικής και των πολιτιστικών παραγώγων της, ο Cobain, ή ο Cornell αν θέλετε δεν ανήκουν σίγουρα σε αυτή την κατηγορία.

Κατ’ αντιπαραβολή ο αδερφός μου Statler καθώς κ η συνεπής σε θέματα κουλτούρας  συμβία μου, μου αντέτειναν το φωτεινό παράδειγμα του ζωντανού τότε Lemmy που κ rock ήταν και αρκούντως FUCK YOU για να αποτελεί αυτός και όχι κάποιο «θλιμμένο θύμα της μελαγχολίας» το απόλυτο rock πρότυπο… 

Δηλαδή υπήρξε σύγκρουση νοοτροπιών μεταξύ του this is the end my only friend the end, ή του rape me με τα eat the rich ή με το αμίμητο the only time I’m easy is when I’ m killed by death… Μεταξύ της live fast – die young και της born to lose – live to win αισθητικής· μεταξύ του kill me when I’m young and beautiful και του I love rock ‘n roll it satisfies my soul…

Talking Heads: Music Suggestion Of The Day 12/02/2019

It was 2018 still when I attempted to make a-one-out-of 3 music suggestions concerning new wave, post punk bands that really made it for themselves mostly on 80’s

Manolo Jimenez: Completing the trilogy

Δεν θα γράφαμε αυτό το παραλήρημα αν σαν ομάδα δεν χρειαζόμαστε ανέκαθεν ένα πρόσωπο αναφοράς. Στην μεγάλη ΑΕΚ του 70 είχαμε το τρίγωνο Λουκάς – Φραντροκ – Θεωμάς, στο 90 είχαμε Βατραχάκο και Τίγρη, μετά είχαμε τον Ντέμη, τον Σάντος… Πάντοτε όμως είχαμε μια εξάρτηση στην προσωπολατρία· που όμως δεν συμβαίνει αυτό? Η United είχε τον Φέργκιουσον, η Barca τον Μέσσι και τον Γκουαρντιόλα, η Μπάγερν τον Καν· μόνη ίσως εξαίρεση να αποτελεί η Ρεάλ που ήταν υπεράνω προσώπων γιατί…. είχε πάντοτε πολλά να διαλέξει· γι αυτό και η αποκαθήλωση ιερών τεράτων σαν τον Ραούλ, ή τον Κασίγιας να τους ήταν και σχετικά εύκολη. Τα τελευταία 11 χρόνια με όλους τους «ήρωες» μας «σκοτωμένους» από προδοσίες, διοικητική αστάθεια, ή από την Δέσποινα Βανδή, αν θέλετε, ΜΟΝΟ ΈΝΑ τέτοιο πρόσωπο μου έρχεται στο μυαλό…. Και δεν βρυχάται στις ζούγκλες της Ινδίας!!! Αυτό το πρόσωπο είναι αυτά τα 11 χρόνια κοντά στην ομάδα με διαλείμματα για τα οποία, άλλοτε ευθύνονταν οι ανύπαρκτοι που την διοικούσαν κάποτε (δες Αδαμίδης) και άλλοτε οι καβούριες που την κυβερνούν τώρα (τιμή & δόξα στους καβούριες! Είπαμε, μη μας βρουν τσιμεντωμένους στο Φάληρο)!!Πάντοτε όμως μέχρι σήμερα με επιτυχίες, μεταξύ των οποίων και ο πρώτος πρωταθληματικός τίτλος της ΑΕΚ μετά από 25 χρόνια, που ταυτόχρονα βάζει το πρόσωπο αυτό στο πάνθεον της ΑΕΚ και απαντά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ διαφορετικά στην ερώτηση: «ποιος είναι ο τελευταίος προπονητής που κέρδισε πρωτάθλημα με την ΑΕΚ?» Όχι δεν είναι ο βατραχάκος, είναι ο ΜΑΝΟΛΟ ΧΙΜΕΝΕΘ!!!