Με
εκκίνηση το ρατσιστικό παραλήρημα του οικονομολόγου και μαρξιστή Δ. Καζάκη, μου
ήρθε η ιδέα για ένα Λόγια Δανεικά (τα πρώτα του έτους), που δεν θα έμενε μόνο
στα λόγια αλλά θα παρέθετε επίσης και έτερο, συμπληρωματικό υλικό στην όλη
προσπάθεια, με απώτερο σκοπό το να υμνήσουμε, όχι όσο του αξίζει, ένα φίλιο και αδερφικό πνεύμα...
Ας
ξεκινήσουμε πρώτα από τον Καζάκη. Επειδή ο kokdi
ανέκαθεν υποστηρίζει την αλήθεια, όσο και αν αυτή πειράζει, ή ακούγεται
αναχρονιστική, ή ίσως όχι τόσο ριζοσπαστική και ακραία, πρέπει να ξεκινήσω
λέγοντας πως ο απεχθής πλέον, στους εναλλακτικούς, Καζάκης, είναι ορθός
μαρξιστικά. Πράγματι, το να αναλάβει το ελληνικό προλεταριάτο την διασπαστική
(γιατί τούτο θέλει το κεφάλαιο και αυτό είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο)
μεταναστευτική ροή, θα ήταν σαν να υπέγραφε την καταδίκη του. Τα εργασιακά δικαιώματα θα πέσουν
ανεπιστρεπτί στην ανυπαρξία, πολύ απλά γιατί πλέον θα υπάρχει, όχι απλά, φτωχό
ανθρώπινο δυναμικό (και άρα και φθηνό) αλλά και απελπισμένο, δεχόμενο τις
επιταγές των «σωτήρων του», δίχως άλλο υπολογισμό κόστους, παράπλευρου και μη.
Επιμένω, δεν είναι αυτή η προοπτική των μεταναστών που εισρέουν. Ούτε να κάνουν
κακό στο εγχώριο εργατικό κίνημα, ούτε να εξυπηρετήσουν το ντόπιο και ξένο
κεφάλαιο υποδυόμενοι ρόλους, που οι περισσότεροι των Σύρων τουλάχιστον, ούτε
που θα σκέπτονταν, πριν πέσουν οι μεγάλες μπόμπες (γιατί μικρές εκεί είχαν
ανέκαθεν).
Όμως
δεν παύει μαρξιστικά, η αποδοχή αυτή της «αριστερής» κυβέρνησης να ενσωματώσει
/ απορροφήσει μετανάστες που πλεονάζουν στις ακμάζουσες χώρες της δύσης, να
είναι casus beli για το εγχώριο
προλεταριάτο ακριβώς επειδή γνωρίζει τον τρόπο, αλλά και την μακροπρόθεσμη αξία
χρήσης του δυναμικού αυτού που εισρέει αθρόα στη χώρα. Με αυτούς τους όρους τουλάχιστον δεν θα είναι υπέρ
του, για να μην μακρηγορούμε. Με αυτό δεν συνεπάγεται ότι ο Μαρξ ντύνεται τον
μανδύα οιουδήποτε ρατσιστή, «πατριώτη» και μεταστρέφεται σε αντιδραστικό
στοιχείο κατά του διεθνισμού που ευαγγελίζεται. Απλά, όπως και ο Λένιν έκανε
στην πράξη, υπέθεσε πως σε επαναστατική περίοδο, μια τέτοια αθρόα εισροή είναι
αντεπαναστατική γιατί ακριβώς αμβλύνει τις αιτιάσεις των εδώ κολασμένων, έναντι
εκείνων που περιμένουν για να έρθουν. Μην ξεχνάμε πως κατά την Οκτωβριανή
Επανάσταση η ΕΣΣΔ αναγκάστηκε σε μια από τις επαχθέστερες συνθήκες ειρήνευσης
(μπρέστ λιτοφσκ), προκειμένου να αποσυρθούν τα ρώσικα στρατεύματα που πλέον
χρειάζονταν για να επιτύχει η επανάσταση με στρατιωτικούς όρους σε ότι αφορά
στον έλεγχο των μέσων παραγωγής, που βεβαίως μέχρι τότε άνηκαν στην καθεστηκυία
τάξη, αλλά και στην τήρηση των εντός χώρας, ισορροπιών, που
ανατρέπονταν πάντα με στρατιωτική ισχύ και με την δύναμη των όπλων περισσότερο,
παρά με την πειθώ των λόγων.
Στο
πλαίσιο αυτό, εξοντώνονταν τα αντιδραστικά στοιχεία και σαφώς δεν επιτρέπονταν η
είσοδος παρελκυστικών άλλων, που θα μπορούσαν να δώσουν αντεπαναστατική
δυναμική και διχασμό σε μια χώρα που γεννιόταν με τις αξίες της λαοκρατίας και
της παράλληλης καταπολέμησης των καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών στοιχείων, πρώτα
στο εσωτερικό και κατόπιν στο εξωτερικό της χώρας. Μέχρι εδώ όλα καλά…
Αυτό
που διαφεύγει της ανάλυσης του Καζάκη είναι το εξαιρετικά απλό μα καταφανέστατο
από την αρχή της τοποθέτησης ενός μαρξιστή, στα ελληνικά δρώμενα, έναν
αιώνα μετά. Πρώτον, δεν είμαστε εν μέσω επανάστασης μα και αν ήμασταν, κανείς δεν
αντέτεινε, πως ναι μεν η ΕΣΣΔ έκλεισε τα σύνορα της, όμως α) ήταν η ΕΣΣΔ
(δηλαδή καμιά 200αριά φορές μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό, από την Ελλάδα)
και β) πως ποτέ δεν αρνήθηκε την βοήθεια, όσων διεθνιστών απάντησαν στο κέλευσμα της (more about it; in english press HERE, in deutch press HERE). Επομένως και με το στρεβλό μου το μυαλό σκέφτομαι… Ορθή η μαρξιστική σκέψη του Καζάκη θεωρητικά. Μα,
εξίσου θεωρητικά, στερείται παντελώς επαναστατικού προτάγματος, κάτι που στην
ουσία αμβλύνει τον μαρξιστικό λόγο και τον κάνει υποχείριο της λαθροθηρίας των
«πατριωτών». Επομένως μαρξιστική σκέψη δίχως επαναστατικό πρόταγμα και
προοπτική είναι τζατζίκι φτιαγμένο μόνο με γιαούρτι. Κοινώς, όσο το τζατζίκι χωρίς
σκόρδο, δεν ονομάζεται σκέτο γιαούρτι με αγγούρι, τόσο και μια τέτοια εκφορά
λόγου χωρίς το επαναστατικό του κέλευσμα, δεν θα μπορούσε να λογίζεται ως μαρξιστική.
Και
σκέφτομαι λοιπόν. Δεν θα ήταν πολυτιμότατος σύμμαχος του προλεταριάτου, όλοι
αυτοί οι εξαθλιωμένοι άνθρωποι που ψάχνουν για μια νέα πατρίδα, στον αγώνα της
εργατικής τάξης ενάντια στο ντόπιο, τουλάχιστον, κεφάλαιο??Δηλαδή επειδή
είμαστε και διεθνιστές (δεν λέμε μόνο πως είμαστε), θα χαρακτηρίζαμε προδοτική
μια εργατική ηγεσία που θα ενσωμάτωνε τους μετανάστες με την υπόσχεση και την
συμφωνία σε έναν κοινό αγώνα για μια νέα πατρίδα ακηδεμόνευτη και δίχως
καταπιεστές με δικαιωμένα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τα προτάγματα για λαοκρατία, κοινωνική
δικαιοσύνη και νομική ισονομία?? Μάλλον κάποιοι «πατριώτες» ακόμη και αν λογίζουν
εαυτούς εξ αριστερών, θα θεωρούσαν μια τέτοια ενέργεια, μέγα αίσχος και απόλυτα
προδοτική πράξη.
Σκέψου,
λέω από μέσα, μου τα Πακιστάνια στην Μανωλάδα να έπαιρναν τα όπλα του
επαναστατικού στρατού του προλεταριάτου και σαν άλλοι Django
να τριγύρναγαν την ελληνική επαρχία ελευθερώνοντας σκλάβους και
κολλεκτιβοποιώντας περιουσίες τσιφλικάδων… Σκέψου, όλοι οι μετανάστες 2ης
και 3ης γενιάς να συμμαχούσαν με τους ημεδαπούς, ιθαγενείς
«μετανάστες» και να έβρισκαν λέει από κοινού εκείνα τα πρώτα αφεντικά, που τους
«καλοδέχτηκαν» τότε στη χώρα, προσφέροντας ένα πιάτο φαί για 18ωρη εργασία στα
χωράφια… και να τα εκτελούσαν με συνοπτικές διαδικασίες, προς γνώση και
συμμόρφωση…. Γιατί ο πρώτος αγώνας (ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΑΓΩΝΑΣ), θα είναι κατά αυτών,
που σήμερα αγωνιούν αν θα μπορούν κατεβάσουν application στα smartphone τους,
με την χρήση πιστωτικής. Είναι αυτοί που κλείνουν τα προσφυγόπουλα εκτός
εκπαιδευτικής διαδικασίας, με προσχηματικές προφάσεις που στην καλύτερη
περίπτωση είναι εξοργιστικές για την επίδειξη αμάθειας και απόλυτης ένδειας απέναντι στην
οικουμενικότητα του Ελληνισμού, τον οποίο λένε πως διαφυλάττουν, με τέτοιες
επαίσχυντες πράξεις. Γιατί, κακά τα ψέματα, πρώτη παγκοσμιοποιημένη γνώση, με
την έννοια της οικουμενικότητας και της ανοχής που πρέσβευε (ακόμη και αν όλο
αυτό το πνευματικό δημιούργημα προήλθε από κοινωνίες που αναγνώριζαν και
λειτουργούσαν εις βάρος, σκλάβων) ήταν η κουλτούρα που διαμορφώθηκε στον
συγκεκριμένο γεωπολιτικό χώρο 2500 χρόνια πριν. Μόνο εμείς εν τέλει διαθέτουμε
την άνεση και το μεγαλείο να διατείνουμε, πως είμαστε ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Όλοι όσοι
έχουν διδαχθεί Ιλιάδα και Οδύσσεια, έχουν διαβάσει Οιδίποδα Τύραννο και
Προμηθέα Δεσμώτη και Αλέξη Ζορμπά και βεβαίως δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε την
ξένη επιρροή. Πολύ απλά γιατί εμείς την έχουμε επηρεάσει πρώτοι, όσο και αν
διαλέγουμε την μιζέρια της εσωστρέφειας, ή την ημιμάθεια του εθνικισμού, όταν
πρόκειται να αγαπάμε την πατρίδα για όσα μας έδωσε.
Πρώτος
εχθρός λοιπόν Κυρά Σούλα μου, είναι ο ντόπιος κεφαλαιοκράτης που κρατεί στο
βρακί του φυλακισμένους όλους εκείνους που είναι δέσμιοι του παγκοσμιοποιημένου
πολιτισμού, ενώ θα έπρεπε να είναι εξ’ αρχής απελευθερωμένοι από τις εξαρτήσεις
που αυτός προτρέπει, αν θέλουν να λέγονται
Έλληνες (γιατί όπως είπαμε ο ελληνικός πολιτισμός με την κριτική σκέψη στην
οποία διαρκώς αναφέρεται και στοχεύει να εκμαιεύσει, μπορεί να απελευθερώσει.
Όχι το application του smartphone σου!!).
Και αυτός ο εχθρός είναι μεγάλος, μιλά Ελληνικά, κάνει τον σταυρό του και
κάθεται δίπλα σου στο λεωφορείο, στο ταμείο ανεργίας, στο σχολείο, στο
νοσοκομείο, στη δουλειά. Και διατείνεται πως είναι «πατριώτης», που αγαπά την
πατρίδα περισσότερο από εσένα που «θέλεις να του πάρεις τα λιόφυτα», επειδή
πιστεύεις στην κοινοκτημοσύνη και την κατάργηση της ιδιοκτησίας. Και η ελληνική
ιστορία έχει αποδείξει πως οι μουλωχτοί «πατριώτες» είναι περισσότεροι, από
αυτούς που θέλουν να την μεγαλώσουν (κ δεν το εννοώ αυτό με όρους ιμπεριαλισμού,
μην μπερδεύεστε!!). Στην κρίσιμη στιγμή υπήρξαν πολλοί, όχι ένας Εφιάλτης, όχι
ένας κουκουλοφόρος που έδινε στους ταγματασφαλίτες αγωνιστές. Υπήρξαν πολλοί,
που επιθύμησαν την δική τους επιβίωση περισσότερο από του διπλανού τους,
περισσότερο και από του παιδιού τους την επιβίωση, θα τόλμαγα να πω. Και αυτοί
είναι εχθροί μας, που πρέπει να παταχθούν πρώτοι και άμεσα. Επομένως, ποιος
ανόητος δεν θα ήθελε βοήθεια? Βοήθεια και μάλιστα με μπαρουτοκαπνισμένα χέρια
και μάτια που έχουν δει πολέμους χθες και όχι πριν 40 χρόνια, όπως εμείς εδώ,
οι ντόπιοι. Και το αντάλλαγμα είναι μεγάλο αλλά μας παίρνει να το πληρώσουμε
γιατί είμαστε Έλληνες, Αριστεροί, Διεθνιστές, και άρα μπορούμε να το κάνουμε.
Να είμαστε συν-κοινωνοί μιας δικαιότερης πατρίδας που σύνορα έχει τις άκρες της
γης και προτάγματα της, την Ισονομία την Δικαιοσύνη και την Αλληλεγγύη. Για την
ακρίβεια μόνο εμείς θα μπορούσαμε να το κάνουμε, που έχουμε πατέρα μας τον
Επίκουρο, τον Ηράκλειτο και τον Καστοριάδη, τον Ευριπίδη, τον Αριστοφάνη και
τον Καζαντζάκη. Και στο κάτω – κάτω της γραφής, για να κάνεις επανάσταση κυρ
Καζάκη μου, θες στρατό. Και δεν υπάρχει καλύτερος στρατός από εκείνον που
πολεμά για το δίκιο του και όχι για το δίκιο των αφεντικών του (επομένως και
μαρξιστικά ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ να το δεις Refugees Welcome)!!Ονείρωξη!!
Η
ονείρωξη αυτή μου έφερε στο νου και άλλες αιρετικές ονειρώξεις που είχα από
μικρός και, όσο το δυνατόν, πάλευα να βρω εντός μου μια πρόταση, που θα λέω
στους γύρω μου και εκείνοι θα συμφωνούν με επιδοκιμασίες. Τέτοιο ήταν και το
σενάριο που ήμουν υπέρμαχος το 91 (όντας μόλις 16), για άρση της αναβλητικής
αρνησικυρίας στην είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. Να σταματούσαμε επιτέλους να
παίζουμε τους κλειδοκράτορες και θεματοφύλακες μιας Ευρώπης (κατ’ εντολή της
κιόλας, ό,τι και αν έλεγαν οι πολιτικοί μας για εσωτερική κατανάλωση), που δεν
θα ήθελε να μας ξέρει, αν δεν είχαμε ήλιο και ωραίες παραλίες και βουνά για τις
διακοπές τους, ή δεν διαθέταμε, αλίμονο, την τεράστια εκείνη κληρονομία, που
ακόμη και σήμερα εκείνοι χρησιμοποιούν σαν εφαλτήριο , σαν βάση, ή αν θέλετε
σαν κορωνίδα του εκπαιδευτικού τους συστήματος. Και πήγαινα και ακόμη παραπέρα.
Στην επανάσταση και στην ένωση όλων των βαλκανικών χωρών με την επωνυμία
Ηνωμένες Πολιτείες Βαλκανίων, γεγονός που θα μας έδινε επαρκή στρατιωτική δύναμη
να κουνήσουμε το μεγαλύτερο κωλοδάχτυλο σε οιονδήποτε καπιτάλα τολμήσει και
έρθει πάλι με την «διαίρει και βασίλευε» τακτική του, προκειμένου να
κονιορτοποιεί εις το διηνεκές, ή για όσο βολεύεται, βασικά δικαιώματα αλλά και
προσδοκίες των λαών.Εντάξει, εκεί δεν ήμουν μόνος
Και φτάνω
στο Δάνειο… γιατί μετά από ονειρώξεις, έχω και το θράσος να βρίσκω, λέει, και
σημεία αναφοράς της τρελλής μου ύπαρξης και σε άλλους, μακράν πιο
επιτυχημένους από εμένα, σε αυτό που έκαναν. Και αυτό που έκαναν, αποτελεί βασικό
μου τεκμήριο και ζητούμενο στην ανθρώπινη και επαγγελματική μου διάδραση. Πήγαν
κόντρα όπου έπρεπε και εκμεταλλεύτηκαν όπου αλλού τους επιτράπηκε, τις δομικές
αντιφάσεις του σάπιου και τραβεστι αστικοδημοκρατικού μας μορφώματος, προς
υπεράσπιση όσων η άρχουσα τάξη ονόμαζε περιθώριο. Ένας ήρως με παντούφλες, που
είχε τα κότσια να πει: «ο χασικλής είναι εν δυνάμει πιο επαναστατικό στοιχείο
από τον κομμουνιστή, γιατί στην καθημερινότητα ήδη συγκρούεται με τις αρχές
προκειμένου να διαφυλάξει τον τρόπο ζωής του όσο στιγματισμένος και αν είναι αυτός.», ή καλύτερα "Αγαπώ τα
τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες
και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας".
Ένας ηφαιστειογενής χαρακτήρας που έδωσε άλλη διάσταση στην γνωστή ατάκα «δεν
υπάρχουν πρόστυχες λέξεις, μόνο πρόστυχα μυαλά υπάρχουν». Ένας εριστικός
άνθρωπος με θράσος, που έλεγε τα πράγματα όπως είναι, όχι όπως θα τα θέλαμε να
είναι, ούτε όπως θα θέλαμε να τα ακούμε πως είναι, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι, με όσα
λέει, δεν θα προσβάλλει, κατ’ αρχάς, τα άτομα στα οποία αναφέρεται, χωρίς όμως
να τον νοιάζει καθόλου, αν την ίδια στιγμή και με την εκφορά των λόγων του,
σόκαρε τον καθωσπρεπισμό και την δηθενιά, όσων των άκουγαν. Μια αδελφή ψυχή,
που σκέπτονταν και, πάνω από όλα, ομιλούσε και έπραττε το ίδιο, δίχως τους κανόνες του
καθώς πρέπει, αλλά με αμέτρητο σεβασμό στην ίδια την ύπαρξη, ή αν θέλετε, στο
ίδιο το πρόβλημα.
Ένας
προβοκατόρικος και προφανώς συγγενικός μου νους, που γοητεύονταν από την δύναμη
του περιθωρίου, παρά από την χλιδή της άρχουσας τάξης, υπερθεματίζοντας για τις
δυναμικές του, με έντονο, σκωπτικό, για τους βολεμένους λόγο, ενάντια σε όλους
και σε όλα, που συνειδητά αποφασίζουν πως το να κάτσουν σε μια καρέκλα, ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΙ, είναι προτιμότερο, από το να μην κάτσει κανείς, ή ακόμα χειρότερα,
είναι προτιμότερο, από το να κάτσουν ΟΛΟΙ σε καρέκλες. Τα έβαλε με όλους και με
όλα. Τους ακαδημαϊκούς, τους δικαστές, τους πολιτευτές, τους μπάτσους, το
σύστημα, τους "πατριώτες" και τις φουστανέλες τους, καγχάζοντας τους και εντονότατα αποδοκιμάζοντάς τους και διεθνώς. Ένας
Τζίμης Πανούσης πιθανότατα δίχως να χρησιμοποιεί το χιούμορ για να σοκάρει τους
αστούς και τους τρόπους τους, μα με αστείρευτη οργή από την μία, για όσους
διώκουν το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που οι ίδιοι δεν θα ήθελαν να ανήκουν,
απαξιώνοντάς το και, αγάπη και σεβασμό, από την άλλη, σε κείνο ακριβώς το
κομμάτι που η μπουρζουαζία αποστρέφεται. Κυρίες και κύριοι, το πρώτο Δάνειο της
χρονιάς, in his own words ο
 |
| Κος Ηλίας Πετρόπουλος In His Own Words |
Related Posts
 |
| Ησυχία! Θα ξυπνήσετε τους "πατριώτες"! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου