Ό,τι Μπουζούκι...Χαίρομαι!! Vol.2

Στο Πνεύμα του προηγούμενου Σαββάτου, καταντήσαμε, υπό το βάρος μιας ανοίκειας επίθεσης, ξαφνικής ποιοτικοποίησης ενός cult  «θεσμού», όπως ήταν όλες σχεδόν οι μπουζουκλερί μέχρι και την έλευση του Σεπτέμβρη, οπότε και κάναμε στροφή στην ποιότητα (φανταστείτε όμως Σημίτη να τονίζει)…

Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον ωραίο Brummel του συγκροτήματος των fantastic four του ελληνικού οργάνου, που προέκυψε από λάθος σε παραγγελία για ούτι και ακατανοήτως πως, έγινε εθνικό μας όργανο. Σήμερα έχουμε τον κύριο υπεύθυνο αστικοποίησης του ρεμπέτικου, τον άνθρωπο που εισήγαγε στις λαϊκές φόρμες την προσφυγική μουσική που άκουγε στο όνομα ρεμπέτικο. Και μην μου πει κανείς για τον Μανώλη Hendrix, ο οποίος βοήθησε στην άνθιση του ελαφρολαϊκού τραγουδιού με τα δυτικοπρεπή του περάσματα (δες Χιώτης – Μάμπο), όμως ήταν ο σημερινός μας bouzouki hero που δικαίωσε τα λιβανεζικά μουσικά δάνεια (όπως αρκετά δεκαετίες έκαναν Άντζελα κ Λε-Πα, για να δείξουμε κ τα ίχνη της «εξελίξης»), που αναβαπτίζονταν με την απλή υπογραφή του παίκτου που ήταν ο Τσιτσάνης, ως ελληνικά αυθεντικά λαϊκά άσματα. Επιπρόσθετα ο Hendrix είχε και από Ανατολής, τα μάτια του στραμμένα στην Δύση, επομένως ήταν αυθεντικότερος και ειλικρενέστερος, παρ’ ότι πρόσφυγας και λούμπεν (που ανέκαθεν είχε μια προσεγμένη εικόνα), σε σχέση με την επαρχιακή μεν, ευκατάστατη όμως τάξη προέλευσης του σημερινού μας ήρωα. Εκτός αυτών και η αστική του προέλευση (τον κέρδισε λέει η μουσική, τον υποψήφιο της Νομικής… τα ναρκωτικά τον κέρδισαν…), προδίδει μια ηθελημένη ντεμέκ σχέση με αυτό που επί Μάρκου αποτελούσε ρεμπέτικο και σχεδόν αυτόνομα από οποιοδήποτε λαϊκό άκουσμα της εποχής (π.χ. δημοτικό τραγούδι, ελληνόφωνο τραγούδι της γαλλικής μπουρζουαζίας κ.λ.π.) μπορούσε και δικαίως,  να αυτοανακηρύσσεται η ΜΟΝΗ αυθεντική λαϊκή μουσική. Τραγούδια σαν το περσικό βαπόρι, ή τα πέριξ, ήταν το άλλοθι, το παρακάλι στην κοινότητα να γίνει αποδεκτός παρά τις ολοφάνερες ξένες προσμίξεις που έφερνε στο είδος.

Και τότε γιατί είναι μέλος της fantastic four, ρε μάστορα?? Πολύ απλά γιατί έχει γράψει την πιο αναγνωρίσιμη ελληνική μουσική και για ταβέρνες και για ωδεία. Με λίγα λόγια το μπουζούκι του ήταν, όσο progressive ήταν του Χιώτη, ενώ η επιδεξιότητα του που είναι παροιμιώδης και η άριστη, ως φαίνεται γνώση της ενορχήστρωσης, τον έκανε να είναι απείρως καλύτερος στις ζωντανές εκτελέσεις του, την ίδια στιγμή που ήταν και παραμένει απαράμιλλα και χαρακτηριστικά τόσο αξέχαστος, όσο και αξιομνημόνευτος, στις επίσημες κυκλοφορίες του που αποτελούν την δισκογραφία του. Παρ’ όλα ταύτα τραγούδια σαν το Συννεφιασμένη Κυριακή είναι εγγεγραμμένα στο ελληνικό DNA και θα ήταν μάταιη ανοησία μας, είτε να το παραβλέψουμε, ή απλά λόγω καλλιτεχνικών διαφορών να μην το αναγνωρίσουμε. Επίσης είναι απείρως ο πιο τραγουδισμένος συνθέτης (ίσως τώρα πια με τον Νικολόπουλο) του ελληνικού λαού σε όλους του τόπους, με όλα τα μέσα, από τις παραλίες με τις παρέες και τις κιθάρες, τα κουτούκια με τους μποζουκομπαγλαμάδες τους, τις ταβέρνες με τα «όργανα» τους, τους σταθμούς ΚΤΕΛ και τα καφενεία με τα τζουκ -  μποξ τους, έως τα μέγαρα με τις χορωδίες τους και τις πίστες με τα «λελουδικά» τους.

Ίσως και σε αυτό, μεγάλο ρόλο να έπαιξε το αξιομνημόνευτον, αφενός της πιο  pop πρόσμιξης που επέβαλε στα δωρικά σχήματα του ρεμπέτικου και αφετέρου, της ευκολίας στον χειρισμό του λόγου, που του επέτρεπε να είναι περισσότερο «αστικός» παρά «λούμπεν», επιβάλλοντας τον  παράλληλα στις συνειδήσεις των ελλήνων γλεντζέδων (και ουχί μόνο του Σαββατοκύριακου), σε σημείο να υπάρχουν σήμερα τόσοι Καζαντζιδικοί, όσοι και Τσιτσανικοί και μάλιστα το ίδιο φανατικοί, παρ’ ότι στην μια περίπτωση έχουμε έναν frontman με το υπερόπλο της αμεσότητας στο θυμικό του ακροατή, ενώ στην άλλη έχουμε έναν συνθέτη – ενορχηστρωτή και οργανοπαίκτη, που συνήθως, αν λαμβάνει αναγνώριση, την λαμβάνει συνήθως πίσω από τις κουίντες… σε αυτή την περίπτωση ο σημερινός μας bouzouki hero αποδεικνύεται, ακριβώς λόγω αυτής της εξαιρετικής και αδιαμφισβήτητης δημοφιλίας του, στην μεγάλη πλειοψηφία του κοινού με δυνατότητα ακοής και γνώση της ελληνικής, κάθε ηλικίας, φύλου και προτιμήσεων, εξαιρετικά, αξιακά σημαντικός και όχι το ανάποδο.

ένα μικρο best of με 3 ντοκυμαντέρ για την ζωή του μεγάλου μαέστρου

 

ΛΙΝΚ

όλες οι Μπουζουκλερί ΕΔΩ

Περιπλανώμενη Ζωή