Για σήμερα
το tribute, αναφέρεται στους αφανείς… σήμερα δεν μνημονεύουμε έναν
γνωστό τοις πάσι για το αξιομνημόνευτον των μυρίων δημιουργιών του, ούτε έναν
ευρηματικό λάτρη της δυτικής μουσικής, εκ γενετής περιορισμένο στον γεωπολιτικό
του χώρο, ούτε βεβαίως για έναν εμβληματικό εκπρόσωπο των Ελλήνων μουσικών που
σφετερίστηκε την δημιουργία και το copyright που
λένε κ στο χωριό μου κάθε ρεμπέτικης νότας που παίχτηκε σε Ελληνικό έδαφος (όπως
ο δεξιοτέχνης αστός, ενορχηστρωτής). Τι έχει όμως ο σημερινός bouzouki hero? Ιδρυτής Σχολής δεν
ήτανε, ιδρυτής μιας τεχνοτροπίας δεν ήτανε… τότε τι? Ο συνεπέστερος
οργανοπαίχτης στο κουρμπέτι δεν έπαψε ποτέ να δημιουργεί αυθεντική λαϊκή
μουσική έως τα βαθιά γεράματα του, όπου & όποτε έπαιζε και να γράφει να
διευθύνει ή απλά να συνοδεύει απλό σκληροπυρηνικό ρεμπέτικο μέχρι αρχοντορεμπέτικα
και ελαφρολαϊκά ή popular by demand ευθυγραμμισμένος πλήρως με τις απαιτήσεις της δισκογραφίας
και τις επιθυμίες του λαού στον οποίο η τέχνη του απευθύνονταν. Ήταν μέλος της μεγαλύτερη
μπάντας που φτιάχτηκε ποτέ και ηγούνταν παρότι δεν πρωταγωνιστούσε αρκετών
υπερεπιτυχημένω μουσικών σχημάτων με μεγάλες προσωπικότητες, αποδεικνύοντας
τόσο την συνθετική του φύση, όσο και την ηγετική δυναμική του. Ενώ μόνο κ μόνο
το γεγονός ότι εξέδραμε στην Αμερική κατέχοντας το μεγαλύτερο δισκογραφικό
ρεπερτόριο μεταπολεμικά, μας δείχνει πόσο…hero ήταν.
Οι ειδικότεροι
από μένα σημειώνουν:
Το 1937
με την Φαληριώτισσα κάνει ντεμπούτο και την ίδια περίοδο "μπαίνει στην «Πειραιώτικη Κομπανία» μαζί με τους Μάρκο Βαμβακάρη, Στράτο Παγιουμτζή, Στέλιο Κερομύτη και Ανέστη Δελιά όπου και πραγματοποιούν εμφανίσεις στη
Θεσσαλονίκη. Μέχρι την κήρυξη του πολέμου το 1940 συμμετέχει σε διάφορα μουσικά
σχήματα καθώς και σε πολλά τραγούδια συναδέλφων του συνθετών όπως του Σπύρου Περιστέρη, του Απόστολου Χατζηχρήστου, Γρηγόρη Ασίκη, και Κώστα Σκαρβέλη κ.α. Τραγούδια του τραγουδούν τόσο
οι παλαιοί (Στράτος Παγιουμτζής, Στελλάκης Περπινιάδης) όσο και
πρωτοεμφανιζόμενοι ερμηνευτές-συνθέτες (Σωτηρία Μπέλλου, Ρένα Στάμου, Μαρίκα Νίνου, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Τάκης Μπίνης, Ιωάννης Τζιβάνης, Στέλιος Καζαντζίδης) κ.α. Επίσης έχει να
επιδείξει συνεργασία με μεγάλους στιχουργούς του Ρεμπέτικου όπως ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης, ο Κώστας Μάνεσης κ.α. Τα χρόνια της κατοχής ο Γιάννης
Παπαϊωάννου γνωρίζει και συνεργάζεται με τον Οδυσσέα Μοσχονά όπου και παίζουν μαζί σε διάφορα
μαγαζιά όπως στου «Τοτόμη» και στου «Καρίπη». Εκεί γνωρίζει και τη μέλλουσα
γυναίκα του, Ευδοξία Καμπούρη. Το 1947, υπό την διεύθυνση του μαέστρου Σπύρου
Περιστέρη, ηγείται μιας πληθώρας προσωπικοτήτων του χώρου (όπως Μάρκος
Βαμβακάρης, Γιώργος Μητσάκης, Απόστολος Χατζηχρήστος, Στέλιος
Κηρομύτης, Κώστας Ρούκουνας κ.α.) στο κέντρο του
«Καλαματιανού».
 |
| Ο Γιάννης & ο Καπετάν Ανδρέας Ζέπος |
Τα επόμενα χρόνια τον βρίσκουν σε διάφορα μεγάλα κέντρα όπως τα
στέκια στις Τζιτζιφιές, η «Τρένα» στη Συγγρού και τα μαγαζιά στη Νίκαια. Το
1952 ακολουθεί περιοδεία στην Κωνσταντινούπολη, ενώ το 1953 εμφανίζεται σε
κέντρα και δισκογραφικές δουλειές στην Αμερική μαζί με γνωστά πρόσωπα όπως ο Τζιμ Αποστόλου, ο Αξιώτης Κεχαγιάς κ.α. Το καλοκαίρι του '52
δίνοντας τη "Βαλίτσες" στον Στέλιο Καζαντζίδη, ένα τραγούδι που
προορίζονταν για τον Δ.Ρουμελιώτη, ευθύνεται κατα μεγάλο ποσοστό για την
μετέπειτα πορεία του. Στη συνέχεια του δίνει κι άλλα δυνατά τραγούδια (Εχθες
αργα το δειλινό κ.α.), που τον καθιέρωσαν στην εταιρεία και στον κόσμο. Το 1955
συνεργάζεται καλλιτεχνικά, επί το πλείστον, με τον Βασίλη Τσιτσάνη. Το 1957 και
το 1968 εμφανίζεται ξανά στην Αμερική κατέχοντας μεταπολεμικά το μεγαλύτερο
δισκογραφικό χαρτοφυλάκιο. Μετά την επιστροφή του από την Αμερική το 1968
εμφανίζεται στον «Ξενύχτη» στην Ν. Φιλαδέλφεια, ενώ στη συνέχεια συνεργάζεται
για τελευταία φορά με τον Τσιτσάνη μέχρι τον θάνατό του το 1972."
Περισσότερα
ΕΔΩ
 |
| Πως θα περάσει η βραδιά |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου