Pseudo Athinorama Of The Week (issue #5)

Big Eyes

Με τις διακοπές του Πάσχα πίσω μας, επιστρέφουν και τα ψέματα… Το καινούργιο τεύχος είναι εδώ και έχει αρκετά πράγματα για σήμερα. Reviews (έτσι λένε στο χωριό μου την επισκόπηση, μετά μικρής αξιολογήσεως) για τις καινούργιες ταινιούλες που ο Kokdi είδε στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε, και κάποιες προτασούλες, αναφορικά με το τι θα ήταν τόσο ενδιαφέρον ώστε να τιμήσετε με την παρουσία σας μια σκοτεινή αίθουσα…

Amy Adams με την πραγματική Margharet Keane στο φόντο

Πρώτον: Επισκόπηση της τελευταίας ταινίας του Tim Burton Big Eyes. Κατ’ αρχάς να κάνουμε την παραδοχή πως είμαστε fans του τυπάκου που μας έχει δώσει αρκετές ενδιαφέρουσες ιστορίες και μάλιστα με έναν χαρακτηριστικά διεστραμμένο / νοσηρό τρόπο, που όμως του έδωσε την υπογραφή που όλοι ξέρουν / αναμένουν όταν αναφέρονται σε / παρακολουθούν ταινίες του. Και όμως μια από τις καλύτερες ταινίες του κατά την φτωχή προσωπική μου άποψη ήταν η λιγότερο Burton-ική (Big Fish). Τώρα η τελευταία του ταινία έχει πάλι την λέξη big μέσα της και είναι ακριβώς έτσι. Χωρίς σκοτεινά και gloomy σκηνικά, χωρίς darkwave αισθητική,

H Μοναδική Butron - like παρέμβαση..

μια.. «κανονική» δηλαδή, σε ότι αφορά στο φιλμάρισμα και πάντοτε, σε σχέση με τον σκηνοθέτη, ταινία. Τυχαίο? Δεν είναι μυστικό ότι η ενηλικίωση του τιμάκου τον έχει οδηγήσει σε πιο φωτεινά μονοπάτια, αφού οι τελευταίες του ταινίες δεν είναι αυτό που λέμε Burton classics, είτε επειδή έγιναν υπό την σκέπη της Disney, είτε επειδή… έτσι του την έχει δώσει η κλιμακτήριος του ανθρώπου… όχι δεν είναι καλό να ειρωνευόμαστε αφού όλοι πάμε στην ίδια «διεύθυνση & αριθμό», επομένως δεν είναι όλα αποτέλεσμα στυτικής δυσλειτουργίας… Και για να μην γινόμαστε άδικοι υπάρχουν πειράγματα του σκηνοθέτη στον θεατή του που δεν ξενίζουν και μάλλον συνάδουν με το αποτέλεσμα (π.χ. τα εξωτερικά του είναι σχεδόν όλα ρετουσαρισμένα με ψηφιακή τεχνολογία, για να δείχνουν πιο «ζωγραφικά»).

Το θέμα του επίσης είναι ενδιαφέρον. Όπως είχε κάνει με τον Εντ Γουντ και εδώ κινηματογραφεί την βιογραφία ενός pop – art καλλιτέχνη που τον έχει εμπνεύσει αρκετά και αυτό πλέον είναι ξεκάθαρο κρίνοντας τα εικαστικά άλλων ταινιών του (Mars Attacks). Και βεβαίως τον ευχαριστούμε που κάνει και σε εμάς τους ανίδεους εμφανή την επιρροή του και μας εκπαιδεύει σε καλλιτέχνες που βέβαια έχουμε συναντήσει πολλάκις στο παρελθόν μα ποτέ δεν είχαμε αντιληφθεί ούτε την ιδιαιτερότητα τους, ούτε πολύ περισσότερο την προσωπική τους ιστορία, που εδώ ο Burton με μαεστρία χρησιμοποιεί, προκειμένου να ταυτίσει με την ηρωίδα του τους καλλιτέχνες εν γένει, μπροστά στην εκμετάλλευση από τον έμπορα που χρειάζονται για να τους προωθήσει… είναι ενδιαφέρουσα πολύ αυτή η ταύτιση που έχει καταδειχθεί και από πολλούς άλλους (ακόμα και το Birdman αναφέρεται σε αυτή την σχέση σε μικρότερη έκταση π.χ. Γαλυφιανάκης), με μάλιστα τα ίδια «χρώματα» απέχθειας προς την εκμεταλλευτική, μα αναγκαία, αυτή σχέση. Είναι όμως μόνο αυτή η προσπάθεια ικανή να καταστεί αυτή η ταινία ίδια με την άλλη Big του, που ήταν αριστούργημα? 

Όχι!!! Δυστυχώς όχι, μια που το cast αποτελείται από αγαπημένους μου ηθοποιούς. Τόσο η Amy Adams (γυναίκα που είναι τόσο απλοϊκά sexy που σε πείθει και για όλα τα υπόλοιπα), όσο και ο ανυπέρβλητος Waltz (ο οποίος πασχίζει να φύγει από την σκιά των χαρακτήρων του Ταραντίνο), δεν φτάνουν σε επίπεδα ερμηνευτικής αυτάρκειας, αρκούμενοι σε ερμηνείες τύπου «παίζω τον εαυτό μου», δυσλειτουργία που μάλλον πιστώνεται στον σκηνοθέτη περισσότερο παρά στον casting director, (κάτι που ισχύει λιγότερο για την Adams, που η αλήθεια είναι ότι δεν είχε παίξει ποτέ το άβουλο, μα ταλαντούχο θύμα).

Φαντάζομαι πως η σκηνή του διακστηρίου είναι μάλλον μαι προτροπή στον Ταραντίνο να του γράφει μικρότερα κομμάτια καθώς η φλυαρία δεν πιάνει παντα στόχο.. Μεγάλο plus είναι ότι δεν υπάρχει ίχνος κιτρινισμού πίσω από την ιστορία (το sex δεν χρησιμοποιείται καθόλου στην ταινία, παρά μόνο εκεί που είναι σεναριακά αναγκαίο και αυτό με την αισθητική των 50’s δεκαετία στην οποία αναφέρεται η ταινία), καθώς και η πιστότατη εικονογράφηση (δες ρετουσάρισμα σκηνών που είπαμε παραπάνω) της εποχής. Αν με 1 αστέρι είναι το χάλια, με 2 αστέρια το κακό, με 3 το μέτριο, με 4 το καλό και 5 το εξαιρετικό αυτή η ταινία θα έπαιρνε 3^1/2 αστέρια κυρίως για το τεράστιο fuck u του σκηνοθέτη απέναντι στους εμπόρους της καλλιτεχνικής προσπάθειας..... (ιmdb rate: 7/10)

LINK

 

Super cool old spy.....

Πρώτον μέρος Β: Συνοπτική επισκόπηση ενός TV Spy Drama, που έρχεται με την μορφή τριλογίαςκαι αναφέρεται στις περιπέτειες του Johnny Worricker ενός πράκτορα της Mi5 (προσέξτε, δίχως license to Kill), ενός αναλυτή δεδομένων. Το κείμενο εμφανώς παραπέμπει σε ιστορίες του Λε καρέ, η εικόνα όμως αποπνέει ένα super cool βρετανικό ύφος (αν κάτι τέτοιο υπάρχει), καθώς ο πρωταγωνιστής Bill Nighy δίνει μια ερμηνεία και μια εσάνς στον ήρωα του σκηνοθέτη ενός Bond εν αποστρατεία με ανυπέρβλητο swagger (που λένε και στο χωριό μου το αλαζονικό / υπεροπτικό ύφος), αλλά και κοσμοπολιτισμό, που αποπνέει μόνο κάποιος ΠΟΛΥ σίγουρος για τον εαυτό του…. Και ο χαρακτήρας δεν έχει απολύτως τίποτε να βασιστεί εκτός από τις ραγισμένες καρδιές που πρόθυμα τον ακολουθούν στο ηρωικό και ένδοξο φευγιό του μπροστά στο…. σύμπαν που τον κυνηγά για να του κλείσει το στόμα…. Μια δυναμική περιπέτεια με νεύρο, σωστούς ρυθμούς και μεγαλειώδεις, παρ’ ότι χαμηλών τόνων, ερμηνείες από όλο το καστ, σε τρία μέρη, εξίσου ενδιαφέροντα και εκρηκτικά. Μια action περιπέτεια χωρίς ούτε έναν πυροβολισμό, αλλά με ευφυείς & καυστικές ατάκες, ύποπτη επικαιρότητα κα πάνω απ’ όλα way cool γηριατρικό στυλ… Δεν λέω τίποτα άλλο μια που αυτή επισκόπηση γίνεται περισσότερο με την έννοια της πρότασης και όχι της αξιολόγησης, αφού οι Τηλεταινίες σηκώνουν πολύ συζήτηση, παρά τον από 5ετίας πλήρη εκσυγχρονισμό τους στα κινηματογραφικά πρότυπα… Αν, παρ’ όλα ταύτα έπρεπε να αξιολογήσω με την κλασσική αξιολόγηση (1 αστέρι: χάλια, 2 αστέρια: κακό, 3:μέτριο, με 4: καλό και 5: εξαιρετικό) το πρώτο μέρος της τριλογίας (Page Eight) θα έπαιρνε 4 αστέρια..... (ιmdb rate: 8/10), 

LINK

το δεύτερο μέρος που βρήκε και διανομή στα Ελληνικά DVD stores, (Turks & Caicos), θα έπαιρνε και πάλι 4 αστέρια..... (ιmdb rate: 8/10), 

LINK

ενώ το τρίτο μέρος (Salting the Battlefield) θα έπαιρνε 4½  αστέρια..... (ιmdb rate: 8/10).

LINK

Δεύτερον από τις ταινίες που παίζονται τώρα στις αίθουσες καλό είναι να προσέξετε (δείτε επίσης προηγούμενατεύχη για ταινίες που ακόμα παίζονται στις αίθουσες)

Child 44 (από τις 16/04). Ένα ακόμη απολειφάδι του Ψυχρού Πολέμου, δίνει την προσδοκία ενός true detective ή ενός Gorky park (ας όψεται ο Tom Hardy, που σπέρνει), Ίδωμεν

Τρίτον, από Coming Soon, μάλλον όλοι έχουν το μυαλό στους εκδικητές, αλλά πάλι υπάρχει κάτι που μοιάζει ενδιαφέρον

Woman In Gold (ανοίγει 30/04)

Και επειδή τα καλά νέα καλό είναι να έχουν πάντα συνέχεια ιδου το πολυαναμενόμενο trailer Justice League που θα προβληθεί του χρόνου… Αξιοπρεπές & άκρως ενδιαφέρον (ως κομικάκιας ενθουσιάζομαι), μου θυμίζει Frank Miller από την ανάποδη…

Όσο Αθηνόραμα μπορούσα, μπόρεσα……

(στο επόμενο λίστα με τις πολυαναμενόμενες blocbuster ταινίες του 2015….)

stylish swagger