Que Cera, Cera.......My Dear Diary

Η σημερινή σύνδεση προκειμένου να βγει κειμανάκι σαφώς καταδεικνύει την ανάγκη του γράφοντος για ψυχοφάρμακα..

Το 1956 η γνωστή ηθοποιός και τραγουδίστρια Doris Day, επιλέχθηκε, άγνωστο για ποιους λόγους προκειμένου να ενσαρκώσει τον ά γυναικείο ρόλο στο remake του μεγάλου Άλφρεντ «The Man Who Knew Too Much». Η πρόσχαρη της φύση αποτελούσε μια αντίρροπη δύναμη στα όσα διαδραματίζονται στην ταινία, καθώς πρόκειται για μια εύθυμη φιγούρα του Αμερικάνικου κινηματογράφου, ειδικευμένη σε μιούζικαλ και κωμωδίες. Είναι γνωστό ότι ο Άλφρεντ ήθελε για τον ρόλο του την καψούρα του που όμως είχε νταλαβέρια με το πριγκηπάτο και δεν μπορούσε… Παρ’ ότι λέγεται πως έκανε λάθος αφού, η χαζοχαρούμενη, για ταινία Χίτσκοκ, παρά το γεγονός οτι δεν ταίριαζε καθόλου με την σοβαρότητα των σκηνών που γυρνούσε, εν τούτοις, έπειθε για την ιδιότητα της ως νοικοκυράς – ενζενί, που παθαίνει νευρική κρίση μπροστά στα τεκταινόμενα.

Πάντως καταλαβαίνουμε τον σκηνοθέτη, καθότι η συγκεκριμένη ταινία, αν και μια από τις πιο δυνατές του, είναι ίσως η μόνη, που στους τίτλους τέλους, θα μπορούσε να εμφάνιζε το λογότυπο της  Walt Disney, με τα τραγουδάκια της και τα οικογενειακά happy endings της, στα οποία ειδικεύεται μέχρι και σήμερα. Το συγκεκριμένο τραγουδάκι, εκτός από χαζοχαρούμενο, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του σασπένς στην αφήγηση, καθότι μετατρέπεται σε εργαλείο διάσωσης του απαχθέντος (συγγνώμη για το spoiler) άρα μεταμορφώνεται από pop jingle της εποχής, σε ένα εξαιρετικά δυναμικό στοιχείο πλοκής. Το τραγουδάκι που έχει ως εξής:

 que cera, cera…

Whatever will be, will be

The future is not ours to see

que cera, cera...

αναφέρει μια όχι παθητική, αλλά τύπου Forrest Gump, υπομονή και υποταγή στο λεγόμενο Grand Design του θεϊκού στοιχείου και επιτάσσει μια αγχολυμένη άνεση στα «τερτίπια» της ζωής. Φιλμικά ο σκηνοθέτης, πάντα επέλεγε θέματα, όπου ο καθημερινός του ήρωας έμπλεκε σε “larger than life” καταστάσεις, οι οποίες άλλοτε τον κατάπιναν (Ρεβέκα, 13 εγκλήματα ζητούν ένοχο κ.λ.π.) και άλλοτε τον ανάγκαζαν να υπερβεί τις δυναμικές του και τις αντιξοότητες και να βγει νικητής (Η κυρία Εξαφανίζεται, Στην σκιάτων 4 γιγάντων, Σχισμένο Παραπέτασμα κ.λ.π.). Η αναφορά μας είναι στην 2^η κατηγορία και έχει να κάνει με την υπέρβαση της νοικοκυράς που κυνηγά κατασκόπους, εν μέρει δικαιολογημένη στο κοινό, από τον μητρικό της ρόλο και καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας τραγουδά το pop-άκι της εποχής (σαν να λέμε να τραγουδά σήμερα Πάολα), το οποίο και αυτό υπερβαίνει την λογική της χρήσης του και μετατρέπεται από φιλμικό trivia ή αχρείαστο mac guffin σε εργαλείο αναζήτησης..

Mέσα στο μυαλό του σκηνοθέτη δεν είμαστε, αλλά μας πείθει η ειρωνεία της αντιπαραβολής, ενός σχεδόν ωχαδερφιστικού μότο ζωής, με την αγωνιώδη αναζήτηση και πάντως την ενεργό δράση της ηρωίδας που το σιγοτραγουδά. Με λίγα λόγια, θα ήθελα και εγώ να μπορούσα, με τέτοια υποδόρια ειρωνεία, να χρησιμοποιήσω, τόσο λειτουργικά, το επιβαλλόμενο από τους χρηματοδότες, pop-άκι της εποχής. Ακόμα περισσότερο δε, αν σκεφτείτε ότι ο Άλφι δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των πρωτοπόρων και ριζοσπαστών σε ότι αφορά στις πολιτικές και άλλες αντιλήψεις του (αποτελεί δηλαδή κομμάτι συντήρησης και όμως βάζει την ηρωίδα του να ενεργήσει απέναντι σε ένα δίκτυο κατασκόπων).Και είναι αυτή ακριβώς η αντίθεση που υπονοείται, μεταξύ της άνευ όρων παράδοσης σε ό,τι είναι «γραμμένο» και της πράξης αντίθετα σε όλα τα προγνωστικά και τις πιθανότητες, που ενδιαφέρει το σημερινό post.

Ένα τραγούδι τύπου Take it as it comes (για όσους μπορούν να κάνουν την ανωτέρω σύνδεση ευκολότερα με ένα πιο σύγχρονο κατά μια 20ετία) μπορεί να είναι ενδεικτικό ενός τρόπου ζωής που συνάδει π.χ. με το χριστιανικό ήθος, που ζητά τυφλή υπακοή στη θέληση του Θεού.. μπορεί  όμως την ίδια στιγμή να είναι πράξη ύβρεως (να εκδηλώνεται όπως στη χιτσκοκική ταινία) με τρόπο που υπερβαίνει αυτή ακριβώς, την προτεινόμενη από το τραγουδάκι, παθητικότητα μπροστά σε ό,τι έρθει. Μια αντίφαση που προβάλλεται και από το ευαγγελικό (το εγκεκριμένο δηλαδή) έργο.. από την μια η υπακοή στο θεϊκό έργο με την υπέρβαση να δεικνύεται κυρίως από την κατακρήμνιση του εγώ (Ματθ. 5, 39), παρά από τον αγώνα απέναντι στις κακουχίες και από την άλλη το τσεκούρι, κατά τον άθεο / κομμουνιστή Καζαντζάκη, που θα κόψει το σάπιο, ή αλλιώς το "σπαθί" της Βίβλου, που θα σπείρει διχόνοια ανάμεσα σ' αδέρφια και οικογένειες  (Ματθ. 10, 34)

Η αλήθεια όπως όλα τα πράγματα είναι κάπου στη μέση.....

τα συμπεράσματα δικά σας 

(για το αν ο γράφων έχει χρεία ψυχοφαρμάκων και συστηματικής αγωγής)...

 Καληνύχτα σας...
(το κειμενάκι είναι αφιερωμένο στην μητέρα μου, που όταν είχε συνείδηση, μου το τραγουδούσε..αυτό της Doris Day εννόω, όχι της Πάολας, ή του Χάρρυ, μην μπερδευόμαστε..)
For more insanity look also
25/2
26/2 
1/3 
2/3 
13/3

<![endif]-->