Λογιά Δανεικά Vol. 7

Courtesy Of Μαρία Τσαρα @ ΝοστιμόνΗ

Ok καταντά τυμβωρυχία, αλλά από την μία και παρά την αναβολή της η δίκη του Χρηματιστηρίου Αθηνών (κοινώς Χ.Α.), μας καλεί να ξαναθυμηθούμε τα καλόπαιδα που από τον πολύ πατριωτισμό μετατράπηκαν, άθελα τους βέβαια, σε ανεγκέφαλα κτήνη που στον αντίλογο απαντούν με μαχαιρώματα….

Από την άλλη τα ναυάγια των θαλασσών και του πολιτισμού ημών και των ευρωπαίων εταίρων μας καλεί

να προσευχηθούμε μήπως και τελικά κάνει καλοκαίρι και δεν πνίγονται οι άνθρωποι σαν τα ποντίκια, από τους ανέμους και την ανθρώπινη αναισθησία…. Γιατί είμαστε ρεαλιστές είναι πιο εύκολο να κάνει ο Θεός καλοκαίρι, παρά να σταματήσει το φαινόμενο της εκμετάλλευσης των απεγνωσμένων… Τουλάχιστον εμείς οι μορφωμένοι Έλληνες, γίνεται να δώσουμε κανά νεράκι στους διψώντες, καμιά τροφή στους πεινώντες, ή από την πολύ κουλτούρα και πολιτισμό χορτάσαμε για όλη την ανθρωπότητα και δεν μας περισσεύει???

Πηγή: Βαθυ Κόκκινο 1 & 2

και τώρα για το κυρίως πίατο από τα φιλικά Βαθυ Κόκκινο & Νόστιμον Ημαρ 

Η επικείμενη δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης έχει περισσότερες πλευρές από την απλή επιμονή να καταδικαστούν οι δράστες και οι ιθύνοντες για τα εγκλήματά τους. Κυρίως, όμως, ο στόχος της τιμωρίας των χρυσαυγιτών δεν πρέπει να ξεπλύνει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τον εκφασισμό της ελληνικής δημοκρατίας, ούτε να οδηγήσει στην αποδοχή αντιθεσμικών πρακτικών και αντιδημοκρατικών στρεβλώσεων.

Το Δεκέμβριο του 2012, ο Νίκος Δένδιας, αυτός που τώρα εκφράζει την ανησυχία του μην καταντήσει η Νέα Δημοκρατία «ακροδεξιό γκρουπούσκουλο», ήταν υπουργός Δημόσιας Τάξης. Τον είχαμε λοιπόν ρωτήσει, σε συνέντευξη που είχε δώσει στο UNFOLLOW, αν κατά τη γνώμη του η Χρυσή Αυγή είναι πολιτικό κόμμα ή εγκληματική οργάνωση που υποδύεται το κόμμα. Ο χαρακτηρισμός «εγκληματική οργάνωση» δεν φάνηκε να τον κερδίζει. Αντί αυτού, μας είχε κάνει την εξής δήλωση: «Το ότι είναι πολιτικό κόμμα είναι βέβαιο. Έχει πάρει σεβαστό αριθμό ψήφων και διαθέτει σημαντικό αριθμό βουλευτών. […] Τώρα, το πολιτικό κόμμα αυτό εκδηλώνει αξιόποινη δραστηριότητα; Η ευθεία απάντηση είναι ναι. Το επιδιώκει κιόλας ή είναι συμπτωματικό; Αν η Δικαιοσύνη καταλήξει ότι το επιδιώκει, το ελληνικό κράτος πρέπει να αποφασίσει τι απάντηση θα δώσει».
Δέκα μήνες αργότερα, ο κ. Δένδιας είχε αλλάξει γνώμη. Στην επιστολή του προς τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, το Σεπτέμβριο του 2013, ο υπουργός επισήμαινε: ««Οι ενέργειες της Χρυσής Αυγής φαίνεται να προσιδιάζουν σε σύσταση εγκληματικής οργάνωσης».

Τι συνέβη μέσα σε δέκα μήνες; Αυτό ακριβώς το ερώτημα θέσαμε, το Νοέμβριο του 2014, στη συνέντευξη που πήραμε από τον Μάκη Βορίδη, υπουργό Υγείας τότε. «Να δεχτώ» μας είπε «ότι η διοίκηση είχε ολιγωρήσει και ότι χρειάστηκε ένα βαρύ, ένα συγκλονιστικό γεγονός προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί – να τη δεχτώ αυτή την κριτική. Θα το αναστρέψω όμως το ερώτημα. Σε τελευταία ανάλυση και όλοι αυτοί που παρακολουθούσαν το φαινόμενο, άνθρωποι της Αριστερός, που είναι, υποτίθεται, πιο ευαισθητοποιημένοι σε αυτά τα ζητήματα, όχι κατά τεκμήριο, αλλά έτσι λέμε ότι είναι, αυτοί γιατί δεν πήγαν να κάνουν μια μήνυση στον εισαγγελέα;» Δηλαδή, ρωτήσαμε, στην κριτική ότι η κυβέρνηση πήρε χαμπάρι το 2013 πως η Χρυσή Αυγή έχει κοινό πολιτικό υπόβαθρο, βάσει του οποίου εγκληματεί ως οργάνωση, απαντάτε ότι συνέβη έτσι «επειδή δεν το έκανε η Αριστερά»; «Όχι» μας είπε ο κ. Βορίδης. «Λέω ότι δέχομαι την κριτική για τον κρατικό μηχανισμό που δεν ευαισθητοποιήθηκε γρηγορότερα, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το πρόβλημα δεν ήταν επαρκώς ορατό και όχι μόνο από την κυβέρνηση».

Από τα λεγάμενα λοιπόν των δύο αυτών επιφανών πολιτικών, εκ των οποίων ο ένας τώρα έχει αρχηγικές βλέψεις για τη ΝΔ ως «μετριοπαθής», «φιλελεύθερος» και «καραμανλικός», ενώ ο άλλος θεωρείται ο εκλεκτός του νυν αρχηγού, προκύπτει ότι το Δεκέμβριο του 2012 μπορεί και να είχαμε «συμπτωματικές» αξιόποινες πράξεις ενός κόμματος με «σεβαστό αριθμό ψήφων» και «σημαντικό αριθμό βουλευτών», αλλά το Σεπτέμβριο του 2013 είχαμε «εγκληματική οργάνωση» – επειδή το «πρόβλημα» δεν ήταν ως τότε επαρκώς «ορατό»…

Το μη ορατό πρόβλημα

Η Χρυσή Αυγή δραστηριοποιείται από τη δεκαετία του 1980, αλλά η κρίσιμη περίοδος, όπου η άνοδός της είναι μετεωρική, είναι το 2009-2010. Η νεοναζιστική οργάνωση στήνει τις «αυθόρμητες» διαμαρτυρίες κατοίκων, όπου λιγοστοί κάτοικοι κραδαίνουν ελληνικά σημαιάκια, περιστοιχισμένοι από μπράβους, σε κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Κάποιες πλατείες τις καταλαμβάνει μόνιμα, εγκαθιστώντας δική της «περιφρούρηση» και απαγορεύοντας την είσοδο στους αλλοδαπούς, ενώ εξαπολύει κύμα επιθέσεων. Η βία της Χρυσής Αυγής είναι έντονη, γενικευμένη και εξόχως ορατή. Η πορεία αυτή την φτάνει ως το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, όπου ο εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Νίκος Μιχαλολιάκος χαιρετά ναζιστικά.

Μεταξύ Οκτωβρίου 2011 και Ιανουάριου 2014, το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας -συστάθηκε με πρωτοβουλία της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Υπατης Αρμοστείας με τη συμμετοχή 34 ΜΚΟ- κατέγραψε περισσότερα από 350 κρούσματα ρατσιστικής βίας. Η συντριπτική πλειονότητα των αναφερθέντων θυμάτων είναι πρόσφυγες και μετανάστες. «Συχνά οι δράστες πιστεύεται ότι ανήκουν σε εξτρεμιστικές ομάδες και ότι δρουν οργανωμένα. Είναι ντυμένοι με μαύρα ρούχα ή/και στρατιωτικά παντελόνια και έχουν τα πρόσωπά τους καλυμμένα ή φορούν κράνη (λεγάμενες “ομάδες κρούσης”)».

Στην αιματοβαμμένη ιστορία της Χρυσής Αυγής, η ολιγωρία της Δικαιοσύνης και η συγκάλυψη από μέρους του πολιτικού συστήματος είναι τεράστιο κεφάλαιο. Ακόμη περισσότερο, όμως, αποτελεί απολύτως λανθασμένη ερμηνεία να επιχαίρει κανείς διότι, έστω και καθυστερημένα, τα δημοκρατικά κόμματα στράφηκαν κατά της Χρυσής Αυγής. Απεναντίας, παράλληλα με τις ευθύνες της νεοναζιστικής οργάνωσης, είναι μείζον ζήτημα πολιτικής εντιμότητας και μνήμης να τονίζεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι είναι οι κυβερνήσεις της λεγάμενης «κεντροαριστεράς» και της λεγάμενης «κεντροδεξιάς», οι κυβερνήσεις της κρίσης, αυτές που έστρωσαν το δρόμο του φασισμού στην Ελλάδα, προκαλώντας την έκπτωση της δημοκρατίας και εφαρμόζοντας πολιτικές που είναι οι ίδιες φασιστικές.

Ένοχη δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή

Δεν είναι η Χρυσή Αυγή που έφτιαξε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες, άστεγους και τοξικομανείς συζητήθηκαν στην προολυμπιακή Αθήνα, επί «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη. Επανήλθαν ως ιδέα επί υπουργίας Μαρκογιαννάκη, στην κυβέρνηση Καραμανλή. Τελικά ο άνθρωπος που έκλεισε τους μετανάστες σε κοντέινερ, μέσα σε συρματοπλέγματα, στερώντας τους τις προστασίες του κράτους δικαίου, ήταν ο εκσυγχρονιστής σοσιαλιστής Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπό τις επευφημίες του επίσης εκσυγχρονιστή Ανδρέα Λοβέρδου. Και τα στρατόπεδα τα γέμισε ο «φιλελεύθερος» Νίκος Δένδιας.

Δεν είναι η Χρυσή Αυγή που ποινικοποίησε τον HIV και που συκοφάντησε άρρωστους ανθρώπους για να γεννήσει πλαστό τρόμο στο κοινό με τη δύναμη του κράτους. Όταν η αστυνομία συνέλαβε γυναίκες, τις υπέβαλε σε ιατρικό έλεγχο δίχως τη συναίνεσή τους, και οι αρχές τις διαπόμπευσαν στο πανελλήνιο, φορτώνοντάς τους πλασματικές κακουργηματικές κατηγορίες που ύστερα σιωπηλά κατέπεσαν, οι αρχιτέκτονες ήταν οι εκσυγχρονιστές Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος.

Δεν ήταν η Χρυσή Αυγή που βασάνισε κρατούμενους, δεμένους με χειροπέδες, ξανά και ξανά, όπως καταγγέλλουν οι εγκυρότερες των ανθρωπιστικών οργανώσεων, σε κρατητήρια αστυνομικών τμημάτων και στη ΓΑΔ Α. Η δημοκρατική αστυνομία μιας χώρας της ΕΕ το έκανε αυτό, μιας χώρας που έχει πάνω από δέκα καταδίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα εγκλήματα των διωκτικών αρχών της. Και αυτός που την κάλυψε λέγοντας ψέματα στο κοινοβούλιο και στα ΜΜΕ ήταν και πάλι ο «φιλελεύθερος» Νίκος Δένδιας. Κι όλα αυτά -και πολλά ακόμη- αποτέλεσαν μέρος μιας βαθιά αυταρχικής αντίληψης της εξουσίας, όπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλούσε για «ανακατάληψη των πόλεων» υποδαυλίζοντας το ρατσιστικό μίσος.

Μάλιστα, ειδικά ο Αντώνης Σαμαράς ευθύνεται για το φασιστικό φαινόμενο όχι με μόνο με τις πράξεις της κυβέρνησής του, αλλά και με τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό του. Ήταν αυτός που, αφού συνετέλεσε με την εθνικιστική και μισαλλόδοξη ρητoρική του στη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς ατζέντας ως μέρους της κεντρικής -«δημοκρατικής»-πολιτικής διαδικασίας, ύστερα συναίνεσε και στην κραυγαλέα υποτίμηση της συνταγματικής τάξης που ήταν η κυβέρνηση Παπαδήμου και το δεύτερο μνημόνιο, κι έστειλε ένα τεράστιο τμήμα ψηφοφόρων, το οποίο ως τότε στεγαζόταν στη μετριοπαθή Δεξιά, αηδιασμένο με τους θεσμούς, ολοταχώς στην «αυθεντική» Χρυσή Αυγή, η οποία εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπως και πάλι επισημάναμε σε αυτό εδώ το περιοδικό, γνώρισε την πρώτη της δημοσκοπική άνοδο. Για να μη μιλήσουμε καν για την παλαιότερη σχέση του πολιτικού αυτού τυχοδιωκτισμού με την Χρυσή Αυγή, η οποία αναζωπυρώθηκε για πρώτη φορά επί της υστερίας για το «μακεδονικό», πρωταγωνιστής της οποίας ήταν φυσικά ο σημερινός αρχηγός της «κεντροδεξιάς» ΝΔ.

Όλα αυτά -τόσο οι πολιτικές συγγένειες όσο και η επί μακράν ανοχή του «μη ορατού φαινομένου»- δείχνουν ότι η απόφαση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να στραφούν κατά της Χρυσής Αυγής είχε πολιτικά κίνητρα, ότι αποσκοπούσε σε πολιτικό όφελος, και δεν ήταν απλώς μια καθυστερημένη αντίδραση σ’ ένα ζήτημα ποινικό.

Ως τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, στη δεδομένη διαφωνία στους κόλπους της ΝΔ σχετικά με την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής αλλά και γενικότερα τη σχέση με την ακροδεξιά, επικρατούσα ήταν η πλευρά, που κυρίως εκφραζόταν από τον εκλεκτό του κ. Σαμαρά γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, που διερευνούσε τις πιθανότητες συνεργασίας. Μετά τη δολοφονία, επικράτησε η άποψη ότι ανοιγόταν μια ευκαιρία να χτυπηθεί αστραπιαία η Χρυσή Αυγή, ώστε να επαναπατριστεί η ακροδεξιά ψήφος και να μην υπάρχει ανάγκη συνεργασίας με μια οργάνωση την οποία η ΝΔ χάιδευε αλλά δεν ήλεγχε.

Ακόμη και τότε, όμως, καταβλήθηκε προσπάθεια η οργάνωση να πέσει στα μαλακά. Λίγες ώρες μετά τη δολοφονία, ο Νίκος Δένδιας δηλώνει: «Τις αμέσως προσεχείς μέρες θέτουμε σε δημόσιο διάλογο πρόταση νομοθετικής παρέμβασης με αντικείμενο τη διεύρυνση του άρθρου 187 του ποινικού κώδικα περί εγκληματικής οργάνωσης και του άρθρου 195 του ποινικού κώδικα περί του τι συνιστά κατάρτιση ένοπλης ομάδας».

Τι σημαίνει αυτό; Ότι παρά την επιμονή της Δικαιοσύνης να παραπέμπει και να δικάζει σωρεία πράξεων τα τελευταία χρόνια με το άρθρο 187Α του ποινικού κώδικα, που αφορά ειδικά τις «τρομοκρατικές οργανώσεις», ο υπουργός φαίνεται να στέλνει μήνυμα ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να δικαστεί με το 187 ως «εγκληματική οργάνωση». Κι αυτό παρότι η διατύπωση «εκφοβισμός πληθυσμού», που περιλαμβάνεται στον 187Α, μοιάζει ιδανική για να περιγράφει τη δράση της Χρυσής Αυγής. Επιπλέον, όμως, ξεθάβει και το άρθρο 195, πλημμεληματικού χαρακτήρα, με ποινή έξι μηνών, και το προτείνει και αυτό.

Η δήλωση Δένδια ξεχάστηκε αλλά κατά πόσον ξεχάστηκε και το μήνυμά της είναι ανοιχτό ζήτημα. Ο δικαστής Νικόλαος Σαλάτας, λόγου χάρη, που μειοψήφησε στο Συμβούλιο Εφετών τον περασμένο Φεβρουάριο, επιχειρηματολόγησε ότι χωρίς το στοιχείο του «οικονομικού οφέλους» δεν μπορεί να σταθεί η κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης», όπως προκύπτει από τη Σύμβαση του Παλέρμο, την οποία η Ελλάδα έχει κυρώσει. Αλλά ο δικαστής δεν προτείνει την επανεξέταση της υπόθεσης βάσει του 187Α, που θα ήταν η λογική προέκταση του συλλογισμού του, αλλά αρκείται στην απαλλαγή της οργάνωσης.

Οι στρεβλώσεις της Δημοκρατίας

Η ξαφνική απόφαση, ωστόσο, της κυβέρνησης του Α. Σαμαρά να στραφεί ενάντια στη Χρυσή Αυγή δεν απαιτείται μόνο να εξεταστεί υπό το φως της ευθύνης του «μεσαίου χώρου» για τον εκφασισμό, αλλά πρέπει και να αποτιμηθεί ως προς μια σειρά στρεβλώσεις που παρήγαγε και οι οποίες έπληξαν την πολιτική διαδικασία. Πρώτον, λόγω της δίωξης και κυρίως του τρόπου και του πολύ καθυστερημένου χρόνου της, προέκυψε μια πολύ σοβαρή κοινοβουλευτική δυσλειτουργία. Όσο κι αν σε πολλούς μας είναι απεχθές το γεγονός, η Χρυσή Αυγή ψηφίστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες τους οποίους εκπροσωπεί στο Κοινοβούλιο. Η πολύ σοβαρή αυτή στρέβλωση της κοινοβουλευτικής τάξης ουδέποτε αντιμετωπίστηκε με μια γενναία και ανοιχτή συζήτηση, αλλά υποβαθμίστηκε από όλες τις πλευρές ενισχύοντας και διαιωνίζοντας το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Δεύτερον, κατά την άσκηση της δίωξης υπήρξαν σοβαρές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη από την εκτελεστική εξουσία.

Τόσο το βίντεο Κασιδιάρη-Μπαλτάκου, όμως, όσο και το μήνυμα του Α. Σαμαρά στον «παναθηναϊκάκια», μολονότι ουδέποτε διαψεύστηκαν, και αυτά υποβαθμίστηκαν στον δημόσιο διάλογο από όλες τις πλευρές. Τρίτον, η Δικαιοσύνη επέτρεψε στην τότε κυβέρνηση να κάνει συγκεκριμένη πολιτική χρήση της προφυλάκισης των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, απαγορεύοντας μεν την παρουσία τους στο κοινοβούλιο σε ορισμένες περιπτώσεις αλλά επιτρέποντάς την σε άλλες, όπως στην προεδρική εκλογή, με αποτέλεσμα ο Αντώνης Σαμαράς να είναι σε θέση να παρουσιάσει τη Χρυσή Αυγή ως σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ και να πει πως μαζί έριξαν την κυβέρνησή του.

Η διαπίστωση ότι η απόφαση δίωξης της Χρυσής Αυγής είχε πολιτικά κίνητρα, ότι αποσκοπούσε σε πολιτικό όφελος και ότι, σε συνδυασμό με την προηγηθείσα ολιγωρία και συγκάλυψη, παρήγαγε στρεβλώσεις, γίνεται προσπάθεια να υποστηριχθεί ότι ταυτίζεται με τους ισχυρισμούς και την υπερασπιστική γραμμή της ίδιας της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Φυσικά, δεν πρόκειται καθόλου για το ίδιο πράγμα, παρά για μια προσπάθεια να στιγματιστεί και να απαξιωθεί όποιος ασκεί κριτική. Κι αν για τη ΝΔ και το Π ΑΣΟΚ είναι εύλογο αυτό, επειδή τους φωτογραφίζει, μαζί με τη Δικαιοσύνη, ως συνενόχους, είναι λιγότερο εύλογο όταν εκπορεύεται από ένα μέρος της Αριστερός.

Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, λόγου χάρη, η οποία επισήμανε πως, από τη στιγμή που η παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο δεν έχει απαγορευτεί τελείως, αποτελεί πρόβλημα να εκχωρείται σε έναν εισαγγελικό λειτουργό η απόφαση σε ποια ψηφοφορία θα ψηφίζουν οι βουλευτές και σε ποια όχι, αντιμετωπίστηκε και από την αριστερή Εφημερίδα των Συντακτών ως κάποιος που «φλερτάρει» με τους νεοναζί.

Όταν μάλιστα η πρόεδρος αντέδρασε στις επιθέσεις της αντιπολίτευσης επισημαίνοντας πως ο λόγος που αντιδρούν είναι ότι το ζήτημα αυτό θέτει σε αμφισβήτηση μνημονιακούς νόμους ψηφισμένους εν τη απουσία των προφυλακισμένων βουλευτών, η ίδια εφημερίδα υιοθέτησε τη «γραμμή» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κατηγορώντας την ότι συγκροτεί «αντιμνημονιακό μέτωπο» με τη Χρυσή Αυγή. Ακόμη και με την πιθανότητα οι επιθέσεις αυτές να σχετίζονται όχι μόνο με τις διαφωνίες γύρω από τη συγκεκριμένη μεθόδευση της δίωξης της Χρυσής Αυγής αλλά και με άλλου είδους ενδοσυριζαϊκούς ανταγωνισμούς, η κατηγορία ότι η πρόεδρος της Βουλής έχει οποιουδήποτε είδους πολιτική προσέγγιση με τους νεοναζί αποτελεί ντροπή γι’ αυτούς που την ξεστομίζουν.

Επισημάνσεις και διλήμματα

Υποθέτει κανείς ότι για την Αριστερά πηγή ανησυχίας είναι ο πιθανός κίνδυνος να αμβλυνθεί η όποια αποφασιστικότητα του δικαστικού σώματος, αν στον δημόσιο λόγο οι ευθύνες παρουσιάζονται πιο διάχυτες και όχι απολύτως επικεντρωμένες στη Χρυσή Αυγή σε σχέση με τις εγκληματικές της ενέργειες. Κίνδυνος που πράγματι είναι υπαρκτός αν συνυπολογίσει κανείς ότι η κυβέρνηση είναι μάλλον αμήχανη. Παρά την αδιαφιλονίκητη καταδίκη των φασιστικών πρακτικών από την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, και την ενεργητική αντίσταση του αντιφασιστικού κινήματος που περιλαμβάνει επίσης την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο, η ίδια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τοποθετηθεί με ηχηρό τρόπο υπέρ των διώξεων. Υπάρχει λοιπόν ο φόβος ότι, αν κάποιες επισημάνσεις, όπως αυτές της Ζωής Κωνσταντοπούλου, παίρνουν μεγάλη δημοσιότητα ενόσω απουσιάζει μια δηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης να υποστηρίξει τη δίωξη, οι δικαστές θα θεωρήσουν ότι δεν υπάρχει «πολιτική βούληση» και θα ρίξουν τη Χρυσή Αυγή στα μαλακά, όπως άλλωστε υπήρχε πάντοτε ο κίνδυνος να συμβεί.

Τούτων δοθέντων, πρέπει να γίνουν τρεις επισημάνσεις: Πρώτον, η ειδική νομοθεσία με την οποία παραπέμπονται, το άρθρο 187 του ποινικού κώδικα αλλά και το 187Α, που θα ήταν, όπως εξηγήσαμε, πιο κατάλληλο βάσει της πρόσφατης δικαστικής πρακτικής, είναι εξόχως αντιδημοκρατική και αποτελεί πάγιο αίτημα πολλών προοδευτικών ανθρώπων η κατάργησή της. Μολονότι ο συνήγορος της Πολιτικής Αγωγής Θανάσης Καμπαγιάννης έχει υποστηρίξει ότι ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαινε στην κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών, αυτό δεν θα επηρέαζε τη δίκη της Χρυσής Αυγής,

Είναι προφανώς απίθανο να αποτολμούσε η κυβέρνηση τώρα κάτι τέτοιο. Και, βέβαια, έχει δίκιο να επισημαίνει η πολιτική αγωγή πως μια τέτοια κατάργηση αλλά και μια ενδεχόμενη αποδοχή ένστασης αντισυνταγματικότητας από το δικαστήριο, θα συνιστούσε θετική διάκριση υπέρ της Χρυσής Αυγής, δεδομένης της ογκώδους νομολογίας όπου τέτοιες ενστάσεις έχουν απορριφθεί τη στιγμή που αφορούσαν κατηγορούμενους από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Τώρα, το αν πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε την κατάργηση των νόμων αυτών επειδή επί του παρόντος προτιμούμε την επείγουσα καταδίκη της Χρυσής Αυγής, ας το κρίνει ο καθένας.

Δεύτερον, η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής όλα τα προηγούμενα χρόνια συγκαλυπτόταν από τις διωκτικές αρχές και τη Δικαιοσύνη είτε αυτοβούλως είτε με παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας. Η δίωξή της ασκήθηκε επίσης με παρεμβάσεις της πολιτικής εξουσίας. Και τώρα διατυπώνεται ένα αίτημα «πολιτικής βούλησης» για την καταδίκη της. Από τη μία, είναι κατανοητή η άποψη που λέει ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε την τέλεια εξυγίανση των θεσμών -που μάλλον θα αργήσει- για να αντιμετωπιστεί η Χρυσή Αυγή. Από την άλλη, το κατά πόσο μπορεί κανείς να απαιτεί αντιθεσμική συμπεριφορά από τους θεσμούς για να διορθώσουν την προηγούμενη αντιθεσμική συμπεριφορά τους, αποτελεί ένα γρίφο της τραυματισμένης ελληνικής δημοκρατίας, που ο καθένας, και πάλι, καλείται να επιλύσει.

Τρίτον, οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή δεν θα εξαφανιστούν. Θα παραμένει λοιπόν σημαντικό να υπενθυμίζεται το πώς παρήχθη ο εκφασισμός και η έκπτωση της δημοκρατίας από τα δημοκρατικά κόμματα και τα πιστά σε αυτά ΜΜΕ, αν μη τι άλλο με την ελπίδα ότι ένας διαφορετικός δημόσιος λόγος θα περιορίσει την έλξη που ασκούν οι μισαλλόδοξες ιδέες και τη λαβή τους πάνω στη νομιμοποιημένη δημοκρατική δημόσια συζήτηση. Το αν κανείς επιλέγει να υποβαθμίσει αυτό το ιστορικό ώστε να μην κινδυνεύει να αμβλύνει την εντύπωση των ευθυνών που έχουν οι ίδιοι οι μαχαιροβγάλτες και οι αρχηγοί τους, είναι κι αυτό ένα ζήτημα προσωπικής πολιτικής επιλογής. Εμείς τη δική μας την έχουμε κάνει.

Πηγή: Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου & Αυγουστίνος Ζενέκος – περιοδικό “Unfollow”

και το 2ο κειμενάκι είναι του ΚΚΕ Μπογιόπουλου (που έχει εσκεμμένα μείνει έξω απο το κόμμα για να μπορεί να τα λέει όπως θα έπρεπε να τα πουν οι κομματικοί του προϊστάμενοι):

Δεν ήξερα!! νόμιζα πως προέτρεπα τον φωτογράφο να σηκωθεί.....

 1) Ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο «φύρερ» της Χρυσής Αυγής, τότε που δεν έκρυβε πίσω από το δακτυλό του το ποιόν του, έγραφε:

 «Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμεΕΚΕΙΝΟΝνα μας οδηγεί (…) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και τοΕθνικοσοσιαλιστικόμας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!»(Νίκος Μιχαλολιάκος, περιοδικό «Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)…

Ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, ο Παππάς. Και δεν είναι… σε αποκριάτικο πάρτι.

O Αρτέμης Ματθαιόπουλος είναι βουλευτής χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος «Pogrom» (τί όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, το εμπνευσμένο από το Άουσβιτς:

«Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»…

Αυτά το 2004. Τότε που οι χρυσαυγίτες δεν έκρυψαν το ποιόν τους…

Ο Κασιδιάρης είναι ο γνωστός άντρακλας που χτυπάει γυναίκες. Στον ύμνο του για το ναζισμό έγραφε:

«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι (…) ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν της παρακμιακής υποκουλτούρας που διέβρωσε τον λευκό άνθρωπο»…

Αυτά για τον «ρομαντικό» χαρακτήρα του ναζισμού, ο τύπος που κυκλοφοράει με τη σβάστικα ζωγραφισμένη πάνω στο χεράκι με το οποίο γρονθοκοπεί γυναίκες, τα έγραφε πριν μόλις 4 χρόνια. Σαν σήμερα! Στις 20/4/2011 (περιοδικό «Χρυσή Αυγή»).

***

    2) Ο ναζισμός είναι έγκλημα. Το μεγαλύτερο έγκλημα που γνώρισε ποτέ η Ανθρωπότητα το προκάλεσε ο ναζισμός: Πάνω από 50 εκατομμύρια θύματα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα, η πατρίδα μας κατ’ αναλογία του πληθυσμού της υπέστη από τον ναζισμό τη μεγαλύτερη σφαγή από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο: Πάνω από 700.000 νεκροί, ανείπωτες θηριωδίες, αμέτρητα ολοκαυτώματα…

***

3) Η Χρυσή Αυγή είναι μια ναζιστική συμμορία. Όχι. Δεν είναι, τάχα, ένας πολιτικός φορέας που «απλώς» έχει στις τάξεις του και κάποιους εγκληματίες, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν κάποιοι ξεφωνημένοι «αντιφασίστες». Είναι μια εγκληματική συμμορία. Και ο εγκληματικός χαρακτήρας αυτής της συμμορίας προκύπτει και αποδεικνύεται ακριβώς από αυτό: Από το γεγονός ότι είναι μια ναζιστική συμμορία. Είναι ο ναζιστικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής που προδίδει και αποκαλύπτει τον εγκληματικό χαρακτήρα της.

***

     4) Η δίκη και η ενδεχόμενη δικαστική καταδίκη του ναζισμού δεν αποτελεί λυσιτελή αντιμετώπιση του εγκλήματος που εκπροσωπεί. Καμιά φορά μπορεί να αποτελεί και προσωπείο του συστήματος που γεννά τον ναζισμό:

• To 1923 εκδηλώθηκε στο Μόναχο το λεγόμενο «πραξικόπημα της μπυραρίας».Ο Χίτλερ συνελήφθη αλλά παρότι οι νόμοι της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης προέβλεπαν ακόμα και την ποινή του θανάτου για το έγκλημά του, έμεινε στη φυλακή – σε υπερπολυτελές κελί – μόλις 8 μήνες, πλήρωσε 500 μάρκα πρόστιμο, και αφέθηκε ελεύθερος. Δέκα χρόνια αργότερα και αφού είχε αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες της (αστικής κοινοβουλευτικής) Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Χίτλερ διορίστηκε Καγκελάριος.

Αν η ιστορική γνώση παρέχει στοιχειώδη πολιτική επίγνωση, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι: Η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και η δικαιοσύνη της κάθε άλλο παρά αποτελούν αδιαπέραστη ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στον φασισμό.

• Στα καθ’ ημάς όσον αφορά τις σχέσεις της αστικής δημοκρατίας με τον φασισμό, και για να μην πάμε στα προεόρτια της χούντας των συνταγματαρχών, ας θυμηθούμε: Πριν φτάσουμε στην «4η Αυγούστου» και στην κήρυξη της φασιστικής μεταξικής δικτατορίας είχε προηγηθεί η 16η Απρίλη του 1936. Τότε τα δυο μεγάλα κόμματα, το Λαϊκό κόμμα (σ.σ.: σαν να λέμε η «Νέα Δημοκρατία» της εποχής…) και το κόμμα των Φιλελευθέρων (σ.σ.: σαν να λέμε το «ΠΑΣΟΚ» της εποχής…) συνέπραξαν. Εφαρμόζοντας όλους τους τύπους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας διόρισαν πρωθυπουργό τον φασίστα Μεταξά που δεν διέθετε στη Βουλή παρά μόλις 7 βουλευτές.

Κάπως έτσι, οικοδομήθηκε το κράτος της «4ης Αυγούστου» που ο ίδιος ο Μεταξάς το περιγράφει στα ημερολόγιά του ως εξής: «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…».

***

5) Το κάδρο της «χρυσαυγειάδας» θα παραμείνει μισό, όπως και κάθε δήθεν «αντιφασιστικό» κάδρο, εφόσον από την εικόνα θα απουσιάζουν εκείνοι  που στέκονται δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους φασίστες και από τους ναζί. Ποιοι είναι αυτοί; Ο κατάλογος των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων που στήριξαν τον Χίτλερ είναι τόσο μακρύς όσο και γνωστός.

Για να εντοπιστούν, για να πολεμηθούν και για να ξεριζωθούν τα αίτια και οι κινητήριες δυνάμεις που γεννούν και τροφοδοτούν τον φασισμό, ο Μπρεχτ επέμενε ήδη από τη δεκαετία του ’30: «… ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σανκαπιταλισμόςστην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

***

6) Από την πλευρά των οικονομικών, των πολιτικών και κοινωνικών συμφερόντων που εκπροσωπεί, η Χρυσή Αυγή, που κάνει τοποθετήσεις στη Βουλή υπέρ εφοπλιστών  (Νοέμβρης 2012, Μάρτης 2013) και την ίδια ώρα δολοφονεί εργατόπαιδα (Φύσσας) και πραγματοποιεί δολοφονικές απόπειρες κατά εργατών (επίθεση κατά στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα), αυτοπροβάλλεται σαν «αντισυστημική».

Καθόλου πρωτότυπο. Ανάμεσα στις άλλες ιδιότητες του φασισμού και του ναζισμού είναι να παριστάνει τον «αντισυστημικό», την ώρα που είναι το πιο πιστό σκυλάκι και το πιο σιχαμερό φιδάκι στην υπηρεσία του συστήματος. Στην πραγματικότητα ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Σε συνθήκες κρίσης, δε, αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.

***

7) Ανάλογα με το μέγεθος της καπιταλιστικής κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

• Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
• Όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
• Όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
• Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ που έκανε πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι τον διόρισαν καγκελάριο.
• Χρειάζονταν εκείνη την μορφή πολιτικής διαχείρισης, που θα μπορούσε να εγγυηθεί μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της ότι τώρα πλέον θα τεθεί «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως τους υποσχέθηκε ο Χίτλερ από τη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
• Όταν απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω»:  Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.

    Αυτήείναι η «αντισυστημικότητα» της Χρυσής Αυγής. Αυτή είναι άλλωστε η «αντισυστημικότητα» του ίδιου του ναζισμού:

«Ο εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος(σ.σ. του κομμουνιστικού δόγματος) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων)»!

   Τούτος ο ύμνος στον Χίτλερ και στο ναζισμό, που μετέτρεψε τον εργάτη σε «πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας» και σε «σύντροφο» των βιομηχάνων, εκφωνήθηκε από τον κύριο Κρουπ. Τον επικεφαλής της γνωστής πολυεθνικής και πρόεδρο των Γερμανών βιομηχάνων, σε ομιλία του στις 26 Γενάρη 1934.

   Η ατράνταχτη αυτή ομολογία (περιλαμβάνεται στα Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης, τόμος 1, κεφάλαιο VIII) ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η τροφός του ναζισμού, ότι τα μονοπώλια και μερίδα του κεφαλαίου είναι οι προαγωγοί του φασισμού, με τα «Τάγματα Εφόδου» του οποίου, όταν τους «χρειάζονται», εξασφαλίζουν «ησυχία», «πειθαρχία», «υπακοή» και πολλά, πάρα πολλά κέρδη, διατηρεί  αυτούσια την αξία της.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο κ.Σαμαράς, κατά την ομιλία του (11/10/2013) στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ, μιλώντας για τις εξελίξεις γύρω από τη Χρυσή Αυγή, είπε:

«… θα αποκαλυφθούν και όλοι οι αφανείς χρηματοδότες τους. Για να γνωρίζει ο ελληνικός λαόςποιοι από πίσω, ενώ ήξεραν, τους στήριζαν»…

Άρα υπάρχουν «αφανείς χρηματοδότες». Μάλιστα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι είναι;Γιατί, σχεδόν δυο χρόνια μετά από εκείνη τη δήλωση, οι «αφανείς χρηματοδότες» των ναζί δεν αποκαλύφθηκαν; Το κράτος μας, με τους υπερκοριούς του, δεν ξέρει τίποτα; Για εκείνη την αναφορά του «Guardian», περί κύκλου ολιγαρχών που χρηματοδοτούν τη Χρυσή Αυγή, δεν έχει ακούσει κάτι; Και εν πάση περιπτώσει: Το δικαστήριο θα κινηθεί, τώρα, στην αναζήτηση αυτής της απάντησης;…

***

    8) Για την δυνατότητα του φασισμού να διεισδύει στην κοινωνική συνείδηση οι επισημάνσεις από την ιστορική εισήγηση του Γκεόργκι Δημητρόφ στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 αποκτούν δραματική επικαιρότητα και συνιστούν πολύτιμο εργαλείο:

• Ο φασισμός «παίζει» με το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας. Εκφράζει την πιο αντιδραστική μορφή του αστικού εθνικισμού. Διευκολύνει την διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας των ισχυρών, αποδίδοντας τα δεινά του λαού στην «εθνοτική του υποτίμηση» και όχι στην ταξική του καταπίεση.
• H φασιστική κλίκα, με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται τα πανεθνικά συμφέροντα, προωθεί την πολιτική καταπίεσης και εκμετάλλευσης του ίδιου της του λαού και της καταλήστευσης και υποδούλωσης άλλων λαών. Χρησιμοποιεί ως λίπασμα μετατροπής του πατριωτισμού σε σωβινισμό τον εθνικό μηδενισμό, που τον πλασάρουν με τη μάσκα του «διεθνισμού» οι ιδεολογικοί φορείς του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα.
• Οι φασίστες, πάντα και παντού, μετατρέπουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού για το παρελθόν του, για τους αγώνες του, για τη γλώσσα του, για την καταγωγή του, για τον τόπο του, για τα ιστορικά επιτεύγματά του, από εργαλείο φιλίας μεταξύ των λαών και εμπλουτισμού του ανθρώπινου πολιτισμού, σε «μαχαίρι» τουμισανθρωπισμού.
• Ο φασίστας μαγαρίζει την έννοια του πατριωτισμού. Στη θέση της αγάπης για την πατρίδα και τον σεβασμό στις πατρίδες των άλλων, στη θέση «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα, στη θέση «Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής περηφάνειας» του Λένιν για το ρώσικο λαό το 1914, στη θέση του πατριωτισμού του ΕΑΜ που απελευθέρωνε την πατρίδα το 1944, ο φασισμός βάζει την πατριδοκαπηλεία και την μισαλλοδοξία. Το κάνει πατώντας πάνω σε ό,τι θίγει το εθνικό αίσθημα κάθε λαού, το κάνει πατώντας πάνω στους εξευτελισμούς του αγγλικού δικαίου, της επιτήρησης, των ταπεινώσεων με «δόσεις» κοκ.
• Ο φασισμός, πάντα και παντού, αξιοποιεί την φτωχοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτωνγια να αποκτήσει κοινωνική βάση. «Ψαρεύει» στα κατεστραμμένα κοινωνικά στρώματα ξεστρατίζοντας τη δίκαιη οργή τους από τις λεωφόρους της διεκδίκησης του δίκιου στα μονοπάτια  της «αντεκδίκησης», την οποία αναλαμβάνουν οι φασίστες ως οι πιο λαϊκιστές και οι πιο… βαρβάτοι «τιμωροί».

***

Συμπέρασμα πρώτο: Ο φασισμός (και είναι ολέθριο να μη το βλέπεις) είναι μια επιδημία που με τη δημαγωγία του και την «αντισυστημική» μάσκα του καταφέρνει να εισχωρεί τόσο βαθύτερα στην κοινωνική συνείδηση όσο μεγαλύτερη είναι η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος, ο αντιδημοκρατικός του κατήφορος, η κοινωνική δυστυχία που αυτό προκαλεί, αλλά πάντα σε συνδυασμό με την αδυναμία του εργατικού κινήματος να βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων της επίθεσης που δέχεται.

***

Συμπέρασμα δεύτερο: Τα ποινικά εγκλήματατης συμμορίας πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον τρόπο που αξίζει στον ποινικό υπόκοσμο. Η δικαστική εξέλιξη, η εκ των ων ουκ άνευ παραδειγματική τιμωρία των εγκληματιών για τις πράξεις τους, η αμείλικτη τιμωρία για τη συγκρότηση και δράση τους ως εγκληματική συμμορία όπως προκύπτει μέσα από τις πράξεις τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αφυδατώσει το μέγιστο πολιτικό τεκμήριο: Ότι είναι ο ναζισμός που ισοδυναμεί με το έγκλημα.Και ότι αυτή είναι η μέγιστη απόδειξη πως η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική συμμορία: Ότι είναι μια ναζιστική συμμορία. Άρα:

α) Η νομική παρέμβαση με στόχο την (επιβεβλημένη) ποινική απαξία του εγκληματία είναι το ένα πράγμα. Και εδώ προσοχή: Κάποιοι θα προσπαθήσουν να κουκουλώσουν – ακόμα χειρότερα: να αθωώσουν – το πολιτικό έγκλημα πίσω από το ποινικό έγκλημα! Προσοχή και εγρήγορση!

β) Το άλλο είναι η κοινωνική απαξία του ναζιστή εγκληματία. Η απαξία και η αποβολή του ναζιστή εγκληματία από την κοινωνία των ανθρώπων μπορεί και πρέπει να είναι κατ’ εξοχήν πολιτική. Που σημαίνει: Η καταδίκη του ναζιστικού κτήνους απαιτείται να έχει απόλυτο κοινωνικό, ιδεολογικό, ιστορικό πρόσημο. Οι ναζί θα τσακιστούν έτσι: Πολιτικά!

Το πολιτικό έγκλημα που εκπροσωπεί αυτός ο α λά «ελληνικά» εσμός των«Βάφεν Ες – Ες», αυτή η συμμορία, για να αντιμετωπιστεί λυσιτελώς θα αντιμετωπιστεί πολιτικά. Με λαϊκή οργάνωση. Με κοινωνική αφύπνιση. Με πολιτική δράση που θα υψώσει μέτωπο απέναντι στους φασίστες, αλλά και θα αποκαλύπτει τους δήθεν «αντιφασίστες».Με διαρκή ενημέρωση. Με προστασία της ιστορικής μνήμης. Με την περιφρούρηση της αλήθειας από το ψεύδος. Από την αμορφωσιά. Από την βλακεία. Με πολιτική αποκάλυψη του ρόλου των φασιστών που πίσω από την «αντισυστημική» τους μάσκα κρύβονται πάντα οι πιο αδίστακτοι τραμπούκοι – υπηρέτες της ολιγαρχίας.  

    Οι ναζί δεν έχουν θέση στην κοινωνία των ανθρώπων. Η απαλλαγή της κοινωνίας από τους ναζί – ας μην υπάρχουν αυταπάτες – δεν θα γίνει δια νόμου. Θα γίνει με το πολιτικό και ιδεολογικό τους «Στάλινγκραντ». Που σημαίνει: Να φτάσει η ατιμία τους παντού. Να ξεγυμνωθούν στα μάτια όλης της κοινωνίας. Για να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν πουθενά. Για να τους ξεράσει ο τόπος. Για να ντρέπονται που υπάρχουν. Για να τους αναγκάσει η πλειοψηφία του λαού και το κίνημά του να κρυφτούν στα λαγούμια τους. Και να θαφτούν εκεί.

***

Συμπέρασμα τρίτο, διαρκές και πάντα επίκαιρο διατυπωμένο σε στίχους του Φώντα Λάδη:

«Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον

καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.

Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,

καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν

και χάνονται βαθιά στα περασμένα.

Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,

μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.

Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος

που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι,

το κουρασμένο βήμα του το ξέρω

και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν’ απλώσει σαν χολέρα

πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,

και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα

αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου».

και για όσους δεν χορταίνουν να τους βλέπουν με τις ναζιστικές τους σημαίες να χαιρετούν το αόρατο κοινό τους δείτε και ένα παλαιότερο του Μπογιόπουλου με τίτλο "Ναζιστική Λεβεντιά"

ενώ για καληνύχτα σας αφήνουμε με ένα νανούρισμα πατριωτικό, ή τι θα λένε στα παιδιά μας αύριο – μεθαύριο… αν τους αφήσουμε… (αμ, δεν ήθελες κυρα σούλα μου να τελειώσουμε με την κομμουνίστρια, που τα λεγε και πιο πετυχημένα.....)

Προσοχή στο πραξικόπημα της μπυραρίας...