Λόγια Δανεικά Vol. 9

Κυρά Σούλα μου χωρίς να υπάρχει Vol. 7 (??), πηδάμε ολοταχώς «νούμερα» για να φτάσουν και αυτά τα Λόγια τα 10!! Το ποστάρισμα της Τρίτης ξεκίνησε σαν δάνειο και κατέληξε σε μινι παραλήρημα και επειδή σέβομαι τις μηδενικές αναγνωστικές δυναμικές ενός περιηγητή του ιστού (chic!) είπα να μην σας κουράσω επιπλέον με βερμπαλισμούς άλλων, που στο κάτω-κάτω έχουν και περισσότερα να πουν και σωστότερα. Επομένως ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα τρισάγιο στον μακαριστό πρώην πρόεδρο του Θα.Σο.Κ., τον άνθρωπο που ευχόταν σε κανένα να μη ζήσει την αγωνία ενός Eurogroup και κάποιοι έχουν ζήσει ήδη καμιά εικοσαριά χωρίς μάλιστα να υποχρεωθούν σε όσα ακρίτως συμφωνούσε ο ίδιος μετά από  7 ½  ώρες (είπαμε μην χτυπήσουμε και υπερωρία στο 5άστερο!!). και έπειτα έχουμε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας γιατί απλά δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από τον Tweet-η….Ας μας φυλάει ο Θεός της Αριστεράς απο τους δικούς μας με τα tablet...

Πρώτα κλέβω απο την Avgi.gr και τον Θανάση Καρτερό δημοσίευση με τίτλο: "Θεέ μου, φύλαξε μας απο τους δικούς μας" (και καλά σαν τον Σαβό που ζητούσε προστασία απο τα σουξέ) ένα άρθρο απο 26/05

"Πάλι τα ίδια και τα ίδια, όπως μετά από κάθε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Μάλλον θα πρέπει να χαϊδεύουμε προληπτικά μια εικονίτσα του Μαρξ οι άπιστοι ή να κάνουμε προληπτικά τον σταυρό μας οι πιστοί, κάθε φορά που τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μαζεύονται για να σκεφτούν συλλογικά, να συσκεφτούν κομματικά και να αποφασίσουν πολιτικά: Θεέ μου, φύλαξέ μας από τους δικούς μας, γιατί από τους άλλους φυλαγόμαστε μόνοι μας.

Νομίζετε ότι το θέμα είναι τι γίνεται εντός; Λάθος. Καλώς γίνεται ό,τι γίνεται εντός. Δημοκρατικό κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα ερίζουν, θα ψηφίζουν, θα καταψηφίζουν, θα αποφασίζουν. Και θα πειθαρχεί η μειοψηφία στην πλειοψηφία. Έτσι πάει το πράγμα και καλώς πάει έτσι. Το θέμα είναι τι γίνεται εκτός, αμέσως μετά τις συνεδριάσεις. Όταν πιάνουν με το πρώτο φως της αυγής στασίδι στα κανάλια ορισμένοι. Και πού σε σφάζει, πού σε πονεί.

Βγήκε, ας πούμε, με το λάλημα του πετεινού, ο Αλέξης Μητρόπουλος. Στον AΝΤ1. Για να μας ενημερώσει ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τη συμφωνία που περιγράφει η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής. Ξέρει -είπε- την ανθρωπογεωγραφία του κόμματος. Και προβλέπει ότι δεν περνάει η συμφωνία. Αδύνατον. Ή εν πάση περιπτώσει πολύ δύσκολο. Διότι υπάρχει αντιστοίχιση μεταξύ των συσχετισμών στην Κ.Ε. και στην Κ.Ο. Είπε.

Και αυτός μεν είπε. Αλλά δεν ελάλησε κιόλας, κατά το ευαγγελικό. Άλλοι λάλησαν, κατά το λαϊκό. Διότι όταν ένας βουλευτής και ανώτατος κομματικός λειτουργός προβλέπει, και το λέει δημοσίως εκεί που το λέει, ότι δεν θα πειθαρχήσουν κάποιοι σε μια δημοκρατικά ειλημμένη απόφαση, τότε δύο τινά συμβαίνουν. Ή δεν καταλαβαίνει τι λέει και τη σημασία αυτού που λέει. Ή απλώς υποκύπτει στην αβάσταχτη ελαφρότητα της δημοσιότητας. Διαλέγετε και παίρνετε.

Μπορεί βέβαια κάποιος να πει: Σιγά, βρε παιδιά, ο άνθρωπος λέει την αλήθεια, όπως την καταλαβαίνει. Σωστό. Μόνο που δυστυχώς την αλήθεια για την αλήθεια του, όπως την καταλαβαίνουν κάποιοι άλλοι, δεν τη λένε, για να μην παραβιάσουν τα χρηστά ήθη, τη δεοντολογία, ίσως και κάποιες διατάξεις του Ποινικού Κώδικα περί εξυβρίσεως. Κι έτσι η ζωή συνεχίζεται. Άλλοι έχουν το προνόμιο να μιλήσουν ατελώς κι άλλοι το βάσανο να λαλήσουν σιωπηλώς..."

Συνεχίζω με τον αγαπημένα μισητό Tweet-η. Ένα άρθρο του Χρήστου Λάσκου με τον επικό τίτλο: "Η Ριζοσπαστική Αριστερά και το σύνδρομο του Τουίτυ". δημοσιευμένο στις 06/06 στο Alter Thess

 

"Με δεδομένη την κορύφωση της έντασης στο κύριο πολιτικό μέτωπο της περιόδου –της διαπραγμάτευσης με τους «εταίρους»- και την καθήλωση του ενδιαφέροντός μας σε αυτό το πεδίο, λέω, στο σημερινό σημείωμα, να ασχοληθώ με κάτι αρκετά διαφορετικό, καθόλου, όμως, νομίζω, άσχετο.

Αφορμή μου δίνεται από την περίφημη πια «υπόθεση Παναρίτη».

Ως προς την οποία, μπορούμε να αισθανόμαστε, βεβαίως, ευτυχείς για την έκβαση, την υποχρέωσή της, δηλαδή, σε παραίτηση πριν από την ανάληψη. Η παρουσία, ως ελληνικής εκπροσώπου, μιας γκρούπι του μεγάλου Ηγέτη Φουτζιμόρι στο ΔΝΤ ήταν πέρα από τα όρια, που δεν τα παραβιάσαμε και λίγες φορές, για να πούμε την αλήθεια. Εδώ, απλώς, περνούσαμε στην κατηγορία του «άνω ποταμών».

Πολύ καλώς καμωμένο, λοιπόν, το αποτέλεσμα, πολύ καλώς καμωμένη η «αποπομπή».

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για τη διαχείριση της υπόθεσης.

Αντί της συντεταγμένης συλλογικής διαδικασίας, που αρμόζει σε έναν ριζοσπαστικά δημοκρατικό πολιτικό οργανισμό της Αριστεράς, είχαμε έναν ορυμαγδό «προσωπικών διαμαρτυριών και εκκλήσεων». Αντί, δηλαδή, να το τελειώνει αποφασιστικά το ζήτημα το κόμμα με τα όργανά του, π.χ. την Πολιτική Γραμματεία, είδαμε το φαινόμενο να τουητάρει και να ρετουητάρει κόσμος και κοσμάκης, από την κυβέρνηση μέχρι τα κομματικά στελέχη, εκφράζοντας ατομική «άποψη» και ασκώντας ατομική «πίεση».

Και ενώ δεν θα πρέπει να εντάξουμε τη συλλογή υπογραφών των βουλευτών στην ίδια κατηγορία, του προφανούς παραγοντισμού, θέλω να πω, δεν περιποιεί, πάντως, ούτε αυτή η πρακτική τιμή στις συλλογικές μας διαδικασίες.

Θα πει κάποιος, βέβαια, πως αποφύγαμε, τουλάχιστον το μείζον κακό, πράγμα που δεν συνέβη, π.χ., στην περίπτωση της ΕΡΤ, παρόλο που το 99% του κόμματος έμεινε κάγκελο κι εκεί με συγκεκριμένες επιλογές –και όχι μόνο προσώπων.

Δεν συμφωνώ –και εξηγούμαι. Οι αστοχίες, ακόμη και οι μεγαλύτερες και οι πιο προσβλητικές, υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να διορθωθούν, να αναιρεθούν, να πολεμηθούν.

Αντίθετα, οι πρακτικές, οι οποίες, μάλιστα, μέσα από την επανάληψή τους και τη «δεδομένη εμπράκτως» αποτελεσματικότητά τους, όλο και περισσότερο θεμιτοποιούνται, υπό τις συνθήκες ενός εκτεταμένου μιθριδατισμού, διαμορφώνουν μη αναστρέψιμες συνέπειες στη λειτουργία μας.

Δομοποιούνται, καταπώς λένε οι κοινωνιολόγοι.

Έτσι, τείνει να καθιερωθεί μια κατάσταση, στην οποία, διαφόρων ειδών και επιπέδων, παράγοντες γίνονται οι κατεξοχήν διαμορφωτές των αποφάσεων, των ενεργειών και της πολιτικής μας, ευρύτερα.

Πράγμα που απαγορεύεται, κατά τη γνώμη μου, επί ποινή πολύ κακών εξελίξεων. Γιατί σύντομα θα φανεί πως αυτή η πρακτική παράγει και κακές εκβάσεις. Θα φανεί, δηλαδή, πως η «υπόθεση Παναρίτη» ήταν εξαίρεση στον κανόνα.

Να το πω κι αλλιώς: το Σύνδρομο του Tweety όχι δεν βοηθάει τη δουλειά μας. Τη δυναμιτίζει κατ’ εξακολούθηση. Γιατί το κόμμα δεν επιτρέπεται να μετατραπεί σε χώρο συλλειτουργίας λομπιστών. Αντίθετα, με ανοιχτή συζήτηση, με ανοιχτή τη λειτουργία των τάσεων και των ιδεολογικών του ρευμάτων, με δεδομένη όχι τη δυνατότητα, αλλά την υποχρέωση, δημόσιας έκφρασης του κάθε μέλους του, δεν μπορεί παρά να λύνει τα ζητήματά του μέσα από τις προσδιορισμένες καταστατικά συλλογικές διαδικασίες του. Κι αν κάτι περισσότερο εντυπωσιάζει είναι που όλα αυτά δεν θεωρούνται αυτονόητα.

ΥΓ. Πριν καν τελειώσει το κείμενο που διαβάζετε, η επικαιρότητά του επιβεβαιώνεται από το νέο ορυμαγδό τιτιβισμάτων και ατομικών «δηλώσεων» αναφορικά με τη σύγκρουση με τους «εταίρους». Ένα από αυτά, μάλιστα, ανήκον σε έναν από τους επιδραστικότερους τουητάδες μας, καλεί σε μια «μέση οδό», για να καταλήξει η «πάση θυσία» συμφωνία. Μέση οδός ανάμεσα στην κατάργηση του ΕΚΑΣ και τη διατήρησή του –θου Κύριε,…"

Και τι καλύτερη εισαγωγή για το πένθιμον τηα ποχωρήσεως του ακαδημαϊκού, του άνθρωπου, του τετράπαχου μικρού ήρωα της μέχρι τώρα καθημερινότητας μας... Ένα άρθρο του Γιώργου Ανανδρανιστάκη στο stokokkino.gr με τον εύλογο τίτλο: "Βενιζέλος Τέλος"

"Το απόγευμα του Σαββάτου με έλουσε κρύος ιδρώτας. Μήπως έπαθε τίποτα ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, αναρωτήθηκα μεγαλοφώνως. Οι ομιλίες των επίδοξων διαδόχων του ανέδιδαν τη θέρμη των επικηδείων, τόσο γλαφυρά ήταν τα λόγια που ξεστόμισα για κείνον: «Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στήριξε καθοριστικά και με τεράστιο πολιτικό κόστος τη μοναδική στρατηγική που υπήρχε για τη χώρα», είπε η Γεννήματα, «τον χρειαζόμαστε δίπλα μας στη νέα προσπάθεια», συμπλήρωσε ο Κωνσταντινόπουλος. Και μετά ήρθε ο Λοβέρδος, ο Άρχοντας των Γλειψιματιών, να τους ταπώσει όλους. «Ο Βενιζέλος είναι ο σημαντικότερος Έλληνας πολιτικός», απεφάνθη ο αγλαός Ανδρέας, ο οποίος μπερδεύει, προφανώς, τον Ευάγγελο με τον Ελευθέριο. Η ίδια σύγχυση επικρατεί, άλλωστε, και στο 70% των ψηφοφόρων του Κινήματος, «μια χαρά κρατιέται ο Λεφτεράκης, έχει πάρει λίγα κιλά αλλά κατά τα άλλα είναι φράπα».

Μην ανησυχείτε, ο Ευάγγελος ζούσε και θα ζει ανάμεσά μας, θα μας περιτριγυρίζει σαν κακός οιωνός, σαν την ομίχλη που είχε απλωθεί στο νησί του Κάρπεντερ. «Αποχωρώ από τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, όχι από την πολιτική όχι από την ευθύνη μου, όχι από τον αγώνα για τη χώρα, όχι από τη σχέση με τους πολίτες, όχι από τη σχέση με την ιστορία». Ο Βενιζέλος θέλει να γίνει Κιγκινάτος (Ρωμαίος στρατηγός που αποσύρθηκε και μετά επέστρεψε ως αρχηγός του κράτους) κι ας λέει το αντίθετο. Περιμένει να δικαιωθεί από την ιστορία, περιμένει να τον καλέσουμε να μας σώσει από τους μοβόρους εθνολαϊκιστές που κατέλαβαν τα ανάκτορα. Γι’ αυτό πέταξε από τους ώμους του το ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως το οδήγησε, πρώτος αυτός μεταξύ ίσων, στην απόλυτη απαξίωση και ανυποληψία.

Ο Βαγγέλης δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή τουλάχιστον δεν ήταν, μέχρι που έγινε αρχηγός. Το είπε ο ίδιος, μέχρι το 2011 δεν είχα επιτελικές θέσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών, Άμυνας, Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Μεταφορών, Τύπου, Πολιτισμού, δεν είχε επιτελικές θέσεις. Δεν είχε επιτελικές θέσεις αυτός που έφτιαξε το Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών, τη Συνταγματική Αναθεώρηση, τον Εκλογικό Νόμο, τις Ολυμπιάδες, Πολιτιστικές και Αθλητικές. Το θολό ποτάμι του ΠΑΣΟΚ πέρασε πάνω από τον Ευάγγελο κι αυτός παρέμεινε πάλλευκος, σαν κύκνος που τσαλαβουτά σε λίμνη.

Πάλλευκος παρέμεινε ο Βαγγέλης και μετά την ανάληψη της προεδρίας του κόμματος. «Οι δυο προηγούμενοι πρόεδροι μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου έγιναν πρωθυπουργοί, κυβέρνησαν τον τόπο. Θεωρώ ότι αυτό που κλήθηκα να κάνω, είναι ιστορικά σημαντικότερο».

Θα έχει πολλά να γράψει ο Ιστορικός του Μέλλοντος για όσα διέπραξε ο Βαγγέλης από το 2011 και μετά. Για το χαράτσι στη ΔΕΗ, για το PSI που κατέστρεψε ταμεία, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, για το μαύρο στην ΕΡΤ για τη στήριξη της κυβέρνησης των Μπαλτάκων. Θα τον καταγράψει ο Ιστορικός τον Βενιζέλο, όχι σαν Κιγκινάτο- σιγά μην τον φωνάξουμε να μας σώσει- αλλά σαν Ηρόστρατο, σαν τον βοσκό που κατέστρεψε τον τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο, για να μείνει στην ιστορία.

Και έμεινε στην ιστορία με γράμματα κατάμαυρα."

Επιτέλους!!!