Κυρα
Σούλα μου αργούμε μα πάντοτε παραδίδουμε… Είχαμε τάξει 2 ταινιούλες και 2
ταινίες καράτε..Τί εννοεί ο ποιητής? Απλά μια πρόταση για τον καλύτερο κατά την
γνώμη μου μαχητή πολεμικών τεχνών στο σινεμά και έπειτα μια ανθολογία σκηνών
πολεμικών τεχνών…
Η
καινούργια ταινία του Brad Bird είναι μια ταινία που αναμέναμε και προτείναμε εδώ και καιρό. Το
γεγονός πως ο σκηνοθέτης έμοιαζε να έχει τις ευλογίες του studio και σχετική δημιουργική ελευθερία (συνέγραψε και το σενάριο),
προοιώνιζαν για συναρπαστικά πράγματα. Η ταινία αυτή όμως, όπως αποδεικνύεται,
είναι περισσότερο ένα πείραμα που σπονσοράρει η Disney,
προκειμένου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και μετά από χρόνια, να κάνει μια sci-fi ταινία προσαρμοσμένη στα παραδοσιακά της μότο,
εκμοντερνισμένη όμως στο σήμερα, ή συνεπέστερα, στο αύριο. Τόσο στους ρυθμούς,
όσο και στα εφέ. Φανταστείτε δηλαδή ένα Tron
του 2015, θέλουμε να πιστεύουμε όμως, με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.
Ειλικρινά μου είναι δύσκολο να θυμηθώ κάτι ανάλογο από την εταιρεία σε μια
χρονιά που υπό την σκέπη της διανέμει τόσο αυτή, όσο και το Επεισόδιο 7 του
Πολέμου. Είχε να κάνει τέτοια ταινία 25 χρόνια και φέτος θα διανείμει 2, και τι
2!!
Η
σύγκρουση του πεσιμισμού με την αισιοδοξία, της άνευ όρου παράδοσης σε αυτό που
θεωρείται αναπόφευκτο με την αμετροεπή αισιοδοξία, που δεν χάνει την ελπίδα
μπροστά σε αυτό που θεωρείται δεδομένο. Το αντιστάθμισμα της σχεδόν νοσηρής
προσκόλλησης στο τέλος που έρχεται και είναι αναπόφευκτο και της συστηματικής
προπαγάνδισης του, από όλους τους φορείς, με το εδώ και δεκαετίες κλασσικό,
ντισνεϊκό μότο, που μπροστά σε αυτό που θεωρείται δεδομένα κακό αντιτείνει την αισιόδοξη
και ακατάβλητη προσπάθεια. Εξ’ ου και ο εκμοντερνισμός του. Π.χ., παλιά, που
δεν ήταν δεδομένη η κακή εξέλιξη των πραγμάτων αρκούσε απλά η επιστροφή στις
παραδοσιακές αξίες και η αδικαιολόγητη αισιοδοξία. Τώρα, μπροστά στην
αυταπόδεικτη κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών μετεξελίσσεται σε die hard αντιστασιακό πνεύμα που δεν εγκαταλείπει, ακριβώς επειδή η
πίστη στο καλό, δεν μπορεί να είναι ποτέ ισχνότερη από την παράδοση στο προδιαγεγραμμένο
και φυσικά στη ματαιότητα του πεπερασμένου φυσικού κόσμου. Και έτσι η Disney πιάνει μ’ ένα σμπάρο 100 τρυγόνια. Και καλύπτει την εφηβική
επαναστατικότητα του 21ου αιώνα και αντιτίθεται στην παθητικότητα
της τρομολαγνείας και ενώ μετασχηματίζεται για να χωρά στη νέα χιλιετία, εν
τούτοις δεν προδίδει τα παραδοσιακά κατεστημένα της.
Αυτό
είναι το θέμα της ταινίας αλλά και η πρόθεση της Disney,
κατά την άποψη μου. Και με το San Andreas να ανοίγει παράλληλα με αυτή την ταινία, είναι πραγματικά
αστείο που δίπλα σε μια ταινία υπέρτατης καταστροφής, παίζει μια ταινία – κομιστής
της ελπίδας… με λίγα λόγια ένα λιγότερο διανοουμενίστικο, λιγότερο
επιστημονικοφανές (παρά την εμμονή στην τεχνολογική πρόοδο, η οποία δύναται να
αλλάξει το πεπρωμένο) και τελικά λιγότερο εντυπωσιακό, Interstellar.
Η
επανεμφάνιση του Κλουνέι σε μεγάλη παραγωγή προφανώς αποτελεί και ένα από τα
δυνατά χαρτιά της ταινίας, μια προσφορά χάριν του σεναρίου, της εταιρείας, ή
του ίδιου του σκηνοθέτη, που μετά τις ευλογίες του Κρουζ, είναι προφανές πως
του έχουν ανοίξει κάποιες πόρτες. Η πρωτοεμφανιζόμενη συμπρωταγωνίστρια του,
ουρλιάζει υπέροχα και παίζει αρκετά καλά τον θηλυκό Jeff Bridges, που ανακαλύπτει τον κόσμο της καινοτομίας… της ευχόμαστε
ίδια καριέρα με τον παραπάνω αναφερόμενο, χωρίς όμως τα ουρλιαχτά..
Τι να
πούμε όμως για τον τηλεοπτικό Dr. House Kο Hugh Laurie… Με την 2η
συμμετοχή του σε ταινία του σκηνοθέτη μάλλον πιστοποιείται μια καλή σχέση
ανάμεσα στου δύο αν και ακόμα προσπαθώ να διασταυρώσω αν ο Βogdan από το ghost protocol είναι μια uncredited
cameo εμφάνιση του. Ο χαρακτήρας που υποδύεται παραμένει μυστήριο
(αν είναι και ο ίδιος audio – animatronic, μια πιο ψαγμένη λύση για την λέξη ρομπότ), καθώς, ενώ δεν
είναι απόλυτα κακός, δεν αποδεικνύεται όμως και αξιαγάπητος. Παρ’ όλα ταύτα,
κρατά τον καλύτερο μονόλογο στη ταινία, για τον οποίο, κανείς δεν μπορεί να
αμφισβητήσει, πως αποτελεί μια όσο το δυνατόν «αντικειμενική» κριτική στο
συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, χωρίς να μπλέκει με διλήμματα τύπου: η
κότα έκανε τ’ αυγό, ή το αυγό την κότα. Όπως λέει χαρακτηριστικά ποιος δεν θα
γαλβανίζονταν στην ιδέα ότι όλα τελειώνουν και δεν θα έπραττε? Ο άνθρωπος
αντίθετα, στην πράξη, αντί για γαλβανισμό, επέδειξε μια ινδουιστικού τύπου
παθητική αποδοχή του μοιραίου.. άρα του αξίζει ο αφανισμός… εξαιρετικός
μονόλογος.
Για να
τελειώσω με τα θετικά, ήταν αναμενόμενο, οι ρυθμοί και η εξιστόρηση να διεκπεραιώνονται
με χάρη και αρκετά μεγάλες ταχύτητες, που επηρεάζουν θετικά την εξέλιξη της
πλοκής. Τα εφέ είναι εξαιρετικά, το 3d μοιάζει promising (που λένε και στο διαβόητο χωριό μου), ενώ στα τεχνικά
επίπεδα φιλμαρίσματος πήραμε μια πρόγευση για το τι μπορεί να δούμε στο νέο
επεισόδιο του Πολέμου, με την κάμερα να στροβιλίζεται και να μεταφέρει τις
δυναμικές που τεστάρονται στα θεματικά πάρκα της Disney,
όλα αυτά τα χρόνια, προετοιμάζοντας την τεχνογνωσία, για την μεγάλη επιστροφή
στην απόλυτη κυριαρχία, που ως studio είχε, μέχρι και την
δεκαετία του 80.
Επίσης,
είναι εξαιρετική ιδέα (παρ’ ότι όχι καινούργια δες Iron Man2) ότι όλα ξεκινούν από την 1η διεθνή έκθεση νέων
τεχνολογιών και καινοτομιών (τα λεγόμενα Science Fair) στη Ν. Υόρκη του 1964, χρονιές που η Disney διένυε περίοδο ασυναγώνιστης ευημερίας. Και μάλιστα αυτό
γίνεται κατόπιν νουθεσίας στο πλαίσιο της σύγκρουσης μεταξύ της τρομολαγνικής
προειδοποίησης και του ελπιδοφόρου καλέσματος για ενεργό συμμετοχή. Σε μια
ταινία λοιπόν έχουμε την θεώρηση του μέλλοντος διαχρονικά και την απαραίτητη
αναφορά στους μεγάλους (Τέσλα, Έντισον κ.λ.π.). Επομένως μπορούμε να δούμε την
ταινία και σαν εποχής καθώς με μαεστρική ευκολία κινηματογραφείται, σαν
ιδιότυπο χωροχρονικό συνεχές, που μόνο ο κινηματογράφος μπορεί να εικονογραφήσει,
η δεκαετία του 1860, του 1960, του σήμερα και του αύριο, σε άλλη διάσταση
(δηλαδή, το αύριο σήμερα).
Και ας
πάμε σε αυτά που δεν μας άρεσαν. Οι ανατροπές στη πλοκή είναι δυσνόητες, ο
όγκος των πληροφοριών ατάκτως σκορπισμένος, οι χρόνοι μέχρι να εκκινήσει το
«κυρίως πιάτο» διαστέλλονται με ρυθμούς που θα δικαιολογούσαν την μετατροπή του
εγχειρήματος αυτού σε franchise (να
υπάρχουν δηλαδή sequel). H κορύφωση δεν συγκρίνεται με το σασπένς άλλων σκηνών (π.χ. με
την πτώση στο πρώτο τέταρτο της ταινίας), ούτε όμως και με την ίδια θετική
συνηγορία ενός καλογραμμένου screenplay (κάτι
που αναμενόμενα συνέβαινε έως και τον πύργο του Άιφελ), γεγονός που μειώνει
σημαντικά τις δυναμικές της και σε αφήνει στο τέλος, με μια γεύση ότι είδες μια
καλή, αλλά όχι μια super ταινία.
Και
πάμε τώρα στη νέα ταινία του Neil Blogkamp, σκηνοθέτη του υπερεπιτυχημένου District9. Ναι πάλι είναι στη Ν. Αφρική, πάλι αναφέρεται σε έξω από τα γήινα πλάσματα,
είναι όμως και πάλι οξυδερκέστατη σε ότι αφορά στην συνείδηση και στην
ανθρώπινη αντίδραση όταν αυτό που θεωρείται άψυχο, ζει. Το παρόν θα μπορούσε να
είχε γραφεί στο τεύχος του υπαρξισμού, στον αντίποδα του Ex machina… καθότι μπορεί αρχικά η ταινία να θυμίζει το θρυλικό johnny 5, μα διακατέχεται και από άλλες ανησυχίες που άλλοτε
φιλμάρονται επαρκώς και άλλοτε
διεκπεραιωτικά.
Το
μεγάλο επίτευγμα της ταινίας είναι δυστυχώς τεχνικό, ενώ αναφέρεται στην
υποκριτική. Ο πρωταγωνιστής, ο ελλαττωματικός Chappie
έχει μια ζωή τύπου Oliver Twist και δίνει ερμηνεία για
Οσκαρ. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ταινίας. Δεν ξέρω πως τα
καταφέρανε αλλά το ρομπότ της ταινίας παίζει τον το βρέφος, το παιδί και τέλος
τον ενήλικο με ανατριχιαστική αληθοφάνεια και θαυμαστή υποκριτική ικανότητα…
τρέμετε μεγαλοηθοποιοί του Χόλυγουντ. Αν μια μηχανή μπορεί να κάνει δράμα με
την ίδια ευκολία που ο πρωταγωνιστής της ταινίας παίζει π.χ. το φοβισμένο
παιδάκι τότε αντίο ζωή…. το βρέφος και παιδί ρομπότ είναι η αποθέωση της
ταινίας ερμηνευτικά. Κατά τ’ άλλα η κριτική στους ανθρώπους και τις δυναμικές
τους παραμένει η ίδια όπως στο District 9, το
ίδιο και η πίστη του σκηνοθέτη σε κάτι εξωγήινο περισσότερο παρά στο είδος του…
Τελειώνουν
όμως τα θετικά της ταινίας κάπου εδώ… η πλοκή αδυνατίζει κάθε λεπτό που περνά
λες και η χρηματοδότηση τελείωσε εκεί που έπρεπε να πληρωθούν οι σεναριογράφοι.
Ο «κακός» της ταινίας, παρ’ ότι διάσημος ηθοποιός, είναι μεγάλο μείον καθώς μας
κάνει και νοσταλγούμε ερμηνείες τύπου Ronny Cox και Kurtwood Smith στο αυθεντικό Robocop. Το alter ego του Chappie έχει εμφανέστατα δάνεια από την παραπάνω ταινία και γενικά
κάπου η πρωτοτυπία τελειώνει ανεπιστρεπτί αφήνοντας μας θετική σκέψη μόνο για
την «συμμορία» (η οποία, άθελα ενός συνειδητού σεναρίστα, προσφέρει άπλετα το comic relief στην ιστορία) και βέβαια
για το ρομπότ που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ιδεολογικά
ο ήρωας της ταινίας καινοτομεί και κάπου αλλού. Είναι αν δεν απατώμαι πρόκειται
για μια από τις λίγες ταινίες (μπορώ να φέρω στο νου μου μόνο το bicentennial man) όπου η μηχανή με
συνείδηση δεν στρέφεται αναγκαστικά εναντίον του δημιουργού και άρα (?) αφέντη
της. Αν θυμάστε στη κριτική του εξαιρετικού πάνω σε αυτή τη θεματολογία Ex Machina είχαμε αναφέρει αυτό που και στην ταινία διατρανώνεται στην
πρώτη ευκαιρία πως «Αυτό μάλλον πρέπει να θεωρείται το επόμενο λογικό βήμα
για μια ύπαρξη με επίγνωση της συνείδησης της»
Και εδώ σαν
είδος φωτοσκίασης στο ανθρώπινο είδος (όπως έγινε και με τον εξωγήινο στην
προηγούμενη του ταινία) το ρομπότ υπερβαίνει την ανθρώπινη μικροπρέπεια, την
δολιότητα και τον μανία για καταστροφή, σε πείσμα όλων των υπολοίπων που
βεβαιώνουν για τον αμοραλισμό των μηχανών σε ότι αφορά στην επιβίωση τους. Και
αντίθετα με ότι θρυλείται, σε ανάλογες περιπτώσεις, γίνεται πραγματικά ένας
ήρωας που διατηρεί άθικτη την αξιοπρέπεια και την ηθική του καλού, σαν ένα
φυσιολογικό έλλογο ον, με ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη, παρά το γεγονός
πως είναι ξεκάθαρα αποστερημένος ερεθισμάτων που προέρχονται από την απευθείας
επαφή με τους ανθρώπους. Κάποιος θα μου πει πως το ρομπότ έχει το Internet για παροχή
ερεθισμάτων, αλλά πως προκύπτει το φιλτράρισμα και η αξιολόγηση του όγκου αυτού
των πληροφοριών?? Και επειδή μάλλον έχει γίνει αρκετή δουλειά για την πιστότερη απόδοση της "ανθρώπινης πλευράς" της μηχανής
δείτε και αυτό
Και τώρα η πρόταση του τεύχους για τον καλύτερο καρατέκα της εποχής μας τον Κο απο την Τζακάρτα, Iko Uwais, ο οποίος μαζί με τον Gareth -θα ανακαλύψω τον επόμενο Jet Li- Evans, έχουν παρουσιάσει 3 ταινίες οι οποίες είναι αισθητικά ok, μα σε επίπεδο action η μια φαίνεται να ξεπερνά την άλλη
πάρτε μια γεύση....
και για 2η ταινία καράτε σας έχω τις 10 κατά άλλους καλύτερες σκηνές μαχης στον κινηματογράφο απο το CineFix
Food 4 Thought..
Οσο Αθηνόραμα μπορούσα μπόρεσα...
και μην ξεχνάτε όλα τα τεύχη τα βρίσκετε μαζεμένα ΕΔΩ
Next Time with the hottest name in the business
(or at least the hottest looking one..)
 |
| Mad Dog |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου