Pseudo Athinorama Of The Week (issue #8)

Εντάξει πολύ δουλεια για σήμερα καθότι έχουμε 3 ολόκληρα reviews, χωρίς όμως το δράμα του Alzheimer (Still Alice) που έχω τάξει 2 εβδομάδες τώρα. Το υπόσχομαι όμως για την επόμενη εβδομάδα μαζί με την κριτική του νέου Mad Max. Ο απόλυτος ορισμός της μανιο (Max) - κατάθλιψης (Alice) δηλαδή....

 

Μόνο και μόνο που δεν το "πιάνουν" οι Αμερικάνοι είναι αρκετό

Κανείς δεν είπε ότι αυτή η ταινία είχε άλλο  στόχο παρά να προσφέρει ένα εύθυμο διωράκι βλέποντας την. Υποθέτω ότι όσοι έχουν θάψει την ταινία, ποτέ δεν τους άρεσε ο Επιθεωρητής Κλουζό για παράδειγμα, ή ο Ιντιάνα Τζόουνς. Είναι αρκετά προφανές ότι ο Κλουζό και ο Κέιτο είναι ο Mortdecai & ο Joki σε αυτό το έργο, μείον την ακλόνητη εμπιστοσύνη του Κλουζό στις αστυνομικές του δυνατότητες. Ο Λόρδος Τσάρλι ποτέ δεν κομπάζει μπροστά στην "ομάδα" του που αποτελείται από την συζύγο και τον αρσενικό του υπηρέτη, για τίποτα άλλο από το καλό του γούστο και το αποτρόπαιο μουστάκι

το original υλικό

του που μας θυμίζει σίγουρα την ευγενή του καταγωγή και παρέχει επίσης την αφορμή για αρκετά gags. Αυτό το σήμα κατατεθέν της εμφάνισης του, είναι η "πίπα και το καπέλο του», ή το «μαστίγιο και το καπέλο» του, αν προτιμάτε. Είναι αρκετά προφανές ότι οι σεναριογράφοι και σκηνοθέτης προσπάθησε να κάνει αναφορά στο Temple Of Doom για την εναρκτήρια σκηνή του. Ο Λόρδος Mortdecai είναι ένα είδος Ιντιάνα Τζόουνς για τις τέχνες, βρίσκοντας χαμένα έργα ζωγραφικής κλπ, μείον την αφελή άποψη των ΗΠΑ για έναν ηθικά σωστό ήρωα. Πρόκειται για έναν Βρετανό Λόρδο στο κάτω - κάτω της γραφής επομένως διεφθαρμένος και πομπώδης, εύκολα ξεπουλημένος στον μεγαλύτερο πλειοδότη, λόγω προσωπικών χρεών που δημιουργήθηκαν από τις υπερβολές της πολυτέλειας και το επιτηδευμένο / παρακμιακό αριστοκρατικό τρόπο ζωής.

Για έναν Αμερικάνο, οι διάλογοι θα έπρεπε να είναι γεμάτοι με μαύρικες αργκό εκφράσεις.. Τότε και μόνο τότε, το αστείο θα ήταν προφανές. Τώρα, με αυτή την κλασσική προφορά και τις πνευματώδεις επιλογές των λέξεων (όπως χρησιμοποιώντας ένα αντιλεξικό) οι αμερικάνοι θα πρέπει να προσπαθήσουν  να κατανοήσουν αυτά που έχουν ειπωθεί, αντίθετα με όσα έχουν συνηθίσει γελώντας με εκφράσεις εκτός περιεχομένου και ουσίας με εκφράσεις όπως "yeah", "biatch", "sista" κ.ο.κ. Τελικά οι Αφροαμερικάνοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από την λευκή άγνοια προς όφελος της και φαίνεται ότι τους είναι αδύνατο να καταλάβουν κάτι ως αστείο όταν δεν είναι κομμάτι της πολιτιστικής τους ταυτότητας, ακόμη και αν αυτό το ξένο πολιτισμικό στοιχείο αποσκοπεί μάλλον στην αυτό – γελοιοποίηση..

Οι Αμερικανοί μάλλον αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι από την επίσκεψη του Τσάρλυ στις ΗΠΑ ή από ατάκες όπως: «have we taken a wrong turn and arrived to a set of a pornographic film?», γιατί διαφορετικά δεν μπορώ να καταλάβω την απέχθεια τους για αυτήν την ταινία. Φαίνεται ότι ο Quentin από μόνος του δεν μπορεί να πείσει το αμερικάνικο κοινό για τις αρετές των καλογραμμένων διαλόγων με ασυνήθιστες επιλογές στο λεξιλόγιο. Τώρα πείτε μου, ποια ατάκα είναι προτιμότερη: "Είσαι πουτάνας γιός», ή: «Η μητέρα και ο πατέρας σας συνευρέθηκαν μόνο μία φορά και χρήματα άλλαξαν χέρια.. πιθανόν λιγότερα από 20»?? .. Τέλος πάντων, αρκετά με τους αμερικάνους άσχετους, που απλά δεν το πιάνουν το αστείο.

Charlie & Joki

Ο David Coepp είναι επιτυχημένος συγγραφέας screenplay, και ένας διεκπεραιωτκός σκηνοθέτης, το all-star καστ πρωταγωνιστών του λειτουργεί με τον τρόπο που θα έπρεπε να λειτουργεί, ενώ σε κάποια σημεία «συλλαμβάνονται» να είναι ιδιαίτερα ξεκαρδιστικοί και αυτό παρωδούμενοι... δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω γιατί ο Depp δεν είναι τόσο καλός όσο ήταν στον Sparrow, ή Πάλτροου δεν είναι τόσο καλή όσο στην Potts του Iron Man, ή ο Mc Gregor  δεν είναι τόσο καλός όσο στον Obi-Wan. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μόνο Bettany μας δίνει μια ερμηνεία χαμηλότερη από το τι αναμένεται από αυτόν, αλλά αυτό θα πρέπει να πιστωθεί στο σενάριο, ή στον ίδιο το ρόλο, παρά στην ερμηνευτική του απόδοση, η οποία είναι επαρκής. Επίσης το soundtrack περιέχει ένα από τα πιο cool τραγούδια σε μια ταινία (Johanna feat. Η Miles Kane). 

Είναι απλά μία από τις καλύτερες ταινίες για την έναρξη του 2015.

Αν με 1 αστέρι είναι το χάλια, με 2 αστέρια το κακό, με 3 το μέτριο, με 4 το καλό και 5 το εξαιρετικό αυτή η ταινία θα έπαιρνε 4 αστέρια κυρίως για να μην υπερβάλλω (ιmdb personal rate: 8/10).  Ήθελα να το βαθμολογήσω με ακόμα μεγαλύτερη βαθμολογία, αλλά θεώρησα άδικο κάτι τέτοιο για άλλες ταινίες που παίρνουν τον εαυτό τους σοβαρότερα και θέλουν να πετύχουν κάτι περισσότερο από ένα διασκεδαστικό δίωρο. Και αναφορικά με το γιατί την λέω στους Αμερικάνους, είναι προφανές.. Είμαι σίγουρος ότι οποιοσδήποτε Ευρωπαίος έπιασε την αισθητική και το χιούμορ της ταινίας περισσότερο από τον μεγαλύτερο διανοούμενο / σινεφίλ Αμερικάνο. Και όμως είναι οι θέσεις τους, που θα καταδικάσουν την ταινία σε αυτή την μόνη προσπάθεια (στο σύμπαν των trendy κινηματογραφικών sequels) ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε έναν νέο Ροζ Πάνθηρα (πιο πετυχημένο από το χλιαρό αμερικάνικο reboot του franchise με τον κατά τ’ άλλα Θεό Steve Martin) στην καινούργια χιλιετία.. Όποιος δεν το πιάνει, καλό είναι να μην το θάβει !!

 

 LINK

Και τώρα για το δεύτερο εργάκι το παρ’ ολίγο  Οσκαρικό American Sniper του Κλιντάρα, με το νέο αστέρι του Χόλυγουντ Bradley Cooper, ο οποίος έβαλε και φράγκα στην παραγωγή εξασφαλίζοντας αυτό που ήθελε, τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν θα ασχοληθώ πολύ με ερμηνείες, κινηματογράφηση και άλλα τεχνικά θέματα. Και αυτό γιατί είναι όλα από αξιοπρεπή έως και μαεστρικά τοποθετημένα σε ένα εξαιρετικά ακανθώδες biopic. Είναι τόσο αξιοπρεπής η αφήγηση και η κινηματογράφηση που αρχίζω και αναρωτιέμαι αν ο Κλιντάρας έχει αγγίξει την σκηνοθετική επάρκεια ενός Σκορτσέζε ή ενός Σπίλμπεργκ (Μόναχο), ή έχει εξαιρετικούς 2^ους και 3^ους σκηνοθέτες στην ομάδα του…

Θα ήθελα να σημειώσω μόνο ότι ο Κλιντάρας επιλέγει σε συνεργασία με τον σεναριογράφο του τον κατάλληλο τρόπο εξιστόρησης πτυχών της ιστορίας του χαρακτήρα, που ενώ δεν επηρεάζει την τρέχουσα πλοκή, δίνει όμως τις λεπτομέρειες που χρειαζόμαστε για την κατανόηση του ήρωα.. Ό,τι έλειπε δηλαδή από το Selma που είχαμε κάνει review στο προηγούμενο τεύχος. Όλα καλά εως εδώ…. Είναι χαρακτηριστικό του σκηνοθέτη να καταπιάνεται ή να παρουσιάζεται ως υπέρμαχος διαφόρων πραγμάτων που μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ευαίσθητα» ή απλά φιλοφασιστικά. Τέτοια ήταν η ενασχόληση με την υπεράσπιση του NRA και της αστυνομικής βίας, μέσα από τον χαρακτήρα του Dirty Harry, τέτοια ήταν και η επίδραση του στο Αμερικάνικό Γουέστερν, όταν αποφάσιζε (χωρίς Λεόνε πια) να υπερασπιστεί τους ιθαγενείς σε πείσμα των ιερών τεράτων του Χόλυγουντ που έφριτταν όταν έβλεπαν να κινηματογραφούνται ερυθρόδερμοι ως καλύτεροι των «καλών», έως τότε, λευκών παλληκαριών του Φαρ Γουέστ. Ήταν τόση η απέχθεια του γουέστερν κατεστημένου, που ο μεγάλος John Wayne, είχε καταφερθεί φραστικά πολλές φορές εναντίον του κλιντάρα και του είδους του αμοραλιστικού γουέστερν που έμαθε και μοιραία πρέσβευε έκτοτε.

Ήταν ο πρώτος (και μόνος Αμερικάνος) που τόλμησε να δείξει την πλευρά των μισητών Ιαπώνων κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση τους, όπως επίσης και την δική τους σύγκρουση με την μιλιταριαστική παράνοια, με το εξαιρετικό Letters From Iwo Jima, το flip-side της ταινίας Flags Of Our Fathers, μετριάζοντας τον ενθουσιασμό των Αμερικάνων για τις πολεμικές ταινίες (δεν το ξέρατε οι ταινίες αυτές είναι καλές μόνο όταν δείχνουν τα παλληκάρια μας να νικούν), γι αυτό και το συγκεκριμένο δίδυμο πάτωσε εισπρακτικά, αφού η μεν πρώτη ταινία έδειχνε σαφώς τον ηρωισμό των απλών στρατιωτών να συνθλίβεται από τον ψεύτικο κόσμο πολιτικών και επιχειρηματιών, που μπροστά στο κέρδος δεν υπολογίζουν το κόστος των ανθρώπινων ζωών. Άρα ήταν μια ταινία χωρίς πολεμοχαρείς σκηνές, δίχως εκρήξεις και νικηφόρες προελάσεις των καλών Αμερικάνων, που μέσα στη νίκη τους σκιαγραφούνται ως πικρόχολοι και μικροπρεπείς, μπροστά στους πραγματικούς ήρωες, τους αθώους στρατιώτες που προσέτρεξαν στο «στημένο» κάλεσμα της πατρίδας τους. Πολύ σκέψη για τον μέσο Αμερικάνο redneck, επομένως πάμε παρακάτω. Τα γράμματα από την Ιβο Τζίμα ήρθαν να αποτελειώσουν τον εθνικόφρων Αμερικάνο, δείχνοντας, πως ήρωες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές..

Και εκεί που τους είχε κάνει να τρέχουν, αποφασίζει να καταπιαστεί με την πραγματική ιστορία του Αμερικάνου Σκοπευτή που σκότωσε πάνω από 160 άτομα στα Ιράκ/Αφγανιστάν κ.ο.κ.

O πραγματικός "ήρωας"

Ένα γνήσιο Αμερικάνο ήρωα του σήμερα και όχι του Β’ Παγκοσμίου.. Είναι τέτοια η κλινική προσέγγιση του χαρακτήρα του, που είναι σχεδόν δημοσιογραφική. Όχι δεν έχουμε ένα νέο Rambo, ούτε όμως και ένα νέο Jarhead. Έχουμε έναν άνθρωπο με σαφές μεσσιανικό κόμπλεξ, που αποφασίζει ότι έτσι θα προσφέρει περισσότερα.. με το ταλέντο του στη σκοποβολή.

Υπάρχει το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα Mustafa, ένα χαρακτήρα που αποτελεί ένα alter ego, το οποίο ενώ δεν παρουσιάζεται δραματουργικά (με τον τρόπο που το έκανε ο Ανώ στο Enemy At the Gates), εν τούτοις συνειδητά το μεταχειρίζεται με τον δέοντα σεβασμό και αποστασιοποίηση. Με λίγα λόγια δεν τον παρουσιάζει ως ένα γουρούνι που πρέπει να πεθάνει για να ησυχάσει ο ντουνιάς, αλλά σαν αυτό που είναι. Ένας εξίσου άξιος σκοπευτής, νικητής ολυμπιακών αγώνων, που όσο ζει, Αμερικάνοι εισβολείς πεθαίνουν χωρίς καν να τον αισθανθούν…

και το κινηματογραφικό alter ego του

μέχρι και την αποθεωτική σκηνή, όπου εκλείπει ο λόγος που συνεχίζει τις τουρνέ στη Μέση Ανατολή (??), η ταινία είναι αρκούντως καλή αφού καταφέρνει να δημιουργεί σασπένς σε μια βιογραφική ταινία που ταυτόχρονα είναι και πολεμική ταινία, αλλά και τον απαιτούμενο ρεαλισμό.

Είπαμε, ο Κλιντάρας είναι μαέστρος στην αποστασιοποίηση. Δεν φέρεται στον ήρωα του με στοργή, δεν ενδιαφέρεται να τον αγιοποιήσει περισσότερο, απ’ ότι φαίνεται πως ο ίδιος προσέφερε στους γύρω του (είπαμε, messiah complex είναι αυτό!) και σίγουρα, είναι προς τιμή του σκηνοθέτη, που δεν στέκεται στο αξιοπερίεργο, είναι αλήθεια, γεγονός της δολοφονίας του από συνάδελφο του, βετεράνο των πολέμων στη Μ. Ανατολή.

Το υλικό προέλευσης

Άλλοι στην θέση του Κλιντ θα υπενθύμιζαν συνεχώς το γεγονός αυτό, ή απλά θα έχτιζαν όλη την ταινία πάνω του. Αντίθετα ο σκηνοθέτης εμμένει στην ανιδιοτελή προσφορά του ήρωα και στο νομοτελειακό βύθισμα του στρατιώτη στην έξη του πολέμου, γεγονός που συμβάλλει εξίσου τελεσίδικα στην ανυπαρξία κοινωνικής / οικογενειακής ζωής αυτού του τύπου των ανθρώπων. Αξεπέραστα τροχοπέδη στην εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου, που όμως ο ήρωας μέσα από την συναίσθηση της ευθύνης και της προσφοράς στον πλησίον, φαίνεται να ξεπερνά (προς μεγάλη μας απογοήτευση θα μπορούσα να πω).

Όσο και να μην ήθελα μια ακόμα «αγιογραφία» ενός «καλού» στρατιώτη / δολοφόνου, σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αυτό το biopic παρουσιάζει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή ο Κλιντάρας είναι αναμεμειγμένος σε αυτό και κάτι τέτοιο αποτελεί εγγύηση για εξαιρετική αφηγηματική δυναμική, καλοκαρδισμένες σκηνές, κλιμακούμενης έντασης, τόσο εσωτερικά, όσο και εξωτερικά και βέβαια την απαιτούμενη αποστασιοποίηση, που τελικά προσφέρει κάτι μεν αξιομνημόνευτο, όμως σε τέτοιο σημείο στρατευμένο, που μου απαγορεύει να το αξιολογήσω υψηλότερα από 3 και μισό αστεράκια (imdb personal rate: 6)

 LINK

Και κάτι για να θάψω…

 

που να χτυπιέστε κάτω Star Wars δεν φτιάχνετε!!

Είδα πρόσφατα την τελευταία δημιουργία των αφων Γουατσόφσκι, που επιμένουν να θέλουν να γυρίσουν το νέο Matrix. Με τους εκλεκτούς, την άλλη πραγματικότητα, που ενώ μας περιβάλλει, είναι, γύρω μας, αόρατη και τις εκρηκτικές σκηνές δράσης. Η ιστορία μιας καθαρίστριας (ρωσίδας παρακαλώ) τουαλετών πλουσίων αμερικάνικων οικογενειών, που ταυτόχρονα είναι και η Βασίλισσα της Γης.

Σταματώ εδώ γιατί θα βερμπαλίσω άνευ λόγου σε μια ταινία που ξόδεψε τα λεφτά της σε απανωτές εκρήξεις, σε μηδενική επένδυση σε κάτι πιο ενδιαφέρον σεναριακά και στην στρατολόγηση των Tattum, Kunis & Beane σε πρωταγωνιστικού ρόλους. Εδώ μου ξανάρχεται η ατάκα που χρησιμοποίησα για το 2^ο Avengers, προκειμένου να δώσω ένα καλύτερο παράδειγμα όταν αναφέρομαι στην υπερβολή των εφέ που εξαφανίζει την όποια προοπτική για αξιοπρεπή ταινία και την τοποθετεί στην καλύτερη ανάμεσα σε άλλες μπαρουφο – ποπ κόρν - ταινίες της σειράς. Είχα γράψει λοιπόν: «Ένα τεράστιο πανηγύρι ειδικών εφέ, καλογυρισμένο και όχι κουραστικό (όπως ήταν π.χ. το 2ο επεισόδιο του Πολέμου των Άστρων), με καλές για το είδος που υπηρετεί αναλογίες πλοκής και δράσης, βεβαίως καλογραμμένο». Εκείνο λοιπόν ήταν πανηγύρι, αυτό είναι…. για τα πανηγύρια!! Το μόνο θετικό είναι ότι για να ξανασημειώσω την κουραστική υπερβολή των ειδικών εφέ, δεν θα χρησιμοποίησω σαν παράδειγμα το Attack Of The Clones του αγάπημενου μου franchise, αλλά τούτο δω το κατασκεύασμα. Μια που το σκέπτομαι οι ίδιοι αδερφοί είναι που κατέστρεψαν την κατά τ’ άλλα πετυχημένη έμπνευση μεταφοράς του Speed Racer στον κινηματογράφο, ακριβώς για τους ίδιους λόγους. Και αν εκεί είχαν λόγο (ότι το υλικό προέλευσης βρίθει εντυπωσιακών εφέ), εδώ και, με την Marvel, όσο και την DC, παρούσα, μάλλον πρόκειται για αχρείαστο πλεονασμό (αλήθεια υπάρχει και χρειαζούμενος??).

Αν με 1 αστέρι είναι το χάλια, με 2 αστέρια το κακό, με 3 το μέτριο, με 4 το καλό και 5 το εξαιρετικό αυτή η ταινία θα έπαιρνε 2 αστέρια με το ζόρι και αυτό κυρίως για να την παρουσία της Kunis, που είναι μια όμορφη παρουσία για να μην πω κάτι χυδαιότερο (μας διαβάζουν και παιδιά?!?) (ιmdb personal rate: 4/10).

LINK

Από τις ταινίες που παίζονται ακόμα ρίξτε μια ματιά στο Μυστικό της Ανταλάιν (παίζει από τις 23/04) κάτι σε Dracula από την ανάποδη, χωρίς τα αίματα και τα σκόρδα…

Από αυτές που ανοίγουν αυτή την εβδομάδα, έχουμε την μεγάλη παράλειψη του kokdi στα πολυαναμενόμενα: Το reboot του Mad Max (Fury Road) με τον Θεό Tom Hardy και την επίσης Θεά Charlise Theron Μια από τις εγγυήσεις είναι ότι στο «τιμόνι» κάθεται ο αυθεντικός δημιουργός της σειράς, επομένως δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι θα σαμποτάρει τον εαυτό του….

Όσο αθηνόραμα μπορούσα, μπόρεσα!!

killed 160 saved a lot more (?)