 |
| Πες τα μεγάλε Χάρρυ!! |
Θα μπορούσε να ήταν ένα ακόμα Λόγια Δανεικά… άλλωστε πολλάκις και από εκεί έχουμε αντιγράψει Χάρρυ…. Όμως σκέφτηκα what the fuck (που λένε και σε αυτό το διαβόητο χωριό μου), γιατί να μην γελάσουμε κιόλας βρε αδερφέ… γελώντας μπορεί να βγει και κάτι..
Έχουμε
ισχυριστεί στο παρελθόν ότι τα έχει πει όλα… πριν από 30 χρόνια.. είναι μια καλή στιγμή όμως να θυμηθούμε, σε μια, όσο το δυνατόν, εύληπτη μορφή, στιγμές κριτικής
ειρωνείας και σατιρικού μεγαλείου… και θα μου πεις καλά ρε Kokdi, και είσαι σίγουρος δηλαδή πως θα γελάσωμε με χιλιοπαιγμένα κομμάτια? Εντάξει μπορεί κάποιοι που έχουν καταπιεί μπαστούνια να μην γελάσουν. Επειδή όμως τούτο το blog διατείνεται ότι επιμορφώνει και τοποθετείται
ταυτόχρονα, έχουμε την ευκαιρία (ας όψεται το μηχάνημα του ΔΙΑΒΟΛΟΥ) έστω να βγάλουμε πολύτιμα συμπεράσματα για την δεδομένη χρονική συγκυρία που βιώνουμε… Ακούστε και πείτε μου, όσοι συμφωνείτε πως 30+ χρόνια μετά είναι ακόμη επίκαιρα, ποιος φταίει,
αν 30+ χρόνια μετά είναι όλα ίδια (εντάξει όχι όλα… αντί για Στανίση έχωμε Παόλα), ή μήπως δεν θέλουν «κάποιοι», τόσα χρόνια, να αλλάξουμε οτιδήποτε άλλο,
πέρα από το αυτοκίνητο / τσάντα / smartphone μας? Όσοι πάλι
δεν βλέπουν επικαιρότητα στις προ 30+ ετών σατιρικές τοποθετήσεις του καλλιτέχνη, μπορούν, αν θέλουν, να απολαύσουν το ρετρο – trip, που προτείνουμε…
Και ξεκινάμε με το αγαπημένο θέμα της λογοκρισίας (πολύ σύνηθες την δεκαετία του προοδευτικού
ΠΑΣΟΚ-εδώ ο Κατσιφάρας λογόκρινε Πανούση, φοβούμενος νέο Ερωτικό που δεν λογόκριναν οι Δεξιοί) και τα απτά παραδείγματα που αυτό μπορεί να επιφέρει με ένα τραγουδάκι επιτομή της στερεοτυπίας, ή καλύτερα, ένα τραγουδάκι για το πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις 100 κλισέ προκειμένου να αρθρώσεις, πετυχημένα, λόγο και άποψη (με κορυφαίο το ανυπέρβλητο και καθ’ όλα δικαιωμένο, «όποιον θέλεις πάνε ρώτα, το κεφάλι μπαίνει πρώτα»)… έπειτα κάνουμε μια επισκόπηση στην σχέση του νεοέλληνα με την έννοια ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ… κομμάτια ακατάλληλα δια «πατριώτες», που συνεχώς επαίρονται για το ότι δώσαμε φώτα (τύπου «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά»)…. Πως την αντιλαμβάνεται («κατούρα να φύγουμε», «μες του Βάβουλα το λάκκο παίζουν Μπρεχτ και Μπακαλάκο» κ.ο.κ.), ποια κομμάτια απολαμβάνει και ποιά κομμάτια, ποιού πολιτισμού («παράτα το χαϊβάν ντουλαπ» κ.ο.κ.), δανείζεται προκειμένου να «μιλά» στην ψυχή του.. Και δεν ήταν της μόδας και τα τούρκικα τότε…. Κομμάτια χαρακτηριστικά, που θα σας δώσουν καλύτερη εικόνα του τι εννοώ όταν λέω πως ο Χάρρυ είναι επικαιρότατος… Και τελειώνουμε με μια επισκόπηση των κομμάτων εξουσίας του 80 με την ιστορία της Σιέρρα Μαντρε (με το αξεπέραστο, «ή εγω ή οι Ντάλτον», ή το ακόμα καλύτερο: «Εντός της επομένης 20ετίας, όλα τα σημερινά σας προβλήματα θα έχουν λυθεί ή θα τα έχετε ξεχάσει»), τις τοποθετήσεις τύπου «μαλάκας ή πασοκτζής», την Ψώγερς που ακόμα λειτουργεί προς όφελος όσων…(εντάξει ακούστε μην σας τα λέμε και όλα!!) , το κόμμα (είπαμε ένα είναι το κόμμα), με δείγματα λαοπλάνου προεκλογικού λόγου και βέβαια με την ιστορικά αδικαίωτη παράκληση για επιστροφή της κιλότας που στερήθηκε, ο κατά τ’ άλλα, ιστορικός ηγέτης της σημερινής κυβερνώσας Αριστεράς….
ΠΑΣΟΚ-εδώ ο Κατσιφάρας λογόκρινε Πανούση, φοβούμενος νέο Ερωτικό που δεν λογόκριναν οι Δεξιοί) και τα απτά παραδείγματα που αυτό μπορεί να επιφέρει με ένα τραγουδάκι επιτομή της στερεοτυπίας, ή καλύτερα, ένα τραγουδάκι για το πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις 100 κλισέ προκειμένου να αρθρώσεις, πετυχημένα, λόγο και άποψη (με κορυφαίο το ανυπέρβλητο και καθ’ όλα δικαιωμένο, «όποιον θέλεις πάνε ρώτα, το κεφάλι μπαίνει πρώτα»)… έπειτα κάνουμε μια επισκόπηση στην σχέση του νεοέλληνα με την έννοια ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ… κομμάτια ακατάλληλα δια «πατριώτες», που συνεχώς επαίρονται για το ότι δώσαμε φώτα (τύπου «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά»)…. Πως την αντιλαμβάνεται («κατούρα να φύγουμε», «μες του Βάβουλα το λάκκο παίζουν Μπρεχτ και Μπακαλάκο» κ.ο.κ.), ποια κομμάτια απολαμβάνει και ποιά κομμάτια, ποιού πολιτισμού («παράτα το χαϊβάν ντουλαπ» κ.ο.κ.), δανείζεται προκειμένου να «μιλά» στην ψυχή του.. Και δεν ήταν της μόδας και τα τούρκικα τότε…. Κομμάτια χαρακτηριστικά, που θα σας δώσουν καλύτερη εικόνα του τι εννοώ όταν λέω πως ο Χάρρυ είναι επικαιρότατος… Και τελειώνουμε με μια επισκόπηση των κομμάτων εξουσίας του 80 με την ιστορία της Σιέρρα Μαντρε (με το αξεπέραστο, «ή εγω ή οι Ντάλτον», ή το ακόμα καλύτερο: «Εντός της επομένης 20ετίας, όλα τα σημερινά σας προβλήματα θα έχουν λυθεί ή θα τα έχετε ξεχάσει»), τις τοποθετήσεις τύπου «μαλάκας ή πασοκτζής», την Ψώγερς που ακόμα λειτουργεί προς όφελος όσων…(εντάξει ακούστε μην σας τα λέμε και όλα!!) , το κόμμα (είπαμε ένα είναι το κόμμα), με δείγματα λαοπλάνου προεκλογικού λόγου και βέβαια με την ιστορικά αδικαίωτη παράκληση για επιστροφή της κιλότας που στερήθηκε, ο κατά τ’ άλλα, ιστορικός ηγέτης της σημερινής κυβερνώσας Αριστεράς….
Το υλικό συλλέχθηκε από τους δίσκους "Δοξάστε με" (1979), "Μαλακά πιο μαλακά" (1984), "Έθνος Ανάδελφον" (1985), "Τίποτα" (1987), "Νατιν Fatin" (1987).
Πριν σας αφήσω
να απολαύσετε το πρώτο επεισόδιο της σειράς, θα ήθελα να αφιερώσω (ιδιαίτερα το κομμάτι του) τον Χάρη Ρεζίλη
στον θεϊκό Βασίλη Αθανασίου, ο οποίος κάποτε στο Λέχαιο έδινε, με τρόπο αμίμητο, ρεσιτάλ ερμηνείας (ΜΟΥΤΣΑΧΑΜΠΕ!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου