Πως Πέρασα Το Καλοκαίρι...

Εντάξει κυρα σούλα μου δεν είναι ακριβώς έκθεση Δημοτικού, επομένως δεν είναι λογικό να αναμένεις και ανάλογο ειρμό από μια ανασκόπηση 17 ημερών, με σκέψεις ατάκτως εριμμένες, μα εξίσου συγκυριακά (ξέρω τι λέω) μονίμως προκύπτουσες (!) στην αγχωμένη χαρμολύπη μου…

Κ γιατί χαρμολύπη? Μήπως για να το παίξεις έξυπνος και λεξιγνώστης;;… γιατί τα θέματα με τον χρόνο δυστυχώς ποτέ δεν λύνονται όταν τα θελήσεις, παρά στιγμές αργότερα, τόσο μακρινές μεταξύ τους, που ακόμα και η αραίωση φανερώνει παρέλευση 20ετους παραμονής στον κόσμο των έμβιων όντων, επομένως η αναμέτρηση με τον χρόνο, που κάλπαζε μακριά και από τις εφετινές διακοπές που αναλογούν σε έναν εραστή της ραστώνης, είναι εξ ορισμού μάταιη… (συγγνώμη διάβαζα Σαραμάγκου αυτό το καλοκαίρι και θα ήταν αδιανόητη εκ μέρους μου, η εγκατάλειψη του μακροπέριοδου λόγου χάριν ευαναγνωσίας και ευληψίας του παρόντος κειμένου, καταλαβαίνετε??)

Και ξεκινώ από το τέλος, το σημείο δηλαδή, που κάθε σώφρον και ξεκάθαρος, ως προς το παραεκπαιδευτικό του καθήκον, φιλόλογος, θα σας συμβούλευε να διατυπώνετε αποφθεγματικό λόγο, συνοψίζοντας τα κυριότερα «ηθικά» και μη, διδάγματα μιας βιωματικής εμπειρίας, ή σκέψης. Και σε κάθε περίπτωση θα σας συμβούλευε να μην αρχίζετε με αυτό, προκειμένου να μην φανεί πως δεν παίρνετε αποστάσεις από τα προκαθορισμένα αποτελέσματα, στα όποια ήδη και πριν την συγγραφή του Χ πονήματος, έχετε φτάσει. Αλλά σε κάθε περίπτωση, όταν αρχή και τέλος είναι ΕΝΑ, τότε τα συμπεράσματα είναι συγκεκριμένα, εύληπτα (??) και ίσως και δοκιμασμένα στην επιχειρηματολογία της αντίπαλου άποψης, ή στις αντοχές και ανοχές, του κάθε φορά αναγνώστη… 

Nevertheless που λένε κ στο χωριό μου, το θέμα της ψυχολογίας και της χίπικης αλληλεπίδρασης που δίνει, αναίτια ίσως, μεγάλη σημασία στον φυσικό νόμο της ανάλογης δράσης – αντίδρασης, με απασχόλησε έντονα αυτή την περίοδο… οι θεωρίες αυτές όμως, εκστομίζονται ευκολότερα φαίνεται, δίχως την παράλληλη, μα απαραίτητη, ως φαίνεται, εξέταση διάφορων μεταβλητών που ορίζουν το αποτέλεσμα, όπως άλλωστε κάνει κάθε μεταβλητή που σέβεται το εαυτό της… την εξέταση π.χ. των μέσων παραγωγής είτε αυτά ορίζουν μια προοπτική επιβίωσης, ή μια προοπτική ποιοτικής διαβίωσης, την διαχείριση και διανομή τους στο κομμάτι που μας αναλογεί (κ σε ένα αστικό, κατσαπλιάδικο ταξικό σύστημα, τούτο αποτελεί πιο δύσκολο πρόβλημα από τον τετραγωνισμό του κύκλου), δεδομένου ότι την κοινωνική ευθύνη, με ευθύνη του status quo, συχνά την θυμάται κανείς όταν είναι να αποφύγει ευθύνες και όχι, όταν αυτή, ως έννοια περισσότερο (στον τόπο μας, συχνά συναντάται στην επίκληση στην προγονική αυτοκαταστροφική τρέλα μεγαλείου), καλείται στην πράξη, να αποτελέσει μέρος μιας λύσης, ενός προβλήματος… τούτο τα παράδοξο απαιτείται, από την άρχουσα τάξη, να επαφίεται τεχνηέντως ή ακουσίως, στην ατομική ευσυνειδησία του καθενός….

Για να το απλοποιήσω υπάρχουν 2 μεγάλες κατηγορίες ανθρώπων… κάποιος, που θα τα προτιμούσε εύκολα, θα απλοποιούσε το σχήμα, στο μισογεμάτο και μισοάδειο ποτήρι… και επειδή μάλλον δυσκολεύομαι στα λιτά και δεν μου προκύπτουν μάλιστα, το ίδιο σκωπτικά και άνετα, όσο τα δυσνόητα, θα δοκιμάσω κάτι πιο ακατάληπτο χάριν καλού χιούμορ (ή χάριν παντελούς έλλειψης του)… ξέρετε, η ελευθερία δύναται με θράσος να επιδεικνύεται, όταν δεν υπάρχει υποχρέωση προς τρίτους να γίνεσαι κατανοητός… συγχωρέστε μου τόσο την έπαρση, όσο κ την πολυλογία (κομμάτι καρμικής ενοχής, δεδομένου ότι μόλις τώρα παραδέχτηκα ότι δεν γράφω, με υποχρέωση κατανοησιμότητας τρίτων, επομένως σε ποιους και γιατί απολογούμαι??)…

Λοιπόν, οι μισογεμάτοι θα είχαν για αγαπημένο μότο το Κοελικό πως αν θες κάτι πολύ, τοσυμπάν συνωμοτεί να σε βοηθήσει, ενώ οι μισοάδειοι μπορούν να συνταιριάξουν την διάθεση τους με την μειλίχια, πλην όμως σκωπτική φράση πως, τα προγράμματα των ανθρώπων τα βλέπει η συγκυρία και γελά, μεταλλάσσοντας περισσότερο, παρά αντιγράφοντας το γνωστό, με τους μεθυσμένους και τα καμώματα τους… κ είναι δεδομένα ταπεινή η μη χρήση της απόλυτης μεταφυσικής έννοιας στην θέση της συγκυρίας… επομένως ούτε υβρίζουμε, ούτε ματαιοπονούμε, ούτε καν με κάποιο από τα ονόματα του Κυρίου (είπαμε ο άνθρωπος ΈΧΕΙ πρόβλημα!!). Απλά θεωρώ πως η συγκυρία, αντί του Θεού, δύναται να κάνει μια δήθεν θυμοσοφικού περιεχομένου ρήση πιο εύκολα ανεκτή στους λεγόμενους σκεπτικιστές, ή διαλεκτικούς μαρξιστές, που σε αντίθετη περίπτωση, θα σταματούσαν την ανάγνωση, παρομοιάζοντας με είτε με Ινδό που πεινά και δεν τρώει την αγελάδα δίπλα του (σε σχέση π.χ. με τα πολιτικά δρώμενα δεν μου ταιριάζει καθόλου η αναγωγή που είναι εύκολο να γίνει, δηλαδή αυτή του οπαδού της παθητικής αντίστασης, γιατί απλά δεν το αντέχω το ξύλο!!) είτε με μόνιμο τρόφιμο ψυχιατρικού ιδρύματος.. 

Όλα είναι θέμα ψυχολογίας όλοι διατείνονταν, κοινωνικοποιώντας τα διαθέσιμα μέσα και αγαθά παραγωγής και ενώ όλα είχαν την ρότα και την ταχύτητα που θα άρμοζε, ή ακόμα καλύτερα θα έπρεπε, σε ένα υπερκοσμικό παιχνίδι στρατηγικής, σε περίοδο διαλλείματος για τουαλέτα, εγώ βασανιζόμουν με την αναπόδραστη αίσθηση του χρόνου που φεύγει αδιάκοπα, με τον μικρό Διονύση να θέλει, να απαιτεί και άλλα… αλλά και οργιζόμουν για το γεγονός ότι παρά τον ενδελεχή και εκ των αρχών του έτους, επαρκή (νόμιζα) προγραμματισμό, όλα στραβώνανε, όλα χαλάγανε, όλα απαιτούσανε λίγη αυτονομία παραπάνω, λίγη ευμάρεια (?) και εν τέλει, λίγο καλύτερο συντονισμό. Εξ’ ου και τα γέλια της… συγκυρίας, με έναν άνθρωπο που έχει παραδεχθεί εξαρχής, ότι είναι τυχερός μόνο μέσα στην δυνητική ατυχία που κάθε φόρα του προκύπτει, ότι τρέχει μόνος και βγαίνει τρίτος, αφού πρώτα έχει σπάσει την πλάτη του πέφτοντας με την μύτη του… και να σου πάλι το «είναι όλα ψυχολογία»….

Όπως είχα κάποτε, θυμοσοφικά και αυτοαναφορικά, πει: «αλίμονο στον τεμπέλη που δεν είναι, ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑΣ»… οι μέρες με την κόρη μου με έκαναν ως άλλο Τειρεσία, βαρύθυμα να επινοήσω και έναν ακόμη αντι-μακαρισμό και για εκείνη… «αλίμονο σε αυτούς που επιθυμούν δούλους αλλά δεν μπορούν, λόγω αίματος, λόγω θέσης, ή δύναμης, να είναι ΑΦΕΝΤΕΣ»…

Και για να ολοκληρώσω (εντάξει Κε Πρόεδρε, ολοκληρώστε, αλλά είπαμε, όχι στα μούτρα μας!!) με τα αποφθέγματα μια και καλή, αφού φαίνεται πως δεν είναι για εμάς αυτά, τα πλαστικά, πρέπει να σημειώσω και για εσάς (μπα, θυμήθηκες ότι μπορεί κάποιος να σε διαβάσει??), ότι ένα εκ των καλυτέρων των ημερών, είναι η συνύπαρξη μας με άλλα έμβια όντα, ευγενικότερα κατά βάση, εξ ορισμού, ιστοριών και εκφραστικότητας… και μη βιαστείτε να σκεφτείτε ότι στον Κομό είτε Αυστρογεμανοουγγαροί γυμνιστές, είτε ημεδαποί ταξιδευτές της ερημίας ενός πανάρχαιου χώρου ταφής, θα ήταν αυτοί. Είπαμε, επίσκεψη και, παραλείψαμε να σημειώσουμε πως τα όντα ήταν τετράποδα (σημειώσαμε όμως ήδη, ότι είναι απείρως ευγενικότερα και στην ψυχή και στην… κατατομή). Πως λέγαν κάποτε με το ευρώ καλύτερα?? Εμείς αντιτείνουμε ευθαρσώς ότι με τα γαϊδούρια καλύτερα!! 

Οι ολιγόωρες επισκέψεις μας στο καταφύγιο γαϊδουριών Αγ. Μαρίνας, ήταν πράγματι όαση και αποτέλεσαν έμπνευση για μια εναλλακτική διαχείριση της ποιότητας ζωής, φέρνοντας μας σε σημείο να επικροτούμε μεν την υιοθεσία τέτοιων αλληλέγγυων ονείρων ζωής, να αντιμετωπίζουμε εξίσου δύσπιστα δε, την πραγματικότητα των σχέσεων που διέπουν τα μέσα παραγωγής (να μην τα ξαναλέμε τώρα!!)…

Όσο και να έφτασαν στην κόρη μου, οι εικόνες και οι εμπειρίες, ανάλογα με την αποθηκευτική της ικανότητα, αλλά και την δυναμική του προσλαμβανόμενου κάθε φορά ερεθίσματος, σε μένα περίσσεψαν μεν, δεν έλυσαν με τρόπο απόλυτο και πάντως μνημονεύσιμο δε, το θέμα της παντελούς έλλειψης συντονισμού με το ΤΩΡΑ, το μόνο πραγματικά αξιόλογο και πρακτικό επίπεδο πρόσληψης ερεθισμάτων δυναμικών και εμπειριών (παρ’ ότι εμπειρία είναι αυτό που αποκτάς όταν δεν αποκτάς αυτό που θες, κλεμμένο αυτό!) και κατανόησης της ζωής. Επομένως, φτάνουμε και στο επόμενο απόφθεγμα που δεν απομακρύνεται από την χίπικη κοσμοαντίληψη περί βουδιστικής μακαριότητας μπροστά στην επικείμενη καταστροφή του δυτικού τρόπου ζωής που επιτρέπει σε έναν νευρωσικό να έχει κ άποψη κ blog να την εκθέτει.. ε, ρε Στάλιν που μου χρειάζεται… 

Σωκρατάρα!!!!

 Με κάθε μορφή επισημότητας λοιπόν, που επιτάσσει η μικροαστική αντίληψη περί πρόσληψης πληροφοριών, για έναν εραστή του Διαδικτύου, τον οποίο συγκινούν περισσότερο οι υψηλές ταχύτητες παρά τα νοήματα αντίστοιχου ύψους (και άρα δεν πρέπει πλέον να με απασχολεί, αφού ένας τέτοιος, ή άλλος σωφρονέστερος, ή έστω πιο σκεπτικιστής, έχει σταματήσει να διαβάζει ώρα τώρα), υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην ξαναγίνω ψυχαναγκαστικός με κάτι τόσο επιθυμητό, όσο είναι το time out από την συνήθεια (αν, είσαι στην «ευτυχή» θέση να είσαι μισθωτός, δίχως καβάντζα καμιά και με δίχως, αγαπημένο αυτό, καμία αίσθηση ασφάλειας για τα υπόλοιπα «παραγωγικά» χρόνια της ζωής). Ξορκίζοντας στο πυρ το εξώτερον την προοπτική της ανεργίας ακόμα και ως μια alternative εκδοχή των διακοπών ενός ανθρώπου, προοπτική που μάλλον με τρομοκρατεί, παρά με διαβεβαιώνει «ψυχολογικά», πως ότι στερούμαι σε χρόνο, θα το πάρω πίσω σε χρόνια βάλτου και παρασιτικών επιλογών, προχωρώ με γνώμονα, αυτό που επιθυμώ να έχω σαν προοπτική κ όχι αυτό, που είναι πολύ πιθανό να γίνει το 2016… επομένως, αν όλα είναι καλά, υπόσχομαι να μην ξανά – εξαρτήσω την σωματική αποφόρτιση και την ψυχοδυναμική αποσυμφόρηση ενός έτους στις 3, στις 5, στις 10, στις Χ μέρες, που θα δύναμαι, ή θα δικαιούμαι, ή θα προγραμματίζω κ.ο.κ. να έχω… 

 

αν όλα είναι καλά που λέμε

Και το λέω το «καλά», με την έννοια της υγείας και όχι της εργασιακής αποκατάστασης, να μην παρεξηγούμαστε.. που ακούστηκε; 40 χρόνων και το μόνο βιώσιμο (που είναι και της μόδας) του όνειρο πλέον, να είναι η εργασιακή αποκατάσταση, η εξασφάλιση δηλαδή των εξόδων του, άσχετα με τις απαιτήσεις της οποιαδήποτε σχέσης, μέχρι την στιγμή που κάποιος δεν θα χρειάζεται να πληρώνει πια γι αυτόν και τις ανάγκες του… σε έναν κόσμο πανοικονομισμού, η ύπαρξη συνδέεται άρρηκτα με τον κύκλο του χρήματος περισσότερο ίσως, από τον αντίστοιχο, μα απείρως πιο απαραίτητο, αιμάτινο κύκλο… και αυτό, στο μυαλό ενός τεμπέλη κάποιας εύφορης κοιλάδας που απαλλάσσει αν όχι προστατεύει, από την υποχρέωση σε καταβολή οποιαδήποτε αθέλητης υπεραξίας, είναι μια απαράδεκτη εννοιολογική αναγωγή…

Και μιας που έθιξα τον ιδιόρρυθμο κολληματία Πορτογάλο (όχι τον Σάντος ρε!), που απενοχοποίησε την χρήση του αγαπημένου μου μακροπεριόδου λόγου, στο παρόν τουλάχιστον, και πάντως έκανε ευκολότερη την τραγική απολογία μου στο δυνητικό αναγνώστη, περί ύφους και έλλογης χρήσης του φαντασιακού σουρεαλισμού, που μεταλλάσσει, δεν δανείζεται και πολύ περισσότερο, δεν αντιγράφει, ανερυθρίαστα και ανυπόφορα υπεροπτικά, χωρίς μάλιστα ίχνος τσίπας και φιλότιμου, στο πρόσωπο του Νομπελίστα, θα… αντιγράψω μόνο όσα χρειάζομαι για να κατοχυρώσω την επιχειρηματολογία των αποφθεγμάτων του καλοκαιριού (σαν Πρωτοχρονιά εκτός χρόνου, ή σαν μια ρεαλιστικότερη Πρωτοχρονιά), σε ότι αφορά στην στιγμή που η πανάκεια της ψυχολογίας (με την ίδια ταξικά ύπουλη λογική της ψυχολογικής επίδρασης στις μεταβλητές του τώρα), συγκρούεται με το τόσο ανεξέλεγκτο, όσο και αναπόδραστο απροσδόκητο της τυχαιότητας, που άλλοι λένε πεπρωμένο, άλλοι θεό και εμείς πιο συντηρητικά και ταπεινά, γενικόλογα ονομάσαμε συγκυρία (έναν συγκερασμό δηλαδή, διάφορων μεταβλητών με αδυναμία τόσο ελέγχου όσο και ερμηνείας, από τον άνθρωπο). Σε ένα και μόνο δισέλιδο μιας έκδοσης 397 σελίδων, συνάντησα τρεις φράσεις που ανταποκρίνονταν σε αυτό, που περίμενα από την προνοητικότητα του προγραμματισμού και την αγάπη στην επιλογή, που φανερώνει η πάνω από 6 μήνες εμμονή στο αρχικό και ελέω Θεού σχέδιο και βέβαια, από το ίδιο το σκηνικό και την υποδόρια ενάργεια που ακτινοβολεί, να μου δώσουν σαν αίσθηση, σαν δείγμα ελευθερίας.

Ιδού (Ζ. Σαραμάγκου Το Κατά Ιησούν Ευαγγέλιον Εκδόσεις Καστανιώτης – FAQ, σελ. 158-159): 

«Μην παραδίνεις την καρδιά σου στην λύπη, αλλά απομάκρυνε τη και θυμήσου το τέλος σου, μην το ξεχνάς γιατί δεν θα υπάρξει επιστροφή, σε τίποτα δεν θα ωφελήσεις το νεκρό και στον εαυτό σου μόνο ζημιά, θα προκαλέσεις» και λίγο πιο κάτω..

«Γι’ αυτό ευλογώ τη χαρά, γιατί δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο για τον άνθρωπο, κάτω από τον ήλιο, από το να τρώει, να πίνει και να διασκεδάζει, αυτό τον συνοδεύει στην δουλειά του, για όσες ημέρες του παραχωρήσει ο Θεός κάτω από τον ήλιο»

Την τρίτη φράση, που είναι ακριβώς απέναντι, στην σελίδα 159 δηλαδή, επιτρέψετε μου να την κρατήσω για αργότερα και για να υπερθεματίσω τα περί συγκυριών, άρα ενδυναμώνοντας το τελικό απόφθεγμα, παρά το γεγονός ότι αυτό θα έχει, τότε, ήδη λεχθεί και για να το χρησιμοποιήσω και σαν είδος εισαγωγής όχι στο επιμύθιο, θέλω να νομίζω πως η αφερεγγυότητα μου έως τώρα θα αποτελούσε εγγύηση και τεκμήριο οριστικής απεμπλοκής μου από τις απατήσεις ενός σοβαροφανούς έστω και όχι πραγματικά σοβαρού δοκιμίου, αλλά στην ασόβαρη πολιτική επικαιρότητα, αφού κατόπιν μιας τέτοιας ήττας, μύρια κακά έπονται, σε αυτούς που δεν περίμεναν, ή ήξεραν και ανέμεναν, ελπίζοντας μάταια, διαφορετικά…

Επομένως και για να φτάσω στο επιμύθιο (μιλάμε σχιζοφρένεια!!) των διακοπών, θα φροντίσω και εγώ να αποδειχθώ αρκούντως συνθετικός. Μεταξύ των δύο οπτικών του ποτηριού λοιπόν κρύβεται η αλήθεια, δεδομένου ότι η προσδόκιμη διαδραστική ψυχολογία, σταματά εκεί που αρχίζει η απείθαρχη ματαιότητα της πάντοτε απροσδόκητης συγκυρίας, όπως μηχανιστικά συμβαίνει και στην, γνωμικού τύπου, θυμόσοφη και παραδοσιακή οριοθέτηση στρατού και λογικής.. επομένως, δεν θα ήταν παντελώς αδόκιμο αν καγχάσουμε στο προβλεπόμενο επιμύθιο των μεγαλύτερων διακοπών μου από το 1999, έτσι όπως συντέθηκε στο νοσηρό μυαλό μου καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μου, εκτός πρίζας, για φέτος…. επομένως η φετινή δαμόκλειος σπάθη, όπως θα έπρεπε να είναι κάθε απολογισμός για έναν ευσυνείδητο νευρωσικό που μεγαλώνει γρηγορότερα απ’ ότι ωριμάζει, πρέπει να είναι η εξής και τα συμπεράσματα δικά σας, αφού τα δικά μου δεν εκμαιεύουν αξιολογότερη, της προφανούς, σημασία (όποια και αν είναι αυτή)…

Ακόμα και αν θέλεις κάτι πολύ, 

το σύμπαν πάντα θα συνωμοτεί, 

ώστε η συγκυρία....να γελά μαζί σου!!

Και τέλος, η τρίτη φράση (οι πιο μυημένοι θα καταλάβουν το υπονοούμενο… Αρτέμη!!): 

όποιος ισχυρίζεται πως «τα όνειρα δεν κληροδοτούνται και δεν κληρονομούνται, είναι… πολύ γελασμένος, γιατί δεν χρειάζονται οι άνθρωποι να πουν ο ένας στο άλλο τα όνειρα τους, για να αρχίσουν να ονειρεύονται τα ίδια, γονείς και παιδιά, την ίδια ώρα»…..

 

Καλά κάνατε και μυριστήκατε την όψιμη και εύκολη από Διαδικτύου κριτική, στα πολιτικά…

Tο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε τέλος… Το κόμμα που αστικοποιήθηκε πέραν πάσης αναγνωρίσεως και βεβαίως εξαιρουμένων όσων προφανώς επιβλήθησαν σαν επιλογές, γεγονός που σημειώνει ακόμη περισσότερο την απρονοησία/αφέλεια της ηγετικής ομάδας καθώς και του κόσμου που την στήριξε ενώπιον του εγχειρήματος που καλούνταν να πραγματώσει πρέπει άμεσα να μετονομαστεί. Δεν γίνεται να είναι σύριζα οι κεντρώες συστημικές πολιτικές επιλογές. Πρέπει άμεσα να μετονομαστεί σε «ΑΚΡΙΒΩΣ», αφού το ΔΙΑΝΑ το έχει πάρει άλλος από παλιά και δεν νομίζω να κοντράρουμε τον ΓΑΠ ακόμα και σε αυτό, την κατά λάθος δηλαδή, απόπειρα νεκρανάστασης του πολιτικού μορφώματος του Γιάγκου Πεσμαζόλγου – ΚΟΔΗΣΟ.

Οι Καισαριανές οι συμβολισμοί, οι γραβάτες, ακόμα και η επαναλειτουργία της ΕΡΤ (ακόμα και σαν μακιαβελική τακτική χειραγώγησης του Δημόσιου Λόγου), το πρώτιστο το μεταναστευτικό (που ήταν και εξίσου αυτονόητο), δεν μπορούν να απομένουν τιμητές και υπερασπιστές ενός μορφώματος που οικειοποιήθηκε στο μέτρο του εφικτού την πρακτική αδυναμία του Αριστερού Λόγου («αφού δεν κυβερνήσαμε ποτέ», ακόμη και το 89!) όταν καλείται να συγκροτήσει εξουσία και να κάνει επιλογές, υπενθυμίζοντας, είτε θέτοντας έτσι, εκ νέου διακυβεύματα πολιτικής ομοιότητας, ή μη, με άλλους, που προτίμησαν την πολιτική βιωσιμότητα του Κέντρου, από την αβεβαιότητα της αδοκίμαστης, στο πεδίο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στον ελλαδικό χώρο, ιδεολογικής τους προέλευσης, ενάργειας, δυναμικής και εν τέλει προοπτικής… και μια που απλά το επισημαίνουμε, είναι καλό να προσθέσουμε επιπλέον, πως όποιος Αριστερός, ένιωσε αβεβαιότητα από την δύναμη των εννοιών, με τις οποίες σχετίζεται η ιδεολογία του, έστω και λόγω αδοκίμαστου πρότερου βίου, απλά δεν ήταν ΠΟΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ…. η Αριστερά, όσο και αν δεν το θέλουν μερικοί, κυβέρνησε τύποις την χώρα και όσο αυτή έγινε σοσιαλιστική (ακόμα και με αστικούς όρους) το 80, τόσο και Αριστέρεψε σε αυτούς τους 7 μήνες, λίγο, είναι αλήθεια, διάστημα, με τα δεδομένα του παρελθόντος, αλλά δεν έχουν παρέλθει αυτοί οι χρόνοι;; και επίσης, όσο αν δεν το θέλουν κάποιοι, κάποιοι δικαιώθηκαν σε έναν αγώνα… η εξέλιξη καθιστά εκείνη την νίκη Πύρρειο (όμως δεν δύναται να μην λογίζεται ιστορικά ως τέτοια), ο απροκάλυπτος όμως, άτακτος μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, στο επόμενο μεγάλο κόμμα εξουσίας κέντρου (τύπου ΠΑΣΟΚ), είναι αυτός, που όσο αγαθές κ αν είναι οι προθέσεις, όσο και αν η αλήθεια των λόγων συμφωνεί με αυτήν της πράξης, καταδικάζει την δική μου διαδρομή σε ένα κόμμα, που εγώ ψήφιζα ακόμα και την περίοδο που όλοι για 4 χρόνια ήταν Συν και στις εκλογές ψηφίζανε συντεταγμένα… ΠΑΣΟΚ, γοητευμένος και τακτικά πεπεισμένος από το πρόταγμα της ενοποίησης της αριστεράς, ακόμη και αν αυτό εκφράζονταν σαν εναλλακτική και ενδοσκοπική αντιπαραβολή στο «παλαιό» τύπου ΚΚΕ Εξωτερικού.

Οι Κασσάνδρες, ή η νέα τάξη πραγμάτων (ιδεολογικά, το ίδιο μου κάνει), δεν διαψευστήκαν, ως προς τις πραγματικές δυναμικές μιας κυβέρνησης που έχει από πολλού απωλέσει τον έλεγχο της ίδιας της παραγωγικής διαδικασίας του έθνους που καλείται να κυβερνήσει, είτε λέει ότι κομίζει πολιτική νεοφιλελεύθερη, ή Κεϊνσιανή, ή Καντιανή (μιάς που αρχίσαμε με τα άσχετα), ή κομμουνιστική με όρους αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (εδώ γελάνε και οι πέτρες θεωρητικές και μη)…. Τα έχουμε ξαναπεί για την προσωπική τοποθέτηση και προοπτική μετά τη Νέα Βάρκιζα, που σήμανε την άνευ όρων παράδοση της ομάδας εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στον ακραίο (με την έννοια του αιφνίδιου και ταπεινωτικού) και άκρατο μετασχηματισμό σε Νέο Κέντρο, υπέρ του πλειοψηφούντα και πάντως πιο άπιστου, ψηφοφόρου της κωλοτούμπας (κ όσοι θέλουν τα ξαναβλέπουν ΕΔΩ, ΕΔΩ και ΕΔΩ, με αυτή, ή όποια άλλη σειρά επιθυμείτε..), όπως προσδοκούσαν και ανέμεναν όλοι, όσοι με στωικότητα είχαν αποδεχθεί, τον ορθολογικό ντετερμινισμό του Τσόρτσιλ, που αντίθετα με την αρχαιοελληνική Σφίγγα που έκρυβε το ζώο στα άκρα του, εκείνος το ξεμπροστιάζει με γνώμονα το συφέρο και την επιβίωση, μέσα στον χρόνο και την ηλικία του κάθε ανθρώπου… και ποτέ μην βάλεις σε έναν Αριστερό που έχει ζήσει την δεκαετία του 80 το δίλημμα ή εμείς, ή οι Δεξιοί!! Όσοι δεν είναι κατά βάθος, ή δεν έχουν υπάρξει, ΠΑΣΟΚ, δεν αντιδρούν το ίδιο σε αυτά, τα μικροπολιτικά τελικά, διλήμματα, την ίδια ώρα που επιπρόσθετα, η κυβερνώσα Αριστερά (γιατί ακόμη επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται έτσι, παρ’ ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες έχουν γίνει προ πολλού, μα πάντοτε αιφνίδια, φίλοι και φίλες), παρουσιάζει σαν αναγκαστικούς, τους ίδιους συστημικούς και αντιδραστικούς μονόδρομους, που εξ’ ονόματος και μόνο, η Αριστερά αποτάσσει μετά βδελυγμίας, καθότι επιθυμεί πάντα να προσπορίζεται το πρόσημο της πρωτοπορίας… Όσοι πάνε για Κέντρο,…..Πατήσια (να κάνουμε και λίγο χιούμορ με τον τόπο καταγωγής μας)

 

Και αναφορικά με τους τηρητές της ιδεολογικής καθαρότητας, μπροστά στην ανάληψη ευθυνών, οργανώστε αυτό που όλοι γνωρίζουμε πια πως αποτελεί μονόδρομο και πάψετε να παίζετε τον Παππά (τώρα όποιος και να είναι, το ίδιο;; είναι Μα καλά κανείς δεν έχει διαβάσει την παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού?? Μα είμαστε και εμείς λάτρεις της φράξιας μας, της μίζερης οπορτουνιστικής συνάθροισης των αυλοκολάκων μας, όπως φαίνεται. Στην δική μας περίπτωση επομένως, μάλλον όλοι μαζί θα τα κάνουμε όλα ΠΟΥΤΑΝΑ (κατά το μικροαστικό «μαζί τα φάγατε»)…. Οργανωθείτε παιδιά γιατί ακόμη και όταν κερδίζουμε τον τρώμε και το μόνο που διαρκώς δικαιώνεται είναι η πεσιμιστική, ηττόφιλη και ύποπτα στωική άποψη, ότι κανένας λαός δεν διαθέτει την δύναμη να επιβληθεί στους τραπεζίτες…

Κατά το καίτοι ταχέως, ου προχείρως και το καίτοι περιστασιακά μουδιασμένος ουχί αενάως φιμωμένος

Δες Ακόμα/Related
Όλα θα Punk αλλά....
Όλα Θα Punk αλλά...Bigger, Longer & Uncut

Goodbye to Summer..